سینمای کوئن ها

در ردیف اول جایزه بگیرها

جدیدترین اثر آنها، «درون للوین دیویس» نیز که همچون دیگر فیلم های برادران کوئن از هم اکنون در ردیف اول جایزه بگیرها قرار گرفته است، نسبت به «The Hand sucker proxy» واقع گرایانه تر و نسبت به «لبوفسکی بزرگ» سورئال تر است. آنها که اصلاً حاضر نیستند دست از این روال بردارند، فقط درباره زمان چنین چیزی با حدس و احتمالات فراوان پیش بینی می کنند.

اتان می گوید: اگر می خواهید مقاله ای درباره ما بنویسید... و جوئل ادامه می دهد: ... نباید روی پروژه بعدی ما متمرکز شوید و آن را پیش بینی کنید. هر دو آنها در حالی که با دهان بسته می خندند، مثل پسربچه هایی که از چیزی فرار می کنند، حاضر به سخن گفتن از کار بعدی خود نیستند. اما در نهایت خودشان این کار را می کنند.

اما به هر حال هم اکنون «درون للوین دیویس» اثر جدید آنها در دوره حرفه ای شان است. کارنامه ای که پر از کارهای غیرقابل پیش بینی از فیلم نوآرها (خون ساده و گذرگاه میلر) خنده دار (پس از خواندن بسوزان و قاتلین پیرزن) و کمتر گیج کننده (یک مرد جدی) است.

جست و جو برای پیدا کردن یک مسیر خاص و یا منظوری ویژه از برادران کوئن کاری بیهوده است. چه چیزی آنها را به خیابان های لس آنجلس می کشاند؟ یا در یک آرایشگری متعلق به دهه 50 در جست و جوی چه هستند؟ آنها در بزرگداشت دیو وان رانک و ترانه شهردار خیابان مک دوگال به روستای گرینویچ در سالهای 1960 و 1961 رفتند تا فیلم «درون للوین دیویس» را از آن بیرون بکشند. این به لحاظ تاریخی پیش از ورود باب دیلن به دنیای موسیقی است.

نشستن و حرف زدن

اسکار ایساک نقش کاراکتر محوری فیلم یعنی یک نوازنده گیتار سبک فالک را بازی می کند. برادران کوئن برای ساخت فیلم خود سراغ تی بون بورنت رفتند و فیلم را با اجرای قطعات نه چندان مشهوری از آن زمان پر کردند. اما یکی از این آوازها به طور زنده فیلمبرداری شد.

برادران کوئن در مصاحبه ای با آسوشیتد پرس که در آپارتمان سه طبقه آنها که در آن با ادیتورهای خود کار می کنند و فیلم های خود را در آن تولید می کنند، می گویند: ما کار خاصی نمی کنیم. فقط هر روز به اینجا می آییم، می نشینیم و درباره همه چیز و در واقع هیچ چیز حرف می زنیم و سپس کار می کنیم. اتان در حالی که جوئل در حال خندیدن است، می گوید: در مورد این فیلم هم نشستیم و تصور کردیم که فیلم در فضایی از فالك شروع می شود و اینکه چه کسی می تواند تکمیل کننده دیو وان رانک باشد. او سپس نگاهی می کند و می گوید: آیا این برای شروع یک فیلم کافی است؟

آنها اغلب فیلم هایشان را در چنین فضای نامعمولی شروع می کنند. «گذرگاه میلر» با کلاهی شروع می شود که باد آن را در میان هوا معلق به سمت بیشه ای می برد. «بعد از خواندن بسوزان» نیز زمانی شروع می شود که آنها رسماً اعلام می کنند که هرگز کاری به مسایل سیاسی و مقر سیا در ویرجینیا ندارند. اما آنتی تزهایی که به کار می برند، خود باعث جاذبه بیشتر فیلم آنها می شود. آنها از شمار زیادی از انسان ها در فیلم خود استفاده می کنند.

آنها می گویند: با این حال بعضی از شروع ها فوراً به سرانجام نمی رسند. آنها «آه برادر تو کجایی» را خیلی سریع شروع کردند اما تا سه چهار سال بعد نمی دانستند که حال باید با آن چه کار کنند. وضعیت «فارگو» کمی بهتر بود. جوئل به یاد می آورد: تقریباً یک سال و نیم تمام، من کشو را باز می کردم. این جمله را می دیدم که فضای داخلی: آپارتمان شپ ... .

وفادار به متن

اغلب کارهای برادران کوئن بیشتر از آنکه مبتنی بر فیلم ها باشد، بر اساس کتابها است. اتان می گوید، «گذرگاه میلر» بیشتر تلاشی بود برای معرفی داشل همت همان طور که «مردی که اینجا نبود» به جیمز کین می پرداخت و «لبوفسکی بزرگ» نیز نسخه کوئن ها از ریموند چاندلر بود.

آنها هر دو باری که دست به اقتباس از یک کتاب زدند، کاملاً به متن وفادار بودند. هر دو رمان «True Grit» و «جایی برای پیرمردها نیست» به طور کامل مورد مداقه قرار گرفتند. جوئل می گوید: هیچ چیز مثل کاری که ما انجام می دهیم، نیست. یک بار هنگام فیلمبرداری «جایی برای پیرمردها نیست»، خاویر باردم را دیدم که داشت در خیابان با یک مخزن اکسیژن راه می رفت و قطب نمای کشتارش حرکت می کرد تا به سوی قربانی بعدی برود. به اتان گفتم واقعاً خوشحالم که من به این ایده فکر نکرده بودم.

ظاهراً «درون للوین دیویس» هم از چیزهایی کوچک مثل جلد آلبوم «زندگی با آزادی» از باب دیلان و ویدیویی از جک کرواک از گشت و گذار در اطراف روستای گرینویچ الهام گرفته است. «درون للوین دیویس» پنجمین فیلمی است که تاکنون برادران کوئن با بورنت داشته اند. بورنت نقش خود را نوازنده پیانوی تئاتر توصیف می کند.

فیلمسازی به سبک کوئن ها

معمولاً فیلمنامه های برادران کوئن درست قبل از فیلمبرداری نوشته می شوند و دیالوگ های آنان نیز بسیار مختصر و مفید هستند. ایساک درباره این ویژگی برادران کوئن می گوید: هیچ غروری در کار نیست. آنها حتی به ما نمی گویند که آیا کارمان را خوب انجام دادیم. جاستین تیمبرلیک که در این فیلم نقش یک خواننده فالک را دارد، می گوید: این دو برادر به شدت روی همه چیز متمرکز می شوند. اما درجه فشار را در همان سطحی که باید نگه می دارند. کری مولیگان از دیگر بازیگران فیلم هم می گوید: تنها چیزی که آنها از شما می خواهند، این است که کار خودتان را انجام دهید.

«درون للوین دیویس» فیلمی درباره تخیلات موفقیت در کارهای نمایشی است: سرنوشت للوین به یک وقفه بستگی دارد. اما هدف برادران کوئن هیچ وقت بیشتر از طرح یک سوال نیست. اندکی بعد از اینکه جوئل از مدرسه سینما فارغ التحصیل شد، او و اتان پولی جمع کردند و اولین تجربه کارگردانی خود یعنی «خون ساده» (تقاص) را که بازخورد خوبی هم داشت، ارائه دادند.

یک جور دیگر

اتان می گوید: این پول می توانست یک جور دیگر صرف شود و روی دیگر سکه این کاراکتر را ببینیم. جوئل هم اضافه می کند: اما وقتی به اطرافمان نگاه می کنیم، می بینیم. آدم هایی هستند که ممکن است هر کاری انجام دهند. خیلی از آنها همان قدر خوب هستند که شما می خواهید. برخی هم واقعاً در کشاکش و ستیزه های مختلف هستند. اما دلیل آن چیست؟

برادران کوئن که حین حرف زدن به شدت هیجان زده نیز شده اند، ناگهان بر خلاف آنچه که در شروع گفت و گو خواسته بودند، خود از چیزی که در حال نگارش آن هستند، پرده بر می دارند. می گویند وقایع این اثر جدید در روم باستان رخ می دهد. در این پروژه نیز قرار است اتفاقاتی غیرقابل انتظار رخ دهد.

جوئل می خندد و می گوید: این مثل آن است که آیا تا حالا یک فیلم گلادیاتوری کار کرده اید؟ اتان هم اضافه می‌کند: پروژه بزرگی است. ما به طرح مسایل بزرگ علاقه‌مندیم. اما کار را با حرفها و متن های حاشیه ای پر نمی کنیم. این پروژه خیلی خاص است.

هر چند فیلم های برادران کوئن به طور معمول از طرح پوچی مخمصه ها و دشواری های زندگی لذت می برند، اتان قول می دهد که فیلم بعدی آنها به جای طرح سوال، پاسخگو باشد و به سبکی فیلم «یک مرد جدی» نباشد. اتان می گوید: آن موقع ما هنوز بزرگ نشده بودیم. اما حالا بزرگ شده ایم و آماده ایم تا به پرسش های بزرگ جواب بدهیم.