دیپ واتر، تفریح پرهیجان و خطرناک این روزها

همشهری سرنخ: صخره هایی با دیواره های صاف و بلند که گروهی از صخره نوردها مشغول بالا رفتن از آن هستند. هر جایی که جای دست یا پا داشته باشد، صخره نوردها به کمک آن، از صخره ها بالا می روند تا خودشان را به بلندترین نقطه صخره برسانند. هیچ طناب یا وسیله ای که بتواند امنیتشان را تامین کند، در دسترسشان نیست اما آنها بدون توجه به این قضیه، روی بالا رفتن از صخره تمرکز کرده اند.

ناگهان یکی از صخره نوردها در بالا رفتن دچار مشکل می شود و قسمتی از صخره را که محکم به آن چسبیده بود رها می کند. نگران نباشید چرا که هیچ اتفاقی قرار نیست برای این صخره نورد رخ بدهد.

در رشته دیپ واتر صخره نوردها تا جایی که بتوانند از صخره ها بالا می روند و سپس با یک سقوط آزاد، هیجان پریدن از ارتفاع به اعماق آب را تجربه می کنند. اگر می خواهید بیشتر راجع به این رشته که به تازگی به ایران آمده بدانید، این گزارش را از دست ندهید.

دیپ واتر هم مانند دیواره نوردی، صخره نوردی، اسلک لاین و ... زیرمجموعه ای از رشته سنگ نوردی است؛ رشته ای که در جنوب شرقی آسیا و در کشورهایی مانند اندونزی، تایلند و مالزی به صورت حرفه ای دنبال می شود و حالا چندسالی است که وارد کشورمان شده است.


صعود از صخره با دست خالی

برای این رشته ورزشی نیاز به لباس و تجهیزات حرفه ای ندارید بلکه تنها وسیله مورد نیاز، پیدا کردن صخره های بلند و مستحکم در کنار آب است. «چون دیپ واتر ترکیبی از صخره نوردی و سقوط آزاد است، معمولا صخره نوردها در این رشته فعالیت می کنند. آنها بدون استفاده از هیچگونه طناب یا وسیله حمایتی دیگر باید تا جایی که می توانند از صخره بالا بروند و بعد از آن با تکنیک هایی که آموخته اند سقوط آزاد در اعماق دریا را تجربه کنند.»

این حرف ها را محمد دهقانی می گوید، کسی که با وجود 18 سال سن یکی از صخره نوردهای حرفه ای کشورمان محسوب می شود و حالا سرپرست یکی از گروه های دیپ واتر در ایران است.

محمد می گوید دیپ واتر را سه سال پیش و زمانی که برای یک سفر تفریحی به مالزی رفته بود، یاد گرفته است. «مشغول گشتزنی در شهر کوالالامپور بودم که با یک باشگاه دیپ واتر آشنا شدم. آن موقع هنوز این رشته، فعالیتش را در ایران شروع نکرده بود؛ برای همین، اطلاعات کمی در مورد دیپ واتر داشتم اما می دانستم که هر چه هست مربوط به صخره نوردی می شود.»

آقا محمد که عاشق صخره نوردی و رشته های جذاب و پرخطر است، تصمیم می گیرد تا وارد باشگاه شود و اطلاعاتی در مورد این رشته به دست بیاورد که متوجه می شود اعضای این باشگاه قرار است یک برنامه دیپ واتر در جزیره پنانگ برگزار کنند، برای همین دست به کار می شود و از مسئولان باشگاه می خواهد تا او را هم همراه خود به این سفر تفریحی و پرهیجان ببرند.


اولین تجربه

«وقتی برای رفتن با اعضای گروه، ابراز علاقه کردم، سرپرست گروه به گرمی از من استقبال کرد و برایم توضیح داد که اگر بتوانم با موفقیت، آزمون های این باشگاه را پشت سر بگذارم، می توانم با آنها همراه شوم.»

محمد بعد از صحبت با سرپرست گروه، بلافاصله سر کلاس حاضر شد تا دوره تئوری آموزش دیپ واتر را ببیند. «کلاس آموزشی شش ساعت و بدون وقفه انجام شد و هر چه که درباره این رشته لازم بود را به ما یاد دادند.»

البته این پایان کار نبود چرا که هر کس که می خواهد از حرفه ای های دیپ واتر بشود باید ابتدا تمام فوت و فن های صخره نوردی را یاد بگیرد. «به سرپرست باشگاه گفتم که سه سال است صخره نوردی می کنم و نیازی به این دوره ندارم، او هم برای این که ببیند چقدر در صخره نوردی مهارت دارم از من تست هایی گرفت و بعد از گذراندن این تست ها قبول کرد تا همراهشان بروم.»

دهقانی همراه با گروه مالزیایی سوار قایق شد تا به مقصدشان یعنی صخره های جزیره پنانگ بروند.

وقتی که ترسیدم

دهقانی میگوید برای انجام دیپ واتر، ابتدا باید از صخره ای که در نظر گرفته شده بالا رفت و بعد از آن، با تکنیک هایی که مخصوص پرش از ارتفاع است، کار نهایی همان سقوط آزاد انجام شود. «بعد از پریدن از روی صخره به داخل آب، دیگر اعضای گروه به سمتم آمدند و به من تبریک گفتند. حتی به من پیشنهاد دادند که این رشته را ادامه بدهم چرا که مهارت بالایی دارم. برای همین بعد از آمدن به این تصمیم گرفتم تا این رشته را ادامه بدهم.»


گروهی که عاشق انجام کارهای خطرناکند

محمد بعد از آمدن به ایران، سراغ افرادی رفت که عاشق انجام کارهای خطرناک و هیجان انگیز بودند و توانست یک گروه 5 نفره دیپ واتر تشکیل دهد، گروهی از دوستانش که حالا به غیر از دره نوردی، آبشارنوردی و صخره نوردی، برای اجرای دیپ واتر هم دور هم جمع می شدند.

«در ایران مانند سایر کشورهای دیگر، باشگاه اختصاصی وجود ندارد و فقط افرادی که در زیر شاخه های سنگ نوردی فعالیت می کنند سراغ این رشته می روند. البته بیشتر این افراد، برای تفریح و تجربه لحظاتی هیجان انگیز، این رشته را دنبال می کنند. برای همین من و سایر دوستانم هنگامی که دلمان برای هیجان تنگ می شود سراغ این رشته می رویم.»

محمد می گوید: با اینکه در ایران، باشگاه حرفه ای و لیگ رسمی برای رشته دیپ واتر وجود ندارد اما سال گذشته جشنواره رسمی این رشته در سد کارون برگزار شد، جشنواره ای که همه دیپ واترکاران ایرانی دور هم جمع شدند و انواع مهارت های صخره نوردی و پرش از ارتفاع را به نمایش گذاشتند. «خیلی دوست داشتم در این جشنواره شرکت کنم. همه کارهایم را هماهنگ کرده بودم تا به این جشنواره بروم اما درست یک هفته قبل از شروع جشنواره، آپاندیسم عود کرد و با اینکه خیلی دوست داشتم، نتوانستم در این جشنواره شرکت کنم.»

بیهوشی در ارتفاع

محمد و گروهش از دیپ واتر خاطرات تلخ و شیرین زیادی دارند که شاید عجیب ترین آن بیهوش شدن محمد هنگام پرش از یکی از صخره های «دره رغز» باشد. «برای صخره نوردی و دیپ واتر به «دره رغز» شیراز رفتیم. همیشه برای دیپ واتر به سد کارون یا سد دز می رفتیم و این اولین باری بود که به این منطقه رفته بودیم. با اینکه زیاد با منطقه آشنا نبودیم اما تصمیم گرفتیم دریاچه ها و حوضچه های این منطقه را آزمایش کنیم تا در صورت عمیق بودن دریاچه ها و مساعد بودن شرایط، کارمان را شروع کنیم.»

محمد می گوید: «در دیپ واتر، هر چه ارتفاع از سطح دریاچه یا محلی که قرار است در آن سقوط کنی بیشتر باشد، باید عمق دریاچه هم به همان اندازه زیادتر شود اما حداقل عمق استاندارد برای این کار 5 متر است.»

«همه شرایط در دره رغز آماده بود و ما اوایل صبح، کارمان را شروع کردیم.» محمد و دیگر بچه های گروه با آرامش و خیلی خونسردانه از صخره ها بالا می رفتند و یکی یکی خودشان را داخل آب می انداختند. «بعضی از بچه ها تا یک جاهایی از صخره که آمدند دیگر جایی برای گرفتن از صخره و بالا آمدن نداشتند. برای همین خودشان را به داخل آب انداختند اما من به سختی موفق شدم تا بالای صخره ها بروم، به جایی که ارتفاعش به 30 متر هم می رسید.»


بعد از بالا رفتن از صخره ها بود که محمد تصمیم می گیرد مثل یک دیپ واتر کار حرفه ای به درون آب بپرد. «بچه های گروه به من می گفتند که این کار را نکن، آنها به من می گفتند که این کار خطرناک است و ممکن است آسیب ببینی، با اینحال، گوشم به این حرف ها بدهکار نبود و تصمیم را گرفته بودم. در یک لحظه از ارتفاع پریدم و دیگر یادم نمی آید که چه اتفاقی برایم افتاد.»

طبق تحقیقاتی که پزشکان انجام داده اند، هر چه انسان از ارتفاع بلندتری سقوط کند، فشار مغز زیادتر می شود. آن روز هم، فشار مغز محمد به قدری زیاد شده بود که او در بین زمین و آسمان از هوش رفته بود.

«خودم که آن لحظات را به یاد ندارم اما بچه ها بعد از این که داخل آب افتادم و بالا نیامدم بلافاصله به آب زدند و کمک کردند و مرا از دریاچه بیرون آوردند. بعد از چند ساعت به هوش آمدم اما آنقدر در سرم احساس درد می کردم که اعضای گروه، همان شب مرا با هواپیما به تهران فرستادند تا هر چه زودتر مداوا شوم.»