«سیکاریو»، فیلمی پر از صحنه های دلخراش و خشن

هفته نامه همشهری جوان - آیدا تدین: «سیکاریو» لبریز از صحنه های دلخراش و غم انگیزی است که دنیای خشن و بی رحم مرز جنوب آمریکا و مکزیک را به نمایش می گذارد؛ هیولاهایی به اسم کارتل های مواد مخدر که هر روز کلی آدم بی گناه را قربانی می کنند و زندگی همچنان ادامه دارد. صحنه پایانی فیلم مرعوبتان می کند؛ پسربچه هایی که تا حد زیادی واقعیت دارد. امیلی بلانت نقش کیت میسر، مامور اف بی آی را بازی کرده که داوطلبانه وارد بازی خطرناکی می شود.

بینسیو دل تورو نقش «سیکاریو»ی فیلم را بازی کرده و جاش برولین، رهبری یک تیم مخفی را به عهده دارد. آدم های قصه از آمریکا راهی شهری مرزی می شوند تا به زندگی یکی از خطرناک ترین روسای کارتل مکزیک پایان بدهند و این تازه اول ماجراست! فیلم کلی با استقبال رو به رو شده و حاشیه های خودش را داشته.


 آدم باورش نمی شود کارتل ها در یک گوشه دنیا امپراتوری خون و جنون راه انداخته اند و مردمشان شبیه جنگ زده ها زندگی می کنند و بعد یک عده آدم از هالیوود راهی همان قسمت خطرناک می شوند تا پا روی دم شیر بگذارند. پس چه انگیزه ای داشتند و چرا دست به چنین خطری زدند؟ اعتراف های دنی ولینوو، کارگردان فیلم و بازیگرهایش، گره گشای حل این معماست.

سایه به سایه مرگ

دین ویلنوو فیلمساز چهل و هشت ساله کانادایی، قبلا هم با ساخت فیلم هایی مثل «زندانی ها» (Prisoners) و «دشمن» (Enemy) ثابت کرده با خشونت به هیچ وجه بیگانه نیست و می تواند به دراماتیک ترین و تاثیرگذارترین شیوه ممکن تماشاگر را با نمایش بی رحمی های آدمیزاد سر جایش میخکوب کند.

برای به تصویر کشیدن «سیکاریو» اما ویلنوو و تیم سازنده خطرات زیادی را به جان خریدند و برای ضبط صحنه های فیلم عازم یکی از مرگبارترین شهرهای دنیا شدند؛ تا جای یکه ساخت این فیلم به کابوس امیلی بلانت، بازیگر اصلی فیلم تبدیل می شود و او را دچار جنون بی خوابی می کند.

وقتی مرز ال پاسوی تگزاس را به سمت خوارس مکزیک رد می کنید، درواقع خودتان را به تیغ مرگ سپرده اید چون خطر همیشه و همه جا در کمین است ،حتی برای فیلمسازهای هالیوود! رعایت یکسری اقدامات احتیاطی ضروری است. برای تازه واردها اجاره یک ماشین شاسی بلند سفید همیشه اصلی ضروری محسوب می شود؛ شاسی بلندهای مشکی متعلق به کارتل های مواد مخدری هستند که خوارس را به یکی از مرگبارترین شهرهای دنیا تبدیل کرده اند.

درست است که ویلنوو با خشونت غریبه نیست اما با یادآوری روزی که پیشنهاد ساخت «سیکاریو» را دریافت کرد و فیلمنامه را تا آخر خواند، می گوید: «یادم می آید صفحه ها رو یکی یکی ورق می زدم و غرق احساس بدبختی و فلاکت شده بودم. هرچه جلوتر می رفتم تحمل اتفاقات قصه برایم سخت می شود. فکر کردم: وای، نه. دوباره نه!» با این حال، کارگردان چهل و هشت ساله همه ریسک های این کار را به جان می خرد و قبول می کند «سیکاریو» را بسازد. فقط مسئله ریسک کردن نبوده؛ ویلنوو و تهیه کننده های فیلم حتی سر تماشاگرهای فیلم هم ریسک کردند چون اصلا معلوم نبود فیلم روی پرده چه عاقبتی داشته باشد.


به هر حال، اولی کاری که ویلنوو می کند این است که به سرعت می رود سراغ بنیسیو دل تورو، بازیگر چله و هشت ساله پورتوریکویی که نقش هیتمن (آدمکش) فیلم را به او پیشنهاد کند اما به نظرتان دل تورو هم به همان سرعت قبول می کند؟! بقیه اش را از قول خود بازیگر برنده اسکار دنبال کنید.

آدمکش مرموز وارد می شود

دیگر شکی نیست که دل تورو استاد مسلم بازی در درام هایی شده که محوریت اصلی شان جنگ کارتل ها و مبارزه با قاچاقچی های مواد مخدر در مرز آمریکا و مکزیک است. 16 سال قبل، دل تورو در فیلم «قاچاق» (Traffic) به کارگردانی استیون سودربرگ جلوی دوربین رفت و اجرای درخشانش اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل را برایش به همراه داشت. در سال 2012، دل تورو در فیلم «وحشی ها» (Savages) ساخته الیور استون ایفای نقش کرد که آن فیلم هم مضمونی مشابه «سیکاریو» داشت.

خودش در این باره می گوید: «من کلی فیلم بازی کرده ام که سوژه مشابهی داشته اند، در نتیجه وقتی فیلمنامه به دستم رسید، فکر کردم: بیا، دوباره روز از نو، روزی از نو!» یعنی تقریبا مثل همان واکنشی که کارگردان فیلم از خودش نشان داده بود. به هر حال، دل تورو دلش نمی آید فیلمنامه را ورق نزند و به گفته خودش: «بالاخره خواندمش و دیدم حقیقت دارد.»

اما نباید نقش ویلنوو را در راضی کردن دل تورو برای بازی در نقش شخصیت مرموز الخاندرو نادیده گرفت. بازیگر چهل و هشت ساله تعریف می کند که بعد از ملاقات با ویلنوو متوجه می شود او قلبا دلش می خواهد حقیقت را نشان بدهد: «انگیزه بزرگی بود. فیلمنامه پر از پتانسیل و ظرفیت بود و او (ویلنوو) مشتاق گوش دادن بود و تلاش برای تحت تاثیر قرار دادن او باعث می شد تجربه واقعا لذت بخشی باشد.»

دل تورو که خودش اهل پورتوریکو و اسپانیایی زبان است، اعتراف می کند خیلی روی آن نقطه از دنیا و اتفاقاتی که در مرز دو طرف (ایالات متحده و مکزیک) در حال رخ دادن است، حساس است. به گفته خودش، قصه «سیکاریو» یک اتفاق جدید برایش محسوب می شد. دل تورو تاکید دارد کاراکتر الخاندرو شبیه هیچ کدام از نقش هایی که قبلا بازی کرده، نبوده: «این میزان انتقام جویی و این طرز فکر حاکم که هدف وسیله را توجیه می کند.»

دل تورو عقیده دارد: «برای بازی در چنین نقشی به یک موتور محرک احتیاج دارید. دنی (ویلنوو) مثل تام سایر برای هاکلبری فین بود؛ او بود که هلم داد و وادارم کرد که از فرصت پیش آمده استفاده کنم و دل به دریا بزنم.» نفر بعدی، جاش برولین بود که باد راضی اش می کردند به جمع سیکاریویی ها ملحق شود و نقش مت گریور، مامور مخفی سازمان سیا را بازی کند.


حماقت های یک مرد خسته

برولین چهل و هشت ساله تعریف می کند: «من مشغول کار بودم، کار پشت کار و خودم را در کار غرق کرده بودم. دنی ازم خواست در این فیلم بازی کنم و من مثل احمق ها جواب نه دادم. خوشبختانه من و راجر (دیکنز، فیلم بردار نامزد اسکار) سر چند تا فیلم با هم کار کرده بودیم و با امیلی (بلانت) هم آشنایی داشتم. هر دو آمدن سراغم و کاری کردند که به خاطر رد کردن نقش، احساس حماقت کنم که البته درست هم بود.»

اصلا یک لحظه هم فکر نکنید برولین سعی داشته برای ویلنوو کلاس بگذارد یا بهانه الکی بیاورد. او بازیگر پرکاری بوده و با این حال فقط یک بار نامزد اسکار شده (برای فیلم «میلک»). اما شخصیتی که به او پیشنهاد شده بود برایش غیرقابل درک بود و از طرفی از سرنوشت فیلم مطمئن نبود. بعد از اصرار بلانت و دیکنز فیلم بردار، این بار هم کارگردان باانگیزه دست به کار می شود، سوار ماشینش می شود و تا لس آنجلس رانندگی می کند تا برود خانه برولین و مجابش کند.

در هر صورت، عاقبت اعتمادش جلب می شود و قبول می کند در نقش مت جلوی دوربین برود. برولین درباره سوژه فیلم می گوید: «به قدر هضمش سنگین است که باید نور امید را در دل بیننده روشن نگه داری. من اطلاعات زیادی درباره سوژه فیلم دارم و می دانم هضمش تا چه حد سنگین است. آدم می داند که بی شک هر روز کلی آدم بی گناه جانشان را به خاطر قاچاق مواد مخدر از دست می دهند. این وضعیت پابرجاست چون در آمریکا تقاضایش وجود دارد.»

برولین عقیده دارد با چنین سوژه تاریک و سنگینی، حتما باید راه نفسی برای مخاطب گذاشت و به باور خودش، حضور شخصیت او به خلق چنین فضای تنفسی کمک کرده. این بازیگر چهل و هشت ساله می گوید: «عمق فاجعه می تواند از پا درتان بیاورد. وظیفه من در فیلم این است که تا جای ممکن از به عمق رفتن جلوگیری کنم.»

 و بعد می خندد اما قضیه فقط به سماجت و اصرار برای جلب رضایت دل تورو و برولین، دو بازیگر مرد سرسخت فیلم ختم نمی شود. کاراکترها و حقیقت پشت داستان فیلم مبهم و گیج کننده است. به همین خاطر بازیگرها وارد دنیای واقعی می شوند و بیشتر وقتشان را با آدم های شبیه نقششان می گذرانند. امیلی بلانت خاطرات جالبی از معاشرت با مامورهای زن اف بی آی دارد.


شنل قرمزی یا یک زن واقعا قوی؟!

امیلی بلانت بازیگر سی و دو ساله انگلیسی برای بازی در نقش قهرمان داستان «سیکاریو» چاره ای ندارد جز اینکه مدتی را به معاشرت با ماموران اف بی آی بگذراند و زیر نظر آنها آموزش ببیند. آن طور که خودش تعریف می کند، او در آن سازمان با آن چهار مامور زن ملاقات می کند و یکی از آنها برایش الهام بخش شخصیت کیت می شود. بلانت با یادآوری دورانی که در جمع ماموران زن اف بی آی گذرانده، می گوید: «آنها فرقی با من ندارند، آنها هم شبیه همه دخترها و زن های معمولی به نظر می رسند و وقتی می رسند خانه، می نشینند پای تلویزیون و «گاسفورد پارک» و «دانتون ابی» تماشا می کنند.»

بلانت در مورد کار با اسلحه و آموزش نظامی تعریف می کند که قبلا هم از نحوه دست گرفتن اسلحه و تیراندازی سررشته داشته و زمانی که پایش به نیومکزیکو، لوکیشن اصلی فیلم می رسد یکسری آموزش جدید می بیند و در آنجا با ماموران سازمان مبارزه با مواد مخدر کار می کند تا نحوه مشارکت در عملیات ویژه را یاد بگیرد؛ جایی که حرکات بدن مو به مو طراحی شده و بسیار موزون و دقیق است؛ حتی یک حرکت اضافه یا جا به جا می تواند سرتان را به باد بدهد.

فیلم که تمام می شود می دانید که چه اتفاقی دارد می افتد؟ چه بلایی سر این کاراکتر آمده؟ آیا دارد تبدیل به گر می شود؟! کارگردان فیلم این لحظه را «هشدار جدی» و «سوال مهم» فیلم می داند اما می گوید شخصیت بلانت در پایان فیلم، به نظرم نشانگر امید است. چون تصمیم که در پایان می گیرد، نشان می دهد نمی خواهد راه آنها را دنبال کند. کیت بر می گردد سر اصول اخلاقی خودش و برای خود من آخرین لحظه فیلم خیلی اهمیت دارد. شاید حتی خیال کنید او چون به اندازه کافی قوی نبود، چنین تصمیمی گرفت اما به نظرم برعکس است.»

بلانت که رگ غیرت زنانه اش گل کرده می گوید: «آدم یک جورهایی می بیند که موج جدیدی از برابری به راه افتاده؛ موج جدیدی از آدم هایی که فهمیده اند نباید زن ها را صرفا با جذابیت های ظاهری شان درنظر گرفت.»


اطلاعات فوری

سیکاریو

• کارگردان: دنی ویلنوو

• فیلمنامه: تیلر شریدن

• ستاره ها: امیلی بلانت، جاش برولین، بنیسیو دل تورو

• بودجه ساخت: 30 میلیون دلار

• فروش جهانی: 80 میلیون و 600 هزار دلار

• درجه بندی IMDb: 7.7 از 10

• راتن تومیتوز: 93 درصد