وقتی فیلمِ فرزند نمایندۀ مجلس، یک دهم هزینه تولیدش هم نمی فروشد!

در اوضاع و احوال حاکم بر سینما اینکه فیلمی مانند «رسوایی» پیدا شده و با سرمایه بخش خصوصی ساخته شود و نه تنها هزینه های تولید خود را جبران کند که بتواند سود قابل توجهی را هم نصیب تهیه کننده اش کند به یک چشمه آب شبیه است در بیایان! در کنار چنین فیلمی، هم هستند آثاری که با رانتهای مستقیم دولتی و شبه دولتی ساخته می شوند اما حتی این توانایی را ندارند که نیمی از هزینه های تولید خود را جبران کنند.

«زن مرد زندگی» یکی از همین فیلمهاست؛ فیلمی که حدودا 300 میلیونی هزینه تولید آن شده است اما در مدت ده روزی که از اکران آن می گذرد حتی یک دهم هزینه های تولید را برنگردانده! این فیلم به تهیه کنندگی و کارگردانی مهدی ودادی ساخته شده است یعنی کارگردانی که هیچ اثر درخوری را در کارنامه اش نداشته و برای همین اینکه توانسته باز هم سرمایه جلب کرده و فیلم بسازد به اندازه کافی متحیرکننده است.

به هر حال در بخش خصوصی سینما این یک روال است که  سرمایه گذاران به سراغ همکاری با کارگردانانی می روند که رگ خواب مخاطب را در دست دارند و می توانند با حداقل هزینه، سود خوبی را به جیب سرمایه گذار واریز کنند. بر این مبنا اینکه چطور شده آدمی مثل مهدی ودادی که هیچ گاه فیلمهایش فروش آن چنانی نداشته اند باز هم توانسته فیلم بسازد از آن پرسشهای کلیدی است. صدالبته که ودادی فیلمسازی مورد اعتماد ارگانهای سینمایی دولتی هم نمی تواند باشد پس در این بین فقط و فقط بایستی ردپای یک سرمایه گذار شبه دولتی را جستجو کرد.

شنیده های شبکه ایران حکایت از آن دارد که مهدی ودادی به واسطه ارتباطی که با یکی از نمایندگان مجلس داشته است توانسته آن سرمایه گذار شبه دولتی را پیدا کند و جالبتر اینجاست که این سرمایه گذار شبه دولتی هم کسی نیست جز همانها که در اصطلاح عام به آنها لفظ آقازاده می دهند. فرزند یکی از نمایندگان مجلس که اتفاقا سن و سال زیادی هم نداشته و کمترین تجربه ای در سینما ندارد، سرمایه گذاری در تازه ترین فیلم ودادی را قبول کرده! صدالبته که اشاره به نام آن نماینده مجلس اخلاقی نیست فقط همین قدر می گوییم که ایشان یکی از نمایندگان زن مجلس است و البته قرابت نزدیکی هم با موتلفه دارد!

کسی بر اینکه سیاسیون مستقیم یا غیرمستقیم در امور فرهنگی سرمایه گذاری کنند ایرادی وارد نمی داند اما مشکل آنجاست که این دوستان سیاسی که بیشتر امور خود را از طریق اعضای خانواده هایشان پیش می برند بدون کمترین اندیشه ای وارد کار فرهنگی می شوند یعنی برای کار با یک کارگردان حتی سابقه کاری وی را هم کندوکاو نمی کنند تا ببینند طرف می تواند از سرمایه ای که در اختیار او قرار می دهند استفاده لازم را بکند یا نه! نتیجه اش هم می شود تولید فیلمی که نه تنها کیفیت مطلوب منتقدان را ندارد که این توانایی را ندارد که به واسطه استفاده ابزاری از تصویر بازیگر زن اصلی خود حتی به اندازه یک دهم تولید درآمد داشته باشد!!!

البته هستند گروهی که این گونه سرمایه گذاری ها را صرفا کانالی می دانند برای انجام دیگر فعالیتهای اقتصادی یعنی به عنوان مثال یک آقازاده محترم در کنار دفتر واردات  کالا از چین به ایران سعی می کند با دادن رنگ و لعاب فرهنگی-هنری به بیزنس اش خود را یک شخصیت فرهنگی و شرکتش را شرکتی فرهنگی قلمداد کند ولی متاسفانه از آنجا که فلسفه کار فرهنگی با کاسبی جور در نمی آید حاصل کار به تف سربالایی شبیه می شود که فقط و فقط افسوس مخاطبی را به دنبال دارد که مخاطب این قبیل آثار قرار گرفته است.

ای کاش سیاستمداران ما از هر طیفی که هستند به اندازه درگیریهای سیاسی وقتی را هم برای مطالعات فرهنگی قرار می دادند تا وقتی می خواهند خود یا اعضای خانواده شان را وارد سرمایه گذاری در هنری مثل سینما کنند حاصل کارشان به یک شکست کامل منجر نشود.... /   inn.ir

فرزند هاشمی نامزد انتخابات مجلس دهم؟

محسن هاشمی‌رفسنجانی گفت: اگر حضورم در انتخابات آینده مجلس شورای اسلامی نیاز باشد، دعوت‌ها را رد نمی‌کنم.