«ساختمان پزشكان» لودگی نیست

خنداندن مخاطب جدا سخت است به‌دلیل این‌كه اساسا تمام دنیا به جایی رسیده كه از خنده بی‌خودی اشباع شده. بچه‌های ما از نسل‌های قبلی فیلم‌ها و سریال‌ها را دیده‌اند و امروز انتظار بالاتری دارند. من وقتی بچه بودم عاشق كارهای لورل و هاردی بودم یا با دیدن كارهای جری لوئیس قهقهه می‌زدم اما اگر امروز این فیلم‌ها را به بچه من نشان دهید، عكس‌العمل‌های من را ندارد و فقط بی‌تفاوت نگاهش می‌كند. این یعنی این‌كه تمام دنیا از نظر شعور كمدی سخت‌گیرتر شده‌اند، یعنی هوشمندانه‌تر باید با آن‌ها برخورد كنیم. طنز امروز باید طنز موقعیت باشد و تنها طنزهای كلامی و بداهه‌ موجب خوشامد مخاطب نمی‌شود. در ایران  نزدیك 12-10 بازیگر طنز داشتیم كه در تمامی آثار از این دست حاضر می‌شدند، چه در سینما و چه در تلویزیون كه در نهایت به اینجا رسید كه بیننده آن‌ها را پس زد. در نتیجه معدل فروش فیلم‌های آن‌ها در سوپرماركت‌ها به صفر رسید. به این دلیل كه وقتی كسی برای خرید فیلم مراجعه می‌كند، می‌بیند كه عكس یك بازیگر با چند مدل مختلف از گریم روی جلد این فیلم‌ها وجود دارد، حال اگر این فرد 2 تا از این فیلم‌ها را بخرد و ببیند متوجه می‌شود كه این آثار كاملا شبیه یكدیگرند. بنابراین بار دیگر این كار را نمی‌كند. فكر می‌كنید چرا مردم تا این حد از سریال طنز «پایتخت» سیروس مقدم استقبال كردند؟ به‌دلیل این‌كه آن بازیگران كلیشه‌ای همیشگی هیچ‌كدام‌شان در این سریال حضور نداشتند. بازیگری مثل احمد مهرانفر در آن سریال بازی می‌كند كه در سینمای بدنه و جدی حضور دارد و بازیگر تئاتر است. یا محسن تنابنده كه اصلا بازیگر طنز نیست. مردم وقتی می‌بینند در پشت كاری شعور وجود دارد از آن استقبال می‌كنند و از دیدنش لذت می‌برند.

---

شك نداشته باشید كه طنز ما در حال هوشمندانه‌شدن است. این مسئله در همه جای دنیا اتفاق افتاده و به كشور ما دیرتر رسیده است. دیگر برای همه مشخص شده كه طنز لودگی نیست. فكر می‌كنید چرا مردم امروز «ساختمان پزشكان» را دوست دارند؟ به‌دلیل این‌كه لودگی در آن نمی‌بینند و اگر اتفاقی می‌افتد، اتفاقات كلامی هوشمندانه است. اگر طنز اتفاق می‌افتد، طنز موقعیت است. بنابراین اگر مردم در این 3-2 سال از این كارها اشباع نمی‌شدند  این اتفاق نمی‌افتاد و تفاوت كار خوب و بد نمود پیدا نمی‌كرد. از طرفی هم فروش فیلم‌ها در سینماها نشان داد كه دیگر آثاری با آن سبك و سیاق فروشی ندارند. ما به یك پوست‌اندازی و تغییر در بین بازیگران طنز‌مان احتیاج داشتیم.

---

من اصلا فوتبال را دوست ندارم و تنها مسابقه‌ای ‌كه جدی دنبال كردم و تا انتها دیدم، بازی ایران ـ استرالیا بود و همچنین بازی‌های ایران در جام‌جهانی همان سال. فوتبال برای من فقط تا همین حد جدی بود. یكی از مهم‌ترین دلایلم هم برای انتخاب نقش سیاوش در این مجموعه همین بود. چون وقتی نقش را بازی می‌كردم دیگر كسی نمی‌توانست بگوید ادای یك چیزی را در آورده چون شما باید كاری را بلد باشید تا بتوانید ادای آن را در بیاورید. من یك مدت مدام روزنامه‌ها را ورق می‌زدم و اخبار ورزشی را دنبال می‌كردم تا از همه حواشی و دغدغه‌هایی كه این ورزش دارد، مطلع شوم. یكی از دلایلی كه من كار «سه، پنج، دو» را قبول كردم این بود كه با كارهایی كه قبلا انجام داده بودم، فرق زیادی داشت. در سریال شمس‌العماره «شكور» یك پسر راحت‌طلب، بدون احساس و بیكاری بود كه از صبح تا شب فقط می‌خورد و می‌خوابید و از نظر شعور كاملا خالی بود. «عباس» نون و ریحون هم كه یك استاد احساساتی و عاشق پیشه دانشگاهی بود كه از نظر شخصیتی كاملا در تضاد با «شكور» بود اما سیاوش كاملا با این 2تفاوت داشت. بعضی از اتفاقات وجود دارد كه نمی‌شود جلوی تكرارشان را گرفت. مثل این‌كه امیرحسین رستمی سین و شینش می‌زند. این دیگر متعلق به من است و خیلی بی‌انصافی است كه منتقدی بگوید این آدم در همه نقش‌هایی كه بازی می‌كند «سین» و «شین»اش می‌زند. این جزئی از من است یا وقتی عصبی می‌شوم زبانم می‌گیرد، این دیگر مال من است و ادا نیست، من باید در نحوه راه رفتنم، نگاه كردنم و...فرق بگذارم وگرنه تن صدایم را دیگر نمی‌توانم تغییر دهم!