تفاوت استخاره با تفال و سرکتاب گرفتن

استخاره، در اصطلاح به معنای طلب خیر از خداوند در امور زندگی است

 

یکی از روش هایی که مردم به دنبال نجات و سردرگمی های خود هستند سرکتاب گرفتن دینی است. سر کتاب باز کردن یعنی اینکه با تفال به کتابی، به پیش بینی آینده بپردازیم.

تفاوت استخاره با تفال و سرکتاب گرفتن
برای شما هم پیش آمده که در مورد مسئله مهمی باید تصمیم گیری کنید و یا بخواهید از خوب و بد کاری و یا آینده و عاقبت کاری اطلاع پیدا کنید حال ممکن است دیگران به شما بگویند که برو پیش فلانی و سرکتاب باز کن و یا فلانی استخاره های خوبی می کند و یا فلانی فال های خوبی می گیرد.

یكى از پرطرفدارترین روش ها براى تشخیص در تردیدها، استخاره و سرکتاب گرفتن دینی است. حال با چند سوال اساسی روبرو می شویم: آیا می توان در همه موارد و موضوعات زندگی از استخاره کمک گرفت؟ آیا اعتمادی به کسانی که سرکتاب دینی می گیرند هست؟...

معنای استخاره
استخاره در لغت به معناى «طلب خیر كردن» است، و در اصطلاح به معنای طلب خیر از خداوند در امور زندگی است. انسان هر کاری را که می خواهد انجام دهد از خداوند می خواهد تا در آن خیر باشد و آثار آن در زندگی دنیوی و اخروی و نیز مادی و معنوی آشکار شود.

استخاره در روایات
از امام صادق علیه السلام روایات شده: «اگر كسى از خدا طلب خیر كند خداوند به او خیر مى دهد» (بحارالانوار، ج91، ص226 )- و در روایت دیگری روش و چگونگى استخاره از امام صادق علیه السلام اینگونه بیان شده: دو ركعت نماز بخوانید بعد استخاره كنید، طلب خیر كنید.» (وسائل الشیعه، ج5، ص204)

نکته مهم در باب استخاره (جایگاه استخاره)
استخاره چه موقع باید انجام بگیرد؟ آیا برای هر کاری می توان استخاره گرفت؟ جایگاه استخاره زمانی است که انسان به کلی در امری متحیر و وامانده باشد به طوری که نه عقل خودش وی را به خوبی و بدی آن راهنمایی می کند و نه عقل دیگری راه خیر و شر را به او می شناساند در اینجا انسان می تواند با حال اضطرار به خداوند پناه ببرد و از او راهنمایی جوید.

در واقع در کارهای مختلف انسان می تواند بعد از استمداد از عقل و فکر و مشورت با افراد مطلع، در صورتی که مطلب برایش ابهام دارد و در حالت تحیر و تردید قرار دارد با خداوند مشورت کند و استخاره با قرآن یا تسبیح انجام دهد تا تحیر او را از بین برود، مسلما توجه به خداوند در این حالت آن هم توام با خلوص نیت موثر است و خداوند راه خیر و صلاح را به او نشان می دهد.

سرکتاب گرفتن دینی
یکی از روش هایی که مردم به دنبال نجات و سردرگمی های خود هستند سرکتاب گرفتن دینی است سر کتاب باز کردن یعنی اینکه با تفال به کتابی، به پیش بینی آینده بپردازیم.

برای این کار از کتابهای مختلفی استفاده می شود: بعضی از شاهنامه، حافظ و یا مثنوی مولوی نیز استفاده می کنند. اما ظاهرا امروز برای باور پذیری بیشتر این کار، از قرآن نیز استفاده می کنند. و با باز کردن قرآن، آیه ای را به فال نیک  می گیرند، یا آیه ای را به فال بد می گیرند. اما آیا می توان چنین استفاده ای از قرآن کرد؟

یكى از پرطرفدارترین روش ها براى تشخیص در تردیدها، استخاره است

 
نهی سرکتاب گرفتن دینی از نظر روایات
روایات ما را از این عمل نهی نموده است حضرت صادق علیه السلام فرمود: به قرآن تفأل نزن( اصول كافى ج 4، ص 437 ) و در روایت دیگری امام علی علیه السلام می فرمایند: برای هر کاری آن را به فال نیک بگیر تا به خوبی برسی(نثرالالی،ص56)

مراد از تفال پیش بینی و اینده نگری است که نهی شده است زیرا علم غیب امری نیست که در دست هر کسی قرار بگیرد. و حتی پیامبر خدا(صلی الله و علیه وآله) نیز به طور کامل و در هر جایی از علم غیب با خبر نبودند و قرآن در این باره می فرماید: بگو من اختیار سود و زیان خویش ندارم جز آنچه خدا خواسته است اگر غیب مى دانستم سود بسیار مى بردم و بدى به من نمى رسید من جز بیم رسان و نوید بخش براى گروهى كه ایمان مى آورند نیستم (188 اعراف) روایات هم ما را از این عمل نهی نموده است

خرافه بودن سرکتاب گرفتن دینی
سرکتاب گرفتن دینی یا آتیه بینی از قرآن غلط است: بعضی از استخاره ها و فال گرفتن ها به قرآن، غلط است، چون آتیه بینی (آینده بینی) است، مثلا مادری می خواهد دخترش را شوهر دهد استخاره می کند که ببیند پیش آمدش چه می شود. یا هنگام امتحان مدارس، جوان ها استخاره می گیرند که ببینند قبول می شوند یا نه.  این آتیه بینی را ترک کنید و دین را با خرافات  آلوده نکنید. برای ازدواج باید تحقیق و بررسی شود، برای امتحان هم باید درس خواتنده شود.
عده ای از مردم با گرفتن پول ادعای خبر از آینده می دهند این ها همه اموری برای سر کیسه کردن مردم و آمیخته با انواع خرافات است. انسان اختیار دارد و می تواند با اراده و همت خود، اموری را که به سعی و تلاش وابسته است رقم بزند و اموری را که از دسترس خارج است را می توان با دعا و صدقه ، تغییر داد.

 تفاوت استخاره با تفال و سرکتاب گرفتن دینی
استخاره با تفأل فرق دارد، در استخاره انسان واقعا بین دو راه متحیر است و بعد از مشورت با اهلش و تفکر و تعقل .... راهی نمی تواند پیدا کند و از خدا طلب خیر می کند و همچنین در استخاره طلب خیر دنیا و آخرت است از خداى سبحان، بدین معنا كه كسى كه استخاره مى كند تنها خیر دنیا را در نظر نمى گیرد بلكه خیر دنیا و آخرت را توأمان در نظر مى گیرد.. اما تفأل آینده نگرى و پیش بینى آینده به جهت این است كه براى ما معلوم شود مریض خوب مى شود یا مى میرد،  گمشده اى پیدا مى شود یا نه، فلانی با من دوست می شود یا نه؟ فلانی رابطه اش را با من ادامه می دهد؟ و... این گونه تفأل زدن به قرآن مورد نهى قرار گرفته است و این غیر از استخاره گرفتن به وسیله قرآن است.

نتیجه گیری
معمولا انسان ها در دنیا متحیر و در مشکلات وامانده، می خواهند به گونه ای آینده ای خوشایند برایشان رقم بخورد و از آینده اطلاع پیدا کنند راه را در سرکتاب گرفتن دینی نباید جست چرا که خرافه ای بیش نیست و عده ای از سودجویان با مکر و حیله خود در پی گرفتن پول از مردم هستند چنانکه بیان شد علم غیب و خبر از آینده نزد خداست. ما با دعا و صدقه و عمل خود و.... می توانیم آینده ای بهتر برای خود بسازیم و با خواندن قرآن و نماز خود را از اضطراب ها و استرس های واهی رها کنیم.

گاهی از برخی نکات غافلیم. مانند این که هر کس بعد از نمازش یک دعای مستجاب دارد.
 از امام صادق علیه السلام روایت شده است: «مَنْ أَدَّى لِلَّهِ مَكْتُوبَةً فَلَهُ فِی أَثَرِهَا دَعْوَةٌ مُسْتَجَابَةٌ» (بحارالأنوار، ج90، ص347)  هر كس نماز واجبی را به جا آورد، در پی او دعای مستجابی دارد.

در روایت دیگری است که «قِیلَ لِرَسُولِ اللهِ أیُّ الدُّعَاءِ أسْمَعُ؟ قَالَ جَوفَ اللَّیلِ الآخِرِ وَ دُبُرَ الصَّلَوَاتِ المَكتُوبَةِ». از حضرت سؤال کردند کدام دعا زودتر به اجابت می رسد؟ مراد از «أسمع» شاید این باشد كه كدام دعا زودتر مستجاب می شود. حضرت در پاسخ فرمودند که از نظر زمانی، دعا در آخر شب و از نظر عملی، دعا بعد از نمازهای واجب. (شرح ریاض الصالحین، ج1، ص1723)

 

منبع:tebyan.net

ویدیو مرتبط :
بهترین زمان استخاره گرفتن

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

تفاوت زندگی مشترک,بادوستی های عاشقانه

بسیاری از جوانان تصور می کنند:که زندگی مشترک وشرایط به وجود آمده در زمان ازدواج مانند شرایطی است که در زمان دوستی یا نامزدی بین دو طرف حاکم بوده است.و مقایسه بین این دو شرایط برای تعدادی از زوج ها باعث شده تا بدبینی خاصی نسبت به زندگی مشترک داشته باشند. در حالی که دنیای دوستی و نامزدی دنیای بسیار متقاوتی از زندگی مشترک می باشد.

 

دنیای دوستی دنیای رویاها و ایده آل هاست در حالی که زندگی مشترک دنیایی کاملا حقیقی و ملموس است . دنیایی که در آن خوبی ها و بدی ها در کنار یکدیگر است و تنها می توان با تلاش و کوشش و صبوری دنیای ایده آلی ساخت.دنیای دوستی سراسر شیرینی ، امید و شرایط مطلوب است.اینجا مرد مورد علاقه ات کاملا در اختیار توست .برای با تو بودن به اندازه کافی فرصت دارد تنها به تو می اندیشد و به همه خواسته هایت تن در می دهد.زن مورد علاقه ات به همان گونه است که تو می خواهی ، تنها به فکر توست و برای رضایت و خوشنودیت تلاش می کند.

 

 

در زمان دوستی از گذشته خود به راحتی صحبت می کردی ، از همه خواسته هایت بی پرده سخن به میان می آوردی و احساس می کردی که گذشته و حالت از خودت می باشد.وآزاد هستی تا در انتخاب خود تجدید نظر کنی.همه چیز را عاشقانه می نگریستی و از کمی ها و کاستی ها به راحتی می گذشتی چون باور داشتی که باید این زندگی رویایی را شیرین نگاه داشت و برای شیرین بودن آن باید از عیب ها گذشت. اما همین که وارد زندگی مشترک می شوی شرایط کاملا تغییر می کند.اینجا دیگر صحبت از تحمل کردن است. اینجا صحبت از یک عمر زندگی است. اینجا خوبی و بدی، شیرینی و تلخی و زشتی ها و قشنگی ها در کنار همدیگر است.در دنیای دوستی محبوب تو خود را به شکلی ایده ال به تو ارایه می کرد اما در زندگی مشترک تو باید از او یاری ایده آل بسازی.

 

دنیای دوستی دنیای نیاز های عاطفی، و نیازهای غریضی است.در این دنیا برای رسیدن به خواسته هایت باید محبوب و مطلوب دوستدار خود باشی.اینجا رفع نیاز هایت در ردیف اول اولویت های زندگیت می باشد بنا براین خود را برای برآورده شدن نیاز های عاطفی یا دیگر نیاز های غریضی خود آماده می کنی.اما در زندگی مشترک با برآورده شدن این نیازها، مسائل دیگری در اولویت زندگی قرار می گیرند.ومردان براساس ساختار مغزی ونوع وظیفه ای که در طول تاریخ آفرینش بر عهده آنها گذاشته شده کار و موفقیت های اجتماعی خود را در راس همه امور قرار می دهند.اما زنان ایده آل ترین شرایط زندگی برای آنها زمانی بود که مرد مورد علاقه شان تنها به آنها فکر می کرد و هیچ چیز جز زن محبوب شان در اولویت کار آنان نبود.اما با ادامه زندگی و هویدا شدن نیاز های اساسی دیگر مرد، زنان از رابطه معشوقانه خود سر خورده شده و تصور می کنند که: محبت و عشق مرد مورد علاقه آنها کم رنگ شده است.بنا براین نسبت به همه روابط مشترک حساس شده که این حساسیت تصور سلطه طلبی و زیاده خواهی زنان را در افکار مردان پرورش می دهد.و این مسئله خود باعث می شود تا در برابر نیاز عاطفی و احساسی زنان واکنش های منفی از خود بروز دهند.اینجا یک رابطه ساده وعاطفی تبدیل به رابطه ای پیچیده و پر از شک و ظن می شود.که حل آنها تنها به دست روانکاوان متبحر انجام می پذیرد.

 

 

بزرگترین اشتباه زنان در این مرحله از زندگی این است که به حساسیت های خود دامن بزنند.یا بین خود و محبوبشان فاصله ایجاد کنند. یا تصور کنند که اگر با مردی دیگر ازدواج می کردند عشق آنها همیشه پر رنگ و ثابت بود.در حالی که همه مردان برای آشنا شدن به روحیات زنان و تطبیق دادن روحیات خود با زنان مورد علاقه شان نیاز به کسب مهارت عشق ورزی دارند که این وظیفه اصلی هر زنی است که مرد مورد علاقه خود را درمهارت بیان احساسات درونی و عشق ورزی متبحر کند.او باید خود را به مرد مورد علاقه خود نزدیک تر کرده و به او بفهمانند که من یک زنم .من کانون عشق و عاطفه هستم .من دوست دارم وقتی با من زیر یک سقف هستی دنیای مردانه خود را فراموش کنی و چون من تو هم به یک کانون عشق و محبت تبدیل شوی. همچون زمانی که آرزوی با هم بودن را در سر می پروراندیم.محبت تو برای من تنها زمانی که نیاز جنسی داری برایم کافی نیست بلکه من باید دایم و پیوسته از تو انرژی محبت و عشق بگیرم تا بتوانم شاداب و با طراوت زندگی کنم.

 

زنان تصور نکنند که تنها با بیان یک بار این جملات و ظیفه آموزش مرد مورد علاقه خود را به پایان رسانده اند .بلکه این کار نیاز به پشتکار و به کار گرفتن فنون و جذابیت های زنانه است.چون مردان وظیفه مهارت عشق ورزی و بیان احساسات خود را فراموش می کنند چون این وظیفه اصلی آنها نیست و نیمکره مغز آنان که وظایف غیر احساسی و عاطفی را به عهده دارد بزرگتر از نیمکره مغزی است که وظیفه عاطفی و احساسی را به عهده دارد.در ضمن مردان موجودات تنوع طلبی هستند که اگر آنان را رها کنید زنی دیگر را همچون شما اسیر نیازهای عاطفی و جنسی خود می کنند.

 

در دنیای دوستی همه روابط عاشقانه و بی عیب و ایراد است اما در زندگی مشترک این عشق ها کم رنگ شده و عیب ها خود را نمایان می سازند.در این نوع زندگی باید از خرد و اندیشه کمک گرفت و به خود و محبوبمان بفهمانیم که هر انسانی دارای معایب و محاسنی است.و پیدا کردن فردی که فقط خوبی در او باشد محال است همانطور که خودم یا شما دارای نقاط ضعف و عیب هایی هستیم.