كال كباب، بوی خوش طبیعت

كال‌كباب از آن دسته خوردنی‌هایی است كه علاوه بر اینكه در كنار غذاهایی مانند كته و ماهی شور یا ترشی و زیتون پرورده سرو می‌شود، این قابلیت را دارد كه به عنوان غذا به تنهایی یا با نان خورده ‌شود.

مجله ایده آل: كال‌كباب از آن دسته خوردنی‌هایی است كه علاوه بر اینكه در كنار غذاهایی مانند كته و ماهی شور یا ترشی و زیتون پرورده سرو می‌شود، این قابلیت را دارد كه به عنوان غذا به تنهایی یا با نان خورده ‌شود. اگر كال‌كباب را كنار یك تكه ماهی سرخ شده یا مرغ و سبزیجات سرو كنید، نتیجه كار بی‌نظیر است.

مواد لازم برای 4 تا 6 نفر:

•   بادمجان درشت: 10 عدد
•   آبغوره: سه‌چهارم پیمانه
•    نعناع: 3 قاشق غذاخوری، ساطوری‌شده
•   سیر: یك بوته، رنده شده
•   مغز گردو: 100 گرم، چرخ كرده
•   دانه انار ملس: یك پیمانه
•   نمك و فلفل سیاه: به میزان لازم
  

روش تهیه:

1- بادمجان‌ها را شسته و خشك كنید، سپس وسط آن را چاك دهید و روی زغال كباب كنید تا پوست آن كاملا بسوزد و داخلش پخته شود، سپس آنها را حداقل 15 دقیقه در یك كیسه پلاستیكی در بسته بگذارید تا عرق كنند و پوست‌شان راحت كنده شود.

2- پوست بادمجان‌ها را كنده و روی تخته كار ساطوری كنید. سیر، سبزی، آبغوره، گردو و دانه انار را با بادمجان مخلوط كرده و نمك و فلفل آن را اندازه كنید. كال‌كباب را حداقل نیم ساعت در یخچال بگذارید تا طعم‌ها با هم مخلوط شود، سپس آن را با نان، سبزی خوردن و در صورت تمایل مرغ و ماهی سرو كنید.

نکات:

1-   اگر مایلید تا بادمجان گرم است، 50 گرم كره را با آن مخلوط كنید در این صورت بهتر است كال‌كباب را گرم سرو كنید.

2- در دستور اصلی به جای نعناع از سبزی‌های معطر محلی مانند خالواش و چوچاق استفاده شده است، اما شما هر سبزی معطری را كه تمایل دارید می‌توانید استفاده کنید.

به نام خالق ریحان و بوی خوش آن

به نام  خالق ریحان و بوی خوش آن

خدای من

گفتم: خدای من، دقایقی بود در زندگانیم که هوس می کردم سر سنگینم را که پر از دغدغه ی دیروز بود و هراس فردا، بر شانه های صبورت بگذارم، آرام برایت بگویم و بگریم، در آن لحظات شانه های تو کجا بود؟

گفت: عزیزتر از هر چه هست، تو نه تنها در آن لحظات دلتنگی، که در تمام لحظات بودنت برمن تکیه کرده بودی، من آنی خود را از تو دریغ نکرده ام که تو اینگونه هستی، من همچون عاشقی که به معشوق خویش می نگرد، با شوق تمام لحظات بودنت را به نظاره نشسته بودم.

گفتم: پس چرا راضی شدی من برای آن همه دلتنگی، اینگونه زار بگریم؟

گفت: عزیزتر از هر چه هست، اشک تنها قطره ای است که قبل از آنکه فرود آید عروج می کند، اشکهایت به من رسید و من یکی یکی بر زنگارهای روحت ریختم تا باز هم از جنس نور باشی و از حوالی آسمان، چرا که تنها اینگونه می شود تا همیشه شاد بود.

گفتم: آخر آن چه سنگ بزرگی بود که بر سر راهم گذاشته بودی؟

گفت: بارها صدایت کردم، آرام گفتم از این راه نرو که به جایی نمی رسی، تو هرگز گوش نکردی و آن سنگ بزرگ فریاد بلند من بود که عزیزتر از هر چه هست از این راه نرو که به ناکجاآباد هم نخواهی رسید.

گفتم: پس چرا آن همه درد در دلم انباشتی؟

گفت: روزیت دادم تا صدایم کنی، چیزی نگفتی، پناهت دادم تا صدایم کنی، چیزی نگفتی، بارها گل برایت فرستادم، کلامی نگفتی، می خواستم برایم بگویی و حرف بزنی. آخر تو بنده ی من بودی چاره ای نبود جز نزول درد که تنها اینگونه شد تو صدایم کردی.

گفتم: پس چرا همان بار اول که صدایت کردم درد را از دلم نراندی؟

گفت: اول بار که گفتی خدا آن چنان به شوق آمدم که حیفم آمد بار دگر خدای تو را نشنوم، تو باز گفتی خدا و من مشتاق تر برای شنیدن خدایی دیگر، من می دانستم تو بعد از علاج درد بر خدا گفتن اصرار نمی کنی وگرنه همان بار اول شفایت می دادم.

گفتم: مهربانترین خدا، دوست دارمت ...

گفت: عزیزتر از هر چه هست من دوست تر دارمت ...