باورهای نادرست بیماری‌های روحی و روانی

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

بیماری‌های روحی و روانی می‌تواند شکل‌های مختلفی داشته باشد، درست مثل بیماری‌های جسمی. هنوز هم تعداد زیادی از افراد از بیماری‌های روحی و روانی می‌ترسند و درک درستی از آن ندارند اما هرچه اطلاعات آنها درمورد این بیماری‌ها بیشتر شود، این ترس نیز از بین خواهد رفت. اگر شما یا کسی که می‌شناسید دچار یک بیماری‌ روحی و روانی است، خبر خوبی برایتان داریم: این بیماری‌ها قابل درمان هستند.

 

 

امروز می‌خواهیم اطلاعاتی درمورد این بیماری‌ها و روش‌های درمان آنها در اختیارتان قرار دهیم.

 

 

 

کمک گرفتن

 

 

اگر خودتان یا کسی که می‌شناسید علائمی از بیماری‌های روحی و روانی را نشان داد، خیلی مهم است که فوراً برای تشخیص آن کمک گرفته و درمان را شروع کنید.

 

 

بیماری‌های روحی و روانی بسیار متداول هستند. تحقیقات نشان داده است که هر ساله، تعداد زیادی از افراد در سراسر جهان به یک مشکل روحی-روانی دچار می‌شود. بیماری‌های روحی و روانی تعداد بیشماری از بستری شدن‌های بیمارستانی را هر ساله شامل می‌شود. بااینحال، باوجود این واقعیت که همه شما مطمئناً کسی که دچار چنین بیماری‌هایی باشد را می‌شناسید، اما باز هم اطلاعات خیلی کمی درمورد آن دارید.

 

 

این طبیعت انسان است که از چیزی که قادر به درک آن نیست واهمه داشته باشد. بیماری‌های روحی و روانی هم به همین دلیل موجب ترس بسیاری افراد هستند و متاسفانه، خیلی‌ها آن را لکه ننگ می‌پندارند. به همین دلیل برای کمک گرفتن تردید می‌کنند. واقعاً موجب تاسف است زیرا اکثر بیماری‌های روحی و روانی قابل درمان هستند. بدتر اینکه، لکه ننگی که توسط افراد مبتلا به بیماری‌های روحی و روانی تجربه می‌شود، از خود آن بیماری مخرب‌تر است.

 

 

اگر شما هم دوست دارید به از میان برداشتن این لکه ننگ اجتماعی از بیماری‌های روحی و روانی کمک کنید، امیدواریم که این مقاله بتواند اطلاعات خوبی در اختیارتان قرار دهد.

 

باورهای نادرست زیادی درمورد بیماری‌های روحی و روانی وجود دارد. تازمانیکه افراد با واقعیت مسئله آشنا نشده‌اند، وجود این بیماری‌ها را انکار می‌کنند و از حرف زدن درمورد این موضوع طفره می‌روند.

 

 

شما چقدر درمورد بیماری‌های روحی و روانی اطلاعات دارید؟ در زیر به برخی از باورهای نادرست درمورد این بیماری‌ها اشاره می‌کنیم:

 

 

• افراد مبتلا به بیماری‌های روحی و روانی خشن و خطرناک هستند. واقعیت این است که افرادیکه از نظر روانی مشکل دارند، بیشتر از افراد عادی خطرناک یا خشن نیستند. درواقع، احتمال اینکه خود قربانی خشونت شده باشند بسیار بیشتر از آن است که خود افرادی خشن باشند.

 

 

• افراد مبتلا به بیماری‌های روحی و روانی کم‌هوش‌تر هستند. تحقیقات بسیاری نشان می‌دهد که اکثر افراد مبتلا به بیماری‌های روحی و روانی دارای هوشی متوسط یا بالاتر از متوسط هستند. بیماری‌های روانی، مثل بیماری‌های جسمی می‌تواند برای همه افراد، صرفنظر از میزان هوش، طبقه اجتماعی یا سطح درآمد آنها اتفاق بیفتد.

 

 

• بیماری‌های روحی و روانی بخاطر ضعف شخصی ایجاد می‌شود. بیماری روانی یک نقص شخصیتی نیست. این فقط یک بیماری است و هیچ ارتباطی با ضعیف بودن یا نداشتن اراده ندارد. بااینکه افراد مبتلا به بیماری‌های روحی و روانی می‌توانند نقش بسیار مهمی در بهبودی خود داشته باشند اما خودشان انتخاب نکرده‌اند که بیمار شوند و تنبل هم نیستند زیرا نمی‌توانند از شر آن خلاص شوند.

 

 

• بیماری‌های روحی و روانی یک اختلال واحد و نادر است. بیماری‌ روحی و روانی یک بیماری واحد نیست بلکه از دسته‌بندی گسترده‌ای از اختلالات بسیار تشکیل می‌شود. اضطراب، افسردگی، شیزوفرنی، اختلالات شخصیتی و اختلالات غذایی می‌تواند موجب بدبختی و ناراحتی افراد بیشماری در سراسر جهان شود.

 

 

کلمات می‌توانند دردناک باشند

 

 

کلماتی مثل "دیوونه"، "روانی"، "خل و چل" تنها نمونه‌هایی از کلماتی هستند که لکه ننگ بیماری‌های روحی و روانی را زنده نگه می‌دارند. این کلمات موجب خوار و خفیف کردن افراد مبتلا به این بیماری‌ها می‌شوند. بسیاری از ما بدون قصد آسیب رساندن این کلمات را بر زبان می‌آوریم. همانطور که هیچوقت افرادیکه به بیماری‌های جسمی مثل سرطان و بیماری‌های قلبی مبتلا هستند را مسخره نمی‌کنیم، بیرحمانه است که بخواهیم افراد مبتلا به بیماری‌های روحی و روانی را مسخره کنیم.

 

 

بیماری‌های روحی و روانی در رسانه‌ها

 

 

خیلی اوقات افراد مبتلا به بیماری‌های روحی و روانی در رسانه‌ها به درستی توصیف نمی‌شوند. فیلم‌ها، برنامه‌های تلویزیونی و کتاب‌ها معمولاً افراد مبتلا به اینگونه بیماری‌ها را خطرناک و بی‌ثبات نشان می‌دهد. گاهی اوقات برای ایجاد حس در گزارش خود، بیماری روانی را پررنگ‌تر می‌کنند، حتی اگر آن بیماری هیچ ارتباطی با داستان نداشته باشد.

 

 

تشخیص مشکل

 

 

برای تشخیص رفتارها و اعمالی که از تلقی لکه ننگ بیماری‌های روانی پشتیبانی می‌کند، از معیار "توقف" استفاده کنید. خیلی ساده است. از خود بپرسید چیزی که می‌شنوید:

 

 

• باعث می‌شود افراد مبتلا به بیماری‌های روحی و روانی را یک کلیشه تبدیل می‌کند تا افرادی با شخصیت‌های متفاوت؟

 

 

• افراد مبتلا به بیماری‌های روحی و روانی یا خودِ بیماری را خوار و خفیف می‌کند؟

 

 

• با رنجاندن افراد مبتلا به این بیماری‌ها، موجب آزار آنها می‌شود؟

 

 

• با این تفکر که افراد مبتلا به این بیماری‌ها به خوبی بقیه افراد نیستند، بر آنها سلطه می‌کند؟

 

 

اگر چیزی در رسانه‌ها می‌بینید یا می‌شنوید که از معیار "توقف" عبور نمی‌کند، عنوان کنید. با نویسنده یا تهیه‌کننده آن برنامه یا مطلب تماس بگیرید و درمورد آن مسئله با او حرف بزنید. به آنها کمک کنید درک کنند که این کلمات بر افراد مبتلا به بیماری‌های روحی و روانی تاثیر منفی دارد.

 

 

کارهای دیگری که می‌توانید انجام دهید

 

 

همه ما می‌توانیم کاری برای طریقه فکر کردن مردم درمورد بیماری‌های روحی و روانی انجام دهیم.

 

 

با خودتان شروع کنید. در انتخاب کلمات خودتان دقت کنید. وقتی می‌خواهید درمورد افراد مبتلا به بیماری‌های روحی و روانی صحبت کنید، کلماتی بامفهوم و درست انتخاب کنید. نگرش و رفتار مثبت شما می‌تواند تاثیر خوبی بر فردمقابلتان داشته باشد.

 

 

سعی کنید به طور سازنده‌ای بر همه افرادیکه در زندگی خود می‌بینید تاثیر بگذارید. هر زمان کسانی را دیدید که چیزی می‌گویند که نشان می‌دهد درک درستی از بیماری‌های روحی و روانی ندارند، از آن فرصت برای ارائه بعضی از اطلاعاتی که دارید به آنها استفاده کنید.

 

منبع:mardoman.net

ویدیو مرتبط :
‫پندار نادرست از بیماری های روانی و رهنمایی های لازم بری همدلی نشاندادن به بیماران روانی‬‎

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

بیماری ایدز و پیامدهای روحی و روانی آن

عفونت HIV دارای سه مرحله اصلی است: عفونت حاد، دوره نهفتگی و ایدز

 

بیماری ایدز و مشکلات روحی و روانی آن
افرادی که به عارضه اچ آوی مثبت مبتلا هستند از لحاظ روحی فشار زیادی را متحمل می شوند و شرایط روحی دشورای را سپری می کنند و بسیار آسیب پذیر هستند آن ها به خاطر رفتار بد جامعه و اطرافیان ممکن است این موضوع را پنهان کنند.

ایدز از آن نوع بیماری هایی است که درد جسمانی آن بخش کوچکی از مشکلاتی است که فرد بیمار با آن دست و پنجه نرم می کند. به جرات می توان گفت که بیماری ایدز در جامعه امروز ایران، مساوی با بدنامی و انگ هایی نظیر بی بند و باری جنسی است. در حالیکه تقریبا بیش از 90 درصد جامعه می دانند که این روابط یکی از دلایل ابتلا به ایدز است و عوامل دیگری نیز وجود دارند.

 

در این میان بیماران ایدزی با مشکلات عدیده ای رو به رو هستند چرا که آنان نمی توانند مانند دیگر بیماری های صعب العلاج نظیر سرطان، ام اس یا... ابراز وجود کنند و گاها از همدردی دیگران بهره مند شوند. چرا که به محض رو شدن بیماری آن ها، تقریبا اغلب اطرافیان آنها را طرد کرده و از آنان دوری می کنند. ایدز از آن نوع بیماری هایی است که تنهایی عجیبی را به همراه دارد. حرف و حدیث و پچ پچه ها که گاها با تهمت و رفتار بد همراه است؛ رفتارهای جامعه به حدی بر پیکره این افراد فشار می آورد که اغلب آنها را وادار به سکوت درباره بیماریشان می کند.

این در حالی است که طی دهه اخیر به گفته برخی از مسئولان ابتلای به ایدز از طریق روابط جنسی در ایران رو به افزایش بوده است. اما سئوال اصلی اینجاست که آیا به خاطر ابتلاء به این بیماری باید شخص بیمار را مورد سرزنش قرار داد؟ آیا جامعه و آسیب های متعدد موجود در آن دلیل شیوع چنین موجی در کشور نیست؟ در این میان برای آنان که مبتلا شده اند چه باید کرد؟ آیا طرد شدن این بیماران از جامعه و آزار روحی و روانی از سوی افراد روش مناسبی برای دوری از شیوع این بیماری است؟ شاید اصلی ترین سئوال این باشد که برای پیشگیری و عدم ابتلای سایرین به ایدز چه باید کرد؟

 

جوانان بیشترین مبتلایان به ایدز
دکتر صداقت، رئیس اداره ایدز وزارت بهداشت درمان و آموزش پزشکی کشور اعلام کرد که تا کنون بالغ بر 29 هزار و 414 نفر مبتلا به HIV/AIDS در کشور شناسایی شده اند که 88 درصد آنان را مردان و 12 درصد را زنان تشکیل می دهند. 45.6 درصد از مبتلایان به HIV که سن زمان شناسایی آنان مشخص بوده در گروه سنی 34-25 سال قرار داشتند که بالاترین نسبت در بین گروه های سنی را به خود اختصاص می دهند.

به گفته دکتر صداقت علل ابتلا به HIV در بین کل مواردی که از سال 1365 تاکنون در کشور به ثبت رسیده اند به ترتیب، تزریق با وسایل مشترک در مصرف کنندگان مواد (66.6 درصد)، رابطه جنسی (14.5 درصد) و انتقال از مادر به کودک (1.4 درصد) بوده است و راه انتقال بیماری ایدز در 16.7 درصد از این گروه نامشخص مانده است. در مقایسه این آمار با مواردی که ابتلای آنان در سال 1393 گزارش شده، اعتیاد تزریقی 43.7 درصد، برقراری روابط جنسی 37.3 درصد و انتقال از مادر مبتلا به کودک 4 درصد را تشکیل می دهد.

آمار و ارقام بیانگر رشد این نوع بیماری و صد البته عدم آگاهی افراد برای عدم ابتلاء به این مشکل است. فرهنگسازی از جمله واژگانی است که در این مواقع بسیار از آن نام برده می شود اما دقیقا این فرهنگسازی چیست که همچنان وجود ندارد و موجبات رشد این بیماری را فراهم کرده است؟

 

رفتار بد جامعه دلیل ادامه ابتلا به ایدز
جواد، 35 ساله، یک بیمار ایدزی است که بالغ بر 13 سال با بیماری ایدز دست و پنجه نرم کرده است. او که از راه مصرف مواد مخدر به بیماری ایدز مبتلا شده درباره مشکلات این بیماری می گوید: متاسفانه وقتی اطرافیان مشکل فرد را می فهمند نخستین واکنش انگ هایی است که به بیمار ایدزی می خورد. جامعه ما در مقابل بیماران ایدزی حالت دفاعی می گیرد به نحوی که اغلب این بیماران قضاوت می شوند و به عنوان افراد فاسد جامعه دیده می شوند در حالیکه اینگونه نیست.

او درباره واکنش اطرافیانش نسبت به بیماری می گوید: در بدو امر بسیاری از خانواده ها می ترسند و حتی فرد بیمار را طرد می کنند زیرا فکر می کنند بودن با بیمار زیر یک سقف و استفاده از وسایلی نظیر حوله، قاشق و چنگال و. .. موجب انتقال بیماری می شود در حالیکه اینطور نیست. حتی مواردی بوده که بیمارستان از پذیرش یک خانم باردار مبتلا به ایدز خودداری کردند و ما مجبور شدیم که او را چندین بیمارستان ببریم تا سرانجام یکی از آنها راضی به پذیرش او شوند. متاسفانه این واکنش در مقابل بچه ها هم هست. مواردی بوده که کودک را به دلیل ابتلا به ایدز از مدرسه اخراج کرده اند به همین خاطر افراد از مطرح کردن بیماری خود می ترسند و سعی می کنند که به تنهایی پناه ببرند.

 

HIV عمدتاً از طریق آمیزش جنسی محافظت نشده و انتقال خون آلوده منتقل می‌شود

 
جامعه ما را مجبور می کند بیماری ایدز را پنهان کنیم
جواد می گوید: متاسفانه جامعه بیمار ایدزی را مجبور می کند که بیماری خود را پنهان کند و این به نفع هر دو طرف نیست. مثلا خود من بارها به دندانپزشکی رفته ام ولی وقتی بیماری خود را به پزشک گفتم او مرا از مطب بیرون کرد. این رفتار باعث می شود که برخی از بیماران، مشکل خود را کتمان کنند که باعث ایجاد یک فاجعه می شود. مثلا خود من بعد از اینکه در یک برنامه تلویزیونی شرکت کردم، آرایشگری که همیشه موهای مرا کوتاه می کرد، دیگر مرا نپذیرفت. این یک فاجعه است که از نظر روحی بیمار را تحت فشار قرار می دهد.

 

او درباره واکنش بیماران در بدو اطلاع از وضعیت خود می گوید: متاسفانه فرد به محض اینکه از بیماری خود مطلع می شود احساس می کند دیگر تمام شده است. در واقع بیمار ایدزی در یک ابر سیاه فرو می رود. این روند انزوا و شوک گاهی تا چند سال طول می کشد مثلا خود من تا سه سال در اتاق بودم و با هیچ کس ارتباطی نداشتم. برخی افراد نیز دست به کارهای خطرناک می زنند و به اصطلاح سعی در انتقام گرفتن از جامعه ای می کنند که آنها را بیمار کرده و امروز طرد می کند. مواردی نیز اقدام به خودکشی می کنند اما ما در انجمن بیماران ایدزی سعی می کنیم که این روند را آرام کنیم.

 

بعد از ابتلا به ایدز ازدواج کردم
جواد می گوید: ایدز بر خلاف نگاه عموم مردم پایان راه نیست. من خودم بعد از ابتلا به ایدز با یک خانم که او هم بیمار است ازدواج کردم و اکنون دو فرزند سالم داریم. مردم باید بدانند که بیماران ایدزی حق زندگی دارند و بر خلاف تصورات عامه زندگی آنان در یک یا دو سال پایان نمی یابد. من دوستی دارم که از کودکی توسط خون آلوده به این بیماری مبتلا شده و تا امروز 35 سال است که با این بیماری دست و پنجه نرم می کند. من به یک زندگی طولانی امیدوارم و از آنچه که امروز دارم خوشحالم. همسرم بیش از هر کس دیگری مرا درک می کند و ما سعی می کنیم که لحظه لحظه زندگی را تجربه کنیم.
او فرهنگ سازی را نیاز مبرم جامعه برای شناخت ایدز می داند و می گوید: ما در باشگاه مثبت در حال تلاش برای کاهش آسیب این بیماری هستیم اما قطعا مسئله باید از طریق رسانه ها موشکافی شود تا نگاه مردم تغییر کند.

 

بیماران ایدزی محصول شرایط جامعه هستند
دکتر قرایی مقدم، جامعه شناس و مدرس دانشگاه با اشاره به اهمیت فرهنگسازی در راستای پیشگیری از آسیب بیماری ایدز در جامعه می گوید: جامعه از این بیماری هراس دارد که طبیعی هم هست اما در این راستا باید رسانه ها به صورت فعالتری وارد عمل شوند و فرهنگسازی کنند تا هم میزان ابتلا به این بیماری کاهش یابد و هم آسیب دیدگان کمتر دچار فشار روانی از سوی جامعه شوند. وی در ادامه افزود: این افراد معلول شرایط نامناسب جامعه هستند.

 

در واقع این آسیب های اجتماع است که آنان را به این سمت سوق داده است لذا مهربانی مردم و جامعه در وهله نخست می تواند روی رفتار این افراد تاثیرگذار باشد و در عین حال باعث پیشگیری از افزایش آسیب ها شود. این جامعه شناس تاکید کرد: برخورد بد جامعه گاها باعث شده که این افراد خود را پنهان کنند و از ترس برخورد نامناسب مردم به رفتارهای پرخطر رو بیاورند که این در مجموع روی جامعه تاثیر منفی دارد.

 

آموزش رفتارهای جنسی در نوجوانان الزامی است
قرایی مقدم با اشاره به افزایش ایدز از راه جنسی گفت: باید آموزش را در مدارس بخصوص بین نوجوانان قبل از بلوغ داشته باشیم و بخشی از کتاب های درسی را به این مقوله اختصاص دهیم تا جوانان و نوجوانان رفتارهای پرخطر را بشناسند و از آن دوری کنند. وی تاکید کرد: نباید مسئله آموزش را سطحی بگیریم و سعی کنیم با کتمان کردن مشکل صورت مسئله را پاک کنیم زیرا ایدز و مشکلات آن در جامعه وجود دارد و قابل فراموش کردن نیست. ایدز یا هر بیماری دیگری در وهله نخست یک آسیب و درد است. به طور حتم یک بیمار در گام نخست نیازمند محبت، رافت و رفتار مناسب افراد یک جامعه است و این در مورد ایدز نیز صادق است.

منبع : hidoctor.ir