مشکل سیاسی فیلم «پل چوبی» چیست؟

فیلم «پل چوبی» به کارگردانی مهدی کرم‌پور از جمله فیلم‌های توقیفی حوزه هنری بود كه با وجود داشتن پروانه نمایش همچنان زمان اکران آن مشخص نیست. درباره مشکلات پیرامون این فیلم با کارگردان فیلم گفت‌وگویی انجام دادیم که به این شرح است...
روزنامه شرق: فیلم «پل چوبی» به کارگردانی مهدی کرم‌پور از جمله فیلم‌های توقیفی حوزه هنری بود كه با وجود داشتن پروانه نمایش همچنان زمان اکران آن مشخص نیست.

هر چند آنگونه كه «مهر» خبر داد این فیلم و فیلم برف روی کاج‌ها بعد از انتخابات اکران می‌شود. درباره مشکلات پیرامون این فیلم با کارگردان فیلم گفت‌وگویی انجام دادیم که به این شرح است:

یک سال گذشت و هنوز تکلیف اکران فیلم «پل چوبی» مشخص نیست. با اینکه جزو فیلم‌های مطرح سی‌امین جشنواره فیلم فجر بود ولی در خبرها آمده که همچنان توقیف است. نظرتان درباره فیلمی که مجوز ساخت داشته و همین‌طور در جشنواره فیلم پخش شده است ولی شرایط اکران ندارد، چیست؟

همیشه اعتقاد داشته و دارم که فیلمم را با مجوزهای قانونی بسازم. فیلم «پل چوبی» را با گروه حرفه‌ای و دوربین 35 میلیمتری ساختم. اصلا نوع ساختن فیلم‌هایم همیشه حرفه‌ای بوده است. برای گرفتن پروانه ساخت فیلم «پل چوبی» تمام مراحل قانونی را طی کردم. در بدو امر، فیلمنامه را به طور کامل چند هیات و شورا خواند. حتی از جانب شورا چند نفر مامور شدند و موشکافانه فیلمنامه را بررسی کردند. . عادت من این است که وقتی فیلمنامه‌ای می‌نویسم، همزمان دکوپاژ می‌کنم. همه فیلم‌های من story board دارند. دو روز قبل از فیلمبرداری، آخرین نسخه فیلمنامه را به وزارت ارشاد تحویل دادم.

چون آنها از من خواسته بودند و من هم چنین کردم. فیلمنامه را تحویل دادم و اصلاحات موردنظر آنها را هم اعمال کردم. با آقای محسن علی‌اکبری که از طرف شورای پروانه ساخت مامور شده بودند هم چندین جلسه ملاقات کردم. همین‌طور آقای شورجه درباره فیلمنامه نظراتی دادند. در بنیاد سینمایی فارابی هم با آقایان لشگری‌پور و آقای جمدر صحبت کردم و بالاخره چهارماه طول کشید تا پروانه ساخت فیلم را گرفتم.

‌ چرا حساسیت درمورد فیلم شما وجود داشت؟

به هر حال موضوع فیلم حساسیت‌هایی را در آن برهه زمانی ایجاد می‌کرد. چون فیلم اشارات تلویحی به سیاست‌زدگی و نه سیاسی‌بودن زمانه ما داشت. یک عاشقانه بود که در سال 1388روایت می‌شد.

البته این بستر زمانی را که برای فیلم‌تان انتخاب کردید، فیلم‌های «پایان‌نامه» و «قلاده‌های طلا» هم داشتند، منتها فیلم شما در بخش خصوصی ساخته شد و آن دو فیلم در بخش دولتی. سرمایه‌گذاران فیلم «پل چوبی» چه کسانی بودند؟

بهرام رادان، هدیه تهرانی، مهناز افشار، دکتر دادگر و خودم و همین‌طور آقایان علی سرتیپی و مهدی داوری که دو نفر اخیر غیر از سرمایه‌گذار، تهیه‌کنندگان فیلم هم بودند.

‌ خب فیلم ساخته شد ولی مشکل از کی پیش آمد؟

بله. فیلم را شروع کردیم و ساختیم. رسیدیم به زمان جشنواره فیلم فجر. قرار شد هیات انتخاب فیلم را بررسی کنند. از همان‌جا مشکلات شروع شد؛ یعنی اعمال اصلاحیه‌ها.

‌ مگر هیات انتخاب می‌تواند فیلم‌ها را مورد اصلاحیه قرار دهد؟

در آن سال قرار بود هر فیلمی که در جشنواره فیلم فجر به نمایش درآید، می‌تواند پروانه نمایش دایمی دریافت کند. به همین دلیل حساسیت‌ها بیشتر شد.

چه ایراداتی به فیلم گرفتند؟

چهار نفر از اعضای شورای پروانه نمایش از جمله آقای سجادپور و دوستان دیگر در هیات انتخاب حضور داشتند. ایراد گرفتند که قرار نبود فیلم این شکلی ساخته شود. رفتیم و فیلمنامه کامل را آوردیم و گفتیم همان فیلمنامه مورد تایید شما را ساختیم. بعد گفتند که آن را اصلاح کنید. دریک جا 26 مورد اصلاحیه به فیلم وارد شد و در جای دیگر چهار مورد.

‌ مسوولان چه کسانی بودند؟

آن موقع دکتر حسن عباسی، سید ضیاءالدین دری، حمید رسایی و چند نفر دیگر عضو شورای پروانه نمایش بودند. در نهایت فیلم 30 مورد اصلاحیه خورد و 9 دقیقه از فیلم هم کوتاه شد.

‌ در نهایت با اعمال این اصلاحات، هیات انتخاب پذیرفت که فیلم به جشنواره راه پیدا کند؟

بله. منتها از اول اصلاحات خیلی بیشتر بود؛ نزدیک به 50مورد. ما کلی مذاکره کردیم و در نهایت به 30مورد رضایت دادیم.

خواستید با این کار حسن نیت‌تان را نشان دهید؟

نخیر! در واقع سعی کردم اصل فیلم را نجات دهم. مهم این بود که کلیت فیلم حفظ شود که شد. فیلم در جشنواره به نمایش درآمد. تنها فیلمی بود که در جشنواره به سانس‌های فوق‌العاده تا چهار صبح رسید. استقبال مردمی فوق‌العاده بود و در کنار فیلم «برف روی کاج‌ها» جزو سه فیلم اول انتخاب مردمی بود. ما هم راضی بودیم که «پل چوبی» فیلمی است که در بخش خصوصی تولید شده است و با سوپراستارهای سینمای ایران که دستمزد بالایی هم نگرفتند ساخته شد و همه هم در تهیه فیلم شریک بودند.

‌ خب با وجود نمایش در جشنواره چرا فیلم اکران عمومی نشد. مگر بالاخره پروانه نمایش نگرفتید؟

ما اصلاحات فیلم را پذیرفتیم به شرط آنکه فیلم پروانه نمایش دایمی بگیرد. قرار شد عید نوروز همان سال (نوروز 1391) فیلم به نمایش درآید. باید بگویم فیلم در جشنواره فیلم در چند رشته کاندیدا شد؛ بهترین فیلم، بهترین طراحی و لباس، بهترین فیلمبرداری و بهترین بازیگر نقش اول زن، اما من را در بخش فیلمنامه و کارگردانی کاندیدا نکردند! بعد این پرسش پیش آمد فیلمی بازیگرش، فیلمبردارش، طراحی صحنه و لباس و خودش هم خوب است، اما چرا کارگردان و فیلمنامه‌نویسش خوب نیست؟! پس بالاخره این فیلم را چه کسی ساخته است؟ از همان‌جا معلوم شد که نگاه‌ها به سازنده فیلم چگونه است.

‌ بالاخره چرا فیلم در نوروز همان سال اکران نشد؟

خب رسیدیم به اکران عید. پیش از عید با گروه سینماهای قدس قرارداد بستیم ولی در نهایت مجبور شدیم قرارداد را فسخ کنیم.

‌ چرا؟

گفتند در این شرایط حساس بهتر است فیلم را اکران نکنید.

چه کسی گفت؟

آن موقع آقای سجادپور اعلام کردند اکران نکنیم. ما هم پذیرفتیم. عید نوروز فیلم را اکران نکردیم. قضیه گذشت تا رسیدیم به اکران بعدی، یعنی عید‌فطر که باز هم گفتند در این شرایط هم بهتر است فیلم را اکران نکنید.

‌ چطور شد که همان زمان ناگهان فیلم‌تان در فهرست فیلم‌های نامقبول حوزه هنری قرارگرفت؟

بعد از این جریان، حوزه هنری فهرست ارایه کرد و گفت ما این شش فیلم را نشان نمی‌دهیم. در این هجوم حوزه هنری، معاونت سینمایی عقب‌نشینی کرد.

‌ واقعا شرایط حساس چه بود که نباید فیلم‌تان اکران می‌شد؟

شرایط حساس این بود که عده‌ای جلوی ساختمان وزارت ارشاد پلاکارد به دست تجمع کردند و مخالف فیلم‌ها بودند. نظیر همان اتفاقی که برای فیلم «من مادر هستم» پیش آمد. مدتی گذشت. گفتند دو فیلم «برف روی کاج‌ها» و «پل چوبی» را فعلا اکران نکنید. استدلالشان این بود که نمایش چهار فیلم «من مادر هستم»، «من همسرش هستم»، «پذیرایی ساده» و «بی‌خود‌بی‌جهت» برای سال 1391 کافی است. از تهیه‌کنندگان فیلم‌های «پل چوبی» و «برف روی کاج» هم تعهد گرفتند که در سال 91 فیلم را اکران نکنند.

‌ شما مگر پروانه نمایش را تحویل نگرفته بودید؟

خیر. فیلم پروانه نمایش داشت ولی تا این زمان برگه پروانه نمایش را نگه داشته بودند و به ما ندادند. چون اگر می‌دادند ما بلافاصله می‌توانستیم فیلم را اکران کنیم. مثل همان کاری که با فیلم «سنتوری» کرده بودند. به هر جهت این کار ارشاد خلاف عرف بود اما خلاف قانون نبود که برگه مجوز را پیش خود نگه دارد. دوباره گفتیم چشم و فیلم را اکران نکردیم. تا اینکه بعد از مدتی بالاخره برگه را به دست ما دادند. ما هم گفتیم نوروز 1392 اکران می‌کنیم. منتها آنها باور نمی‌کردند که ما به این سرعت با سر گروه سینما قدس که متعلق به بخش خصوصی است قرارداد ببندیم.

اینجا ناگهان ارشاد وارد عمل شد و به شورای صنفی نمایش اعلام کردند که قرارداد این دو فیلم را ثبت نکنید. یعنی پروانه دست ماست ولی به آنها می‌گویند ثبت نکنید. من سه دوره رییس شورای صنفی نمایش بودم و این کاری که آنها کردند در هیچ کجا سابقه نداشت! چون به لحاظ قانونی اکران فیلم در سینماهای کشور آزاد است برای کسانی که پروانه نمایش دارند. مثل اینکه به کسی گواهینامه رانندگی می‌دهند بعد می‌گویند نمی‌توانی رانندگی کنی!

‌ اگر خوشبینانه نگاه کنیم شاید ارشاد قبل از اینکه اراده‌ای خارج از سینما با فیلم‌ها مقابله کند، یک‌جورهایی با این عمل خواسته اقدام پیشگیرانه انجام دهد. نظرتان در این مورد چیست؟

اگر ارشاد می‌خواهد این کار را کند باید مساله‌اش را با جای دیگری حل کند. اولا که یک فیلم هیچ وقت باعث تحول اجتماعی و سیاسی در هیچ جای دنیا نشده است. چون یک فیلم سینمایی چنین ماموریتی ندارد. یک فیلم اندازه خودش تاثیر می‌گذارد. حتی ممکن است فیلمی مطابق سلیقه برخی‌ها نباشد، در عین حال یک فیلم هم نمی‌تواند همه سلایق را راضی کند و مهم‌تر اینکه در این مسیر وظیفه مراجع قانونی چه می‌شود. من واقعا به این قضیه معترضم که چرا پای خیلی از نهاد‌های غیرمرتبط به سینما باز شده است. به طور مثال چطور حوزه هنری به خودش اجازه می‌دهد که بگوید فلان فیلم را نمایش دهید یا ندهید. مشکل این است که سینمای ما دچار بحران است. به لحاظ قانونی ما فقط یک آیین‌نامه در وزارت ارشاد داریم که مصوب سال 1364 است که شخص وزیر می‌تواند نمایش فیلمی که پروانه نمایش دارد را به تعویق بیندازد؛ فقط شخص وزیر و نه شورای صنفی.

‌ یعنی اختیارات ویژه دارد؟

بله، ولی متاسفانه این مساله در مورد فیلم ما اعمال شد. مسایل هنری، مسایل بسیار ظریفی‌اند و هر کسی نمی‌تواند راجع به آن نظر دهد ولی الان کار به جایی رسیده که درباره سینما و فوتبال هر کسی می‌تواند نظر دهد. این بلبشویی که ما امروز در سینما داریم به دلیل بحران اظهارنظر است.

چرا سال گذشته برای آقای شمقدری نامه نوشتید؟

من پیش‌بینی چنین وضعیتی را می‌کردم. پیش از آن هم یک نامه به آقای جعفری جلوه نوشته بودم. یعنی اولین کسی که درخصوص این اتفاقات اخطار داد من بودم و پیش‌بینی می‌کردم که چه اتفاق تلخی پیش روی سینما‌ست. خیلی هم ساده است. فقط کافی است یک مقدار نگاه تحلیلی و استراتژیک داشته باشیم. این اتفاقات باعث شد که بخش خصوصی به طرز بدی نابود شود. نتیجه بی‌تدبیری و عدم مدیریت و دخالت‌های حوزه هنری به جایی رسید که امسال در جشنواره فجر سینمای اجتماعی‌مان از بین رفت. امسال از 26 فیلمی که در جشنواره به نمایش در آمد، 22 فیلم را ارگان‌های دولتی ساخته بودند.

امسال قریب به اتفاق فیلم‌هایی که به نمایش درآمد یا محصول بنیاد فارابی یا محصول رسانه‌های تصویری یا حوزه هنری یا صداوسیما بود. بخش خصوصی دیگر جرات نمی‌کند فیلم بسازد. چون در اولین حمله، اول سرمایه فرار می‌کند. دوم امنیت شغلی فیلمسازان از بین رفت و بعد رابطه مردم با سینما قطع شد. وقتی رابطه مردم با سینما قطع می‌شود سینما، محفلی، سفارشی و گلخانه‌ای می‌شود که کسی نمی‌بیند. به هر جهت کسی برای سینما پدری نمی‌کند. من در مقاله‌ای دیگر هم نوشتم ‌ای کاش بزرگ‌تری در کار بود و کار به اینجا نمی‌رسید.

‌ آقای کرم‌پور! به هر جهت مشکل فیلم همچنان باقی است و به‌نظر می‌رسد فقط زمان، گره این مشکل را باز خواهد کرد. با این حال می‌خواهم بدانم دست‌کم بعد از ساخت «پل چوبی» چکار کردید؟

خب من هیچ وقت بیکار نمی‌مانم. مستند می‌سازم. سفر می‌کنم. سفر کردن شغل اول من است البته بعد از سینماگر بودنم. ایران را خوب می‌شناسم و ده به ده آن را دیده‌ام.

‌ و کلا یادداشت‌نویس و مقاله‌نویس حرفه‌ای مطبوعات هم هستید.

بله من از سال 70 یادداشت می‌نویسم و اکنون حدود 20سال است که می‌نویسم. عکاسی می‌کنم و فیلم کوتاه می‌سازم. کارگردانی تئاتر هم کرده‌ام. امسال برای اولین بار برای تلویزیون سریال ساختم.

‌ یه تیکه زمین. چه اسم جالبی!

بله. تجربه عجیبی بود. به هر حال هر کاری که بتوانم انجام می‌دهم و سعی می‌کنم به حیات فرهنگی‌ام ادامه دهم. منتها تند‌تند فیلم نمی‌سازم. طول می‌کشد کاری را بپسندم و بسازم. به هرحال امیدوارم این تداوم کاری‌ام ادامه پیدا کند و سینمای ایران هم به سلامت از این سیاست‌زدگی عبور کند..... /  bartarinha.ir

ویدیو مرتبط :
فیلم پل چوبی

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

سیاسی های سینمای ایران؛ از گوزن ها تا پل چوبی

پرونده ی پیش رو در مورد سیاسی های سینمای ایران است ، البته با چند فیلتر: سیاسی های که حداقل های یک کار منسجم را دارا باشند ،ازهمین رو فیلمهایی نظیر( پایان نامه) به دلیل ضعف فراوان در پرداخت داستان در این مرور نمی گنجد ،  پرونده در مورد فیلمهایی است ، که به طور خاص در مورد فضای سیاست داخلی وگروه ها و احزاب و ... ساخته شده باشد، پس با این حساب فیلمهایی که ضد جنگ بودند مثل (باشو غریبه کوچک) در این مرور نمی گنجد، همچنین فیلم هایی را که در دهه ی60 و در مورد سیاهی های رژیم سابق ساخته شده اند را فاکتور گرفتم ،فیلتر دیگر من برای این مجموعه (اکران) فیلم های مورد بحث است، پس به ناچار قید فیلم هایی چون (صد سال به این سال ها ) و (گزارش یک جشن) و (خیابان های آرام) را هم زدم ،فیلمهایی با بستر دراماتیک که دارای اشارات سیاسی هستند هم، در این پرونده نمی گنجند مثل: (زندان زنان) ،امیدواریم پرونده ی پیش رو راهنمای خوبی برای شناخت و تماشای سیاسی ترین فیلم های سینمای ایران باشد.

گوزن ها – مسعود کیمیایی

داستان : مرد تحت تعقیبی به نام قدرت پس از سرقت مسلحانه از بانک خود را به دوستش سید رسول می رساند،سید مردی معتاد است و نامزدش فاطمه بازیگر تماشاخانه است ،سید که مردی زبون است با کمک معنوی قدرت به خودش می آید ابتدا در مقابل مزاحم فاطمه و سپس صاحب خانه می ایستدو...

نظر گاه سیاسی: همان نام فیلم هم برای سیاسی شدنش کافی بود ،اتفاقات سیاهکل که به نوعی اولین حرکت مسلحانه دررژیم سابق بود، با نام فیلم نزدیکی زیادی داشت .اما تفاق دیگر هم فیلم را سیاسی تر کرد آتش سوزی سینما رکس آبادان که در حال اکران فیلم بود جایگاه فیلم را در سینمای سیاسی محکم تر کرد.ترانه ی اشی مشی با صدای معترض فرهاد و موسیقی منفرد زاده گمانه ها را پر رنگ تر کرد.

دیالوگ: نمردیم و گوله هم خوردیم ...

سفر سنگ - مسعود کیمیایی

داستان: ارباب روستا ،سالهاست که مالک تنها آسیاب بادی است و مردم را استثمار می کند،او از ساخته شدن آسیابی که به نفع مردم باشد جلوگیری می کند تا اینکه یک کولی به روستا می آید وباعث تحریک مردم بر علیه ارباب می شود ،با زحمت بسیار سنگی که مردم مدت ها آن را آماده کرده بودند به روستا می آورند و همان سنگ خانه ی ارباب را ویران می کند.

نظرگاه سیاسی: فیلم با زبان و لحن استعاره ای و کنایه ای و ماکت سازی یک جامعه در روستاو استفاده ی نمادین از اشیا حرف خودش را می رساند ،آن هم در اوج مبارزات علیه رژیم سابق،بعدتر حواشی که پیرامون فیلم شکل گرفت وجه سیاسی فیلم را پر رنگ تر کرد ،طالب زاده در یک برنامه ی تلویزیونی مدعی شد که سفر سنگ انقلاب را پیش بینی کرده بوده است.

دیالوگ: خدا ازش نگذره کمرا برای این سنگ شکسته،خونا پای این سنگ ریخته ،زنایی بیوه زن شدن،پدرایی بی پسر شدن،این سنگ رو تا به حال بیست تایی تراشیدن،اگه یه سنگ آسیاب تو یکی از این آبادی ها بچرخه که مال خود مردم باشه ،ماها صاحب همه چی میشیم...

آژانس شیشه ای - ابراهیم حاتمی کیا

داستان: در مورد رزمنده ای است که برای درمان هم سنگرش همه کار می کند، از خلع سلاح مامور نیروی انتظامی تا گروگانگیری و در نهایت هم موفق می شود همسنگرش را برای درمان عازم لندن کند ،اما عباس همسنگر حاج کاظم در هواپیما جان می دهد و...

نظر گاه سیاسی : حاتمی کیا پس از ساخت (از کرخه تا راین) لحن اعتراضی خود را درآنچه که اعتراض به حقوق از دست رفته ی بازماندگان جنگ می دانست، ادامه داد .در آزانس شیشه ای با طغیان یک رزمنده مواجه ایم ،که هم قطاران موقعیت طلبش را خطاب قرار می دهد ،فیلم به تقابل و دسته بندی بین رزمندگان و موقعیت متفاوت آن ها در سال های پس از جنگ می پردازد.

دیالوگ: تو میدونی گردان بره خط،گروهان برگرده یعنی چی ؟تو میدونی گروهان بره خط دسته برگرده یعنی چی ؟تو میدونی دسته بره خط،نفر برگرده یعنی چی ؟

پارتی – سامان مقدم

داستان: روزنامه نگاری که خود را مستقل از دو جناح سیاسی کشور می داند، او که در پی انتشار وصیت نامه ی برادر شهیدش است به توصیه های افراد متنفذ سیاسی گوش نمی دهد و به مسیر خودش ادامه می دهد و به زندان می افتد ،او دوران حبسش را در سکوت سپری میکند، اما یک ماه پس از آزادی اش ترور می شود.

نظر گاه سیاسی: نمایش فیلم در سال های موسوم به اصلاحات و فراخواندن بسیاری از روزنامه نگاران به دادگاه و اصلاحیه ای که طی یک روز و پس از دو هفته اکران به فیلم تحمیل شد ،وقایع تاثیر گذاری در سیاسی شدن فیلم بودند ،اما از همه مهمتر تاکیدی بود که فیلم بر ناکارآمدی دو جناح سیاسی کشور داشت .

دیالوگ: (دیالوگ قابل ذکری نداشت)

نیمه پنهان – تهمینه میلانی

داستان: درباره ی زنی به نام فرشته، که در آستانه رسیدگی همسرش به پرونده ی قضایی یک زن محکوم به اعدام ،دفترچه ی خاطراتش را به او می دهد و این دریچه ای می شود برای بازخوانی گذشته ی فرشته و آنچه که در سالهای 58 و 59 بر او گذشته است.

نظرگاه سیاسی: فیلم به مساله ی آسیب پذیری زنان و جوانان که برای کسب هویت گاها حتی به ایدئولوژی پناه می برند و در این راه زندگی خودشان را تباه می کنند می پردازد ،نیمه پنهان از معدود آثاری است که به انقلاب فرهنگی و تبعات آن و فعالیت های گروه های چپ در اوائل انقلاب می پردازد و جوانانی که در فضای جوزده ی آن سالها به این گروه ها می پیوستند و زندگی خود رانابود  می کردند.داستان فیلم بر اساس رمانی از فریده گلبو به نام بعد از عشق می باشد.

دیالوگ: ببین هر کاری که می خوای بکن ،اما با چشمای باز،چشمات رو برای خودت نگهدار،مردن از از کوری خیلی دردناکه...

به رنگ ارغوان – ابراهیم حاتمی کیا

داستان: مشفق یکی از اعضای گروهک های سیاسی چپ که اولئل انقلاب از ایران فرار کرده است، پس از سالها تصمیم می گیرد برای دیدن دخترش: ارغوان که دانشجوی دانشکده جنگلداری است ،مخفیانه به ایران برگردد،ماموری امنیتی به عنوان دانشجو وارد دانشکده می شود،تا با کنترل ارغوان،شفق را به دام بیندازد از قضا مابین مامور امنیتی و ارغوان رابطه ی عاطفی ایجاد می شود...

نظرگاه سیاسی: فیلم در دولت خاتمی توقیف شد و در دولت احمدی نژاد اکران شد ،پرداخت به گروه های چپ ،طرح لایه هایی کمتر دیده شده از وزارت اطلات و یک مامور امنیتی و چگونگی استفاده از ابزار مدرن ،برای پیشبرد اهداف امنیتی در کشور که بعضا با بیانی صریح همراه شده فیلم را سیاسی کرده است

4 سال توقیف فیلم ونام حاتمی کیا که به هر حال جزو فیلمسازان ارزشی محسوب می شود حال و هوای سیاسی فیلم را شدت می بخشد.

دیالوگ: تو یاد گرفتی اون چیزی که هستی ، نباشی ...
 
نفوذی - احمد کاوری ، مهدی فیوضی

داستان: ماجرای یک رزمنده ی اسیر به نام فریدون است. او به محض ورود به کشور، دستگیر می شود و مورد بازجویی نیروهای امنیتی قرارمی گیرد. این بازجویی های صورت گرفته از فریدون، به خاطر خیانت او به بچه های اردوگاه در زمان اسارت است. در بخش زیادی از فیلم بیننده گمان می کند که فریدون کیافر، که حالا به خاطر خیانت هایش به او فری کافر می گویند، از اهدافش منحرف شده است. زندگی سخت و پر فشار اردوگاه باعث شده که او قید عقایدش را بزند، خودی را َرها کند و با بعثی ها هم دست شود ...

نظرگاه سیاسی: فیلم که بر اساس کتاب (حکایت زمستان) از سعید عاکف ساخته شده است ،نگاهی نو به جنگ دارد یکی از معدود فیلمهایی است که به حضور سازمان مجاهدین خلق(منافقین) در جنگ و بازسازی فضای داخلی این گروهک و همچنین خیانت هایی که توسط نیروهای خودی در جنگ میشد پرداخته است .

دیالوگ: اینجا ایرانه !ما خریداریم،فکر روشنفکر رو می خریم، نماینده مجلس رو می خریم ...

قلاده های طلا - ابوالقاسم طالبی

داستان: برنامه ریزی دستگاه های اطلاعاتی آمریکا و انگلیس و اسرائیل و ضدانقلاب و دیگر مخالفان نظام برای شلوغ کردن انتخابات آزاد آغاز می شود.

نظرگاه سیاسی : تسلط ابوالقاسم طالبی به محیط سازمان اطلاعات و دست گذاشتن روی مسایلی که پیشتر خط قرمز محسوب میشد و پرداخت به مسائل 88 و تصویرسازی فضاسازی اعتراضات سال 88 فیلم را تماما سیاسی کرده است، فیلم با حاشیه هایی چون تحریم گستده در فضای سیاسی مواجه  بود و باشعار سیاسی ترین فیلم سال در نوروز اکران شد .

پل چوبی - مهدی کرم پور

داستان: پس از اینکه امیر ، شیرین را به خارج از کشور می فرستد، ناگهان سر و کله عشق قدیمی اش نازلی پیدا می شود. نازلی هم اکنون به یک خبرنگار هلندی که در جریان اتفاقات سال 88 دستگیر شده و هم اکنون در زندان هست، ازدواج کرده و در پی آزادی اوست. در همین حین تلفنی به امیر زده می شود که حکایت از شیرین با...

نظر گاه سیاسی : پرداخت به جریانات سال 88 ،از زاویه نگاهی نه چندان همسو با حکومت ، باعث شد فیلم از سمت حوزه ی هنری تحریم شود و به صورت محدودتر نمایش داده شود،البته همین نمایش هم با 30 مورد اصلاحیه و 9 دقیقه کمتر شدن زمان فیلم همراه بود ،فیلم در دیالوگ هایش به کرات از آرزوهای عقیم مانده و شرایط نامناسب داخلی و فضیلت مهاجرت و میگوید وبه نوعی فضای کسالت بار سیاست زده ی داخلی را نقد می کند.

دیالوگ: عشق یعنی حالت خوب باشه.

زندگی خصوصی - محمدحسین فرحبخش

داستان: روایت فردی به نام ابراهیم، که در ابتدا فردی تندرو بوده و پس از خروج از مقام های دولتی به عنوان اپوزیسیون در روزنامه اش آغاز به انتشار مطالب جنجالی می کند.

نظرگاه سیاسی: فیلم آشکارا در نقد یک اصلاح طلب ساخته شده ،گرچه که انتقاداتی هم به کیهان و جریان راست افراطی دارد، اما نشانه های فیلم یادآور اکبر گنجی می باشد ،فیلم پس از 6 روز اکران به دلیل مخالفت انصار حزب الله توقیف شد،همچنین فیلم صحنه های صریح در رابطه با اعمال زناشویی دارد،زندگی خصوصی از لحاظ محتوایی سرشار از مسایل مناقشه بر انگیز سیاسی است .

دیالوگ: همین سردبیر سابق شما که از طریق روزنامه شما به وزارت رسید، کاری جز شخم زدن فرهنگ انجام داد؟ (کیهان و صفارهرندی)

 

اخبار فرهنگی - برترین ها