شباهت صدایم با یک خواننده‌ی مشهور لس‌آنجلسی ناراحتم نمی‌کرد

 

این خواننده پاپ که آلبوم «اطاق ساکت» از او به‌زودی منتشر می‌شود، درباره‌ی وقفه افتادن در فعالیت‌های موسیقی‌اش  اظهار کرد: من در سال 92 آلبوم «شب و روز» را منتشر کردم که با تیراژ 100 هزار نسخه به بازار عرضه شد؛ اما از آنجا که این اثر پخش خیلی خوبی نداشت، متأسفانه دیده نشد.

او که در دهه‌ی 70 فعالیت پررنگی داشت، ادامه داد: این آلبوم در شهرستان‌ها پخش مناسبی داشت و من از پخش این اثر در تهران راضی نبودم. در این وقفه‌ی دو ساله هم می‌خواستم سر فرصت و بدون هیچ دغدغه‌ای روی یک اثر جدید کار کنم. من عادت دارم با آرامش و احتیاط اثر تولید کنم و این مدت که حضور نداشتم روی «اطاق ساکت» کار می‌کردم.

کبیری در بخش دیگری از سخنانش اظهار کرد: دیدگاهم به آثار روان‌شناسانه نزدیک است و در تعامل با مخاطبم این موضوع را در نظر می‌گیرم. خیلی‌ها هنوز آلبوم‌های «ساز مخالف» و «نیم‌نگاه» را به یاد می‌آورند و دوست دارند، فضای کاری‌ام همچنان همان گونه باشد. فکر می‌کنم، رنگ‌های آن اثر به دل مردم نشسته‌ است. با این‌ حال، در اثر جدیدم روی بحث ترانه و موسیقی تمرکز کرده و طبق صحبت‌هایی که با دوستان کارشناسم داشته‌ام، آن‌ها این آلبوم را مثبت ارزیابی کردند. فکر می‌کنم «اطاق ساکت» کار خوبی از آب درآمده باشد. در این اثر، به بخش آهنگسازی وارد شده و برای چند قطعه هم ملودی ساخته‌ام.

این خواننده در پاسخ به این پرسش که شباهت رنگ صدای او با یک خواننده‌ی لس‌آنجلسی چقدر بر کار هنری‌اش تأثیر گذاشته است؟ گفت: اگر توجه داشته باشید، در آن سال‌ها که من کار را شروع کرده بودم، در میان خوانندگان پاپ رنگ صدایی متنوعی وجود نداشت. آن زمان هنرمندانی مانند یاور اقتداری، خشایار اعتمادی‌، امیر تاجیک و قاسم افشار فعالیت داشتند که صدای خیلی از آن‌ها برای مخاطب تداعی ذهنی ایجاد می‌کرد. البته همه‌ی آن‌ها صدایی بسیار سالم داشتند که برای مخاطب جذاب بود.

وی افزود: وقتی آلبوم‌های «ساز مخالف‌»، «معرکه» و «نیم‌نگاه» منتشر شدند، بسیاری از مردم می‌خواستند که این رنگ صدا در خاطرات‌شان نقش ببندد و فکر می‌کنم در ارتباط گرفتن با مخاطب بسیار موفق بودم. آثار من حتی در روابط آدم‌ها هم تأثیر مثبتی داشت.

کبیری اظهار کرد: شباهت صدایم با یک خواننده‌ی مشهور لس‌آنجلسی ناراحتم نمی‌کرد. حتی شبکه‌های ماهواره‌ای هم در آن سال‌ها درباره کارهای من بحث می‌کردند و یک خواننده‌ی لس‌آنجلسی نیز قطعه‌ی «دروغکی» من را خواند؛ معنی‌اش این است که هنرمندان ایرانی، لس‌آنجلسی‌ها را تحت‌ تأثیر قرار دادند. در همان سال‌ها، دفتر موسیقی وزارت ارشاد من را خواست و به من گفتند که ادا در می‌آورم؛ اما وقتی با آن‌ها صحبت کردم و صدای عادی من را شنیدند، قانع شدند که ادا درنمی‌آورم و و صدای خودم است.

این خواننده در عین حال تأکید کرد: نمی‌خواهم کسی را زیر سوال ببرم، اما این موضوع را هم در نظر داشته باشید که خیلی از خوانندگان که کارشان را تازه شروع می‌کنند، اصلا صدای خودشان را نمی‌شنوید و صدای آن‌ها با افکت همراه است. متأسفم برای آن آهنگساز و تنظیم‌کننده‌ای که با این شیوه کار می‌کند و تنظیم‌کننده‌ی برگزیده‌ی سال هم می‌شود.

او درباره‌ی فعالیت‌های صحنه‌ای‌اش که قرار است به‌زودی از سر بگیرد نیز توضیح داد: چندی است که با یک دوست مذاکراتی کرده‌ام و قصد دارم کنسرت‌هایی را در تهران و سراسر کشور برگزار کنم. قطعا یک تور کنسرت بسیار بزرگ خواهیم داشت و سال آینده، همین موقع اجرا خواهم داشت.

کبیری معتقد است: امروزه خیلی‌ از خوانندگان از حمایت عواملی خاص برخوردارند. در حالی که خوانندگان خوبی مانند حامی‌، امیر تاجیک، نیما مسیحا‌ و مانی رهنما هستند که صداهای ارزشمندی هم دارند. اگر این حمایت‌های نابجا نبود، قطعا فضای موسیقی جذاب‌تر و قشنگ‌تر می‌شد. همچنین برخی افراد با خودشان آدم می‌برند در کنسرت‌ها تا هیاهو کنند و به خیال خودشان با این کار حمایت می‌کنند، در حالی که این یک خیانت به موسیقی است.
اخبار فرهنگی - ایسنا

ویدیو مرتبط :
صدای خواننده لس آنجلسی در اخبار!

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

ممنوع‌الکاری‌ خشایار اعتمادی به دلیل شباهت صدا به خواننده لس‌آنجلسی!

ممنوع‌الکاری‌ خشایار اعتمادی به دلیل شباهت صدا به خواننده لس‌آنجلسی!

خشایار اعتمادی خواننده موسیقی پاپ با نقد آکادمی‌ موسیقی که توسط یک خواننده آن‌سوی مرزی اداره می‌شود، گفت: مدت‌ها مرا به دلیل شباهت صدایم به یک خواننده لس‌آنجلسی ممنوع‌الکار کرده بودند.

به گزارش مهر، خشایار اعتمادی خواننده پاپ دیروز در یک نشست خبری به بیان دیدگاه‌های خود درباره موسیقی این سال‌های پاپ ایران و مشکلات پیش‌روی این گونه موسیقی پرداخت.

وی با بیان اینکه چراغ موسیقی پاپ تا سال 72 بر اثر یک سوءتفاهم خاموش بود، ادامه داد: البته تا قبل از سال 72 موسیقی‌هایی به عنوان سرود یا به صورت تلفیقی که شاخه‌های مختلف از موسیقی پاپ را در خود جا می‌داد در موسیقی کشور وجود داشت؛ اما عنوانی که بتوان به آن موسیقی پاپ گفت شکل روشن و موثری نداشت.

این خواننده گفت: اواخر سال 72 بود که به مرکز موسیقی و سرود سازمان صدا و سیما مراجعه کردم که مدیریت آن به عهده آقای کلهر بود؛ اما چون دوستان تشخیص دادند صدای من شبیه یکی از خوانندگان لس آنجلسی است به من مجوز کار ندادند البته در آن سال‌ها خوانندگانی چون محمد اصفهانی که عمده فعالیتشان در عرصه موسیقی سنتی بود در دفاع من اقداماتی را انجام دادند و می‌گفتند اگر صدای من شبیه هنرمندانی چون محمدرضا شجریان بود مشکلی برای من وجود نداشت؛ اما چون صدای من شبیه خواننده لس آنجلسی بود اجازه کار ندارم و این موضوع من را به شدت اذیت می‌کرد.

وی در بخش دیگری از این نشست با انتقاد از خوانندگان لس آنجلسی که مدعی گسترش موسیقی پاپ ایرانی بوده‌اند، تصریح کرد: تمام خوانندگانی که به هر دلیلی در خارج از کشور فعالیت می‌کنند و داعیه‌دار گسترش موسیقی پاپ ایرانی هستند، بدانند فقط قطره‌ای از موسیقی فارسی‌زبان هستند نه همه آن.

اینکه بیایند و با راه‌اندازی آکادمی‌های سه ماهه که من اصلا متوجه آنها نمی‌شوم، ادعا می‌کنند که در پروسه سه ماهه خواننده تربیت می‌کنند مساله خیلی عجیبی است؛ ولی مساله آموزش موضوعی است که باید به آن توجه ویژه‌ای کنیم و آن را در داخل کشور فراموش نکنیم.

وی با اشاره به انتقاد برخی از خوانندگان موسیقی پاپ از شرایط فعلی تاکید کرد: مگر هنرمندِ عاشق قهر می‌کند؟ هنرمند عاشق هیچ‌گاه نباید از شرایط ناراحت باشد و با اتفاقی میدان را خالی کند. این دوستان کجا بودند که ببینند خشایار اعتمادی یک سال موضوع طنز سریال های تلویزیونی بود؛ اما به هیچ عنوان کوتاه نیامد. من حتم دارم هیچ‌کدام از دوستان به اندازه من سختی نکشیدند و انگ نخوردند. متاسفانه گناه من این بود که صدای من فقط شبیه فلان خواننده لس آنجلسی بود./مهر