کاردستی حاجی فیروز

 کاردستی حاجی فیروز

 

حاجی فیروز مردی است لاغر اندام با چهره سیاه کرده و لباسی به رنگ قرمز همراه با کلاه دوکی شکل قرمز، دایره و دنبکی به دست می‌گیرد، به خیابان می‌آید و به رقص و شیرین‌کاری و خواندن شعرهای ضربی به رقص می‌پردازد و درست قبل از نوروز خبر نوروز را می دهد.

 وسایل لازم برای کاردستی حاجی فیروز:
مقوا نازک و یا کاغذ ضخیم
پارچه نمدی قرمز، سیاه و سفید
چسب
پرگار
دو دکمه
قیچی
مداد
تکه ای نخ یا کاموا
روبان طلایی آماده

طرز ساخت کاردستی حاجی فیروز :
یک دایره با پرگار روی مقوا رسم کنید و با قیچی ببرید.

سپس روی پارچه نمدی سیاه بگذارید و یک دایره ببرید.

پارچه را روی مقوا بچسبانید.

سپس یک مثلث روی مقوا بکشید و با قیچی ببرید.

مثلث را روی پارچه قرمز گذاشته و برش بدهید.

پارچه مثلثی را به مقوا بچسبانید.

سپس مثلث را به عنوان کلاه روی دایره (سر حاجی فیروز)بچسبانید.

آموزش کاردستی حاجی فیروز

 
دو دایره کوچک روی پارچه سفید بکشید برش بدهید و به عنوان چشم روی صورت بچسبانید.

دکمه را روی چشم ها بچسبانید.

یک دهان خندان روی پارچه قرمز بکشید و ببرید.در نهایت به عنوان دهان روی صورت بچسبانید.

روبان آماده را روی کلاه بچسبانید.

یک حلقه با نخ یا کاموا پشت مقوا بچسبانید.

در نهایت آویز را به دیوار اتاق بچسبانید...

 

منبع: parparook.niniweblog.com

ویدیو مرتبط :
حاجی فیروز

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

آیین های نوروز-حاجی فیروز، آتش افروز

 

 مراسم استقبال از نوروز، بسیاری پیش از فرا رسیدن سال نو آغاز می‌شد و همه حاکی از بشارت رسیدن بهار، سال نو و رستاخیز بود. انگیزه‌های دینی و ملی، هر دو دست به هم داده و این گونه شگفت، انتظار نوروز را با مراسم و جشن‌هایی پیش درآمد، درهم و همراه می‌کرد: چند روز به نوروز مانده در کوچه‌ها آتش افروز می‌گردد و آن عبارت است از دو یا سه نفر که رخت رنگ به رنگ می‌پوشیدند و به کلاه دراز و لباس شان زنگوله آویزان می‌کنند و به رویشان صورتک می‌زنند. یکی از آن‌ها دو تخته را به هم می‌زند و اشعاری می‌خواند:

آتش افروز آمده، سالی یک روز آمده
آتش افروز صغیرم، سالی یک روز فقیرم
روده و پوده آمده، هر چی نبوده آمده.
و دیگری می‌رقصید و بازی در می‌آورد.

در این وقت میمون باز، بند باز، و لوطی، خرس به رقص و غیره کارشان رواج دارد و ترانه‌های ذیل خوانده می‌شود:

فلفلی مرده؟ نمرده،
چشماش که وازه تخم گرازه
نون خورده و جون نداره دستش استخوان نداره
میل پشت بون نداره
امان از آش رشته بابام بزغاله کشته
ننم سر کار آشه دائیم قاشق تراشه
خانم می‌خوره می‌شاشه
دختر یه دندونه سوار پوس هندونه
هندونه یُرغه میره درخونه داروغه میره
شوورم زن کرده پشتشو بر من کرده
یه نون ازم کم کرده
این یدونه نون پرپری من بخورم یا اکبری؟

 

 

روزهایی پیش از عید، حاجی فیروز در کوی و برزن به راه می‌افتد. اغلب یک، دو نفر و یا بیشتر هستند. خودشان، صورت و گردن و دست‌ها را سیاه کرده و لباس سرخ و شلیته می‌پوشیند و کلاه مخروطی شکل مقوا ساخته بر سر می‌نهند و با دایره ای که به دست دارند ضرب گرفته و می‌خوانند:

حاجی فیروزه، سالی یه روزه و انعامی‌ دریافت می‌کنند. در خراسان و روستاهای اطراف آن، حاجی فیروز را جیگی جیگی نه نه خانم می‌گویند و این عنوان اشعار و ترانه بلندی است که همراه با ضرب دایره می‌خوانند. همین ترانه را در مراسم ختنه سوران نیز می‌خوانند.

در همین عصر، یعنی زمان «عباسیان» در ایام نوروز و به احتمال جشن‌های دیگر ایرانی، مراسم کارناوال یا جشن‌های سیار بر پا می‌شده است. در ایران در دوران آل بویه، نیز در بغداد و قاهره، از چنین مراسمی گزارش‌هایی لا به لای اوراق تاریخ ملاحظه می‌شود.

ابن معمار در نوروز سال 346 ( = 974 م ) اشاره می‌کند که مردم در مصر نمایش سیار بسیار با شکوهی برگزار کردند. این نمایش توسط بازاریان انجام شد که از جمله فیل‌هایی را با تزئین‌هایی بسیار جالب توجه آراسته و ضمن بازی‌ها و نمایش‌هایی گوناگون، مسافت مبدأ تا مقصدشان را که قاهره بود، در طول سه روز طی کردند.