چیدمان مناسب برای ورودی خانه

 

 

 

ورودی، پرترافیك‌ترین فضای خانه است؛ با یك چیدمان مناسب، آن را كاربردی‌تر كنید.

 

محیط داخل همه خانه‌ها ـ با هر ابعاد و وسعتی ـ از فضاهای گوناگونی ـ آن هم با تعریف‌ها و كاربردهای مختلف‌ ـ تشكیل شده است. به عنوان مثال از اتاق خواب، آشپزخانه، اتاق نشیمن، سرویس‌‌های بهداشتی و بالاخره ورودی خانه می‌توان به عنوان فضاهای مختلف مشترك در همه خانه‌ها نام برد كه هر كدام كاربردی متفاوت داشته و وجود آنها برای یك زندگی عادی ضروری است.

 

ما نیز در اینجا قصد داریم به مشخصات یك ورودی مناسب ـ به‌خصوص برای فصول سرد ـ پرداخته و با ارائه راهكارهای مختلف، راهنمایی برای تجهیز ورودی خانه شما باشیم. پیش از این لازم به توضیح است كه منظور از ورودی، فضای اطراف در ورودی در داخل خانه است؛ در واقع فضایی را كه هنگام ورود به خانه پا به آن می‌گذاریم، ورودی می‌نامند.

 

البته فرم و ابعاد این ورودی با توجه به نقشه و وسعت ساختمان متفاوت است؛ گاهی وسعتی به اندازه یك پاگرد یك یا 2 متری داشته و در شرایطی یك فضای 5 الی 6متری یا حتی بیشتر به آن اختصاص می‌یابد.

 

در بعضی از خانه‌ها نیز معمولا به دلیل كمبود فضای كافی یا حتی ضعف در سیستم نقشه‌كشی، اساسا تفكیكی با این نام و كاربرد وجود ندارد و شما مجبور هستید در صورت امكان، با چیدن اسباب و لوازم مربوطه ـ آن هم در صورت وجود جای كافی برای این منظورـ تعریفی كاربردی با همین نام (ورودی) ایجاد كنید.

 

از همه اینها كه بگذریم، ورودی یك خانه در شرایط عادی و با وسعتی حداقل 2 تا 3 متری- مانند هر فضای دیگر خانه ـ نیازمند لوازم و وسایل مربوط به آن محیط است تا نیاز افراد در آن مكان نیز برآورده شود.

 

البته در بعضی شرایط مجبور خواهیم بود كه این نیازها را اولویت‌بندی كرده و كاربردی‌ترین لوازم را برای این محیط انتخاب كنیم ولی به طور كلی در صورت مناسب بودن موقعیت، به لحاظ نقشه و وسعت، این فضا به لوازم مختلفی نیاز دارد كه مهم‌ترین آنها عبارتند از جاكفشی، رخت‌آویز، آینه و پادری كه به هر یك از آنها خواهیم پرداخت:

 

جای پاركی برای كفش‌ها

 

یكی از مهم‌ترین لوازم موردنیاز در محیط ورودی، جاكفشی است. كفش‌ها اولین پوششی هستند كه هنگام ورود به خانه از بدن جدا می‌شوند؛ در نتیجه باید در همان محیط ورودی، جایی برای قرار دادن آنها ـ تا استفاده مجدد ـ وجود داشته باشد.

 

این روزها جاكفشی‌های متعددی در مدل‌ها، رنگ‌ها و همچنین جنس‌های مختلف تولید می‌شوند كه شما می‌توانید با توجه به شرایط محیط ورودی خانه‌تان، مناسب‌ترین آنها را انتخاب كنید.

 

البته هنگام خرید جاكفشی ـ علاوه بر متناسب بودن مدل، رنگ و ابعاد آن برای فضا ـ به موارد زیر نیز توجه كنید:

 

1 ـ با توجه به اینكه كفش‌های زمستانی بیشتر به صورت چكمه‌های بلند و كوتاه بوده و ارتفاع آنها از كفش‌های معمولی بیشتر است، اگر می‌خواهید جاكفشی‌ای برای ورودی خانه‌تان تهیه كنید، حداقل ابعاد استاندارد چكمه‌های ساق كوتاه اهالی خانه را نیز در نظر بگیرید.

 

2 ـ داشتن در، یكی از مهم‌ترین ویژگی‌های جاكفشی است؛ به این ترتیب، نه تنها ظاهر فضای ورودی و حتی محیط مجاور آن با قرار دادن كفش‌های جورواجور و احتمالا گلی و خاكی درجاكفشی بدون در، نازیبا نمی‌شود بلكه بوی بد ناشی از كفش‌ها نیز در فضا پراكنده نخواهد شد؛ در ضمن كفش‌های آلوده در دسترس بچه‌های كوچك خانواده قرار نمی‌گیرد.

 

نكته: در بعضی ساختمان‌ها ـ به‌‌خصوص آپارتمان‌های كوچك امروزی ـ به جای آنكه بخشی از فضای داخل خانه و در واقع ورودی را به قراردادن جاكفشی اختصاص دهند، محل قرار دادن كفش‌ها را به پشت در هر واحد و در بیرون خانه انتقال می‌دهند در‌حالی‌كه همان‌طور كه می‌دانید، فضای بیرون از در هریك از واحدهای یك آپارتمان، محیطی مشترك بین ساكنان ساختمان محسوب شده و قرار دادن كفش‌ها بدون جایگاهی مشخص در بیرون در، كاری ناشایست و به دور از فرهنگ آپارتمان‌نشینی است.

 

از طرف دیگر، انتخاب جاكفشی‌هایی با مدل‌ها، رنگ‌ها و فرم‌های مختلف برای هر واحد نیز به لحاظ زیبایی و نظم محیط آپارتمان غیرقابل قبول است؛ در نتیجه باید برای هر واحد به صورت تكی یا برای 2 واحد همجوار به صورت مشترك، جاكفشی‌هایی متناسب با محیط، با یك مدل و رنگ برای كل طبقه‌‌های ساختمان تهیه شود.

 

به این ترتیب، نه تنها نظمی خاص در كل فضای ساختمان به وجود می‌آید بلكه برای كفش‌ها نیز جای مناسبی فراهم شده و در ضمن، فضای داخل خانه هم اشغال نمی‌شود.

جایی برای لباس‌ها

 

بعد از بیرون آوردن كفش‌ها از پا، پوشش بعدی، لباس‌های مربوط به بیرون است كه این روزها شامل پالتو، كت، بارانی، كاپشن و مانند اینها بوده و نه تنها به خاطر ابعاد بزرگ‌تر آنها نسبت به لباس‌های تابستانی بلكه به جهت اینكه احتمال خیس بودن آنها در فصول بارندگی وجود دارد، معمولا به محض ورود ما در كمد لباس‌های معمولی قرار نمی‌گیرند؛ بنابراین فراهم كردن رخت‌آویزی در ورودی خانه برای این منظور نیازی ضروری به نظر می‌رسد، زیرا در صورت نبودن مكانی مختص به آنها، لباس‌ها همواره روی دسته‌های صندلی، پشت مبل‌ها، دستگیره‌های در اتاق‌ها و كمدها آویزان می‌مانند تا خشك شوند و دوباره روز بعد مورد استفاده قرار گیرند. حالا تصور كنید چه بی‌نظمی و آشفتگی‌ای در خانه به وجود خواهد آمد.

 

علاوه بر اینها وجود جایگاهی برای آویختن لباس‌های مهمانان نیز نیاز ثانویه یك ورودی است. به این ترتیب، مهمانان به محض ورود به خانه، ابتدا لباس‌های مربوط به بیرون را روی جارختی آویخته و سپس وارد فضای مهمانخانه یا همان پذیرایی می‌شوند؛ در حالی كه در صورت نبود چنین مكانی، لباس‌های مهمانان معمولا روی تختخواب اتاق خواب یا دسته مبل و صندلی‌ها آویخته شده و ظاهر مرتب خانه را به هم می‌‌زند.

 

البته پیش از اقدام به تهیه این قبیل رخت‌آویزها، بهتر است با انواع آنها و همچنین معایب و مزایای هركدام آشنا شوید تا مناسب‌ترین نوع آن را برای ورودی فضای خانه‌‌تان انتخاب كنید.

 

در یك تقسیم‌بندی كلی، رخت‌آویزها به 3دسته كلی تقسیم می‌شوند؛ یكی از آنها رخت‌آویزهای دیواری شامل تعدادی گیره‌آویز است كه به صورت چندتایی، جدا از هم یا در یك قالب تركیبی به یكی از دیوارهای ورودی نصب شده و لباس‌ها را به آن می‌آویزند.

 

مهم‌ترین مزیت آنها هم كم‌جا بودنشان است؛ یعنی هیچ فضایی را روی زمین اشغال نمی‌كنند.

 

دومی چوب‌لباسی‌‌های پایه‌دار ایستاده از جنس فلز یا چوب است كه كاربرد آنها در قدیم نیز بسیار رایج بوده. این چوب‌لباسی‌‌ها را معمولا به صورت مجزا در گوشه‌‌ای از ورودی یا اتاق خواب قرار داده و لباس‌ها را روی آن می‌آویزند كه البته در این مورد هم ـ مانند نمونه قبلی ـ اگرچه كم‌جاست ولی با انبوهی از لباس‌های آویخته شده در مقابل دید، مواجه خواهیم شد و ظاهر ورودی را هم نازیبا می‌كند و این از جمله نقاط ضعف این مدل است؛ مگر آنكه از آن تنها برای آویزان كردن شال‌گردن، كلاه و چتر استفاده شده و لباس‌ها در جایی دیگر دور از چشم، آویزان شوند.

 

كمدهای دردار نمونه دیگری از این جالباسی‌ها برای ورودی هستند كه بهترین نیز به حساب می‌آیند. با وجود چنین فضایی، لباس‌ها در داخل كمد آویخته شده و توسط در كمد از نظرها پنهان می‌مانند. این نوع رخت‌آویز مدل‌های زیادی دارد؛ بنابراین در صورتی كه فضای ورودی خانه شما امكان اختصاص مكانی به چنین تركیبی را دارد، حتما این نوع را انتخاب كنید. خوشبختانه امروزه تنوع در لوازم دكوراسیونی، دست افراد را برای انتخاب مناسب‌ترین لوازم، بیشتر باز گذاشته است.

 

یك راهكار همیشگی: اگر در فضای ورودی خانه‌تان با مشكل كمبود جا مواجه نیستید یا اینكه در یكی از دیوارهای آن فرورفتگی‌‌ای با حداقل 30 سانتی‌متر عرض وجود دارد، دیوار را به یك كمد دیواری سراسری (از كف تا سقف) اختصاص دهید.

 

این كمد دیواری دردار نه تنها می‌تواند جایی برای آویختن لباس‌های شما و اهل خانواده باشد بلكه بسیاری از لوازم و خرده‌ریزهای گوناگون و حتی كفش‌ها را نیز می‌توان در آن جای داد؛ در ضمن با قراردادن آینه روی یكی یا همه درهای كمد می‌توانید هم آینه موردنیاز در ورودی را فراهم كرده و هم فضا را بزرگ‌تر و پرنورتر كنید.

 

فرشی به اندازه چند پا

 

یكی از نیازهای بسیار ضروری ورودی خانه ـ به‌خصوص در فصول بارندگی سال ـ و در طرفین در ورودی، پادری است.

 

البته توجه داشته باشید كه پادری انتخابی برای فضای بیرون و داخل ـ به لحاظ جنس و فرم ـ باید با هم متفاوت باشند؛ به این معنا كه پادری بیرون باید از جنس خشن‌تر، ضخیم‌تر و مقاوم‌تر باشد زیرا با كشیدن ته كفش‌ها بر آن، گل و لای آنها به راحتی كنده شده و به داخل خانه انتقال پیدا نكند ولی برای فضای داخل ورودی، پادری معمولی و پرزداری انتخاب كنید كه باقیمانده گل و لای و رطوبت حاصل از آن جذب پادری شده و ورودی را كثیف نكند؛ البته قابل شست‌‌وشو بودن و كیفیت هر دو پادری را هنگام خرید حتما موردتوجه قرار دهید.

 

پیشنهادات ابتكاری

 

1 ـ چمدانی برای كفش‌ها: در تصویر1 شما چمدان قدیمی‌‌ای را ملاحظه می‌كنید كه در فضای ورودی در زیر كنسول قرار گرفته است. این چمدان در واقع نقش جاكفشی را ایفا می‌كند. شما هم می‌توانید به جای جاكفشی در شكل‌ها و مدل‌های رایج، از صندوقچه‌ها و چمدان‌های قدیمی و حتی جدید برای این منظور استفاده كنید؛ تنها كافی است داخل آنها را با لایه‌ای از پلاستیك و سپس روزنامه بپوشانید تا قرار دادن كفش‌های نمدار، سبب آسیب‌دیدگی آنها نشود.

 

2 ـ سكویی به عنوان جاكفشی: با توجه به اینكه برای پوشیدن كفش‌ها و بیرون آوردن آنها از پا، نشستن بهترین حالت بدن بوده و به كمر نیز فشار نمی‌آورد ـ در صورت امكان ـ در فضای ورودی، یك صندلی یا مبل قرار دهید. در تصویر3، شما نمونه‌ای از یك نیمكت توخالی چوبی با عرض 35 سانتی‌متر و ارتفاع 40 سانتی‌متر و طولی به اندازه طول دیوار را ملاحظه می‌كنید كه فضای داخل آن تقسیم‌بندی شده و به عنوان جاكفشی مورد استفاده قرار می‌گیرد؛ در ضمن با قرار دادن چند بالشتك، سطح نیمكت نیز برای نشستن آماده شده است.

ویدیو مرتبط :
چیدمان خانه های کوچک اپارتمانی

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

سن مناسب کودکان برای تنها گذاشتن در خانه چه سنی است؟

 

حتی اگر والدین احساس کنند که فرزندشان آمادگی تنها ماندن در خانه را دارد،‌ توصیـــه می‌شود تا زمانی که خود کودک تمایلی به این کار ندارد و از تنها ماندن راضی نیست، او را در خانه تنها نگذارید. در واقع، خواست و میل کودک در این مورد نقشی تعیین‌کننده دارد.
برای بسیاری از خانواده‌ها اتفاق می‌افتد در موقعیتی قرار بگیرند که ناچار شوند فرزند خود را برای مدتی در خانه تنها بگذارند. البته، تنها گذاشتن کودک در خانه‌ راه‌ حلی است که معمولا توصیه نمی‌شود. بنابراین،‌ آن را تنها به عنوان آخرین گزینه ببینید. اگر فرزندتان در زمان‌های معینی قرار است در خانه تنها بماند، بهتر است برای آن زمان‌ها از قبل برنامه‌ ریزی داشته باشید. او را به کلاس‌هایی که علاقه دارد بفرستید، ‌اجازه بدهید از فضای کتابخانه متناسب با سنش استفاده کند یا به منزل یکی از اقوام برود. این برنامه‌ها به فرزند شما کمک می‌کند از وقتش بهتر استفاده کند و خیال شما هم راحت‌تر خواهد بود. با وجود این، در مواقعی، شرایط به گونه‌ای پیش می‌رود که تنها گذاشتن کودک در خانه اجتناب‌ناپذیر می‌شود. در این صورت‌ چه باید کرد؟
از چه سنی‌؟
یکی از مهم‌ترین سوال‌ها در این زمینه این است که از چه سنی می توان کودک را در خانه تنها گذاشت. برخی کارشناسان بالاتر از 8 سال و بسیاری‌ بالاتر از 10 تا 12 سال را سن شروع تنها گذاشتن کودک در خانه می‌دانند. بنابراین،‌ اگر فرزند شما کم‌تر از 8 تا 10 سال دارد،‌ به هیچ عنوان به تنها گذاشتن او در خانه فکر هم نکنید. اگر سن او بیشتر است، می‌توانید سایر شرایط لازم را در نظر بگیرید.
خطرهای جسمانی
یکـــــی از مشکلات مهم در تنها گذاشتن کودک در خانه‌ احتمال روی دادن اتفاقاتی است که به کودک آسیب جسمانی می‌‌زند. کودکان در نبود والدین با احتمال بالاتری به سراغ رفتارهای خطر‌آفرین مانند روشن کردن آتش یا کار با وسایل برقی می‌روند. به علاوه، آن‌ها به اندازه‌ بزرگسالان، راه چاره برای مقابله با خطر یا متوقف کردن یک آسیب را بلد نیستند و در مقایسه با یک بزرگسال در موقعیت مشابه، بیشتر آسیب می‌بینند و حتی در برخی موارد، جان خود را از دست می‌دهند.
در مورد امنیت جسمانی کودک چند نکته را حتما رعایت کنید
1 - قفل کردن در خانه کمکی نمی‌کند
برخی والدین فکر می‌کنند که اگر در خانه را روی کودک خود قفل کنند و بروند،‌ همه‌چیز رو به‌ راه خواهد بود. البته این کار می‌تواند جلوی برخی از اتفاقات ناگوار مانند ورود غریبه به خانه، یا خارج شدن کودک از منزل و آسیب‌های ناشی از آن را بگیرد،‌ اما از طرف دیگر،‌ اگر برای کودک اتفاقی بیفتد، خانه آتش بگیرد یا‌ دچار جراحت شود، نه راه فراری دارد و نه می‌تواند از افراد دیگر مثلا همسایه کمک بگیرد. بنابراین،‌ قفل کردن در راه چاره نیست.
2 - مواد خطرناک، آتش‌زا و داروها
مطمئن شوید مواد خطرآفرین را دور از دسترس و جای امنی قرار داده‌اید.
3 - آموزش کمک‌های اولیه و نحوه‌ی مقابله با خطراتی مانند آتش‌سوزی.
آسیب‌های روانی
از دیگــــــر مشکلاتی که تنها گذاشتن کودک در خانه ایجاد می‌کند، ‌آسیب‌های روانی است. کودکی که از تنهایی می ترسد‌ با تنها ماندن در خانه تجربه‌های تلخی خواهد داشت که به او آسیب می‌رساند. کودکی که بعد از مدرسه، به خانه‌ای می‌آید که در آن هیچ‌کس نیست‌ دچار احساس تنهایی و مورد بی‌توجهی قرار گرفتن می‌شود، ‌چون همه‌ کودکان دوست دارند وقتی از مدرسه به خانه برمی‌گردند، اتفاقات روزمره را برای کسی تعریف کنند،‌ در مورد احساس خود صحبت کنند و مشکلات خود را با کسی در میان بگذارند تا شاید راه‌حلی برای آن‌ها پیدا کنند.
بنابراین، اگر نمی توانید در همان لحظه همراه فرزندتان باشید و او تنهاست، ‌ زمان‌های دیگر وقت کافی به او اختصاص دهید تا بتواند با شما صحبت کند. زمان مشخصی را در روز فقط برای گوش دادن به حرف‌های او بگذارید.‌ مثلاً بعد از عصرانه، بعد از فلان سریال، بعد از اخبار ساعت فلان،‌ زمانی که مشخص باشد و سر قرار خود هم بمانید. البته با علاقه و توجه گوش کردن شما است که نیاز او را برطرف می‌کند، نه این‌که از سر اجبار و با اکراه، ‌این کار را انجام دهید.
چقدر با اضطراب جدایی آشنا هستید؟
مفهوم اضطراب جدایی، در برخی موارد، در تنها گذاشتن کودک در خانه مهم می‌شود. گاهی والدینی که فرزند وابسته‌ای دارند که بسیار از تنها ماندن و جدا شدن از آن‌ها حتی برای زمانی کوتاه می‌ترسد، تصمیم می‌گیرند برای این که به او یاد بدهند روی پای خودش بایستد و این همه نترسد،‌ او را به تنها ماندن عادت بدهند: « دو بار که تنها بمونه دیگه نمی‌ترسه »، « بذار یه روز تو خونه خودش تنها باشه ببینه در و دیوار ترس نداره ».
اما در واقع، در مواردی که کودک مبتلا به اضطراب جدایی است‌ چنین تصمیمی می‌تواند به‌ شدت به او آسیب بزند و شرایط را از پیش بدتر کند. ممکن است کودکی دقیقاً به اختلال اضطراب جدایی مبتلا نشود، ‌اما داشتن رگه‌ها یا نشانه‌هایی از آن هم نیاز به توجه تخصصی و بالینی دارد و باید در چنین مواردی با یک متخصص مشورت شود و شیوه‌ی درمانی مناسب به کار برده شود.
علائمی که به طور تخصصی برای تشخیص اضطراب جدایی به کار می‌روند، ‌ این‌ها هستند:
1 - اضطراب افراطی و نامتناسب با سطح رشد در مورد جدایی از خانه و یا کسانی که کودک به آن‌ها دلبسته است.
2 - ناراحتی مفرط و پایدار درباره‌ی احتمال بروز خطر قریب‌الوقوع از دست دادن اشخاصی که کودک به آن‌ها دلبسته است.
3 - دلواپسی مفرط در مورد از دست دادن یا صدمه احتمالی به افراد مورد دلبستگی.
4 - مقاومـــت پیگیر یا امتناع از رفتن به مدرسه یا جای دیگر به دلیل ترس از جدایی.
5 - مقاومت یا ترس پایدار و مفرط از تنها ماندن یا ماندن در منزل بدون افرادی که کودک به آنها دلبسته است.
6 - مقاومت مفرط و پایدار هنگام جدایی از خانه و افرادی که کودک به آنها دلبسته قابل پیش‌بینی باشد.
7 - مقاومت پیگیر یا امتناع از خوابیدن بدون حضور افرادی که کودک به آنها دلبسته است و مقاومت از خوابیدن در بیرون خانه.
8 - کابوس‌های مکرر با موضوع جدایی.
9 - شکایت‌های مکرر از نشانه‌های جسمانی مانند سردرد، دل‌درد و حالت تهوع هنگام وقوع یا انتظار جدایی از منبع مهم دلبستگی (در بیشتر مواقع، مادر).
این علائم قبل از 18 سالگی خود را نشان می‌دهند و معمولاً چند هفته‌ای هم ماندگار هستند. گاه شدت علائم در حدی است که عملکرد روزمر‌ه‌ی کودک ‌مانند رفتن به مدرسه و بازی با همسالان را تحت تاثیر قرار می‌دهد. لزومی ندارد که کودک همه‌ی این علائم را نشان دهد.میگنا دات آی آر.وجود تعداد کمی از آن‌ها نشان می‌دهد که باید با یک متخصص مشورت کنید.
آمادگی و خواست کودک
حتی اگر والدین احساس کنند که فرزندشان آمادگی تنها ماندن در خانه را دارد،‌ توصیـــه می‌شود تا زمانی که خود کودک تمایلی به این کار ندارد و از تنها ماندن راضی نیست، او را در خانه تنها نگذارید. در واقع، خواست و میل کودک در این مورد نقشی تعیین‌کننده دارد.
زمان تنها گذاشتن
از دیگر نکاتی که برای تنها گذاشتن کودک در خانه باید بدان توجه داشت‌ زمانی است که کودک در خانه تنها می‌ماند. بهتر است این زمان تا حد ممکن کوتاه باشد. بسیاری، یک تا سه ساعت را برای تنها ماندن کودک در خانه، ‌بسته به آمادگی‌ها و توانایی‌های کودک و سایر شرایط، ذکر کرده‌اند و بیشتر از آن اصلاً به نفع کودک نیست.
برخی والدین فکر می‌کنند اگر کودک به خواب برود، دیگر تا وقتی او بیدار می‌شود، ‌برای تنها گذاشتن او در خانه فرصت دارند. اما اگر اتفاق دیگری افتاد چطور؟ اگر او زودتر بیدار شد چطور؟ به علاوه، در شرایط اضطراری، ‌مثل وقتی که کودک بیمار است، حتی اگر یک سرماخوردگی ساده باشد، زمان مجاز برای تنها ماندن کودک در خانه به صفر می‌رسد. هنگام بیماری، بسیاری از موقعیت‌ها و شرایط پیش‌بینی‌ناپذیرند و می‌توانند احتمال خطر را بالا ببرند.
ویژگی‌های کودکی که می‌تواند تنها بماند
کودکی می‌تواند در خانه تنها بماند که از اعتماد به‌ نفس کافی برخوردار باشد. زیاد نترسد و از بیان خواسته‌ی خود خجالت نکشد. بتواند احساس خود را با والدینش در میان بگذارد و آن‌قدر با والدین خود رابطه‌ی خوب و صمیمانه‌ای داشته باشد که در صورتی که هر مشکلی به وجود آمد،‌ یا هر نگرانی‌ای داشت،‌ قبل از هرچیز، آن را با والدین خود در میان بگذارد. به علاوه، او باید مهارت‌های کلامی کافی را برای برقراری ارتباط با دیگران داشته باشد.

منبع :parandcc.blogfa.com