انتخاب جراح بینی - بهترین جراح بینی 
عکس: استهلال ماه مبارک رمضان 
عکس: ارزش تیم های حاضر در یورو 2016 سبک زندگی
2 دقیقه پیش | شناخت بهترین آتلیه کودک و بارداریبچه ها به سرعت بزرگ می‌شوند، زودتر از چیزی که فکرش را می‌کنید یا انتظارش را دارید. زمانی توانایی راه رفتن یا حرف زدن ندارند ولی اندک زمانی بعد آنها را در حال دویدن و مکالمه ... |
2 دقیقه پیش | فیلم: تزیین اتاق کودک با گل‌های مقواییهمین الان یک نگاهی به اتاق کودکتان بیندازید. آیا دلتان نمی خواهد چیزی به آن اضافه کنید؟ وقتی پولش را ندارید، پس باید از خلاقیتتان کمک بگیرید. در این ویدئو گل هایی مقوایی ... |
اسکیت برد، ورزش مفرح و هیجان انگیز
شکل اولیه ورزش مفرح اسکیت برد برای نخستین بار در سال 1950 به کار برده شد، هنگامی که موج سواران کالیفرنیایی رویای انجام حرکات موج سواری روی آسفالت خیابان ها را در ذهن می پروراندند.
هفته نامه اوقات خوش - الهام رضازاده: شکل اولیه ورش مفرح اسکیت برد برای نخستین بار در سال 1950 به کار برده شد، هنگامی که موج سواران کالیفرنیایی رویای انجام حرکات موج سواری روی آسفالت خیابان ها را در ذهن می پروراندند. درواقع هنوز هم کسی به درستی نمی داند نخستین کسی که یک اسکیت برد را ساخت و به کار برد چه کسی بود اما آنچه مشخص است تعداد زیادی از مردم این ایده را در سر خود می پروراندند.
آنها از تخته های چوبی شروع کردند و چرخ های روروک را به زیر این تخته ها نصب کردند و طبیعی بود که در سال های اولیه آشنایی مردم با این ورزش،عابران پیاده اصلی ترین قربانیان تصادف با اسکیت سواران بودند. طی چند سال به قدری علاقه مردم به این ورزش گسترش یافت که کارخانه Roller Derby- سازنده اسکیت- تولید اسکیت برد را آغاز کرد و محصولات خود را به بازار عرضه کرد. در مجموع حدود 10 سال استفاده از این وسیله ورزشی در فراز و نشیب قرار گرفت.
درخشش ستاره ها
دهه 70 مصادف بود با ابداع تکنیک های استفاده از اسکیت برد. نخستین نسل اسیکت برد سواران حرفه ای در این دهه مطرح شدند. هرچند تا مدت ها اسکیت سواران برای بازی حرفه ای از استخرهای خالی از آب یا لوله های بسیار بزرگ و خالی- آب و فاضلاب- استفاده می کردند.
این پیشرفت ها باعث شد تا مسئولان ورزشی به فکر ساختن پیست های مخصوص این ورزش در گوشه و کنار شهر بیفتند و این آغازی بود برای حرفه ای شدن آن. به تدریج باشگاه ها و مجله های مخصوص این ورزش مفرح نیز به عرصه هستی قدم گذاشتند و آنقدر این ورزش پیشرفت کرد تا دو سازمان در این سال ها به وجود آمد؛ یکی سازمان جهانی شرکت های تولیدکننده تجهیزات اسکیت برد (JASC) و دیگری سازمان مسابقات جهانی اسیکت برد سواری (World Cup Skateboarding) که مسئولیت برگزاری مسابقات بین المللی این ورزش را به عهده دارد. فعالیت این سازمان باعث شده که امروز اسکیت برد سواری به عنوان یک ورزش قابل احترام مورد توجه تمام جوانان باشد.
شما نخستین اسکیت برد خودتون رو خریدید و می خواید بدونید که با اون چیکار کنید. شما اسکیترهارو تو خیابون، پارک ها یا تو تلویزیون دیدید و می دونید اسکیت کردن به چه صورتی است، اما چه جوری باید شروع کنید؟ چه نوع وسایل مبتدی اسکیت برد رو احتیاج دارید؟
نخستین چیزی که شما باید انجام بدید اینه که یک جفت کفش اسکیت برد بخرید. شما می تونید با کفش های عادی اسکیت کنید اما کارتون سخت تر و همچنین گاهی اوقات خطرناک تر میشه. کفش های اسکیت با کف تخت و بزرگ ساخته شده اند.
همچنین شما باید کلاه ایمنی تهیه کنید. شاید شما اسکیترهایی رو دیدی که کلاه ندارند نگران این هستید که گذاشتن کلاه شما رو ضعیف یا ترسو نشون بده، اما نگران نباشید. برعکس این نشون میده که شما چقدر هوشیار هستید، مخصوصا وقتی که تازه شروع کردید.
پوشیدن سایر وسایل ایمنی هم می تونه خوب باشه، اما اینکه شما در کل به چه وسایلی احتیاج دارید بستگی به این داره که چه کاری بخواید انجام بدید. اگر شما سعی می کنید حرکات رو روی سطح صاف انجام بدید، آرنج بند می تونه ایده خوبی باشه، اما اگر شما می خواید روی رمپ اسکیت کنید یا حرکات crazy دیگه رو انجام بدید باید زانوبند هم داشته باشید. مچ بند هم می تونه خوب باشه، اما مواظب باشید که موقع افتادن از دست هاتون برای نگه داشتن خودتون استفاده نکنید.
کفه اسکیت بردها چنین ساخته می شود؛ چوب افرا را می آورند و به شیوه ای متورقانه روی هم قرار می دهند تا البته در ساخت کفه از پشم شیشه، خیزران، انگرتیانه، کولار و حتی پشم الماس بی فروغ نیز استفاده شده است. علت استفاده از چنین موادی در ساخت کفه البته افزایش قوت و سخت پایی یا همان استحکام و سختی تخته اسکیت است. پهنای کفه ها در تخته های اسکیت امروزی، 7 تا 9 اینچ واحد اندازه گیری انگلیسی است که معادل با 17.78 تا 22.86 سانتی متر است. درازای کفه های تخته اسکیت براساس نمونه های پذیرفته شده فدراسیون اسکیت، بین 28 تا 33 اینچ معادل 71.12 تا 83.82 سانتی متر است.
البته انتخاب نوع اسکیت براساس درازا و پنهای کفه آن به ترجیح کسی بستگی دارد که می خواهد از آن اسکیت استفاده کند؛ مثلا اسکیت سواران خیابانی بیشتر ترجیح می دهند سوار بر اسکیتی شوند که 7.5 تا 8 اینچ تقریبا معادل 19 تا 32.20 سانتی متر پهنا دارد و عموما اسکیت سواران کفه پهن را ترجیح می دهند زیرا دوام و پایداری آن بیشتر است.
گورهی از اسکیت سواران ممکن است از دراز تخته- تخته طولانی استفاده کنند. در درازتخته، کفه طویل تر است دو تراک عموما به کفه اسکیت برد متصل شده اند. جنس این تراک ها از آلیاژ فلزهای گرانبها است. تراک چرخ ها را به کفه اصلی متصل می کند و در انواع اندازه ها و شکل ها وجود دارند تا برای سبک و سیاق های تخته های اسکیت متناسب باشند. اندازه های بزرگ تر چرخ ها که از 65 تا 90 میلی متر هستند، سریع تر می چرخند و آسان تر در پریدگی های پیاده رو حرکت می کنند. اندازه های کوچک تر مثل 48 تا 54 میلی متر تخته را به زمین نزدی تر می کنند؛ و باعث می شوند نیروی کمتری برای شتابانیدن تخته نیاز باشد. چرخ ها از حیث سختی هم متفاوت هستند.
قیمت برد نیز بستگی به نوع آن دارد و بنا بر کیفیتی که دارد از 20 هزار تومان تا 400 هزار تومان در بازار ایران موجود است و بهترین نوع اسیکت بردهای موجود در کشور ساخت آمریکا و آلمانه که قیمت های خیلی بالایی هم دارند اما اجناس خوب و ارزان هم می توان بین آنها پیدا کرد.
ایستادن روی اسکیت برد
حالا شما آماده اید که اسکیت کردن رو یاد بگیرید. قبل از اینکه بخواید هر حرکتی رو انجام بدید احتیاج دارید که راحت روی اسکیت برد خودتون بایستید، روی اون بپرید، هر کاری که دوست دارید انجام بدید تا به اون عادت کنید. سعی کنید تعادل خودتون رو روی چرخ های عقب و جلو به دست بیارید. روی برد بایستید و پاهاتون رو تو موقعیت های مختلف قرار بدید و دقت کنید که چه سایز اسکیت بردی مناسب شماست و سپس به صورت یک پا جلو و یک پا در عقب سعی در حرکت کنید. اما برای آموزش اصولی و تکنیک هایی مانند لگدزنی برای دور زدن یا پرش های هوایی و حرکات نمایشی به خصوص در سطح شیب دار حتما نیاز به کلاس است که باید به مراکزی مانند مجموعه ورزشی انقلاب یا اکثر خانه فرهنگ ها مراجعه کرد.
اسکیت مجموعه فرهنگی- ورزشی انقلاب
خیابان ولیعصر- خیابان نیایش- حد فاصل بزرگراه های کردستان و سئول- مجموعه فرهنگی ورزشی انقلاب
سالن اسکیت مجموعه فرهنگی ورزشی انقلاب سالنی مجهز به تجهیزات ضروری برای این ورزش مفرح بخش است که علاقه مندان این رشته در تمامی سنین می توانند از امکانات این سالن و همچنین از تجربیات مربیان این سالن استفاده لازم را ببرند.
باشگاه اسکیت بام تهران
خیابان ولنجک- مجموعه تله کابین توچال- جنب ایستگاه یک
آکادمی اسکیت پارمیس بزرگ ترین پیست اسکیت شرق تهران- تهرانپارس- انتهای اتوبان باقری- شهرک امید
ویدیو مرتبط :
تجربه ورزش مفرح لوژ سواری در نیوزلند / لمس هیجان ورزشی
خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :
گرایش جدید جوانان ایرانی: ورزش هیجان انگیز پارکور
پارکور صرفا حرکات آکروباتیک، بدلکاری، رقص و یا حرکات بی‌هدف و بدون توجه به عواقب آن و پرش‌های بلند بدون دلیل نیست، بلکه مجموعه‌ای از حرکات از پیش تعریف شده و هدفمند است.
صبح بخیر: اگر دربازی های المپیک باستان در یونان قدیم، قهرمانان و پهلوانان تنها در چند نمایش ورزشی متناسب با شرایط آن دوران به میدان رقابت میرفتند و در نهایت با شاخه زیتونی مورد تقدیر قرار میگرفتند این روزها شمار بازیها و رشتههای ورزشی در جوامع بشری مدرن احتمالا از تعداد کشورها هم بیشتر است. نکته جالب این جاست که در این میان بازیهای تازهای ابداع شده که هم ورزش هستند و هم سرگرمی. یکی از تازهترین رشتههای عجیب و غریب ورزشی که تناسب آشکاری با زندگی در میان دیوارهای بلند آپارتمانها و نرده پارکینگها دارد «پارکور» است. پارکور معجون شگفتانگیزی از قدرت بدنی، تناسب اندام، شجاعت، جسارت و انجام حرکات آکروباتیک است و سرعت گسترش آن در دنیا باورنکردنی بوده است. برای آشنایی بیشتر با این نمایش خیابانی همراه ما باشید.
سابقه
عدهای معتقدند پارکور از زمانی که انسان نیاز به شکار کردن و شکار نشدن داشته، وجود داشته‌است. انسان‌ها به طور طبیعی گستره‌ای قابل توجه از حرکات و حالات ممکن را برای گذشتن از موانع به وجود می‌آوردند. افراد زیادی در طول تاریخ بر روی حرکت انسان و بهبود آن کار کرده‌اند. از آن گذشته، کودکان با ترس کم‌تر و با نشاط و سرخوشی بیشتر حرکت می‌کنند اما با رسیدن به سنین بالاتر و هنگامی که شروع به حرکت آگاهانه می‌کنند، این سبک بالی را از دست میدهند. پارکور به معنای امروزی آن، توسط ریموند بل (Raymond Belle) که یک سرباز فرانسوی جنگ ویتنام بود پایه‌گذاری شد. او و همراهانش به‌دنبال به وجود آوردن یک روش کارا و مناسب برای «تعقیب و فرار» بودند. این فعالیت‌ها، سرانجام توسط فرزندش داوید بل (David Belle) بصورت مدوّن درآمد. داوید بیشتر عمر خود را صرف سامان‌دهی این ورزش کرد و نام «پارکور» را بر آن نهاد. او و دوستانش، از جمله سباستیان فوکان (Sebastien Foucan) که مشهورترین آن‌هاست، با آموزش‌های ریموند بل این ورزش را از ترکیب ورزش‌های مختلفی مانند ژیمناستیک و با هدف کمک‌کردن به دیگران در مواقع اضطراری، در حاشیه پاریس به وجود آوردند.
پارکور (به فرانسوی: Parkour) یا هنر جابجایی یا شهرنوردی یک راه نوین برای تعامل با محیط اطراف فقط با استفاده از توانایی‌های انسان است. داوید بل، بنیان‌گذار پارکور درباره فلسفه درونی آن می‌گوید: «جنبه‌فیزیکی پارکور، غلبه‌کردن بر تمامی موانع پیش روست، درست مانند اینکه در شرایط اضطراری گیر کرده باشید. پارکور فقط صرف انجام حرکات نیست، بلکه مجموعه‌ای هدفمند و دارای فلسفه‌خاص خویش است. پس هدف پارکور، رسیدن به مقصد با استفاده از کاراترین، روان‌ترین و مستقیم‌ترین مسیر و مناسب‌ترین حرکات است که می‌تواند شامل دویدن، پریدن، بالا رفتن و حتی خزیدن باشد.»
کارایی یکی از مهم‌ترین مشخصه‌های پارکور است، و به این معنی است که لازم نیست حرکات سریع‌ترین باشند، بلکه باید مستقیم‌ترین و با صرف انرژی کمتری انجام شوند و همچنین مانع آسیب دیدگی دراز مدت یا کوتاه مدت شوند.
فلسفه پارکور
پارکور یک رشته ورزشی است، اما فلسفه‌ای با ارزش‌های خاص خود و برای آگاهی از توانایی‌های خویشتن، مبارزه علیه خود و پرورش جسم و روح دارد. پارکور گذشته از یک ورزش و هنر، یک شیوه زندگی کردن و یک فلسفه روزانه‌است.
یکی از فلسفه‌های این ورزش، اتکا به توانایی‌های جسمی و ذهنی افراد برای کمک کردن به کسانی است که در شرایط خاصی قرار دارند. به همین دلیل است که در این ورزش خبری از مسابقه و رده‌بندی ورزشکاران و غیره نیست، زیرا هر کسی تنها برای خودش و نه برای اثبات برتری خود، تمرین می‌کند. بسیاری پس از آشنایی با پارکور، اصول آن را در زندگی خود نیز به کار می‌برند. به کسانی که از اصول پارکور در زندگی خود بهره می‌برند «تراسور» گفته می‌شود. هنر پشت سر گذاشتن کارای موانع، با به چالش کشیدن فیزیکی و جسمی خود باعث می‌شود که با موقعیت‌های زندگی روزانه آسان‌تر کنار بیاییم. وقتی که یک مانع یا به عبارتی وضعیتی دشوار در زندگی ما پدیدار شود، یک تراسور همانگونه که در پارکور یاد گرفته، سریع و کارا بر آن غلبه می‌کند و بدون تغییر مسیر به راه خود ادامه می‌دهد. جدا از حرفه‌ای شدن در حرکات، قسمت اصلی آموزش و تمرین صحیح پارکور، توانایی غلبه بر ترس و استفاده از آن در زندگی است، چرا که ابتدا باید بتوان بر ذهن و تفکر خود چیره شد تا توانایی حرفه‌ای شدن در پارکور در ما بوجود آید.
محل تمرین
بر خلاف بسیاری ورزش‌های دیگر پارکور تا کنون در زمین یا ورزشگاه اختصاصی تمرین نمی‌شود، البته تلاش‌هایی در این رابطه صورت گرفته‌است. تراسورها در محیط‌های شهری مانند سالن‌های ورزش، پارک‌ها ،زمین‌های بازی و سازه‌ها و ساختمان‌های رها شده تمرین می‌کنند که باعث به وجود آمدن نگرانی‌هایی مانند تجاوز به حریم شخصی، آسیب رساندن به اموال عمومی و تمرین در مکان‌های نامناسب شده‌است.
پارکور چه چیزی نیست؟
پارکور صرفا حرکات آکروباتیک، بدلکاری، رقص و یا حرکات بی‌هدف و بدون توجه به عواقب آن و پرش‌های بلند بدون دلیل نیست. همچنین پارکور «حرکت‌های دلخواه» نیست بلکه مجموعه‌ای از حرکات از پیش تعریف شده و هدفمند است.
در پارکور خبری از مسابقه و کل‌کل هم نیست. یک کمپین از یکم ماه مه سال ۲۰۰۷ توسط وبگاه رسمی پارکور برای حفاظت از پارکور و فلسفه‌آن در مقابل مسابقه و رقابت آغاز شده‌است. اعضای این کمپین اعتقاد دارند که «مسابقه» افراد را تحریک می‌کند که با دیگران برای رضایت تماشاگران یا اثبات برتری‌های خود و یا احیانا سودهای مالی مبارزه کنند؛ در حالی که در پارکور، افراد در کنار یکدیگر و فقط برای خودشان تمرین می‌کنند. پس پارکور نمی‌تواند تبدیل به یک رشته‌مسابقه‌ای شود، مگر آن که اساس وجودی آن یعنی «پرورش خود» نادیده گرفته شود.
وسایل و تجهیزات
پارکور وسیله و تجهیزات خاصی احتیاج ندارد و تراسورها معمولا لباس‌های ورزشی یا معمولی سبک و راحت می‌پوشند. تنها چیزی که توصیه شده‌است یک کفش ورزشی سبک با چسبندگی زیاد است. بعضی از تراسورها از مچ بند برای محافظت از مچ‌های‌شان استفاده می‌کنند.
برخی نیز از دستکش‌های نازک ورزشی برای حفاظت از کف دست‌های‌شان استفاده می‌کنند که به علت کم کردن چسبندگی و حس باعث موضع منفی بعضی از تراسورها می‌شود.
پارکور در ایران
اولین نشانه از حضور پارکور به صورت حرفه‌ای در ایران، با فعالیت امیرحسین ایمانی و کوشا فتحی‌نژاد آشکار شد. این دو ورزشکار در مستند سال ۲۰۰۳ لندن بپر (Jump London) حاضر شدن تا نام ایران در جمع پارکور دنیا ثبت شود.
هدف این فیلم نشان دادن گسترش پارکور در دنیا بود، برای همین منظور از گروه‌های مطرح و فعال پارکور در دنیا تقاضای همکاری نمودند و گروه irPk که بعدا به «رها» تغییر نام داد نیز در این پروژه همکاری کرد. این فیلم در سال 2004 ساخته شد و پس از آن، پارکور در ایران حرکت رو به رشد خود را آغاز کرد و امروز تعداد زیادی از جوانان به این ورزش جذاب میپردازند.
با گسترده شدن پارکور در ایران و احساس نیاز به آموزش حرفه‌ای تر، امیرحسین ایمانی در تابستان سال ۲۰۰۴ برای آموزش دیدن زیر نظر یکی از موفق ترین گروه‌های پارکور دنیا به لندن رفت.
در پاییز همان سال بود گروه رها تشکیل شد و اولین دوره کلاس‌های اموزشی آن با هدف انتقال تجربه و آموزش تکنیکی در مجتمع ورزشی شهید چمران (بولینگ) برگزار شد و وبگاه http://www.parkour.ir نیز شروع به کار کرد. توجه رسانه‌ها با اجرای نقش دو نفر از اعضای گروه رها (احسان دادفر و آرمان خاشعی) در کلیپی به نام کبوتر (تابستان ۱۳۸۴)، تولید فیلمی کوتاه برای جشنواره پلیس، مصاحبه با نشریات مختلف و حتی خبرگزاری بزرگ خارجی و شرکت در نمایشگاه بین المللی ورزش ۲۰۰۸ باعث شد توجه به این ورزش بیشتر شود و امروز علاقه‌مندان بسیاری شروع به تمرین کرده‌اند. هم چنین گروه رها برای آشنا شدن مخاطبان با این ورزش به دعوت رییس کمیته ایروبیک حرفه‌ای و مهارتی در مراسم افتتاحیه اولین دوره مسابقه ایروبیک حرفه‌ای کشور (۲۵ آبان ۱۳۸۵) در ورزشگاه شهید چمران به ایفای نقش پرداختند.
به مرور زمان گروه‌های دیگری در سطح ایران شروع به فعالیت کردند که می‌توان به گروه‌های شفق، بن هدز، فراز و ونتد (تبریز) و شاهرگ اشاره کرد که گروه شفق اولین همایش پارکور در تهران با حضور اکثر علاقه‌مندان به این رشته را در تابستان ۸۷ برگزار کرد. اولین دوره مربیگری توجیهی پارکور در بهار ۱۳۸۸ توسط فدراسیون آمادگی جسمانی و ایروبیک ایران به مدرسی خانم زینب دمیرچی برگزار شد. در یکی دو سال اخیر نیز جوانان زیادی در شهرهای بزرگ و کوچک ایران با برگزاری جشنوارههای مستمر نشان دادند که این ورزش نوپا در ایران گسترش چشمگیری یافته است.
