موارد وجوب سجده سهو

موارد وجوب سجده سهو

 

برای سه چیز بعد از سلام نماز، باید سجده سهو بجا آورد:

اوّل: سخن گفتن در بین نماز به صورت غیر عمد.

دوّم: فراموشی یک سجده .

سوّم: در نماز چهار رکعتی بعد از سجده دوم شک شود که چهار رکعت خوانده شده یا پنج رکعت.

توجه : در دو مورد دیگر هم احتیاط واجب آن است که سجده سهو بجا آورده شود:

برای حرفی که از آه کشیدن و سرفه پیدا می شود سجده سهو واجب نیست؛ ولی اگر برای مثال  به صورت غیر عمدی  آخ یا آه گفته شود، باید سجده سهو بجا بیاورید.

اوّل: در جائی که نباید نماز را سلام داد؛ برای مثال در رکعت دوم نماز چهار رکعتی به صورت غیر عمدی سلام بدهید.

دوّم: آنکه تشهد را فراموش کنید.

اگر نماز گزار به اشتباه یا به خیال این که نماز تمام شده حرف بزند باید دو سجده سهو بجا آورد.

اگر چیزی را غلط بخوانید و دوباره به صورت صحیح آن را تکرار نمایید، برای دوباره خواندنِ آن، سجده سهو واجب نیست.

اگر در نماز به صورت غیر عمدی مدتی حرف زده شود و تمام آن یک مرتبه حساب شود، دو سجده سهو بعد از سلام نماز برای تمام آنها کافی است.

اگر به صورت غیر عمدی تسبیحات اربعه ترک شود یا بیشتر و یا کمتر از سه مرتبه گفته شود، احتیاط مستحب آن است که بعد از نماز دو سجده سهو بجا بیاورید.

اگر در جائی که نباید سلام نماز را بگویید به صورت غیر عمدی بگویید: «السلام علینا وعلی عبادالله الصالحین» یا بگویید: «السلام علیکم ورحمة الله وبرکاته»؛ باید دو سجده سهو انجام بدهید؛ ولی اگر به اشتباه مقداری از این دو سلام را بگویید یا بگویید: «السّلام علیک أیّها النّبی و رحمة الله و برکاته» احتیاط مستحب آن است که دو سجده سهو بجا بیاورید.

توجه: اگر سجده سهو را بعد از سلام نماز به عمد بجا نیاورید معصیت کرده اید و واجب است هرچه زودتر آن را انجام دهید و چنانچه به  صورت غیر عمدی بجا نیاورید هر وقت یادتان آمد باید فوری آن را انجام دهید و لازم نیست نماز را دوباره بخوانید.

چگونگی انجام دادن سجده سهو:
بعد از سلام نماز فوری به نیّت سجده سهو، پیشانی را به چیزی که سجده بر آن صحیح است بگذارید و یکی از این سه ذکر را بگویید:

«بِسْمِ اللهِ وَبِاللهِ وَصَلَّی اللهُ عَلَی مُحَمَّد وَآلِهِ » یا « بِسْمِ اللهِ وَبِاللهِ اللّهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّد وَآلِ مُحَمَّد » ولی بنابر احتیاط بهتر است بگویید: « بِسْمِ اللهِ وَبِاللهِ السَّلامُ عَلَیْک أَیُّهَا النَّبی وَرَحْمَةُ اللهِ وَبَرَکاتُه » و بعد بنشینید و دوباره به سجده رفته و یکی از ذکرهایی را که گفته شد بگویید و بنشیند و بعد از خواندن تشهد سلام دهید.

 

منبع:tebyan.net

 

ویدیو مرتبط :
‫نحوه خواندن سجده سهو چگونه است؟‬‎

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

علت وجوب سجده در برخی آیات چیست؟

یكی از حكمت‌های سجده در برابر خداوند این است كه تكبر را از انسان دور می‌كند

 

در برخی از روایات كه از ائمه معصومین ـ علیهم السّلام ـ نقل شده آمده است كه باید موقع خواندن یا شنیدن آیاتی از قرآن كریم سجده كرد.[1] به آن آیات، آیات عزائم و به سوره‌هایی كه آن آیات را در بردارند، سُور عزائم می‌گویند. و ائمه ـ علیهم السّلام ـ كه این روایات را از پیامبر اكرم ـ صلّی الله علیه و آله ـ نقل كرده‌اند و پیامبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ نیز از خداوند نقل كرده است. پس این دستور سجده كه از ائمه ـ علیهم السّلام ـ صادر شده در واقع دستور خداوند است و ما از روی تعبد آن را قبول می‌كنیم و به آن عمل می‌نمائیم.

از طرف دیگر در این آیات، دستور سجده به صورت فعل امر آمده است و می‌دانیم كه خداوند در قرآن به شیوه مردم با آنها سخن گفته است، و وقتی مردم دستوری را از یك شخص بزرگی می‌شنوند، انجام آن را واجب می‌دانند و فهم آنها از آن سخن این است كه آن كار باید فوراً انجام شود.

حال وقتی خداوند به عنوان آفریننده، پروردگار و مدیر جهان هستی چنین دستوری می‌دهد به طریق اولی انجام آن بر بندگان لازم و ضروری است. با دقت در مضامین آیات این سوره‌ها و سیاق آیات و توجه به فضای نزول این سوره‌ها می توان به برخی از حكمت‌های این فرمان الهی پی برد.

در این سوره‌ها به خلقت انسان و آسمان ها و زمین اشاره شده است. خداوند در قرآن ضمن بیان كیفیت خلقت انسان و مراحل آن به خود آفرین گفته و فرموده: « فَتَبَارَكَ اللَّهُ أَحْسَنُ الْخَالِقِینَ[2]؛بزرگ است خدایی كه بهترین آفرینندگان است» همچنین خداوند خلقت آسمان ها و زمین را بزرگ‌تر از خلقت انسان اعلام كرده و فرموده: « لَخَلْقُ السَّمَاوَاتِ وَالأرْضِ أَكْبَرُ مِنْ خَلْقِ النَّاسِ وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لا یَعْلَمُونَ[3]؛همانا آفرینش آسمان ها و زمین از آفرینش انسان ها مهم‌تر است، ولی بیشتر مردم نمی دانند .»

با دقت در سیاق آیات این سوره‌ها، انسان به عظمت بی‌انتهای خداوند پی می برد، تدبیر او را در تمام عالم مشاهده می كند، همه چیز را وابسته به لطف او می بیند و بازگشت همه چیز را به سوی او می بیند. با این حال خود را در برابر او پست و بی مقدار احساس می كند و در مقابل آن غنی بالذات اعتراف به فقر خود می‌كند ، در چنین حالی سزاوار است كه ظاهر و باطن باهم همراه و هماهنگ شوند و با ذرات عالم كه همه حمد و تسبیح حضرتش را می گویند، هم نوا شوند.

 كسی كه برای خداوند سجده می‌كند،نهایت تواضع و اخلاص را از خود نشان می‌دهد

 
این سوره‌ها در فضای شرك آلود مكه نازل شده‌اند. آنجا كه برای بتها و معبودهای دروغین سجده می كردند. مشركان خداوند را به عنوان خالق هستی قبول داشتند،ولی  او را پروردگار نمی‌دانستند آنها می‌گفتند: خداوند تدبیر امور عالم را به واسطه‌هایی سپرده است و آنها شفیعان ما نزد خداوند هستند و ما با عبادت و پرستش آنها، خود را به خدا نزدیك می‌كنیم.

خداوند با باطل اعلام كردن این تفكر، خالقیت و ربوبیت را مخصوص خود اعلام كرد و عبادت را نیز مخصوص خود دانست و برای اینكه شرك عملاً از جامعه زدوده شود، دستور می دهد كه برای او سجده كنند و او را پرستش كنند و با این عمل به او تقرب جسته، روح یكتاپرستی و توحید را در جامعه زنده كنند.

خداوند در این سوره‌ها و سوره‌های دیگر مردم را دعوت به تدبر و تفكر در آیات خداوند و آفریده‌های او می‌كند تا با دید واقعی به عالم بنگرند و به دور از تعصب و تقلید جاهلانه، دنبال حقیقت بروند. در این صورت می‌بینید كه آفریدگار هستی و پروردگارشان یكی است، تنها رو به سوی او می‌كنند و فقط او را عبادت می‌كنند و از او یاری می‌جویند.

جالب است بدانیم كه وقتی پیامبر اسلام ـ صلّی الله علیه و آله ـ آیات سورة نجم را تلاوت می‌كردند، به گونه‌ای این آیات در دل شنوندگان تأثیرگذاشته بود كه وقتی آن حضرت آیة سجده را خواندند همة حاضرین اعم از مؤمنین و مشركین به سجده افتادند به جز ولیدبن مغیره كه بخاطر ناراحتی نمی‌توانست خم شود و مشتی خاك برداشت و پیشانی بر آن خاك گذاشت.[4]

 

یكی از حكمت‌های سجده در برابر خداوند این است كه تكبر را از وجود انسان زایل می‌كند. چون كسی كه در پیشگاه خداوند سجده می‌كند و شریف‌ترین موضع بدن خود یعنی پیشانی را به خاك می‌ساید، نهایت تواضع و اخلاص را از خود نشان می‌دهد، چنین كسی آمده است كه هر دستوری از خداوند صادر شود بدون چون و چرا انجام دهد اما اگر كسی در وجودش تكبر باشد باعث می‌شود نافرمانی كند همانطور كه شیطان تكبر ورزید و از سجده به آدم علیه السلام امتناع كرد و به خاطر همین از درگاه ربوبی طرد شد و مستوجب آتش گردید.

اما ملائكه اطاعت كردند و همچنان در جوار قرب الهی باقی ماندند. و این جریان تا قیامت باقی است، كسانی كه از فرمان خداوند سرپیچی كنند، مستحق عذاب و قهر خداوند می شوند و كسانی كه مطیع باشند، رحمت بی‌انتهای الهی آنها را فراگرفته و خداوند از آنها راضی و خشنود می‌باشد.

پی نوشت ها:
[1]. صدوق، خصال، ترجمه آیت الله كمره‌ای، تهران، انتشارات كتابچی، چاپ چهارم، 1376 قمری، ج1، ص231.
[2]. مؤمنون/ 14.
[3]. غافر/ 57.
[4]. مكارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، انتشارات دارالكتب الاسلامیه، چاپ نهم، 1371، ج22، ص576.

 

منبع:andisheqom.com