بررسی فیبروم ها، یکی از علل مهم نازایی

 بررسی فیبروم ها، یکی از علل مهم نازایی

فیبروم‌ها، توده‌های خوش‌خیم رحمی هستند كه معمولا در پی درد شكمی، بزرگ شدن شكم یا خونریزی‌های بیش از حد طبیعی در برخی زنان جوان با استفاده از سونوگرافی قابل تشخیص هستند.
اگرچه همه پیامدهای آن ممكن است در یك فرد بروز نكند اما گاهی با علائمی چون انسداد مجاری ادراری و فشار به روده‌ها و یبوست، قابل افتراق و تشخیص خواهند بود.فیبروم‌ها یكی از علل مهم نازایی به شمار می‌روند و در سنین باروری یعنی 18 تا 45 سالگی شیوع بیشتری دارند.
جراحی لازم است یا نه؟
اگر اندازه فیبروم كوچك باشد و به‌طور ناگهانی و بدون داشتن علائم در سونوگرافی تشخیص داده شود در صورتی كه موجب نازایی نشده باشد به طور معمول نیاز به جراحی ندارد اما در موارد ناباروری یا وجود علائم شدید یكی از مسیرهای درمانی برداشتن فیبروم تشخیص داده شده با جراحی است كه امروزه با وجود لاپاروسكوپی پیشرفته روند درمان دقیق‌تر و كم‌عارضه‌تر خواهد بود.
 بیماری‌ای كه در سنین بالا شایع‌تر است
عامل به وجود آمدن فیبروم‌های رحمی برخی ناشناخته و برخی وراثتی است.در عوامل وراثتی یكسری اختلالات كروموزومی و ژنتیك در مادر مبتلا به فیبروم موجب انتقال و به ارث رسیدن بیماری به فرزند می‌شود. این روند در نسل‌های آینده نیز قابل بروز است.با افزایش سن و بیشتر در سنین بالای 35 سال این بیماری شیوع بیشتری دارد و حتی در صورت جراحی و برداشتن آن باز هم امكان بازگشت و عود مجدد فیبروم وجود دارد. به همین دلیل پیوسته به بیماران تذكر می‌دهیم كه احتمال عود مجدد فیبروم ممكن است و اگر بیمار در سنین یائسگی باشد با این احتمال و مشاهده عود مجدد جراح مجبور به خارج كردن رحم بیمار می‌شود.
در زمان بارداری با فیبروم چه باید كرد؟
فیبروم از آنجایی كه یك توده رحمی محسوب می‌شود و می‌تواند حفره رحم را پر و امكان رشد جنین را از فرد سلب كند به همین دلیل یكی از علل مهم سقط جنین محسوب می‌شود. در صورت تشخیص فیبروم پیش از بارداری توصیه به برداشتن آن است اما در صورت تشخیص آن هنگام بارداری جراح زنان و زایمان اندازه فیبروم را با سونوگرافی به طور مكرر بررسی می‌كند. حدود یك‌سوم بیماران در زمان بارداری با افزایش حجم و بزرگی فیبروم مواجه می‌شوند، در یك‌سوم موارد با كاهش اندازه و یك‌سوم باقی مانده نیز هیچ تغییری در اندازه فیبروم حین بارداری به وجود نمی‌آید.
زایمان طبیعی برای این افراد بهتر است
در هر صورت برداشتن فیبروم حین جراحی سزارین به دلیل پرخون بودن دیواره رحم، توصیه نمی‌شود و مخاطره‌انگیز است. بهتر است با گذشت 6 ماه پس از زایمان و متعادل شدن سطوح هورمونی بدن در صورتی كه ارزیابی سونوگرافی شرایط را برای جراحی مناسب اعلام كرد، اقدام به خارج كردن آن كنیم.
مدت زمان جراحی در فیبروم‌ها بستگی به تعداد، اندازه و میزان دسترسی به ناحیه مبتلا دارد و از آنجایی كه در جراحی‌های لاپاروسكوپی امكان لمس ضایعه وجود ندارد و تشخیص عمق توده دشوار است در مجموع مدت زمان جراحی بیشتر از موارد جراحی باز است ولی در كل زمان در اینگونه جراحی‌ها متغیر بوده و بنا به تبحر و توان تخصص جراح متفاوت است. در اینجا زمان برای ما مهم نیست بلكه كاهش آسیب بافتی و دقت در خارج كردن صحیح و دقیق و كامل توده مورد نظر مهم‌ترین هدف در این جراحی به‌شمار می‌رود.
شیوه‌های جراحی
برداشتن میوم یا فیبروم‌های رحمی به وسیله تكنیك میومكتومی با لاپاروسكوپ یكی از روش‌های خوبی است كه به جای یك برش 15-14 سانتی‌متری با 3 تا 4 سوراخ كوچك روی جدار شكم با وجود بزرگ‌‌نمایی بسیار خوب دوربین آندوسكوپ این امكان وجود دارد كه جراح تمام عروق منتهی به فیبروم را تك‌به تك قطع كرده و فیبروم را از رحم جدا كند.
اگرچه بخیه زدن حین لاپاروسكوپی به دلیل اینكه دست جراح خارج از محل بخیه زدن است بسیار دشوار بوده ولی با وجود آموزش‌ها و تجربه‌های به دست آمده توسط یك جراح لاپاروسكوپیك این شرایط به گونه‌ای مورد قبول و موفق است كه برش‌ها را به دقت اعمال كرده و سوزن و نخ بخیه را از راه سوراخ كوچك وارد حفره شكمی كند و به این ترتیب بخیه‌های مناسب را پی در پی گره بزند. برخی‌ها ممكن است بعد از چند بار بارداری و زایمان به فیبروم مبتلا شوند كه این مسئله به عواملی كه قبلا ذكر شد از جمله وراثت و عوامل ناشناخته مرتبط است.
 چرا لاپاروسكوپی اینقدر محبوب است
امروزه جراحی‌های لاپاروسكوپی در زنان كمك‌های فراوانی به پیشبرد اهداف درمان و به دست آوردن نتایج مناسب درمانی كرده است. مشاهده دقیق و نزدیك بافت هدف و عروق مرتبط با واسطه وجود دوربین‌هایی كه قادر به بزرگ‌نمایی خوب هستند، نقش اثرگذاری در نتیجه مناسب درمانی دارد. لاپاروسكوپی علاوه بر كاربردی بودن در جراحی‌های فیبروم و میوم‌های رحمی و آندومتریوز در خارج كردن رحم و تخمدان‌ها در سنین یائسگی نیز بسیار خوش‌نتیجه است.
در موارد نیاز به عمل جراحی هیستركتومی از آنجایی كه خارج كردن رحم و ضمائم آن در جراحی باز پیامدهای زیاد و سختی به ویژه از نظر نقاهت و التیام دارد به خصوص در خانم‌هایی كه از نظر توده چربی شكمی چاق محسوب می‌شوند، بهترین اقدام عمل جراحی لاپاروسكوپی است.
در حالت جراحی باز برشی به مراتب بزرگ‌تر از برش سزارین نیاز است و وجود چربی‌های شكمی كار را دشوار می‌كند اما در لاپاروسكوپی با 4سوراخ كوچك یك‌ سانتی‌متری روی شكم، بیمار 24 ساعت پس از جراحی مرخص شده و 2 روز بعد از آن به كار و زندگی روزمره خود ادامه می‌دهد.
این جراحی در موارد سرطان‌های رحم، دهانه رحم و خونریزی‌های نامرتب مرتبط با رحم و در سایر موارد از جمله كیست‌های تخمدان از جمله درموئید (كیست جدار تخمدان) و هموراژیك یا خونریزی‌‌دهنده به ویژه در خانم‌های جوان با لاپاروسكوپ موثر است. از سوی دیگر در موارد بارداری‌های خارج رحمی و برخی از موارد نازایی منشا گرفته از انسداد لوله رحمی یا پیچش یا تورم لوله‌ها یا كیست‌های كوچك و ریز می‌توان از روش لاپاروسكوپی بسیار بهره گرفت.

منبع:مجله ایده آل

ویدیو مرتبط :
بررسی هدست واقعیت مجازی فیبروم fibrum

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

بررسی علل و روش درمان سندرم داون

 

 

 

سندرم داون که در گذشته منگلیسم نیز نامیده می‌شد، یک بیماری ژنتیکی است که به دلیل افزایش تعدادی کامل یا نسبی در کروموزوم ۲۱ به وجود می‌آید. این بیماری دارای علائم مختلف از جمله ناهنجاری‌های عمده یا خفیف در ساختار یا عملکرد اعضای بدن است. متوسط میزان بروز این سندرم مابین یک در ۶۰۰ تا یک در ۱۰۰۰ مورد از تولد نوزادان زنده گزارش شده است که این میزان در مادران جوان کم‌تر و با افزایش سن مادر افزایش می‌یابد. با این وجود در حدود دوسوم مبتلایان به سندرم داون از مادران زیر ۳۵ سال متولد می‌شوند.

علت چیست؟

به طور معمول، هر کودک در زمان لقاح اطلاعات ژنتیکی خود را به وسیله ۴۶ کروموزوم از والدین خود به ارث می‌برد: ۲۳ کروموزوم از مادر و ۲۳ کروموزوم از پدر. اما در اکثر موارد بروز سندرم داون، کودک یک کروموزوم اضافه دریافت می‌کند و به جای ۴۶، ۴۷‌کروموزوم به او منتقل می‌شود. این ماده اضافه ژنتیکی موجب تاخیر در رشد جسمانی و عقلانی کودک می‌شود.

 

 

علائم بیماری سندرم داون

علائم سندرم داون در هر کودک تفاوت می‌کند و در حالی که تعدادی از کودکان مبتلا به این بیماری نیازمند رسیدگی پزشکی مداوم هستند، عده دیگری از آنها زندگی سالم و مستقلی را در پیش دارند. از جمله علائم عمده و زودرس که در تقریبا همه بیماران مشاهده می‌شود وجود مشکلات یادگیری و نیز محدودیت و تاخیر رشد و نمو است.

 

کودکان مبتلا به سندرم داون دارای خصوصیات ظاهری مشابه هستند که از جمله بارزترین آنها می‌توان به نیمرخ مسطح، چشمان مورب رو به بالا، گوش‌های کوچک، یک تک خط در وسط کف دست و زبان بزرگ اشاره کرد. یک پزشک معمولا با معاینه جسمی می‌تواند بگوید که یک نوزاد دچار چنین نارسایی هست یا خیر. معمولا این کودکان در زمان تولد قد و وزن معمولی دارند اما به طور کلی رشد آنها از سرعت کمی برخوردار است و از همسالان خود کوچک‌تر به نظر می‌رسند.

 

 

ماهیچه‌های کوتاه و مفاصل نرم هم از جمله خصوصیات این بیماری است. نوزادان مبتلا به آن بیش از حد سست و بی‌تعادل هستند. هرچند این حالت می‌تواند به مرور زمان کم شود، در کودکان زیر ۲ سال، کشیدگی کم و حرکات محدود ماهیچه موجب بروز اشکالاتی در مکیدن و غذا خوردن و همچنین مشکلات هاضمه چون یبوست می‌شود.

 

کودکان نوپا و بزرگ‌تر نیز ممکن است در حرف زدن، یادگیری و انجام کارهای شخصی چون غذا خوردن، لباس پوشیدن و دستشویی رفتن تاخیر زیادی داشته باشند.سندرم داون به اشکال متفاوتی بر توانایی‌های ذهنی کودکان تاثیر می‌گذارد، اما بیشتر آنها دچار عقب‌افتادگی ذهنی خفیف تا میانه هستند. کودکان مبتلا به این بیماری می‌توانند بیاموزند و در طول زندگی خود قادر به پرورش مهارت‌هایی هستند. به زبان ساده، آنها با سرعتی متفاوت از دیگران به اهداف خود دست می‌یابند و به همین دلیل بسیار مهم است که آنان را با کودکان دیگر و حتی کودکان با شرایط مشابه، مقایسه نکنیم.

تشخیص زودهنگام

در گذشته برای تشخیص زودهنگام سندرم داون آزمایش سلول‌های مایع آمنیوتیک (آمنیوسنتز) یا نمونه‌گیری از پرزهای جفتی انجام می‌شد. البته این شیوه آزمایش تهاجمی و توام با خطر بود. امروزه از روش‌های غیرتهاجمی همانند بررسی خون مادر یا سونوگرافی استفاده می‌شود.