اسکی چگونه به ایران آمد؟

اقوامی که با چوب های نوک برگشته روی یخ و برف راه می رفتند بر کسانی که از این راه رفتن عجیب اطلاع نداشتند شوریدند و آنها را شکست دادند.

ضمیمه روزنامه ایران - مهرانگیز غفوری: اقوامی که با چوب های نوک برگشته روی یخ و برف راه می رفتند بر کسانی که از این راه رفتن عجیب اطلاع نداشتند شوریدند و آنها را شکست دادند.

به طوری که از نوشته های بروکوپ مورخ یونانی بر می آید در قرن پنجم میلادی تخته های خمیده به منظور حرکت بر روی برف متداول بوده است. تاریخ نویسان قدیم یونان از کتاب های خود از نژادی موسوم به (اسکیدفینار) نام می برند که به نام قوم «فین» در جنوب اروپا و قسمتی از آسیا به قبیله های مختلفی تقسیم شده بودند و در نتیجه اختلافاتی بین آنان حکم فرما بود. عده ای از ایشان با استفاده از تخته های نوک برگشته که می توانستند با آن روی برف راه بروند علیه عده ای دیگر که از این فن اطلاعی نداشتند قیام کردند و حریف را شکست می دادند.

با مراجعه به این قبیل مدارک به نظر می رسد که در بین ممالک شمالی شاید فنلاند از این حیث در ردیف اول قرار داشته باشد. زیرا در قدیم این مملکت را (اسکایافینی) یا (اسکیدفینی) می نامیدند. اگر به دقت نقشه سرزمین فنلاند را ملاحظه کنیم خواهیم دید که بعضی شهرهای آن هنوز به نام (اسکیدفینا) و (اسکریفیا) نامیده می شود. در سال 1842 برای اولین بار یکی از مجلات فرانسوی شرحی در مورد اسکی نگاشته بود که ذیلا نقش می شود:

(اسکی یا زیرکفش نروژی ها و لایونی ها عبارت است از تخته های سبکی که طول آنها گاهی به دو متر می رسد ولی عرض آنها از پهنای پنجه پا تجاوز نمی کند. نوک آنها برگشته و به انتهای تیزی ختم می شود. ضخامت تخته در وسط آن که محل قرار دادن پا می باشد دو برابر سایر نقاط است. پا داخل کفشی کلفت و ضخیم قرار می گیرد که توسط بندهای چرمی محکمی در جایگاه خود به اسکی ثابت می شود.

اسکی بازان چوب های بلندی به طول یک متر و نیم به نام (اسکیستاو) یا باتون در دست می گیرند که منتهی الیه تحتانی آن به نوک آهنین تیزی ختم می شود و کمی بالاتر از آن حلقه بزرگی از فلز یا چوب قرار دارد که توسط تسمه های محکمی به چوب اسکی متصل شده است و مانع فرو رفتن باتون در برف می گردد. عمل این باتون ها حفظ تعادل بدن هنگام اجرای حرکات مختلف و تشدید سرعت می باشد.

کلمه «اسکی» از زبان دانمارکی اخذ شده است و بعضی ها اصل آن را مربوط به زبان آریایی می دانند مثلا اسکی را به زبان نروژی (آاندر) و به زبان سوئدی (لوزوا) می نامند که مبدا تمام این واژه ها کلمات آریایی می باشد. امروزه ثابت شده که اسکی را در هفده قرن پیش می شناخته اند. در سال 1855 ستون یکم (ویدمن) از اکیپ شکارچیان پیاده اولین کسی بود که پس از مطالعات زیاد دستور داد اسکی های او را از چوب زبان گنجشک بسازند چون این چوب بسیار محکم و بادوام و سبک است و حالا هم در بعضی از کارخانجات اسکی سازی برای ساختن اسکی از چوب مزبور استفاده می کنند.

در حال حاضر سوییس و اتریش به واسطه داشتن محل های مناسب برای اسکی پیشرفت های زیادی کرده اند و اسکی به عنوان یک ورزش و بازی ملی در این دو کشور طرف علاقه عموم است.

اسکی چگونه به ایران آمد

در بیست کیلومتری تهران یک پیست بین المللی ایجاد می شود که به دستگاه «تله سی یژ» مجهز خواهد بود.

«اسکی» را محصلینی که به اروپا رفتند با خود به ایران سوغات آوردند. در آن دوره عده ای از سوئدی ها و سویسی ها که برای احداث راه آهن در ایران بسر می بردند همراه جوانان از فرنگ برگشته برای اولین بار در ایران به اسکی پرداختند. در سال های 1329 و 1320 به علت درگیر شدن جنگ دوم وسائل اسکی به ایران وارد نشد و بازی اسکی چندان پیشرفتی نکرد. مجددا در سال 1325 که باب روابط بازرگانی ایران و اروپا باز شد اسکی نیز رونق گرفت و وسایلش به ایران رسید. فعلا بزرگ ترین و بهترین مرکز اسکی ایران «شمشک» است.

شمشک دارای پیست های مختلف می باشد که هیچ کدام از دو کیلومتر کمتر نیست و روی آنها می توان از آذرماه تا اواخر بهار اسکی کرد. بلندترین قله شمشک 4200 متر ارتفاع دارد و جاده ای که تا زیر گردنه «دیزین» کشیده شده اسکی بازان را به ارتفاع 3100 متری می رساند. این جاده بلندترین جاده های کشور است.

پیست بلند «ویابون» که روی آن بلندترین «تله اسکی» ایران قرار دارد از بالا تا پایین در حدود یک کیلومتر طول دارد. اختلاف ارتفاع بین نقطه ایستگاه تله اسکی تا قله آن 250 متر می باشد. پیست های آبعلی و لشکرک نیز از پیست های مجهز اسکی تهران به شمار می روند و اهمیت لشکرک مخصوصا از این نظر است که در 20 کیلومتر تهران واقع شده و اسکی بازان می توانند همه روزه بدانجا رفته و اسکی کنند. فعلا در پیست آبعلی شش تله اسکی، در شمشک یکی و در لشکرک دو دستگاه تله اسکی نصب شده و مورد استفاده اسکی بازان قرار دارد.

پیست بین المللی ایران

در ابتدا پیست بزرگ و وسیعی در اطراف تهران وجود نداشت که جوابگوی احتیاجات همه اسکی بازان و به خصوص آماده برای مسابقات بین المللی باشد. بدین لحاظ فدراسیون اسکی ایران اقداماتی کرد که پیست «سراستخر» را برای مسابقات آماده کند و حتی جاده ای نیز با کمک اداره مهندسی ارتش روی این کوه کشیده شد ولی بعد مسئولین امر متوجه شدند که این پیست به علت قرار گرفتن رو به آفتاب جز چند ساعت در روز قابل استفاده نیست و فدراسیون اسکی پس از یک سال مطالعه و با استفاده از نظریات «گاستیون گاتیار» مربی فرانسوی، ارتفاعات حاجی آباد را به این منظور مناسب تشخیص داد.

اکنون فدراسیون اسکی مشغول خریداری زمین های این نقطه است. حاجی آباد در 28 کیلومتری تهران یعنی بعد از اردوگاه لشکرک و قبل از «اوشان» واقع شده است و اظهار امید فراوان می شود که سال آینده یک دستگاه «تله سی یژ» با صندلی بالارو به طول دو کیلومتر روی آن قرار داده شود. طول پیست حاجی آباد از محل «تله سی یژ» تا بالای نخستین قله 2500 متر است و چنانچه در سال های آینده این پیست تا قله بلند حاجی آباد امتداد پیدا کند طول آن در حدود سه کیلومتر و نیم خواهد شد و مهم است که از ایستگاه بالایی «تله سی یژ» می توان روی چندین پیست مختلف سرازیر شد.

اسکی بازان ایران در مسابقات بین المللی

اسکی بازان ایران فصول مختلف اسکی را چندین بار در پیست های فرانسه و اتریش گذرانده و کلاس های مربوط را دیده اند و ضمن گذراندن کلاس ها چند مسابقه بین المللی داده اند ولی مسابقاتی که رسما به نام تیم ملی ایران در آن شرکت کرده اند، عبارتست از مسابقه اسکی بازی های المپیک زمستانی 1956 در «کورتینادانپزو» ایتالیا و مسابقه قهرمانی جهانی سال 1957 در «باد گاشتین» اتریش.

اسکی بازان ایران با کمی تجربه در این مسابقه ها پیروزی حاصل نکرده اند اما تجربه بسیار آندوخته اند که حالا آن را در دسترس اسکی بازان دیگر قرار می دهند. به علاوه تاکنون تیم ملی ایران دو بار در مسابقه بین المللی «الوراغ» ترکیه شرکت کرده و سه بار نیز در پیست «سدر» با تیم لبنان مسابقه داده اند که هر بار از نظر مجموع امتیاز تیم برنده بوده اند.

 همچنین تیم ارتش فرانسه چهار سال قبل به تهران آمد که دو تن از تیم ملی آن کشور نیز در آن شرکت داشتند و تیم اسکی لبنان نیز دو سال پیش به تهران آمد و در آبعلی با تیم ایران مسابقه داد و در بعضی مواد از نظر انفرادی برنده شد ولی از نظر تیمی هیچگاه نتوانست از تیم ایران ببرد. تیم ارتش انگلستان مقیم قبرس نیز دو سال پیش به تهران آمد و تیم ارتش ایران در تمام موارد از آن تیم برد.

بهترین پیست های اسکی ایران

اگرچه که اسکی معمولا به عنوان تفریح قشر مرفه شناخته می شود، اما پیست های اسکی ایران به اندازه تمام مردم جا برای لذت بردن از برف های مرغوب دارند! بنابراین اگر تا به حال راهی پیست های بین المللی کشور نشده اید، توصیه می کنیم از سرمای زمستان امسال که گفته می شود پربرف وسخت خواهد بود استفاده کنید و لذت سُرخوردن بر دامنه های برفی را تجربه کنید.

پیست اسکی دیزین

دیزین نه تنها مهم‌ترین پیست اسکی ایران است، بلکه معتبرترین پیست اسکی در کل خاورمیانه به شمار می رود. این پیست که در شمال تهران قرار گرفته، اولین پیست اسکی در ایران است که از طرف فدراسیون جهانی اسکی مورد تائید برای برگزاری مسابقات رسمی شناخته شد و عنوان بین‌المللی به خود گرفت.

شیب مسیر مناسب، طول مسیر، محل برگزاری مسابقات و امکانات رفاهی این پیست همه و همه در حد و اندازه های بین المللی هستند. برای اسکی در دیزین باید راهی کوه‌های شمالی تهران و منطقه گاجره شوید. جایی در فاصله 123 کیلومتری از مسیر جاده چالوس و 71کیلومتری شمشک. دیزین 3 تله کابین ، 2تله سیژ، 7تله اسکی بشقابی و 1تله اسکی چکشی دارد.

ارتفاع این پیست بین 2650 تا 3600 متر است و بهترین زمان اسکی در آن اوایل آذرماه تا اواخر اردیبهشت ماه است. در این پیست 2هتل و 19 کلبه و 5رستوران وجود دارد و بنابراین می توانید روی سفرهای جمعی طولانی تری حساب کنید.

پیست اسکی شمشک

پیست شمشک بعد از دیزین، دومین پیست اسکی بزرگ ایران است. این پیست در 57کیلومتری شمال شرق تهران قرار گرفته و فاصله کمی با روستای شمشک از توابع رودبار قصران شهرستان شمیرانات دارد. برای رسیدن به پیست اسکی شمشک می توانید از مسیرهای لشکرک، زردبند و کرج، گچسر (فقط در فصل تابستان) استفاده کنید. بلندترین نقطه پیست 3050 متر و پست‌ترین نقطه آن 2550 متر است.

در پیست اسکی شمشک دو دستگاه تله‌سیژ، دو دستگاه تله‌اسکی بشقابی و دو دستگاه تله‌اسکی چکشی وجود دارد. همچنین این پیست مجهز به نورافکن زرد است که به شما این امکان را می دهد که تا نیمه های شب اسکی کنید. بهترین زمان اسکی در این پیست معمولا از اوایل آذر تا اواسط فروردین است. این پیست هم دو هتل دارد و 4رستوران که یکی از آنها در قله قرار گرفته است و چشم انداز زیبایی به شما می دهد.

پیست اسکی توچال

توچال نزدیک ترین و شلوغ ترین پیست تهران است که در پایان خیابان ولنجک و در 3 کیلومتری میدان تجریش در منطقه شمیرانات قرار دارد. این پیست 3خط تله‌کابین و سه خط تله‌سی‌یژ و یک خط تله اسکی دارد که روی هم رفته طول آنها به 7500 متر می رسد و با طولانی ترین تله کابین های دنیا رقابت می کند.

این مجموعه 3 پیست مجزا دارد که اولی در قله، دومی در دامنه غربی و سومی در ایستگاه هفتم به پنجم قرار دارد. پیست اسکی قله یا ایستگاه هفتم از پائین قله توچال یعنی در ارتفاع 3850 متری شروع شده و به هتل می رسد. جایی در ارتفاع 3550 متری. طول پیست 1200 متر است و یک تله سـی یژ (دوپل مایر) و یک تله اسکی در آن کار می کند. این پیست با توجه به ارتفاعی که دارد، همزمان با پیست اسکی سبلان در استان آذربایجان برفگیر می شود و بیش از هشت ماه در سال قابل بهره برداری است.

پیست اسکی ایستگاه هفتم که در دامنه غربی قرار دارد هم مناظر بی نظیــری را از کوه هـای اطـراف به شما نمایش می دهد. مســـــافت این پیسـت 900 متـر است که بالاتـــرین نقطـه آن 3750 متر و پائیــن ترین نقطـه آن 3550 متر ارتفاع دارد. در این پیست یک تله سی یژ پومادر برای حمل و نقل اسکی بازان در نظر گرفته شده است.

مسافت پیست اسکی ایستگاه هفتم به پنجم هم حدود 5500 متر است که بلندترین نقطه آن در ارتفاع 3750متری و پایین ترین قسمت آن در ارتفاع 2940 متری در ایستگاه پنجم قرار دارد.

پیست توچال یکی از مجهزترین پیست های کشور به شمار می رود که در آن باشگاه تنیس، باشگاه تیر و کمان، باشگاه بانجی جامپینگ و اسکیت، باشگاه پینت بال و امکان کوه نوردی و پیاده روی وجود دارد.

پیست اسکی آبعلی

پیست اسکی آبعلی قدیمی‌ترین پیست اسکی ایران است که در نزدیکی شهر آبعلی در 75 کیلومتری تهران و در جاده هراز قرار گرفته است. آبعلی پنج پیست اسکی‌ دارد که در هر کدام از آن‌ها امکاناتی مثل تله‌کابین و تله‌اسکی به چشم می خورد. در این پیست همچنین زمین‌ تنیس، سوارکاری، پرش و کایت، هتل، سه رستوران و محل کمک‌های پزشکی وجود دارد.

پیست اسکی دربندسر

پیست اسکی دربندسر را می توان جدیدترین پیست اسکی تهران دانست که در سال 1361 در قالب یک شرکت خصوصی راه اندازی شد. برای استفاده از این پیست باید به 60کیلومتری شمال شرقی تهران در روستای دربندسر سفر کنید تا بتوانید از اواسط آذر تا اواخر فروردین در آن اسکی کنید. این پیست هر روز هفته باز است و با داشتن یک مدرسه اسکی مجهز و حرفه ای می تواند خدمات خوبی به شما ارائه دهد.

پیست دربندسر یک تله سیژ و دو تله اسکی چکشی دارد و ارتفاع پایین ترین نقطه آن 2600 متر و بلندترین نقطه آن 3050 متر است. دره «تلتنگه» هم که در شمال دربندسر قرار دارد، در تیرماه هر سال فرصت خوبی برای اسکی در اختیار شما قرار می دهد.

پیست اسکی پولادکف

پیست اسکی پولادکف یا سپیدان نام یکی از پیست های اسکی در ایران است که در استان فارس، 5 كیلومتری شهرستان سپیدان (در نزدیکی شیراز) قراردارد. در این پیست تجهیزاتی مثل بالابر، تله کابین و موتوربرفی وجود دارد و فضایی خانوادگی در آن حاکم است. در نزدیکی پسیت اسکی پولادکف، پیست اسکی کوچکتری وجود دارد که به نام پیست اسکی سپیدان شناخته می شود و به صورت 4 فصل فعالیت می کند.

پیست اسکی خوشاکو

پیست اسکی خوشاکو در 30کیلومتری غرب ارومیه در منطقه راژان قرار دارد. جایی در کوه های پرشیب ارومیه که همراه با تجهیزات ویژه اسکی و پوشش گیاهی مناسب می تواند به عنوان پیست اسکی روی برف و روی چمن در فصل های مختلف سال مورد استفاده قرار گیرد.

پیست اسکی کاکان

پیست اسکی کاکان در استان کهگیلویه و بویراحمد قرار دارد. برای اسکی در این پیست باید به دامنه‌های زاگرس و قله دنا در 18کیلومتری یاسوج سفر کنید. جایی در نزدیکی دهستان کاکان و منطقه آب نهر که با ارتفاع 2600متری اش میزبان اسکی بازان سراسر کشور است. البته طول مفید این پیست 600متر و عرض مفید آن 1500متر است. در این پیست تله‌اسکی بشقابی به عنوان دستگاه بالابر استفاده می شود و تسهیلاتی مثل خوابگاه و رستوران وجود دارد. بهترین زمان اسکی در این پیست از اوایل دی‌ماه تا اواخر اسفندماه است که عمق برف حتی تا 3.5 ‬متر می رسد.

پیست اسکی بیجار

پیست اسکی بیجار در استان کردستان هم یکی دیگر از پیست هایی است که می توانید روی آن برای یک سفر زمستانی فکر کنید. پیست اسکی نسار بیجار روی دامنه کوه نسار در بیجار استان کردستان قرار دارد و یکی از پنج تفریح گاه مهم این استان به شمار می رود که تجهیزاتی مثل تله کابین، تله سیژ، پارکینگ عمومی، هتل و رستوران در آن به چشم می خورد.

پیست اسکی چلگرد

پیست اسکی چلگرد در 85 کیلومتری شهرستان شهرکرد یکی دیگر از پیست هایی است که از همین روزها تا پایان اسفند ماه می توانید از آن استفاده کنید. این پیست 800 متر طول دارد و هوای آن در بیشتر روزهای زمستان آفتابی است. دسترسی به این پیست از منطقه زاگرس امکان پذیر است و 20 تا 30هزار نفر می توانند در هر سال از آن استفاده کنند. یادتان باشد اگر گذارتان به چلگرد افتاد، از تونل و آبشار کوهرنگ هم که در نزدیکی پیست قرار دارد دیدن کنید.

پیست اسکی سهند

پیست اسکی سهند را باید در 39کیلومتری جنوب شرقی شهر تبریز ببینید که حدود 40 دقیقه از این شهر دورتر است. این پیست که این روزها در حال تجهیز است، به زودی دارای 12دستگاه بالابر، هتل پنج ستاره و سه ستاره، مجموعه های آپارتمانی، ویلایی و اماکن ورزشی خواهد شد.

در حال حاضر دو بالابر تله اسکی به طول 1200متر و دو دستگاه مبتدی به طول 100متر در این پیست وجود دارد و شما می توانید در شش ماه از سال از برف های این پیست برای اسکی استفاده کنید. عمق برف های پودری این پیست گاهی تا 4متر می رسد اما با این حال، این پیست بهمن گیر نیست و فضای مناسبی برای انجام هر گونه ورزش زمستانی دارد.