شعر بدرود (احمد شاملو)

 بدرود
برایِ زیستن دو قلب لازم است
قلبی که دوست بدارد، قلبی که دوست‌اش بدارند

قلبی که هدیه کند، قلبی که بپذیرد
قلبی که بگوید، قلبی که جواب بگوید

 

قلبی برای من، قلبی برای انسانی که من می‌خواهم
تا انسان را در کنارِ خود حس کنم.

 

□□□

 

دریاهای چشمِ تو خشکیدنی‌ست
من چشمه‌یی زاینده می‌خواهم.

پستان‌هایت ستاره‌های کوچک است
آن سوی ستاره من انسانی می‌خواهم:

 

انسانی که مرا بگزیند
انسانی که من او را بگزینم،

انسانی که به دست‌های من نگاه کند
انسانی که به دست‌هایش نگاه کنم،

 

انسانی در کنارِ من
تا به دست‌های انسان‌ها نگاه کنیم،

انسانی در کنارم، آینه‌یی در کنارم
تا در او بخندم، تا در او بگریم...

 

□□□

 

خدایان نجاتم نمی‌دادند
پیوندِ تُردِ تو نیز

 

نجاتم نداد
نه پیوندِ تُردِ تو

 

نه چشم‌ها و نه پستان‌هایت
نه دست‌هایت

 

کنارِ من قلبت آینه‌یی نبود
کنارِ من قلبت بشری نبود...

منبع:shamlou4u.blogfa.com

ویدیو مرتبط :
انیمیشن زیبای هفت شهر اثر علی اکبر صادقی و با گفتار و صدای احمد شاملو برگرفته از وبسایت احمد شاملو

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

شعر احمد شاملو / بر خاک جدی ایستادم

 

 

 

 

 

 

 

بر خاک جدی ایستادم

و خاک، به‌سانِ یقینی

استوار بود.

به ستاره شک کردم

و ستاره در اشکِ شکِّ من درخشید.

و آن‌گاه به خورشید شک کردم که ستاره‌گان را

هم‌چون کنیزکانِ سپیدرویی

در حرم‌خانه‌یِ پُرجلال‌اش نهان‌می‌کرد.

دیوارها زندان را محدود می‌کند

دیوارها زندان را

محدودتر نمی‌کند.

میانِ دو زندان

درگاهِ خانه‌یِ تو آستانه‌یِ آزادی است

لیکن در آستانه

تو را

به قبولِ یکی از آن دو

از خود اختیاری نیست!