رمزی برای استجابت دعا

یکی از این دعاهای ارزشمند، مناجات شریف شعبانیه است

 

بر اساس منابع روایی برترین و محبوب ترین کارها نزد خداوند متعال در بین بندگان خویش، دعا کردن معرفی شده است، از طرفی منفور ترین افراد نزد خدا کسانی هستند که از طلب دعا و در خواست از او تکبر می ورزند.

دعا کلید فیض و رحمت الهی، مایه تقرب و نزدیکی به معبود و عاملی مهم در دستیابی به خواسته های مادی و معنوی و نجات از گرفتاری ها و سختی هاست.

با توجه به آثار و برکات ارزشمندی که دعا و ارتباط با معبود برای انسان به دنبال دارد، آموزه های اسلامی همواره افراد را به سوی این عمل عبادی تشویق نموده و از هرگونه سستی و تنبلی در انجام آن پرهیز داده است. «وَ قالَ رَبُّكُمُ ادْعُونی أَسْتَجِبْ لَكُمْ إِنَّ الَّذینَ یَسْتَكْبِرُونَ عَنْ عِبادَتی سَیَدْخُلُونَ جَهَنَّمَ داخِرینَ؛[سوره غافر؛ آیه 60] پروردگار شما گفته است: «مرا بخوانید تا (دعاى) شما را بپذیرم! كسانى كه از عبادت من تكبّر مى ورزند به زودى با ذلّت وارد دوزخ مى شوند!».

جایگاه و اهمیت دعا و مناجات شعبانیه
با اندک تأمل و دقتی در مضامین عالی و ارزشمند دعاهای وارد شده از حضرات معصومین (علیهم السلام)، به این مطلب می توان اذعان داشت که، این دعاها با زبانی خاص منظومه ای از معارف دینی و الهی را به افراد تعلیم می دهند، بسیاری از این دعاها با معارف توحیدی عجین شده اند و شیوه صحیح سخن گفتن و مناجات کردن با معبود را به انسان آموزش می دهند.

یکی از این دعاهای ارزشمند، مناجات شریف شعبانیه است، که عارفان و اساتید عرفان و اخلاق تأکید و عنایت خاص بر خواندن وتأمل در آن داشته اند.

در اهمیت و ارزش این مناجات عظیم، عارف واصل آیة الله میرزا جواد ملکی تبریزی در کتاب ارزشمند المراقبات این چنین بیان می دارد: این مناجات از اعمال مهم این ماه است، و نه تنها در این ماه بلکه سزاوار است در طول ماه های سال سالک با این دعا مأنوس باشد، این مناجات، مناجات معروفی است که شامل مطالب اساسی در مورد چگونگی معامله بندگان با خدای بزرگ بوده و آداب خواستن دعا، طلب کردن آنگونه که شایسته است، آموزش داده می شود.[1]

اهل بیت (علیهم اسلام) دروازه ارتباط با خدا

«اَللّهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ».[2] یکی از نکات بسیار زیبای این دعای ارزشمند آغاز معنا دار آن است. قبل از بیان هر دعا و مناجاتی با خدای متعال، بنده می آموزد برای در خواست از مولا می بایست ارادت و دوستی خود را نسبت به اهل بیت پیامبر اکرم (صلی الله علیه و اله) به منصه ظهور رساند. به همین جهت ارتباط با خدا را با صلوات و طلب رحمت بر اهل بیت پیامبر(علیهم السلام) آغاز می نماید.

علاوه بر این مطلب آغاز مناجات و درخواست با صلوات، خود ضامن اجابت و قبولی دعا است؛ چنانکه از امام صادق (علیه السلام) این چنین نقل شده است: «کانَتْ لَهُ إِلَی اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ حَاجَةٌ فَلْیبْدَأْ بِالصَّلاةِ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ ثُمَّ یسْأَلُ حَاجَتَهُ ثُمَّ یخْتِمُ بِالصَّلَاةِ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ فَإِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ أَکرَمُ مِنْ أَنْ یقْبَلَ الطَّرَفَینِ وَ یدَعَ الْوَسَطَ إِذَا کانَتِ الصَّلاةُ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ لا تُحْجبُ عَنْهُ؛ [3] امام صادق (علیه السلام) فرمود: کسی که حاجتی دارد باید اوّل، صلوات بر محمد و آل محمد (صلی الله علیه و آله) بفرستد و بعد از آن، حاجت خود را بخواهد و در آخر دعا، دوباره صلوات بفرستد. زیرا خداوند متعال، کریم تر از آن است که دو طرف دعا را قبول کند و وسط دعا را قبول نکند و صلوات بر محمد و آل محمد (صلی الله علیه و آله) موانع استجابت دعا را بر طرف می کند».

درود و صلوات بر پیامبر اکرم و خاندان پاکش نشأت گرفته از معرفت و علم به جایگاه ایشان است، علم و معرفتی که در صورت فقدان آن قبولی اعمال در هاله ای از ابهام قرار می گیرد، در خصوص جایگاه و اهمیت معرفت به اهل بیت در قبولی اعمال به درگاه الهی، روایت ارزشمندی در متون روایی نقل شده است که گوایای رابطه این معرفت و قبولی اعمال دارد: «وَ لِلَّهِ الْأَسْماءُ الْحُسْنى فَادْعُوهُ بِها  قَالَ: نَحْنُ- وَاللَّهِ- الْأَسْمَاءُ الْحُسْنَى الَّتِی لَایَقْبَلُ اللَّهُ مِنَ الْعِبَادِ عَمَلًا إِلَّا بِمَعْرِفَتِنَا؛[4]

فرار از خود به سوی خدا
«وَ اسْمَعْ دُعَائِی إِذَا دَعْوَتُكَ وَ اسْمَعْ نِدَائِی إِذَا نَادَیْتُكَ وَ أَقْبِلْ عَلَیَّ إِذَا نَاجَیْتُكَ فَقَدْ هَرَبْتُ إِلَیْكَ وَ وَقَفْتُ بَیْنَ یَدَیْك ؛[5] و شنواى دعایم باش آنگاه که مى خوانمت و صدایم را بشنو آنگاه که صدایت می کنم، و به من توجّه کن هنگامى که با تو مناجات مى نمایم، همانا به سوى تو گریختم، در برابرت ایستادم».

اقبال و توجه بنده به سوی خدای متعال، در واقع به نوعی گویای اقبال ویژه ی خداوند به او می باشد؛ چرا که در مرتبه اول این خدای متعال است که اسباب اولیه و شرایط و زمینه را برای رجوع بنده به سوی باری تعالی فراهم نموده است.

در واقع خدای متعال با قرار دادن درک و معرفت فطری نسبت به خود در نهاد انسان، میل به سوی حقیقت جویی، کمال و سعادت و راهی به سوی خویش را برای او می گشاید، علاوه بر این موضوع خداوند با فرستادن انبیاء و اولیای الهی برای هدایت بشریت نیل به این هدف و شناخت را هموار نموده است؛ چرا که انبیاء الهی همگی بندگان را به سوی باری تعال رهنمود نموده اند: «یا أَیُّهَا النَّبِیُّ إِنَّا أَرْسَلْناكَ شاهِداً وَ مُبَشِّراً وَ نَذیراً وَ داعِیاً إِلَى اللَّهِ بِإِذْنِهِ وَ سِراجاً مُنیراً ؛[سوره احزاب، آیات 46 و 45] اى پیامبر! ما تو را گواه فرستادیم و بشارت دهنده و انذاركننده! و تو را دعوت كننده بسوى خدا به فرمان او قرار دادیم، و چراغى روشنى بخش!». 

دعا عاملی مهم در دستیابی به خواسته های مادی و معنوی و نجات از گرفتاری ها ست

 
از چه چیزی باید گریخت؟
مسأله مهمی که در فراز، فرار به سوی خدا مطرح می باشد این است که، اولاً انسان از چه چیزی باید به سوی خدا فرار کند؟ دوم اینکه عوامل و شاخص های تأثیر گذار در این رفتن به سوی خدا چیست؟

1- از گناه و خواهش های نفسانی باید فرار کرد: به راستی اولین چیزی که انسان باید از آن بترسد، هوای نفس و خواهش های نفسانی و گرفتار شدن در منجلاب گناه و تاریکی های رذایل اخلاقی است.

گناه و تمایلات شیطانی روح الهی و انسانی را در سرزمین وجودی انسان به تاراج می برد و انسان را به حیوانی درنده و خطرناک بلکه بدتر مبدل می سازد. خداوند متعال در قرآن کریم می فرماید: «وَ لَقَدْ ذَرَأْنا لِجَهَنَّمَ كَثیراً مِنَ الْجِنِّ وَ الْإِنْسِ لَهُمْ قُلُوبٌ لا یَفْقَهُونَ بِها وَ لَهُمْ أَعْیُنٌ لا یُبْصِرُونَ بِها وَ لَهُمْ آذانٌ لا یَسْمَعُونَ بِها أُولئِكَ كَالْأَنْعامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ أُولئِكَ هُمُ الْغافِلُونَ» [6]

2- از دوست و همنشین بد باید گریخت: یکی از مهمترین عوامل مهم گمراهی و شقاوت افراد، همنشینی و ارتباط با افراد ناشایست است. رفتار و کردار هر انسانی چه خوب و چه بد، تأثیر مستقیمی بر دیگران دارد.

مباحث روانشناسی و مباحث دینی به خوبی این مطلب را به اثبات رسانیده است. مباحث قرآنی نیز گویای این مطلب می باشد: «یا وَیْلَتى  لَیْتَنی  لَمْ أَتَّخِذْ فُلاناً خَلیلا؛[سوره فرقان، آیه 28] واى بر من، كاش فلان را به دوستى نمى گرفتم».

راههای شتاب به سوی خدا
عوامل و مولفه های ارزشمندی، در موفقیت سلوک، و فرار به سوی خدای متعال تأثیر گذار است, که در این متن تنها به ذکر گوشه ای از آنها اشاره می کنیم:

1- تفکر و اندیشه نیکو: اگر همواره حالات و رفتار انسان با تفکر و اندیشه همراه باشد و انسان در ماهیت خود و دنیای پیرامون خود به درستی بیندیشد، زمینه انتقال توجه از عالم دنیا و مُلک و تعلقات دنیایی، به عالم ملکوت و کمال مطلق فراهم می شود. [7]

امام علی (علیه السلام) در اهمیت تفکر می فرماید: «نَبِّهْ بِالتَّفَكُّرِ قَلْبَكَ وَ جَافِ عَنِ اللَّیْلِ جَنْبَكَ وَ اتَّقِ اللَّهَ رَبَّكَ؛ [8] با تفكر دل خود را بیدار ساز و در شب پهلو را از بستر خواب بدور دار، و از خداى پروردگارت پروا كن».

2- همراهی و همنشینی با صالحان: بر اساس منطق قرآن و روایات اسلامی سبک زندگی نبوی (صلی الله و علیه و اله) و امامان معصوم (علیه السلام) بهترین راه نجات و شتاب به سوی خدای متعال می باشد. «یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ اتَّقُواْ اللّهَ وَكُونُواْ مَعَ الصَّادِقِینَ؛ [سوره توبه، آیه 119] اى كسانى كه ایمان آورده اید! از (مخالفت فرمان) خدا بپرهیزید، و با صادقان باشید!».

سخن آخر:
یکی از زیباترین سخنان قرآنی که خدا از انسان می پرسد این است «فَأَیْنَ تَذْهَبُون؛ [سوره تکویر، آیه26] پس به كجا مى روید؟!» چه خوب است انسان در جواب این سوال قرآنی می گفت به سوی خدا فرار می کنم.

=========================
پی نوشت ها:
[1]. ر.ک: المراقبات: ص166.
[2].  إقبال الأعمال: ج 2، ص685.
[3]. الكافی: ج 2، ص494، ح16.
[4]. تفسیر العیّاشی: ج 2، ص 42، ح 119.
[5]. إقبال الأعمال: ج 2، ص: 685.
[6]. سوره اعراف، آیه 179.
[7]. شرح مناجات شعبانیه: محمد باقر تحریری، ص30.
[8]. الكافی: ج 2، ص54، ح1.

 

منبع:tebyan.net

ویدیو مرتبط :
استجابت دعا وبندگی

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

فاکتورهایی برای استجابت دعا

اگر کسی وارد جلسه عزای امام حسین شود و عزاداری کند، گناهان او آمرزیده می شود

 

چشم بر هم زدنی محرم آمد ... و چشم بر هم زدنی دهه ی اول این ماه تمام شد ... خوش به حال آن هایی که در این دهه توانستند از این سفره ای که پهن شد توشه ای برای خود برچینند.

این ایام به لطف خدا و اهل بیت علیهم السلام، ایام ویژه ای است که درب میهمانی اباعبدالله حسین علیه السلام بر روی همه ی بندگان باز است و هر کس به نوعی سعی می کند از این میهمانی جا نماند و عشق خود را به اربابش حسین بن علی و اهل بیت علیهم السلام نشان دهد.

یکی از راه هایی که هر کدام از ما سعی می کنیم به این وسیله محبت خود را به اهل بیت علیهم السلام نشان دهیم شرکت در مجالس عزاداری است .

وقتی با نگاه دقیق تری به قرآن کریم نگاه می کنیم می بینیم که دوستى خاندان رسول اكرم (صلی الله و علیه و آله) و اهل بیت (علیهم السلام) را بر مسلمانان واجب شده است. (شورى (42)، آیه 23؛ هود (11)، آیه 29) و این دوستى لوازمى دارد و دوستدار صادق، كسى است، كه شرط دوستى را -چنان كه باید و شاید - به جا آورد.

یكى از مهم ترین لوازم دوستى، همدردى و همدلى با دوستان در مواقع سوگ و اظهار سرور و شادی در شادى آنان است. چنانچه حضرت على (علیه السلام) مى فرماید: «یفرحون لفرحنا و یحزنون لحزننا و یبذلون اموالهم و انفسهم فینا، اولئک منّا و الینا؛ شیعه و پیروان ما در شادى و حزن ما شریكند. دارایی و جان خویش را در راه ما بذل می کنند، آنان از ما هستند و بازگشت شان به سوی ما است». (صدوق، الخصال، ج2، 635)

و امام صادق علیه السلام نیز می فرماید: «شیعتنا جزء منا خلقوا من فضل طینتنا یسوؤهم ما یسؤنا و یسرّهم ما یسرّنا؛ شیعیان ما پاره اى از وجود ما هستند و از زیادى گل ما آفریده شده اند؛ آن چه كه ما را بدحال یا خوش حال مى سازد، آنان را بدحال و خوش حال مى گرداند». (مجلسی، بحار الأنوار، ج65، ص24)

حال با توجه به فراهم شدن چنین شرایطی و باز بودن درب های توفیق الهی در این ایام و به دست آوردن دل اهل بیت علیهم السلام، یک توفیق دیگری نیز با ما همراه است که اگر به آنها توجه کنیم دریافت هایمان را از مراسم و ایام افزون تر خواهیم کرد.

در ادامه به فرصت هایی که برای هرکدام ما حتما پیش آمده می پردازم ... با ما همراه باشید ...

به دعای آخر مجالس بی توجه نباشید
با تحقیق و بررسی یک مجلس خوبی که از لحاظ سخنرانی و مراسم مداحی و ساعت برگزاری خوب و اهل بیت پسند باشد را انتخاب کردم... به واقع هم سخنرانیه بسیار پرباری بود ... بعد از سخنرانی مداحی خوبی انجام شد ... نزدیک به آخر مجلس یک دفعه دیدم که چراغ ها را مردم روشن کردند و عده ی زیادی با ایجاد سر و صدا مشغول به خروج از مراسم شدند ...

با خود گفتم: چه حیف که این عزیزان خودشان را از لحظه ی استجابت دعا محروم می کنند ... بله استجابت دعا در پایان روضه و بعد از ریختن اشک اباعبدالله الحسین علیه السلام در مجلس عزاداری ... چنانچه نتیجه عزاداری ، آمرزش گناهان است و طبق روایات، اگر کسی وارد جلسه عزای امام حسین «سلام الله علیه» شود و عزاداری کند، گناهان او آمرزیده می شود. [تفسیر القمی، ج 2، ص 292؛ بحار الانوار، ج 45، ص 257] و جز این نیست که با پاک شدن از گناهان، دعا به مرحله استجابت رسیده است.

همان لحظاتی که خیلی از ماها مرتب به دنبالش هستیم تا دعاها و خواسته هایمان را به اجابت نزدیک کنیم ... وَإِذَا سَأَلَكَ عِبَادِی عَنِّی فَإِنِّی قَرِیبٌ أجِیب دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ فَلْیَسْتَجِیبواْ لِی وَ لْیۆْمِنواْ بِی لَعَلَّهمْ یَرْشدونَ ) (186/بقره): و هرگاه بندگان من، از تو درباره من بپرسند، [بگو] من نزدیكم، و دعاى دعاكننده را- به هنگامى كه مرا بخواند- اجابت مى كنم، پس [آنان ] باید فرمان مرا گردن نهند و به من ایمان آورند، باشد كه راه یابند.

این لحظات به خاطر وجود چند فاکتور، بهترین زمان ها برای استجابت دعا هستند؛ اولین فاکتور این است که دعا در شرایط جمعی به استجابت نزدیک تر است؛ چنانچه امام صادق علیه السلام می فرمایند: شیوه پدرم (امام باقر علیه السلام) این بود که چون از امری غمگین می شد، زنان و کودکان را جمع می کرد، سپس دعا می کرد و آن ها آمین می گفتند.(کلینی، اصول کافی، ج 4، ص 241 و257)

مرحوم مجلسی (ره) نیز در این باب فرموده اند: اول اینکه اجتماع در اجابت دعا موثر است؛ اگر چه ثوابش کمتر است. دوم این که اهمیت دعای دسته جمعی در صورتی است که از ریا و خودنمایی به دور باشد. (همان، ص 242)

برای دیگران جا باز کنیم
در ایام عزاداری وقتی وارد مجالس عزاداری شدم، نکته ای که گاهی اوقات خیلی آزار دهنده بود این بود که عزادارن عزیز حاضر نبودند به کسانی که تازه وارد مجلس می شوند؛ جا بدهند.
بدتر آن که عده ای به میزبان مجلس تشر می زدند که درها را ببندید، جا نداریم، نمی توانیم سخت بنشینیم و...

و گویا فراموش کرده ایم برای چه کسی عزاداری می کنیم؛ غیر از این است که امام حسین علیه السلام برای زنده نگه داشتن اسلام واقعی قیام کردند؟ و آیا اسلام واقعی غیر از آیات قرآن و سیره اهل بیت علیهم السلام می باشد؟ قرآن کریم در رابطه با این موضوع چه می فرماید؟

یَأیهَا الَّذِینَ ءَامَنوا إِذَا قِیلَ لَکمْ تَفَسَّحوا فِی الْمَجَالِسِ فَافْسَحوا یَفْسَحِ اللَه لَکمْ ... «ای کسانی که ایمان آورده اید چون به شما گفته شود که در مجالس جا باز کنید (تا دیگری بتواند بنشیند) در این صورت جا باز کنید و دیگران را هم جای دهید، که به پاداش آن، خداوند بر شما توسعه می دهد ...(مجادله آیه ١١)

استاد علاّمة طباطبائی (رحمه الله) در تفسیر این آیه می فرمایند : تَفَسَّح وَ فَسْح، جا باز کردن است . و مجالس جمع مجلس اسم مکان است، یعنی محلّ نشستن  و معنی این طور می شود : چون به شما گفته می شود که جمع تر بنشینید و جا برای دیگری که تازه وارد می شود باز کنید، شما جا باز کنید و جمع تر بنشینید تا جا برای دیگری فراخ گردد و به پاداش آن خداوند در بهشت محلّ و مکان شما را وسعت می دهد.

در واقع این آیه یکی از آیات بسیار زیبای قرآن است که معنایی وسیع  دارد و مضمون آن نیز واضح است یعنی کسی که برای دیگری جایی باز کند بهشت برای او واجب می شود!

پیامبر (صلی الله علیه واله وسلم) نیز می فرمایند: «ان حق المسلم علی المسلم اذا رآه یرید الجلوس الیه ان یتزحزن له»؛ مسلمان اگر مسلمانی را دید می خواهد نزد او بنشیند باید برایش جا باز کند.( طبرسی، مکارم الاخلاق، قم، شریف رضی، 1412، ص 26)

بنابر این سعی کنیم در مجلس به گونه ای بنشینیم که اگر مجلس به کمبود جا دچار مشكل باشد دیگری را نیز کنار خود جای دهید تا با حضور او در مجلس روضه شما نیز در ثواب او شریك باشید.

به امید آنکه انشالله از این ایام بهترین بهره برداری را داشته باشیم.

 

منبع:tebyan.net