علی نصیریان :دوست ندارم از یاد بروم و فراموش کنم

 علی نصیریان این روزها در حال بازی در سریال «شهرزاد» به کارگردانی حسن فتحی است. او امیدوار است این سریال با توجه به پتانسیلی که دارد مورد توجه مخاطبان قرار گیرد. هر چند که معتقد است نمی‌توان پیش از پخش یک اثر در مورد آن پیش‌بینی داشت و قضاوت‌ها را باید به مخاطبان سپرد. با نصیریان در مورد فعالیتش در عرصه بازیگری و راز موفقیت و ماندگازیش در طول سال‌های اخیر صحبت کردیم با ما همراه شوید.

ازفعالیت جدیدتان بگویید؟
این روزها در حال بازی در سریال «شهرزاد» به کارگردانی حسن فتحی هستم. این سریال همان‌طور که مخاطبان در جریان هستند برای شبکه نمایش خانگی تدارک دیده شده است. این اولین‌بار است که در سریالی در این شرایط بازی می‌کنم و امیدوارم این اثر مورد توجه مخاطبان قرار بگیرد.
 
همکاری شما و حسن فتحی همواره ختم به کارهای خوب و ماندگار می‌شود، فکر می‌کنید   «شهرزاد»هم  بتواند به موفقیت برسد؟
 امیدوارم که این اتفاق بیفتتد. «شهرزاد» از قصه جذابی برخوردار است و با توجه به پتانسلی که دارد این انتظار می‌رود که بتواند با مخاطبان ارتباط برقرار کند.
 
امسال در قیاس با سال‌های گذشته پر کارتر بودید؟
پرکاری و کم‌کاری من ارتباط مستقیمی با نوع پیشنهادهایم دارد. به شدت به فیلمنامه اهمیت می‌دهم و زمانی که یک قصه را می‌خوانم باید مرا با خود درگیر کند. دوست دارم ببینم چه نقشی برای در نظر گرفته شده و آن کاراکتر تا چه حد در پیش‌برد داستان اثرگذار است هر چقدر پیچیدگی و درام ماجرا و شخصیت بیشتر باشد، كار برایم جذاب‌تر می‌شود. همیشه دوست دارم بازی در نقش‌های متفاوت را تجربه کنم به‌همین خاطر هر چقدر نقش سخت‌تر و درگیرهای درونی آن بیشتر باشد برای ایفای آن بیشتر وسوسه می‌شوم چون آن را چالشی بزرگ‌تر برای ارزیابی توانایی‌های خودم می‌بینم. هیچ‌وقت دلم نمی‌خواهد صرفا به خاطر این‌که بخواهم حضور پررنگ‌تری در عرصه بازیگری داشته باشم، بازی در هر کاری را بپذیرم. هر چند گاهی مسائل مالی باعث می‌شود در کارهایی حضور پیدا کنم که چندان فیلمنامه‌اش را دوست ندارم. با این حال سعی کرده‌ام این موضوع را به حداقل برسانم. چون وقتی شما کاری را دوست داشته باشید حتی اگر در سن و سال من باشید، از بازی در آن سرمست می‌شوید. بعد از فیلمنامه به نام کارگردان هم نگاه می‌کنم. چرا که معتقدم اندیشه و سوژه خوب اگر در اختیار تیم حرفه‌ای و خوش فکر قرار بگیرد به اثری تاثیرگذار بدل خواهد.
 
به نظرتان چه عاملی باعث موفقیت بازیگران می‌شود؟
 به نظرم آن چیزی که باعث موفقیت بازیگر می‌شود صداقت است. ارتباط بازیگر با نقش اگر واقعی، صادقانه و صمیمی باشد آن وقت بازی‌اش بر دل مردم می‌نشیند. بازیگر اول باید با نقش ارتباط درست و صادقانه برقرار کند و بعد بتواند دریافت و حس خود را به تماشاگر انتقال دهد. آن شخصیت‌ها و نقش‌هایی که با مردم ارتباط برقرار کرده‌اند بی‌شک با صداقت بازی شده‌اند. البته نمی‌خواهم بگویم این در تمام کارهایم و به‌طور صددر‌صد بوده است اما هر جا موفقیتی حاصل شده، حسی در آن جاری بوده که باعث اقبال مردم شده است.
 
در کنار بازیگری چه چیزی برای شما خوشایند است؟
مطالعه. ادبیات هنر مادر است و خواندن کتاب همیشه شیرین‌تر از هر کار دیگری بوده و هست. به همین خاطر بنا به حس و حالی که دارم سعی می‌کنم هر روز به سراغ کتابی بروم و خب از میان کتاب‌های مختلفی که خوانده‌ام بعضی از آن‌ها برای من جذابیت ویژه‌ای داشته‌اند. مثل کتاب منطق‌الطیر عطار و یا کتاب‌های شفیعی کدکنی. البته در بین نویسنده‌های خار جی علاقه زیادی به آثار مارکز و تولستوی دارم.
 
 به بازنشستگی در عرصه بازیگری هم فکر می‌کنید؟ 
برای حرفه ما بازنشستگی وجود ندارد. من هم قصد ندارم که چنین عملی را انجام دهم و تا زمانی که بتوانم، بازیگری را کنار نمی‌گذارم. فکر نمی‌کنم بازیگران دیگر هم چنین کاری انجام دهند و یک روز مثل کارمندان خودشان را بازنشسته کنند. چون سال‌ها با مردم بوده‌ایم، هم نفس شده‌ایم، دوست نداریم از یاد برویم و فراموش شویم. با این حال باید دید گردش روزگار چه سرنوشتی را شکل می‌دهد. شاید جبر زمانه یا خستگی جسم دیگر اجازه کار ندهد که خب یک بحث دیگر است. در این میان چون بازی روی صحنه وقت و توان بیشتری می‌خواهد، شاید کمتر در تئا تر ظاهر شوم که طبیعی است. با این حال سعی می‌کنم در تئاتر هم دست‌کم هر سال یک بار روی صحنه بازی کنم، چرا که به آن نیاز دارم و به من نشاط می‌بخشد.
 
برای بسیاری این سوال وجود دارد که شما بازیگری را به شکل آکادمیک شروع کردید یا تجربی؟
با وجود این‌که شرایط برای من به گونه‌ای فراهم بود که می‌توانستم بدون دوره دیدن هم وارد این حرفه شوم اما خودم دوست داشتم این اتفاق به شکل آکادمیک رخ دهد. به همین خاطر به كلاس جامعه باربد رفتم. یك سال آن‌جا كارآموزی و بازیگری كردم. بعد به كلاس تئاتر سعدی رفتم سپس به هنرستان هنرپیشگی رفتم و در طول این سال‌ها زیر نظر اساتیدی نظیر  امینی، مرتاش، حبیب یغمایی، حسن ره‌آورد، دكتر نامدار، گرمسیری... آموزش دیدم. کلاس‌های تئاتری که دیدم بیشتر در باره فن بیان، تربیت بدن و بازیگری بود.
 
ارتباط شما با مخاطبان چطور است؟
 خداراشکر، رابطه‌ام با مردم خوب است کە وقتی مرا می‌بینند، می‌گویند احساسشان این است کە ما باهم فامیل هستیم. آن قدر ما را در کارهای سینمایی و تئاتری دیده‌اند کە احساس نزدیکی می‌کنند و مرا عضوی از خانواده خودشان می‌بینند. معمولا این برخوردها انرژی مثبت زیادی می‌دهد.
 
شما از بازیگرانی به شمار می‌روید که به داشتن نظم معروف هستید احتمالا برای خیلی‌ها سوال برانگیز است که شما چطور می‌توانید در زندگی شخصی و حرفه‌ای به نظم برسید؟
 من به برنامه‌ریزی اهمیت زیادی می‌دهم. اگر غیر از این بود با این مشغله کاری و گرفتاری‌های زندگی شخصی به هیچ کاری نمی‌رسیدم. البته زندگی به دودسته تقسیم می‌شود، روزهای که سرکار هستم و روزهایی که در خانه به سر می‌برم. زمانی که سر کارم، معمولا تابع جمع و گروه هستم اما وقتی که در خانه هستم برای جزییات زندگی برنامه‌ریزی می‌کنم. مثل این‌که چه زمانی از خواب بیدار شوم کی غذا بخورم و چه زمانی مطالعه کنم و فیلم ببینم.

به عنوان سوال آخر سطح برنامه‌های تلویزیونی را چطور می‌بنید؟
متاسفانه در سال‌های اخیر فضای تلویزیون دست‌خوش تغییرات شده و این موضوع باعث ریزش مخاطبان شده است. بسیاری از بینندگان جذب آثار ماهواره‌ای شده‌اند در حالی که تماشای آثار ماهواره‌ای از سوی مردم ما نوعی زنگ خطر محسوب می‌شود. چون ممکن است تاثیر زیادی روی فرهنگ عمومی و اخلاقی جامعه ما داشته باشد.

اخبارفرهنگی - سینماخبر

زیبا کلام : دوست ندارم به اوین بروم

اخبار سیاسی - دوست ندارم به اوین بروم

صادق زیباكلام تاكید كرد: من به هیچ‌وجه دوست ندارم به اوین بروم.

آریا نوشت؛ وی افزود: من در دادگاه اول به اتهام تبلیغ علیه نظام و تشویش اذهان عمومی به یك‌سال حبس محكوم شدم و به اتهام توهین به قوه قضاییه هم به 6 ماه و جمعا 18ماه كه اعتراض كردم و پرونده‌ام رفته به شعبه 36 تجدیدنظر.

زیباكلام اظهار كرد: من تدریس را هم ذیل نوشتنم می‌آورم؛ یعنی اصل برایم نوشتن است. چون از طریق نوشتن دارم افكار و عقایدم را با مخاطبینم در میان می‌گذارم. خب تدریس هم همین كار را می‌كند. در یك سطح بسیار محدودتر.

صفحه فیسبوك من 330هزار عضو دارد؛ یعنی هر مطلبی را كه من می‌نویسم اتوماتیك برای 330 هزار نفر دیگر هم می‌رود و از طریق هر كدام آنها برای یكسری دیگر می‌رود. من نمی‌گویم همه آن 330هزار نفر حكما هر چه من نوشته‌ام را می‌خوانند اما از كامنت‌هایی كه در صفحه‌ام گذارده می‌شود، خیلی‌ها مطالبم را می‌خوانند. یك سرمقاله معمولی من نزدیك به 5هزار كمتر یا بیشتر لایك می‌خورد.

خب اینها نشان می‌دهد كه یك عده دارند نوشته‌هایم را می‌خوانند. این آسان به دست نیامده كه حالا من بروم اوین و همه اینها فعلا متوقف شود. نه من رسالت و وظیفه خودم را در این شرایط زندان رفتن نمی‌دانم و نوشتن می‌دانم.

وی درپاسخ به این سوال كه «حالا فرض بگیریم كه تجدید نظر حكم 18 ماه را تایید كرد چه‌كار می‌كنید؟» گفت: با كمال ناراحتی و دلخوری می‌روم زندان. سعی می‌كنم 18 ماه را آرام بگذرانم و فقط از مسئولین زندان تقاضا می‌كنم كه به من اجازه دهند كه «غرب چگونه غرب شد» را ادامه بدهم.

ببینید من از اول این تابستان یك كار سترگی -البته از نظر خودم كار سترگی است- شروع كرده‌ام و نزدیك به 200 صفحه دستنویس شده تا اینجا. اسمش را گذاشته‌ام «غرب چگونه غرب شد.» وی ادامه داد: دقیقا كتاب در حقیقت آن روی سكه «ما چگونه ما شدیم» است. دارد نشان می‌دهد كه چه شد كه غرب در یك فرایند تاریخی توانست آنگونه جهش نماید و تمام تمدن‌های شرق را پشت سر بگذارد و بشود غربی كه ما امروزه آن را می‌شناسیم.

دارم نشان می‌دهم كه این استعمار، فراماسون، سرمایه‌داری، صهیونیسم و این حرفها چه هستند و تا ما رنسانس، انقلاب مركانتالیسم، انقلاب علمی، خردگرایی و عصر روشنگری و اینها را نفهمیم، مطلقا نمی‌توانیم بفهمیم كه غرب چگونه توانست از قرن پانزدهم و شانزدهم باین سو نه تنها به شرق برسد بلكه آن را جا بگذارد.

خانم بهفر مشغول تنظیم کردن این بخش‌ها هستند. حالا من بروم اوین این كار همین جوری می‌ماند وسط زمین و هوا تا من دو مرتبه بیایم بیرون و كار را شروع كنم. بعلاوه روی این موضوع كار می‌كنم كه چه شد آمریكا ستیزی بعد از انقلاب بدل به گفتمان مسلط جامعه ما شد.

اخبار سیاسی - آریا