حرمت استاد را نگه دارید؛ حنجره این مرد، صدا و تاریخ ایرانیان است

به گزارش تیک ، از همان ابتدا عبارت «ممنوع‌الملاقات» بودن حدس و گمانه‌های فراوانی درباره وضعیت سلامت استاد به وجود آورد و شاید همین حساسیت‌ها سبب شد صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران که تا چند روز قبل همچنان با استاد به نوعی قهر بود، در برنامه بیست‌وسی ضمن ارائه گزارشی تصویری، جویای حال «استاد» شود. البته ممنوع‌الملاقات بودن نه به خاطر حال وخیم شجریان، بلکه به دلیل جلوگیری از حضور مردم و کند شدن روند درمان احتمالی استاد و دیگر بیماران بستری شده در بیمارستان بود که توسط برخی به شایعه‌ای پرحاشیه بدل شد تا باعث جاری شدن جوی منفی در سطح کشور و رسانه‌های خبری و اجتماعی باشد.

هنوز پای محمدرضا شجریان به بیمارستان نرسیده بود که برخی رسانه‌های افراطی مدعی شدند بیمارستان رفتن شجریان به این دلیل است که بلیت کنسرت‌هایش در ترکیه فروش نرفته و خود را به مریضی زده تا از این طریق ماجرا را به نحوی زیرسایه خبر بستری شدن لاپوشانی کند.

شاید هیچ عقل سلیمی نیست که به این موضوع اذعان نداشته باشد که تا امروز نه‌تنها کنسرت‌های شجریان (چه در ایران، چه در خارج از ایران) بی‌مخاطب نمانده، بلکه بلیت‌ها همیشه همان ساعات اولیه کم و نایاب شده و شایعاتی از این دست حکایت از کمبود خلاقیت برخی، حتی در حوزه فضاسازی و شایعه‌سازی دارد. از طرفی اگر به خاطر داشته باشیم این اولین‌بار نیست که خواننده آلبوم «بیداد» برای مداوا به بیمارستان می‌رود.

بهمن سال 1386روابط‌عمومی سایت دل‌آواز، فیلم کوتاهی از بستری شدن شجریان در بیمارستان کسری منتشر کرد و دلیل آن را مشکلات ریوی ایشان دانست. پس از چند روز و یک عمل جراحی، استاد آواز و به‌نوعی اسطوره هنری مردم ایران از بیمارستان مرخص شد و به تور اروپایی – آمریکایی‌اش رفت و به استناد اخبار و فیلم‌های منتشرشده از این کنسرت‌ها، هرجا که استاد رفت مردم هم فوج‌فوج او را همراهی کردند و مثل همیشه مست صدای او شدند. اما اینکه چرا این‌بار تا این حد حاشیه‌سازی شد و این حرف‌های نادرست به چه نیتی در فضاهای رسمی و غیررسمی منتشر شد، نکته‌ای است که جای تامل بسیار دارد. با همه این تفاسیر آنچه جدی به نظر می‌رسد، مشکل سرماخوردگی نیست، بلکه مشکلی ریوی است که به کوچک‌ترین بهانه‌ای همچون سرماخوردگی، وضع را کمی نامساعد می‌کند و حال عمومی استاد را به درمان وابسته می‌کند.

بیماری‌ای که امیدواریم آنچنان جدی نباشد و همان‌طور که ایشان با خنده‌هایشان از آن می‌گویند مهم و اساسی نباشد تا سایه این درخت تناور همچنان بر سر موسیقی و هنر این سرزمین برقرار باشد و این دعایی است مشترک در دل بسیاری.

شجریان را باید از معدود چهره‌های شناخته‌شده موسیقی ایران در سطح بین‌المللی دانست. تا پیش از او، اگر از هر کارشناس و موسیقی‌دانی در جهان درباره موسیقی شرق سوالی پرسیده می‌شد، آنها از «ام‌کلثوم» خواننده مصری یاد می‌کردند، اما سال‌هاست که آمدن نام موسیقی خاورمیانه با نام محمدرضا شجریان، برنده نشان پیکاسو یونسکو یکی شده و وظیفه ماست که اگر حتی مجسمه گرانسنگی از او نمی‌سازیم یا نام یکی از خیابان‌های مهم شهر را به اسمش نمی‌کنیم، لااقل حرمت بگذاریم مردی را که چند دهه است حنجره‌اش صدا و تاریخ مردم است و نامش مرزهای شرقی را درنوردیده و جهانی کرده.

در طول مدت بستری‌شدن‌ شجریان در بیمارستان میزبان تعدادی از چهره‌های سرشانس سیاسی هم بودند که برای احوالپرسی راهی بیمارستان شده بودند. «حسن فریدون» برادر و دستیار ویژه رئیس‌جمهوری سلام و احوالپرسی حسن روحانی را به استاد رساند و برایشان آرزوی بهبودی کرد و به‌دور از تمام حواشی نابخردانه، «سیدحسن قاضی‌زاده‌هاشمی»، وزیر بهداشت و «سیدحسین هاشمی»، استاندار تهران ضمن عیادت از استاد، پیگیر روند درمانی ایشان شدند.

عصر دیروز، خبر امیدبخشی برای دوستداران این هنرمند ایرانی بر خروجی خبرگزاری‌های معتبر کشور قرار گرفت که حاکی از مرخص شدن او از بیمارستان بود.

هفته‌ای پرتنش، پرخبر، پر‌استرس و درنهایت پر از بداخلاقی به این ترتیب به خیر گذشت و ما ماندیم و چند نکته که تامل بیشتری می‌طلبد.

چهره‌های فرهنگی و هنری این مملکت را که معدود چهره‌های جهانی ما در عرصه هنر هستند به تیغ سیاست و خصم نرانیم که هیچ گزندی به این اسطوره‌های ملی نخواهد رسید و حدیث می‌ماند به ذغال و زمستان.
 
 اخبار فرهنگی  - تیک 

ویدیو مرتبط :
استاد دانشمند:حرمت دزد نگه می دارید؟؟؟

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

سخنی با تجمع کنندگان همیشگی:‌ حرمت " خانه و اهل خانه "‌را نگه دارید

 

 

 

"خانه" ، در فرهنگ ما ایرانیان حرمتی دیرین دارد چه آن که نه تنها سرپناهی آدمی است بلکه مأمن ناموس و خانواده نیز هست. هم از این رو ، هنوز که هنوز است ، ایرانیان اصیل و نجیب و ریشه دار ، هر خرده حسابی با هر کسی داشته باشند (مانند یک طلب تجاری) ، برای وصول و پیگیری آن و حتی دعوا بر سر تأخیر و ندادن وجه ، صرفاً به محل کار او و دکان و حجره اش می روند و هرگز به خود اجازه نمی دهند در برابر خانه او دعوا راه بیندازند و اهل خانه را بیازارند.

اهل خانه نیز چنین حرمتی دارند و در حتی دعواهای خیابانی هم بسیار شنیده ایم و دیده ایم که چون همسر یا فرزند کسی همراه او ،‌طرف مقابل با این استدلال که زن و بچه اش همراهش هستند کوتاه آمده و غائله را ختم کرده است.

در قانون مدنی ما هم ، اقامتگاه قانونی هر شهروندی ، اساساً نه محل زندگی او که محل کسب و کارش تعریف شده است زیرا اصل بر این است که دعاوی و اختلافات قانونی نباید وارد حریم خانه شود و همسر و فرزند افراد را وارد ماجرا کند.

متأسفانه این فرهنگ زیبای ایرانی - اسلامی که حرمت دار خانه و خانواده است مدتی است دستخوش سیاسی کاری ها شده و حریم خانه ها و خانواده ها نادیده گرفته می شود.

نمونه بارز این حرمت شکنی ها را می توان در تجمعات گاه و بیگاه عده ای در برابر خانه های برخی افراد سراغ گرفت که طی آن نسبت به مواضع سیاسی صاحب خانه اعتراضاتی دارند.

سخن بر سر این نیست که چنین تجمعاتی مجوز قانونی دارند یا خیر؟ (زیرا ابعاد این مسأله بر همگان آشکار شده است) ؛ درباره این که "در هر کدام از این تجمعات حق با کیست؟" هم سخنی نمی گوییم چه آن که هر کسی موضع خاص خود را دارد و البته اصل اعتراض هم در یک جامعه آزاد ، آزاد است.

سخن این نوشتار اساساً سیاسی نیست بلکه دغدغه حفظ حرمت خانه و خانواده و ناموس را دارد.

اگر قرار است تجمعی صورت بگیرد و به مواضع سیاسی فلان شخص اعتراض شود ، چرا این تجمع را در برابر خانه او که زن و فرزندان و احیاناً نوه ها و افراد خردسال در آن ساکن هستند برگزار می کنند؟آیا به عنوان انسان هایی که خود دارای خانواده هستند ،‌ به فکر امنیت روانی زن و کودکان خانه نیستند که اساساً نقشی در ماجرا ندارند ولی باید استرس تجمع و شعارها و وقایع پیش بینی نشده آن را تحمل کنند؟

کجای اسلام محمد(ص) و علی(ع)‌ و حسین(ع)‌ گفته است اگر نسبت به مواضع سیاسی کسی اعتراض دارید مقابل خانه اش آوار شوید و فریاد بکشید و در و دیوارش را آسیب برسانید و آسایش زن و بچه مردم را سلب کنید؟

اگر اعتراض دارید ، با مجوز قانونی در اماکن متعارف برای تجمعات ، اجتماع کنید و مطالبات تان را حتی پیگیری حقوقی کنید ولی حرمت " خانه"‌و " خانواده و ناموس"‌مردم را پاس بدارید و صداهای مردانه تان را صرف ترساندن زنان و کودکان خانه و همسایه نکنید که این ، به عقل و انصاف و دین و جوانمردی نزدیک است.../عصرایران