مضرات اسب و دوچرخه سواری برای خانم ها

قدرت باروری همیشه موضوع داغ محافل علمی بوده، محققان بار دیگر سایر عوامل محیطی موثر بر باروری و سلامت بدن را مورد بحث قرار داده‌اند. در یکی از تحقیقات اخیر آمده است که پوشیدن شلوارهای فاق کوتاه جریان خون دستگاه تناسلی را مختل می‌کند!

مجله زندگی ایده آل: قدرت باروری همیشه موضوع داغ محافل علمی بوده، به‌خصوص اکنون که پیشرفت‌های بشری و ماشینی شدن زندگی به نوعی این قدرت را در افراد کاهش داده است، محققان بار دیگر سایر عوامل محیطی موثر بر باروری و سلامت بدن را مورد بحث قرار داده‌اند. در یکی از تحقیقات اخیر آمده است که پوشیدن شلوارهای فاق کوتاه جریان خون دستگاه تناسلی را مختل می‌کند! همین یک جمله کافی بود تا باعث شود نظر یکی از برترین متخصصان نازایی را در این خصوص و مسائل مشابه جویا شویم و حقیقت و شایعه را از هم جدا کنیم.

 شلوارهای تنگ عفونت‌ها را تشدید می‌کند

یکی از مشکلات شایعی که شلوارهای تنگ برای خانم‌ها ایجاد می‌کند عفونت‌های قارچی است. این شلوارها مانع از تبخیر می‌شوند و وقتی ناحیه تناسلی مرطوب باشد احتمال بروز عفونت‌های قارچی از قبیل «کاندیدیاز» بیشتر می‌شود. علاوه براین، عفونت‌های میکروبی ناحیه مقعد در محیط مرطوب راحت تر می‌توانند به قسمت جلو بیایند و تکثیر پیدا کنند. از طرف دیگر این شلوارها به علت سایشی که با ریشه موها دارند به خصوص موهایی که قبلا اپیلاسیون شده اند و کوتاه هستند، ممکن است باعث ایجاد عفونت در ریشه موها شوند. این عفونت «فولیکولیت» نام دارد و به صورت جوش چرکی دردناک خود را نشان می‌دهد.

لباس زیر تنگ هم نپوشید!

لباس زیرهای تنگ و آنهایی که از جنس شیمیایی هستند معمولا ظاهر قشنگ تری دارند اما تنگ بودن و عدم امکان بخار شدن رطوبت و جنس‌های شیمیایی به کار رفته در آنها می‌توانند شما را به دردسر بیندازند. الیاف طبیعی مانند پنبه معمولا خلل و فرج کوچکی دارند که اجازه می‌دهند رطوبت تبخیر شود اما این خلل و فرج در الیاف شیمیایی یا کم هستند یا اصلا وجود ندارند بنابراین عفونت‌ها تشدید می‌شوند. علاوه براین مواد شیمیایی به کار رفته در آنها ممکن است حساسیت‌زا باشند. درکل لباس زیرهای تنگ می‌توانند فولیکولیت یا همان عفونت ریشه مو و سایر عفونت‌ها را تشدید کنند.

شستن لباس زیر راه و رسم مخصوص دارد!

هر بار که لباس زیر یا هر لباس جدید دیگری خریداری می‌کنید باید آن را قبل از استفاده بشویید. اگر جنس لباس از نخ باشد می‌توانید آن را با درجه حرارت بالا حدود 80 تا 90 درجه سانتی‌گراد بشویید اما بیشتر الیاف شیمیایی در این دما فرم اولیه و حالت کش دارشان را از دست می‌دهند بنابراین این لباس‌ها را بهتر است برای اولین بار در دمای 40 تا 50 درجه شست‌وشو دهید. نکته دیگر اینکه لباس‌های زیر را قبل از شست‌وشو از سایر لباس‌ها جدا کنید و لباس زیر هر گروه سنی و جنسی را جدا از هم داخل ماشین لباسشویی بیندازید. پس از شست‌وشو نیز بهتر است آنها را جلوی آفتاب خشک کنید. در صورت امکان قسمت وسط آنها را نیز اتو بکشید.

بعد یک ساعت از جای خود بلند شوید!

نشستن‌های طولانی مدت و بی حرکت می‌تواند احتمال ایجاد عفونت‌های قارچی را در خانم‌ها بیشتر کند، به همین دلیل توصیه می‌شود خانم‌هایی که شغل‌های پشت میزی دارند و مجبورند ساعت‌های طولانی در یک مکان بنشینند همیشه همراه با خود محلول شست‌وشو بانوان داشته باشند و یک یا دوبار در روز از آن استفاده کنند یا اینکه اگر ممکن است در هر ساعت یک بار حداقل از جای خود بلند شوند و برای 5 دقیقه راه بروند. این راه رفتن خود باعث تهویه و کاهش احتمال عفونت می‌شود.

دوچرخه‌سواری و اسب‌سواری هم مضر است!

دوچرخه سواری و اسب‌سواری برای خانم‌ها معمولا مشکلی ایجاد نمی‌کند، تنها ممکن است حین انجام این فعالیت‌ها مو وارد پوست شده و آبسه‌ای دردناک ایجاد کند. این بیماری «Jeep Disease» (یا بیماری جیپ سواران) نام دارد زیرا بیشتر کسانی که جیپ سواری می‌کنند به آن دچار می‌شوند. درمان آن نیز معمولا با جراحان است. جدا از این بیماری، قرار گرفتن طولانی مدت روی موتور، دوچرخه و اسب می‌تواند به علت بسته بودن فضا، عفونت‌ها را تشدید کند اما اگر سواری مختصر و برای مثال یک تا دو ساعت باشد مشکلی پیش نخواهد آمد.

گرمای زیاد، واریس و بواسیر را تشدید می‌کند

گرما به اندازه‌ای که برای آقایان مضر است برای خانم‌ها خطر ندارد. برخلاف تخمدان‌ها در خانم‌ها، بیضه‌ها در آقایان خارج از بدن قرار دارد و دمایشان باید کمتر از 37 درجه سانتی‌گراد باشد. با این حال استفاده از درجه حرارت بالا برای خانم‌ها نیز توصیه نمی‌شود. از این لحاظ که بالا رفتن درجه حرارت معمولا باعث می‌شود رگ‌های پا نیز درجه حرارت‌شان بالا رود و درنتیجه هم در ناحیه تناسلی و هم در سطح پاها احتمال ایجاد واریس افزایش می‌یابد. این واریس‌ها حتی ممکن است در بارداری با خونریزی همراه باشند. استفاده از صندلی‌های گرمکن‌دار اتومبیل نیز اگر مکرر و طولانی باشد می‌تواند واریس و بواسیر را در خانم‌ها تشدید کند بنابراین بهتر است گرمکن همیشه روشن نباشد و به مدت زیاد استفاده نشود. درمقابل گرما، سرما به تنهایی مشکلی برای ناحیه تناسلی خانم‌ها ایجاد نمی‌کند.

---

شما پرسیده‌اید:

آیا این مارک لوازم آرایشی قابل اطمینان است؟

2644...0936: من همیشه ازكرم «النا» استفاده می‌كنم. همه لوازم آرایشی‌ام نیز از همین مارک است. آیا این مارک قابل اطمینان است؟

این کرم‌ها معمولا مرطوب کننده هستند و سازندگان شان هریک از خود تعریفی می‌کنند و خواصی را به محصولات‌شان نسبت می‌دهند. مشخص نیست این خواص چقدر با ارزش هستند. اگر از آن راضی هستید می‌توانید مصرف را ادامه دهید؛ مشکلی پیش نمی‌آید. درکل کرم‌هایی را که خریداری می‌کنید باید پروانه ساخت و مجوز از وزارت بهداشت داشته باشند.

چرا اینقدر جوش می‌زنم؟!

4121...0911 : خانمی 28 ساله هستم و یک دختر 3 ساله دارم. از دوران بلوغ صورتم جوش می‌زند. الان مدتی است جوش‌های روی پیشانی‌ام دردناک، قرمز و بیشتر شده‌اند. از نظر هورمونی و كیست تخمدان هم هیچ مشكلی ندارم. خواهش می‌کنم كمك كنید.

گاهی اوقات این موضوع در بعضی خانواده‌ها ارثی است؛ به خصوص در افرادی که کیست تخمدان دارند. شما باید برای درمان به متخصص پوست مراجعه کنید.

تاریخچه دوچرخه ‌سواری

دوچرخه وسیله نقلیه‌ای است سبک و دارای دو چرخ که به کمک پا زدن حرکت می‌کند. تاریخچه دوچرخه‌سواری به عنوان یک ورزش با تاریخچه خود دوچرخه، ارتباط کامل دارد.

اولین فرد در تاریخ که سوار بر دوچرخه شد، یک فرانسوی به نام سیوراک (sivrac) بود. سیوراک، در سال 1690 میلادی دوچرخه‌ای چوبی ساخت که شاخه‌هایی عمودی بر روی چرخهای آن قرار داشت و هر دو چرخ به وسیله یک چوب افق به هم متصل می‌شد. این دستگاه، پنجه رکاب نداشت و حرکت آن به کمک فشار دادن پاها بر روی زمین صورت می‌گرفت. اهالی پاریس، دوچرخه سیوراک را اسب چوبی عنوان داده بودند.

اسب چوبی گرچه تعجب مردم پاریس را برانگیخته بود، چندان مورد استقبال قرار نگرفت و فقط فروشندگان دوره‌گرد بودند که برای حمل بار از آن استفاده می‌کردند.

در سال 1817، در شهر کارلسروهه آلمان شخصی به نام بارون فون دریاس دوچرخه پایی کاملتری ساخت و یک زین کوچک هم بر روی آن قرار داد. دوچرخه‌های فون دریاس به زودی در چند پایتخت اروپایی به مردم معرفی شد و شخصی به نام دنیس جانسون یکی از آنها را با خود به انگلستان برد تا از روی آن بسازد و بفروشد.

دنیس جانسون کلاسهایی برای آموزش فن دوچرخه‌سواری ترتیب داد و با این کار مشتاقان بسیاری برای کالای خود به وجود آورد. به این ترتیب، کار و بار دنیس جانسون به قدری گرفت که دوچرخه‌سواری تبدیل به یکی از تفریحات محبوب و متداول روز شد.

در سال 1818، شخصی به نام بارون ساوربرن در فرانسه دوچرخه‌ای ساخت که دارای چرخ بسیار بزرگی در جلو و چرخ کوچکی در عقب بود. به چرخ جلو این دوچرخه عجیب، طنابی دایره‌وار (به صورت حلقه) بسته می‌شد که راننده باید آن را با دست می‌کشید تا چرخ جلو به حرکت درآید و دستگاه را به جلو ببرد. چنین کاری فقط از عهده بندبازها و دوچرخه‌ سوارهای بسیار ماهر بر می‌آمد. از روی این دستگاه عده زیادی افتادند و مجروح و مصدوم شدند.

در سال 1834، آهنگری اسکاتلندی به نام مک میلان برای دوچرخه پنجه رکاب اختراع کرد تا دیگر احتیاجی به فشار پا بر روی زمین نباشد. مک میلان دوچرخه خود را به تدریج و طی پنج سال چنان کامل کرد که می‌ توانست تا 22 کیلومتر در ساعت سرعت بگیرد. خود مک میلان نمایشهایی هم برپا می‌کرد تا به مردم ثابت کند که وسیله نقلیه او چه اندازه مطمئن و بی‌خطر است. دوچرخه مک میلان اکنون در موزه لندن نگهداری می‌شود.

در سال 1860 در فرانسه، کارخانه‌داری به نام میشو به دوچرخه علاقمند شد و تصمیم گرفت تغییراتی در آن به وجود بیاورد. برای این کار،‌میشو مهندس جوان و مبتکری به نام پی‌یر لالمنت را به استخدام کارخانه خود درآورد.

لالمنت، قسمتهایی از دوچرخه را که قبلاً از جنس چوب بود، با لوله‌های آهنی ساخت و سپس سطح خارجی چرخهای چوبی را با نوارهای لاستیکی پوشانید. در سال 1962 لالمنت دوچرخه‌ای ساخت که دارای رکاب بر روی چرخ جلو بود. وقتی لالمنت به آمریکا مهاجرت کرد، دوچرخه ابداعی خود را هم در آنجا ساخت و به بازار فرستاد. دوچرخه‌های لالمنت در ایالات متحده به بون شیکر معروف شدند.

در سال 1871 در انگلستان دوچرخه‌ای به بازار آمد که کم و بیش شبیه بون‌شیکر بود. این دوچرخه را شخصی به نام جیمز استانلی چنان ساخته بود که چرخی بزرگ در جلو و چرخی کوچک در عقب داشت و با یک پدال که در مرکز چرخ جلو کار گذاشته شده بود، حرکت می‌کرد.

در سال 1873 مهندسی به نام هاردی لاوسون برای نخستین بار زنجیر چرخ را به دوچرخه افزود. این زنجیر به چرخ عقب وصل می‌شد و با گردش آن توسط فشار پا،‌ دوچرخه به حرکت در می‌آمد. با این همه، چون تایر دوچرخه سنگین بود و از لاستیک توپر ساخته می‌شد،‌سرعت دوچرخه چندان زیاد نبود. اما، در سال 1879 در مرکز چرخه بلبرینگ قرار گرفت و این ابداع که توسط شخصی به نام توماس صورت پذیرفته بود، بر سرعت دوچرخه بسیار افزود. در سال 1881 یک شرکت سازنده چرخ خیاطی دوچرخه‌هایی تولید کرد که هر دو چرخ جلو و عقب آن به یک اندازه بود.

در سال 1889 میلادی دانلپ از تایرهای هوادار برای دوچرخه استفاده کرد. نخستین تایری که دانلپ ساخت، اکنون در موزه «ادینبورد» در انگلستان نگهداری می‌شود. این تایر پیش از آنکه باز نشسته شود، حدود پنج هزار کیلومتر کار کرده بود. در اواخر سال 1888، گروهبان بلفست برای کمپانی دانلپ لاستیک تویی و رویی دوچرخه را ساخت و از آن تاریخ تاکنون دوچرخه را به صورتی که امروز معمول است می‌سازند. در سال 1896 با شروع نخستین دوره بازیهای المپیک نوین، مسابقات دوچرخه‌سواری به عنوان یک رشته ورزشی مستقل و پرطرفدار در برنامه بازیها گنجانده شد.

نخستین مسابقه دوچرخه‌سواری در سال 1868 در محلی به نام هندون در انگلستان انجام شد. در همین سال یک کارخانه سازنده دوچرخه در فرانسه، مسابقه‌ای نمایشی به مسافت 1200 کیلومتر (دور فرانسه) ترتیب داد تا برای محصولات خود تبلیغ کند.

در سال 1869 نخستین مسابقه بین‌المللی دوچرخه‌سواری در جاده بین دو شهر پاریس و روان برگزار شد. نقطه شروع این مسابقه طاق نصرت در پاریس بود و از میان 323 شرکت کننده در این مسابقه تاریخی، یک انگلیسی به نام جیمز مور به مقام نخست رسید.

در سال 1876، شخصی به نام اف.ال.دادز در دانشگاه کمبریج لندن توانست 25 کیلومتر را در زمانی کمتر از یک ساعت رکاب بزند و نخستین رکورددار سرعت در تاریخ دوچرخه‌سواری باشد.

در این سالها، دوچرخه‌سواری به صورت یک تفریح همگانی در ایالات متحده درآمده بود و این ورزش و سرگرمی جدید به قدری مورد استقبال مردم قرار گرفته بود که روزهای تعطیل و یکشنبه‌ها به جای حضور در مراسم دعا و نیایش کلیسا، پیر و جوان سوار بر دوچرخه رهسپار خارج از شهر می‌شدند. نوشته‌اند که کشیش یک کلیسا برای مقابله با این وضع، سوار بر کالسکه به میان جمع دوچرخه‌سواران می‌رفت و خطاب به آنها با اعتراض می‌گفت: ای غفلت‌زدگان! روی زین دوچرخه نشستن و رکاب زدن، شیوه‌ای درست برای رسیدن به خدا نیست!

در سال 1883، یک آمریکایی به نام کورتیس، نخستین رکورد دوچرخه‌سواری استقامت را برپا داشت. او به مدت یک شبانه‌روز کامل رکاب زد و در این مدت مسافتی معادل 320 کیلومتر را پیمود. در همان سال، یک آمریکایی دیگر به نام توماس استیون تصمیم گرفت با دوچرخه خود دنیا را دور بزند. این دوچرخه‌سوار پس از دو سال به وطن خود بازگشت و ادعا کرد که هرجا بر روی کره زمین جاده‌ای بوده، آن را پیموده است.

در سال 1878، اولین اتحادیه ملی دوچرخه‌سواران در انگلستان تأسیس شد و این اتحادیه، مقررات خاصی برای مسابقات دوچرخه‌سواری در جاده و پیست برقرار کرد.

در سال 1891، دوچرخه‌ سواری به نام پاگربیل موفق شد 142 ساعت (حدود 6 شبانه‌روز) پیوسته رکاب بزند. این رکوردگیری در مکانی که امروزه مجموعه بسیار بزرگ مدیسون اسکوئرگاردن نیویورک برپا شده است، صورت گرفت.

در سال 1895، لوتر.اچ.پورتر کتابی منتشر کرد با عنوان «دوچرخه‌سواری برای تندرستی و تفریح». پورتر در کتاب خود خاصیت دوچرخه‌سواری را در کم کردن وزن، افزایش قدرت بدن و بهبود تنفس شرح داده بود.

پایه‌ های فدراسیون بین‌ المللی دوچرخه‌ سواری، در سال 1900 با تأسیس اتحادیه بین‌ المللی دوچرخه‌ سواری، ریخته شد. مرکز این اتحادیه در شهر پاریس بود. در حال حاضر فدراسیون بین‌المللی دوچرخه‌سواری که آن را به اختصار فیاک می‌نامند و از طرف کمیته بین‌المللی المپیک نیز به رسمیت شناخته شده است، به کار توسعه، هدایت و ایجاد مقررات جدید می‌پردازد.

فیاک عضو اصلی اتحادیه بین‌المللی دوچرخه‌سواری نیز هست. مقر فیاک در شهر رم قرار دارد. مشهورترین مسابقات دوچرخه‌سواری جاده در دنیا، تور دوفرانس است که مسافتی بالغ بر 3500 کیلومتر را در بر می‌گیرد. تور دوفرانس در سال 1903 به ابتکار هانری دگرانژ سردبیر مجله آتو در فرانسه پا گرفت و از آن تاریخ به بعد همه ساله به طور منظم و با شرکت بهترین دوچرخه‌سواران جهان برگزار می‌شود.