وقتی آقای بازیگر عاشق می شود

درام "خاطرات روزانه عجیب" با بازی جانی دپ از 28 اكتبر (7 آبان) در سینماهای آمریكای شمالی اكران شد و مورد استقبال مخاطبان سینمایی قرار گرفت.

خاطرات روزانه عجیب اقتباسی از رمان "هانتر اس. تامپسون" است .

این فیلم سینمایی كه بازیگرانی چون‌ آرون ایكهارت، امبر هرد و جیوانی ریبسی به همراه جانی دپ در آن حضور دارند.

قصه‌ی فیلم درباره‌ی یك روزنامه‌نگار الكلی به نام پل كمپ با بازی دپ، ‌در پورتوریكوی دهه‌ی پنجاه میلادی است. خط اصلی قصه یك مثلث عاشقانه را دنبال می‌كند.

جانی دپ از دوستان نزدیك تامپسن نویسنده است و از سال 2003 كه كتاب او منتشر شد، در تلاش بود تا رضایت وی را برای تولید نسخه سینمایی آن جلب كند.

دپ كه سال 2007 "سوئینی تاد" تیم برتن را (بر اساس یك نمایش موزیكال موفق صحنه‌ای به همین نام) روی پرده سینماها داشت، در سال 2008 فیلمی را روانه‌ی اكران عمومی نكرد.

گراهام كینگ كه با تهیه‌ی فیلم "مرحوم" ساخته‌ی اسكورسیزی، برنده‌ی اسكار از مراسم آكادمی شده است، چند ماه پیش توانست امتیاز ساخت این اثر را برای شركت فیلمسازی برادران وارنر به‌دست آورد.

جانی دپ چندی پیش در پاسخ به پرسشی در خصوص ادامه یافتن "دزدان دریایی كارائیب" گفت: این سری برای جلب نظر مخاطبان ساخته می شوند و اگر مردم نخواهند این فیلم های اكشن را ادامه نخواهیم داد.

ویدیو مرتبط :
مصاحبه با جواد حسنلو بازیگر محبوب عاشق اشتباهی

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

وقتی صدای آقای بازیگر درمی‌آید

 

وقتی صدای آقای بازیگر درمی‌آید

این ضرب‌المثل قدیمی را همه ما شنیده‌ایم كه می‌گوید: «آش آن قدر شور شده كه صدای آشپز هم درآمد» این ضرب‌المثل حكایت امروز سینمای ماست، تا آنجا كه صدای «آقای بازیگر» هم درآمده است.

وقتی هنرمندی مانند استاد عزت‌الله انتظامی كه حداقل 60 سال بازیگری در دوره‌های مختلف سیاسی، اجتماعی و فرهنگی ایران را تجربه كرده است با صدای بلند می‌گوید: «خجالت می‌كشم در این سناریوهای سطحی بازی كنم» آن هنگام باید به برخی مسوولان حق داد كه نگران حال سینمای ایران باشند.

اظهارنظر صریح عزت سینمای ایران در گفت‌وگو با یك خبرگزاری رسمی كه دیروز منتشر شد، می‌تواند تلنگر جدی برای اهالی هنر هفتم باشد و شاید بتوان گفت همه اختلاف‌هایی كه برخی آنها را سلیقه‌ای می‌دانند، برعكس ریشه مشتركی دارد؛ یعنی ضعف و سستی فیلمنامه تا آنجا در سلول‌های سینمای ایران نفوذ كرده است كه حاصل كار فارغ از این كه كارگردان و تهیه‌كننده چه كارنامه و سابقه ارزشی و انقلابی داشته باشد، نتیجه‌ای یكسان می‌دهد و آن نتیجه چیزی جز بیماری تنزل كیفی و محتوایی سینما نبوده‌است.

یكی از نكاتی كه در سناریوهای امروز می‌توان دید دور شدن آنها از فضای واقعی و رئال جامعه است و پرداختن به فضایی فانتزی و دور شدن از دغدغه‌های واقعی مردم و نشان دادن عشق‌های سطحی و مبتذل تبدیل به عادت برای سینمای ایران شده‌است.

به قول مولانا: عشق‌هایی كز پی رنگی بود / عشق نبود، عاقبت ننگی بود

سینمای ایران این روزها بیشتر گرفتار همین رنگ‌ها و لعاب‌ها شده است و فقدان فیلمنامه‌های قوی و مبتنی بر حوادث واقعی كه اسكلت و پیكره داستان‌ها و فیلم‌های خوب را پدید آورد، تقریبا حكم كیمیا را پیدا كرده است.

این اتفاق در حالی است كه پیشینه ادبیات داستانی و منظوم در ایران و حتی همین دوران معاصر برای بسیاری از سینماگران و فیلمنامه‌نویسان می‌تواند تكیه‌گاهی مناسب باشد.

كافی است نگاهی به این همه كتاب‌های تاریخ شفاهی دوران جنگ و پیروزی انقلاب اسلامی بیندازیم تا دریابیم چه ظرفیتی از مقابل دیدگان ما مخفی مانده است.

از طرفی در حوزه اجرایی هم به نظر می‌رسد یك بار دیگر مدیران فرهنگی و سینمایی كشور نیاز دارند به صورت جدی به مبحث فیلمنامه‌نویسی وارد شوند و با برپایی و حمایت از جشنواره‌هایی مانند «فیلمنامه‌نویسی انقلاب» یا برنامه‌هایی نظیر كارگاه‌های تخصصی فیلمنامه‌نویسی به تربیت نیروهایی حرفه‌ای و متعهد در این موضوع همت گمارند./جام جم آنلاین