تمام قد به افتخار آقای بازیگر

خیلی‌ها آمده بودند. آنهایی که دل در گرو هنر داشتند و البته شیفته «آقای بازیگر» بودند. دیشب، «شب» او بود. دیشب دوستانش همچون «پری صابری»، «محمود دولت‌آبادی» و «ایرج راد» تا کارگردان‌هایی چون «داریوش مهرجویی» و «مسعود کیمیایی» آمده بودند تا سخن بگویند. حتی از شاگردانش نیز «پرویز پرستویی»، حاضر بود. گویی که آن بیت لسان‌الغیب تعبیر شده بود و در این محفل انس، دوستان و دوستداران همه جمع بودند. خود او اما با وجود اعلام قبلی، نتوانست در این مراسم حاضر شود و این مراسم بدون حضور او برگزار شد.

دولت آبادی: انتظامی هنرمند صحنه و زندگی بوده است
به گزارش ایران، محمود دولت‌آبادی نویسنده در مراسم بزرگداشت استاد انتظامی گفت: مهم است که جامعه فرهنگی ما به ‌هنرمندان واکنش نشان می‌دهند و این مراسم هم از جمله همان توجه‌هاست. من این شانس را داشته‌ام که 50 سال از دور و نزدیک عزت‌الله انتظامی را نگاه کنم و از او بیاموزم. وی در ادامه تصریح کرد: انتظامی فقط هنرمند صحنه و سینما نیست بلکه هنرمند زندگی هم بوده است.

پری صابری: با تمام وجود کار کرد
پری صابری کارگردان تئاتر نیز ضمن اشاره به آشنایی‌اش با آقای بازیگر و ویژگی‌های او گفت: من وقتی در سال 1342 به ایران آمدم هیچ‌کس را نمی‌شناختم اما وقتی به اداره تئاتر آمدم و عزت را دیدم از نخستین نگاه به شرافت و وابستگی او به تئاتر پی بردم. او بازیگری بود که با تمام وجود کار کرد و در تمام دوران زندگیش عشق به تئاتر را که برایش مقدس بود حفظ کرد.

مهرجویی: بیننده با بازی او مسحور می‌شود
داریوش مهرجویی کارگردان سینما هم با اشاره به رابطه دوستانه‌اش با عزت سینمای ایران عنوان کرد: من از سال 1345 با این آقا کار کردم و دوست خانوادگی بودیم. در همه این سال‌ها و بویژه از فیلم «گاو» به بعد دوران طلایی زیادی را با هم داشتیم. عزت آنچنان در نقش فرو می‌رفت که بیننده را مسحور خویش می‌کرد.

مسعود کیمیایی: او بازیگری فوق‌العاده و انسانی پاک است
مسعود کیمیایی کارگردان سینما نیز به عنوان دیگر سخنران این مراسم گفت: من آنقدر با استاد انتظامی کار نکرده‌ام. اما به اندازه همان یک فیلم پی بردم که او بازیگری فوق‌العاده و انسانی پاک است.

ایرج راد: آقای بازیگر افتخار هنر این مملکت است
ایرج راد بازیگر و کارگردان سینما، تئاتر و تلویزیون هم در این مراسم با اشاره به بزرگی و مقام عزت‌الله انتظامی، تأکید کرد: امشب شب آقای بازیگر و افتخار هنر این مملکت است. افتخاری که همواره با تمام مشکلاتی که در تمام این سال‌ها داشته خم به ابرو نیاورده است. خیلی‌ها روی دوش او بالا رفتند و نامشان خارج از مرزهای ایران بر زبان‌ها افتاد. افتخار می‌کنم که سال‌ها کنار او نه درس بازیگری که درس انسانیت آموختم. او با عشق بازیگری و تمام توانمندی کار می‌کرد و نقش خویش را باورپذیر و تکرار ناپذیر می‌ساخت.

پرویز پرستویی‌: انتظامی برایم مرجع سینماست
پرویز پرستویی بازیگر و از شاگردان استاد انتظامی در این مراسم اظهار کرد: عزت‌الله انتظامی برای من مرجع سینماست. از روزی که با او آشنا شدم، تازه فهمیدم بازیگری یعنی چه. مهم‌ترین خاطره‌ام این است که در روزهای جوانی‌، روزها مقابل اداره تئاتر می‌ایستادم تا او را از نزدیک ببینم‌.

انتظامی که به دلیل مشکل تنفسی که ساعتی پیش از مراسم برایش رخ داد به بیمارستان منتقل شد به‌صورت تلفنی با حاضران سخن گفت و از حضورشان تشکر کرد.

اخبار فرهنگی - ایران

 

ویدیو مرتبط :
به افتخار تیم ملی و داداشای قد بلنده والیبالیستم

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

وقتی صدای آقای بازیگر درمی‌آید

 

وقتی صدای آقای بازیگر درمی‌آید

این ضرب‌المثل قدیمی را همه ما شنیده‌ایم كه می‌گوید: «آش آن قدر شور شده كه صدای آشپز هم درآمد» این ضرب‌المثل حكایت امروز سینمای ماست، تا آنجا كه صدای «آقای بازیگر» هم درآمده است.

وقتی هنرمندی مانند استاد عزت‌الله انتظامی كه حداقل 60 سال بازیگری در دوره‌های مختلف سیاسی، اجتماعی و فرهنگی ایران را تجربه كرده است با صدای بلند می‌گوید: «خجالت می‌كشم در این سناریوهای سطحی بازی كنم» آن هنگام باید به برخی مسوولان حق داد كه نگران حال سینمای ایران باشند.

اظهارنظر صریح عزت سینمای ایران در گفت‌وگو با یك خبرگزاری رسمی كه دیروز منتشر شد، می‌تواند تلنگر جدی برای اهالی هنر هفتم باشد و شاید بتوان گفت همه اختلاف‌هایی كه برخی آنها را سلیقه‌ای می‌دانند، برعكس ریشه مشتركی دارد؛ یعنی ضعف و سستی فیلمنامه تا آنجا در سلول‌های سینمای ایران نفوذ كرده است كه حاصل كار فارغ از این كه كارگردان و تهیه‌كننده چه كارنامه و سابقه ارزشی و انقلابی داشته باشد، نتیجه‌ای یكسان می‌دهد و آن نتیجه چیزی جز بیماری تنزل كیفی و محتوایی سینما نبوده‌است.

یكی از نكاتی كه در سناریوهای امروز می‌توان دید دور شدن آنها از فضای واقعی و رئال جامعه است و پرداختن به فضایی فانتزی و دور شدن از دغدغه‌های واقعی مردم و نشان دادن عشق‌های سطحی و مبتذل تبدیل به عادت برای سینمای ایران شده‌است.

به قول مولانا: عشق‌هایی كز پی رنگی بود / عشق نبود، عاقبت ننگی بود

سینمای ایران این روزها بیشتر گرفتار همین رنگ‌ها و لعاب‌ها شده است و فقدان فیلمنامه‌های قوی و مبتنی بر حوادث واقعی كه اسكلت و پیكره داستان‌ها و فیلم‌های خوب را پدید آورد، تقریبا حكم كیمیا را پیدا كرده است.

این اتفاق در حالی است كه پیشینه ادبیات داستانی و منظوم در ایران و حتی همین دوران معاصر برای بسیاری از سینماگران و فیلمنامه‌نویسان می‌تواند تكیه‌گاهی مناسب باشد.

كافی است نگاهی به این همه كتاب‌های تاریخ شفاهی دوران جنگ و پیروزی انقلاب اسلامی بیندازیم تا دریابیم چه ظرفیتی از مقابل دیدگان ما مخفی مانده است.

از طرفی در حوزه اجرایی هم به نظر می‌رسد یك بار دیگر مدیران فرهنگی و سینمایی كشور نیاز دارند به صورت جدی به مبحث فیلمنامه‌نویسی وارد شوند و با برپایی و حمایت از جشنواره‌هایی مانند «فیلمنامه‌نویسی انقلاب» یا برنامه‌هایی نظیر كارگاه‌های تخصصی فیلمنامه‌نویسی به تربیت نیروهایی حرفه‌ای و متعهد در این موضوع همت گمارند./جام جم آنلاین