بازیگران درخشان تاریخ سینما (5): جان تراولتا

تحصیلات آکادمیک نداشت. نخستین حضور جدی این بازیگر، خواننده و رقصنده آمریکایی مقابل دوربین، در 21 سالگی و در مجموعه «به خانه خوش آمدی، کونر» بود.

اولین بازی که تراولتا در یک پروژه سینمایی بزرگ به بازی گرفته شد، «کری» برایان دی پالما بود. اقتباسی از رمان استفن کینگ، و هر چند نقش تراولتا آنقدرها هم بلند نبود اما نقشی جدی در کارنامه کوتاهش به حساب می آمد. حضور در فیلم های وحشت و تریلرهای جنایی اما، راه موفقیت تراولتا نبود.

در 1977 و در «تب شنبه شب»، برای اولین بار مقابل دوربین سینما قابلیت هایش را به نمایش گذاشت. تراولتا یک رقصنده ماهر بود و نقش تونی مانرو، اساس این فیلم موزیکا را شکل می داد. فیلم قرار بود به نوعی یک «شورش بی دلیل» معاصر تلقی شود و هر چند فیلم از اساس با این هدف بیگانه بود اما فروش عالی اش در گیشه و در پی آمد آن محبوبیت یک باره تراولتا، برایش نامزدی اسکار را هم به ارمغان آورد.

یک سال پس از «تب شنبه شب»، «گریس» روی پرده رفت و رکورد آن فیلم را هم شکست. پرفروش ترین موزیکال تاریخ سینما که اقتباس از نمایشنامه ای موفق در برودوی بود، بیش از هر چیز بر زوج بازیگرش تکیه داشت. اولیو بانیوتن جان با آوازهایش و جان تراولتا با رقص هایش؛ این اما پایان رویاهای تراولتا در یک مقطع خاص بود.

یکی دو فیلم بعدی او در گیشه موفقیت چندانی نداشتند و حتی دنباله سازی برای «تب شنبه شب» توسط سیلوستر استالون در 1983 هم، در گیشه پاسخ مناسبی نیافت. با پایان دوره محبوبیت موزیکال های جوانانه، تراولتا هم زمان در یکی دو کار جدی ظاهر شد که موفق نبود. هر چند در میان این فیلم ها، کار مهمی چون «ترکیدن» برایان دی پالما هم به چشم می خورد.

در چنین وضعیتی، تراولتا به تلویزیون کوچ کرد و در 1987 در مجموعه «خدمتکار احمق» به کارگردانی رابرت آلتمن بازی کرد. در 1989 «نگاه کن چه کسی حرف می زنه؟» در اکران فیلم موفقی از آب درآمد اما عمده موفقیت فیلم در سبک کمدی و داستانش بود، نه بازیگری چون تراولتا که دیگر حتی آن چهره دلنشین ابتدای دهه هشتاد را هم نداشت.

این روند تا 1994 ادامه داشت تا زمان ایفای نقش وینسنت وگا در پالپ فیکشن کوئنتین تارانتینو. یک اوج گیری دوباره که در باور خیلی ها نمی گنجید. تراولتا در این فیلم معصومیت و خشونتی توأمان داشت و نامزدی برای اسکار، کوچکترین پاداش این بازگشت شکوه مندانه بود. این البته نوعی تغییر پرسونا از قهرمان دوست داشتنی به ضد قهرمان دوست داشتنی هم بود.

پس از «پالپ فیکشن»، تراولتا تقریبا سالی یک فیلم پرفروش را در کارنامه اش ثبت کرد که مهمترین آنها «تغییر چهره» جان وو بود، هر چند دیگر نتوانست موفقیتی را که با فیلم تارانتینو به دست آورده بود، تکرار کند.

نامزدی های اسکار در کارنامه تراولتا، گویای همه چیز است. او در هالیوود دو چهره کاملا مجزا دارد. یکی تراولتای جوان که رقص های پرتحرک و جذابش در «تب شنبه شب» و «گریس» از خاطره جمعی یک نسل پاک نمی شود و یکی تراولتای میان سال که از نیمه دهه نود، یکی از اصلی ترین انتخاب ها برای نقش های منفی دوست داشتنی است.

در کارنامه او، دو بار با این پرسونا بازی می شود. یکی در همان درگردیسی بزرگ «پالپ فیکشن» که تارانیتنو، هر چند تراولتا را در نقشی منفی به بازی می گیرد اما معصومیت از دست رفته پرسونای او را هم تا آنجا که می تواند تصویر می کند و حتی اصلا یک صحنه چند دقیقه ای رقص برای او و اوما تورمن تدارک می بیند؛ و یک بار هم در شکلی روتر و سطحی تر، جان وو اساس داستانش را بر همین موضوع استوار می کند.

تراولتای «تغییر چهره» در نیمی از فیلم چهره ای دوست داشتنی و جذاب است و در نیمی از فیلم کاراکتری منفور. این دقیقا همان چیزی است که کارنامه تراولتا برایش به همراه داشته است. او بازیگری است منعطف با توانایی های فراوان در تغییر آنی حالت.

درباره تحصیلاتش به کنایه می گویند فارغ التحصیل تلویزیون است و از معدود بازیگران سرشناس هالیوود که شمار کارگردانان صاحب نام در کارنامه اش، به زحمت به تعداد انگشتان یک دست می رسد.

ادامه دارد...

بازیگران درخشان تاریخ سینما : جان تراولتا

روزنامه سینما -  تحصیلات آکادمیک نداشت. نخستین حضور جدی این بازیگر، خواننده و رقصنده آمریکایی مقابل دوربین، در 21 سالگی و در مجموعه «به خانه خوش آمدی، کونر» بود. مجموعه محبوب نوجوانان و جوانان در ابتدای دهه هفتاد که محصول شبکه ای بی سی بود و پخش اش تا سال 1979 به طول انجامید. در نخستین سال پخش مجموعه، در «باران شیطان» نقشی کوتاه را ایفا کرد و بعد، در یک فیلم تلویزیونی نخستین نقش بلندش را مقابل دوربین رندال کلیزر بازی کرد. همان کارگردانی که بعدتر «گریس» را کارگردانی کرد.

اولین بازی که تراولتا در یک پروژه سینمایی بزرگ به بازی گرفته شد، «کری» برایان دی پالما بود. اقتباسی از رمان استفن کینگ، و هر چند نقش تراولتا آنقدرها هم بلند نبود اما نقشی جدی در کارنامه کوتاهش به حساب می آمد. حضور در فیلم های وحشت و تریلرهای جنایی اما، راه موفقیت تراولتا نبود.

در 1977 و در «تب شنبه شب»، برای اولین بار مقابل دوربین سینما قابلیت هایش را به نمایش گذاشت. تراولتا یک رقصنده ماهر بود و نقش تونی مانرو، اساس این فیلم موزیکا را شکل می داد. فیلم قرار بود به نوعی یک «شورش بی دلیل» معاصر تلقی شود و هر چند فیلم از اساس با این هدف بیگانه بود اما فروش عالی اش در گیشه و در پی آمد آن محبوبیت یک باره تراولتا، برایش نامزدی اسکار را هم به ارمغان آورد.

یک سال پس از «تب شنبه شب»، «گریس» روی پرده رفت و رکورد آن فیلم را هم شکست. پرفروش ترین موزیکال تاریخ سینما که اقتباس از نمایشنامه ای موفق در برودوی بود، بیش از هر چیز بر زوج بازیگرش تکیه داشت. اولیو بانیوتن جان با آوازهایش و جان تراولتا با رقص هایش؛ این اما پایان رویاهای تراولتا در یک مقطع خاص بود.

یکی دو فیلم بعدی او در گیشه موفقیت چندانی نداشتند و حتی دنباله سازی برای «تب شنبه شب» توسط سیلوستر استالون در 1983 هم، در گیشه پاسخ مناسبی نیافت. با پایان دوره محبوبیت موزیکال های جوانانه، تراولتا هم زمان در یکی دو کار جدی ظاهر شد که موفق نبود. هر چند در میان این فیلم ها، کار مهمی چون «ترکیدن» برایان دی پالما هم به چشم می خورد.

در چنین وضعیتی، تراولتا به تلویزیون کوچ کرد و در 1987 در مجموعه «خدمتکار احمق» به کارگردانی رابرت آلتمن بازی کرد. در 1989 «نگاه کن چه کسی حرف می زنه؟» در اکران فیلم موفقی از آب درآمد اما عمده موفقیت فیلم در سبک کمدی و داستانش بود، نه بازیگری چون تراولتا که دیگر حتی آن چهره دلنشین ابتدای دهه هشتاد را هم نداشت.

این روند تا 1994 ادامه داشت تا زمان ایفای نقش وینسنت وگا در پالپ فیکشن کوئنتین تارانتینو. یک اوج گیری دوباره که در باور خیلی ها نمی گنجید. تراولتا در این فیلم معصومیت و خشونتی توأمان داشت و نامزدی برای اسکار، کوچکترین پاداش این بازگشت شکوه مندانه بود. این البته نوعی تغییر پرسونا از قهرمان دوست داشتنی به ضد قهرمان دوست داشتنی هم بود.

پس از «پالپ فیکشن»، تراولتا تقریبا سالی یک فیلم پرفروش را در کارنامه اش ثبت کرد که مهمترین آنها «تغییر چهره» جان وو بود، هر چند دیگر نتوانست موفقیتی را که با فیلم تارانتینو به دست آورده بود، تکرار کند.

نامزدی های اسکار در کارنامه تراولتا، گویای همه چیز است. او در هالیوود دو چهره کاملا مجزا دارد. یکی تراولتای جوان که رقص های پرتحرک و جذابش در «تب شنبه شب» و «گریس» از خاطره جمعی یک نسل پاک نمی شود و یکی تراولتای میان سال که از نیمه دهه نود، یکی از اصلی ترین انتخاب ها برای نقش های منفی دوست داشتنی است.

در کارنامه او، دو بار با این پرسونا بازی می شود. یکی در همان درگردیسی بزرگ «پالپ فیکشن» که تارانیتنو، هر چند تراولتا را در نقشی منفی به بازی می گیرد اما معصومیت از دست رفته پرسونای او را هم تا آنجا که می تواند تصویر می کند و حتی اصلا یک صحنه چند دقیقه ای رقص برای او و اوما تورمن تدارک می بیند؛ و یک بار هم در شکلی روتر و سطحی تر، جان وو اساس داستانش را بر همین موضوع استوار می کند.

تراولتای «تغییر چهره» در نیمی از فیلم چهره ای دوست داشتنی و جذاب است و در نیمی از فیلم کاراکتری منفور. این دقیقا همان چیزی است که کارنامه تراولتا برایش به همراه داشته است. او بازیگری است منعطف با توانایی های فراوان در تغییر آنی حالت.

درباره تحصیلاتش به کنایه می گویند فارغ التحصیل تلویزیون است و از معدود بازیگران سرشناس هالیوود که شمار کارگردانان صاحب نام در کارنامه اش، به زحمت به تعداد انگشتان یک دست می رسد.

 اخبار  فرهنگی  - روزنامه سینما