من آسمان غدیرم !

عید غدیر برترین عید امت

 

من آسمان غدیرم. شاهد و ناظر بر اجرای بزرگ ترین فرمان الهی در سال دهم هجری بودم. من به همراه آفتاب سوزان بر سراسر سرزمین غدیر سایه افکنده بودیم.

کاروانی از دور می آمد، همراه مردان آسمانی. مردم به فرمان حضرت رسول صلی الله علیه وآله در غدیر جمع شدند. اوایل روز بود و هوا بسیار گرم. آن حضرت به اصحاب خاص خود از جمله سلمان، ابوذر، مقداد و عمار امر فرمودند تا زیر چند درخت کهنسال را جارو زده و خار و خاشاک از آن جمع نمایند و آب پاشیده و منبری از سنگ ها و رواندازهای شتران مهیا سازند، منبر آماده گردید.

 

روی آن را با پارچه پوشانده و تزیین کردند. پس از آن که نماز ظهر را به جماعت خواندند، به دستور حضرت رسول اکرم صلی الله علیه وآله مولای متقیان علی علیه السلام در سمت راست ایشان و یک پله پایین تر روی منبر قرار گرفتند.

 

پیامبراکرم صلی الله علیه وآله به ایراد سخن پرداختند و از پیوند قرآن و اهل بیت علیهم السلام، از ولایت و امامت علی بن ابی طالب علیه السلام و فرزندان او تا ولایت و امامت حضرت مهدی (عج) سخن گفتند و من تمام آن لحظات در این فکر بودم که امروز چه اتفاقی خواهد افتاد؟!

آنگاه حضرت فرمودند: ای مردم من در تبلیغ آنچه خدا بر من نازل فرمود کوتاهی نکردم، جبرئیل سه بار بر من نازل شد و هر بار مرا از جانب خدای متعال امر کرد که در این مکان، به هر سفید و سیاهی، از هر قبیله ای، اعلام کنم که پس از من ولی و رپرست شما امیرمۆمنان علی علیه السلام است. پس دستان مبارک ایشان را بالا گرفتند. من هنوز گرمای آن دستان را حس می کنم. نگاه آن روز پیامبراکرم صلی الله علیه وآله هیچ گاه از یادم نمی رود. در نگاه ایشان هزاران حرف نهفته بود و قصه ای از مظلومیت موج می زد.

نگاه ایشان می گفت: «تو ای آسمان شاهد باش که امروز چه بسیار مردمی با پسر عمویم بیعت می کنند و ولایت او را می پذیرند، ولی اندکی نمی گذرد که این ناسپاسان، حق بیعت خود را اداء نمی کنند و جانشین مرا تنها می گذارند. پس تو این روز را فراموش نکن و به خاطر داشته باش که این مردم بسیار ناسپاس و حق نشناسند».

سپس فرمودند: «من کنت مولاه، فهذا علی مولاه. اللهم وال من والاه و عاد من عاداه، وانصر من نصره، واخذل من خذله »

پس از بیان این کلمات گوهربار بود که جبرئیل در غدیر نازل شد و این آیه را نازل کرد: «الیوم اکملت لکم دینکم و اتممت علیکم نعمتی و رضیت لکم الاسلام دینا»: «امروز دین شما را کامل کردم و نعمت خدا را بر شما تمام کردم و دین اسلام را برای شما پسندیدم.»

منبع:tebyan.net

ویدیو مرتبط :
غدیریه {{ مست جام و باده غدیرم }}

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

به 2 دليل بايد به آسمان نگاه کرد

 

 

 

اما اين کار چه اهميتي دارد و چرا بايد چنين کنيم؟ تصور مي‌کنم دست کم به دو دليل:

 

1) براي کاستن از استرس‌هاي موجود در زندگي بي‌رحم و پرسرعت روزانه‌مان.
تصور کنيد براي دقايقي هيچ کار خاصي براي انجام دادن نداريد و فقط مي‌خواهيد به کشف ظرافت‌هاي پنهان در يک پديده بپردازيد و چيزهايي را ببينيد که تاکنون نديده‌ايد و شايد در آينده هم ديگر نبينيد. احساس آرامش مي‌تواند يکي از نتايج اين کار باشد.

 

2) دليل دوم ديدن بخشي از وجود دروني خودمان است.
بله! آنچه مي‌بينيد بي‌ارتباط با محتواي ذهن شما نيست، به‌خصوص زماني که با تصويري مبهم و ناواضح روبه‌رو هستيم، بيشتر ممکن است براي کشف رمز آن، از محتواي نهاني ذهن خود مدد بگيريم؛ به اين ترتيب، راهي يافته‌ايد که بخشي از محتواي ناهشيار ذهن‌تان را روي دايره مي‌ريزد؛ به عبارت ديگر: «آنچه خواهد دلت همان بيني!» البته بايد اعتراف کنم که تفسير کامل آنچه شما در تصوير ابرهاي آسمان مي‌بينيد به اين سادگي نيست و نياز به کار تخصصي دارد. به همين منظور، سال‌هاست که به کمک اين خاصيت، آزمون‌هاي روان‌شناختي خاصي طراحي شده است که براي پي بردن به مشکلات احتمالي افراد به‌کار مي‌روند. ولي گاهي مي‌توان کلياتي را از آنها برداشت کرد، به‌خصوص هنگامي‌که مطالب مشاهده شده آن‌قدر غيرمعمول است که تقريبا هيچ فرد ديگري از آن مطلب چنين برداشتي ندارد؛ مثلا فردي را تصور کنيد که همه چيز را به صورت اشکال تهديدکننده و متخاصم مي‌بيند، حتي چيزهايي که کوچک‌ترين اثري از تهديد ندارند يا فرد ديگري که هرگونه شکلي را داراي محتواي جنسي يا تحريک‌کننده ادراک مي‌کند؛ در حالي که کوچک‌ترين شباهت معقول و مشهودي در آن نمونه با مسايل ياد شده وجود ندارد. احتمالا شما هم موافق‌ايد که فرد اول دچار نوعي بدبيني است و فرد دوم نوعي اختلال يا عقده جنسي دارد. ولي بايد توجه داشت که صرفا با يک برداشت غيرمعمول نبايد به فردي برچسب بيماري زد. در صورتي که اين پديده در موقعيت‌هاي گوناگون تکرار شود و به ويژه اگر در زندگي روزمره فرد هم مؤثر باشد بايد به آن به‌عنوان يک علامت توجه کرد؛ علامتي که «ممکن است» نشان از وجود يک بيماري داشته باشد.