«خداحافظ بچه» با شریفی‌نیا و حقیقت‌دوست در پرورشگاه + عکس

همشهری جوان: مهراوه شریفی نیا بعد از سه چهار سال دوری، با «خداحافظ بچه» دوباره به تلویزیون برگشته و در باکس پخش ماه رمضان – که به نظرش بهترین باکس پخش سیماست – جایی برای خودش باز کرده.

او می گوید دوست دارد مثلا هر سه سال، یک بار یک سریال رمضانی خوب داشته باشد و البته سوژه هایی که قلقلکش بدهند را ترجیح می دهد برای تجربه کردن؛ مثل همین نقش «لیلا» که به نظرش، نقشی ملموس و جالب است.


در پشت صحنه سریال، چند دقیقه ای را که به استراحت عوامل اختصاص دتادند، از او قرض گرفتیم و گفت و گویی کوتاه کردیم درباره خداحافظ بچه و دغدغه هایش.

چطور شد که قبول کردید نقش زنی را که نمی تواند بچه دار شود بازی کنید؟

- راستش من دیگر تصمیم نداشتم نقش زن باردار بازی کنم اما دغدغه داشتن بچه اتفاق جالبی است. وقتی فیلمنامه را خواندم، دیدم این نقش خیلی جای کار دارد، به خصوص برای من که مادر شدن را تجربه نکردم. به اضافه اینکه باکس پخش ماه ماه رمضان وعوامل این گروه را دوست داشتم ودلم می خواست یک سریال ماه رمضانی خوب داشته باشم که سوژه عجیب و غریبی نداشته باشد.

می خواستم سوژه اش ملموس باشد. بچه دار شدن مشکل خیلی از خانواده های ماست. ما به یک سوژه خیلی تلخ، نگاهی خیلی شیرین داریم یک نگاه خیلی ساده و کمی هم طنزآمیز. من این نگاه را خیلی دوست داشتم. از آنجایی که این سوژه خیلی تلخ است، اگر بخواهیم آنرا به همان تلخی بیان کنیم، خیلی غم انگیزتر از این می شود که شما الان می بینید ولی ما سعی کردیم این سوژه را دوست داشتنی روایت کنیم وساده. سعی کردیم با این نوع نگاه، از غم سوژه بکاهیم؛ و همه اینها دست به دست هم داد و باعث شد که من این کار را قبول کنم.


اگر خودتان در زندگی واقعتی در همین شرایطی که لیلا دارد، قرار می گرفتید، مثل لیلا رفتار می کردید؟

- نه، من اصلا اینقدر اصرار نمی کردم و می گفتم اگر خدا خواسته که چنین اتفاقی نیفتد، پس حتما قرار است که نیفتد.

حاضر بودید بچه ای را به فرزندی قبول کنید؟

- نمی دانم.


درباره همین سوژه، یعنی قبول کردن سرپرستی بچه ای که خانواده ندارد، چه نظری دارید؟

- به هر حال تصمیم خیلی سختی است ولی در عین حال کار خیلی ارزشمندی هم هست. خیلی ها دوست دارند این کار را انجام بدهند و به نظرم حرکت خداپسندانه ای است اما باید در نظر داشت که این بچه، یک امانت صددرصد است. بچه خودت که باشد باز هم امانت است، ولی در مورد بچه دیگران این امانت بودن دو چندان می شود و تو باید خیلی مواظب اخلاق و رفتار خودت و تاثیری که روی آنبچه می گذاری باشی.

من فکر می کنم خیلی ارزشمند است اگر کسی بتواند زیر پر و بال بچه ای را بگیرد که از داشتن پدر و مادر محروم است و امیدوارم آنقدر بتوانند این بچه را سرشار از مهر کنند که او خوشحال باشد از اینکه در کنار این خانواده است. به نظرم این کار، بزرگواری و بزرگ منشی می خواهد که نمی دانم من آن را دارم یا نه.


تجربه بازی کردن در کنار شهرام حقیقت دوست چطور بود؟

- این دومین تجربه همکاری ماست. تجربه اولمان خیلی خوب بود. این هم همینطور. بخشی زیادی از پیام های تبریکی که در این مدت دریافت می کنم، به خاطر آن است که همه می گویند شما دو ونفر چه رابطه خوبی دارید. این یعنی ما یک زوج خوب هستیم وهیچ کداممان بدون دیگری تعریف نمی شویم. در واقع توی این سریال ما سعی می کنیم نقش خانواده را خیلی مطرح کنیم. خدا را شکر، آنقدر که برای شهرام حقیقت دوست و خود من مهم است رابطه مان توی سریال در بیاید، مطرح نیست که خودمان به چشم بیایم.

برایمان توی سریال مهمتر این است که یک زن و شوهر خوب باشیم، نه اینکه من به تنهایی نقشم فوق العاده باشد و حقیقت دوست به تنهایی. این تفاهمی که بین ما وجود دارد، خیلی خوب است؛ به اضافه اینکه جفتمان به شدت به هم کمک می کنیم. حقیقت دوست، بازیگر بسیار پرانرژی و باهوشی است و این هوش او، توی تک تک سکانس هایمان به ما کمک می کند. علاوه بر آن حقیقت دوست، خیلی هم خلاق است و همه اینها باعث می شود که ما بتوانیم این رابطه و فضای زن و شوهر خوب بودن را بهتر نشان بدهیم. فکر می کنم اگر موفقیتی بوده و اگر مخاطب رضایتی داشته – که امیدوارم اینچنین بوده باشد – به خاطر همه این ریزه کاری هاست.


در همین مدتی که سریال پخش می شود، خیلی ها همین رابطه بین لیلا ومرتضی را ملموس می دانسته اند و آن را دوست داشته اند واصلا به خاطر همین هم سریال را دنبال می کنند.

- چقدر خوب! خب این باعث افتخار ماست چون ما با تمام وجودمان سعی کردیم هیچ کدام به خودمان فقط فکر نکنیم. در واقع اولویت اولمان این است که ما یک زوجیم، بعد من لیلا هستم و او مرتضی. به غیر از بخش هایی که می رویم دزدی، واقعا سعی کردیم الگوی یک خانواده خوب باشیم. اصلا دلمان می خواهد بچه داشته باشیم که پایه های خانواده مان مستحکمتر بشود و این اولویت اول ذهن هر دوی ما بوده.


شهرام چون تئاتر کار می کند و چون بداهه پردازی توی کارش زیاد دارد، سر این کار هم همیشه این خلاقیت همراهش است و همین خیلی به ما کمک می کند و باعث می شود که من هم پر از شوق و انرژی بیایم سر کار. چون می بینم پارتنر من چقدر پر از انرژی است و آن انرژی که من منتقل می کنم، متقابلا برمی گردد. در واقع من و آقای حقیقت دوست مثل پینگ پنگ کار می کنیم.

اینطور نیست که انرژی کارمان فقط به دیوار بخورد و بازخوردی نداشته باشد. به نظر من برای اینکه یک فیلم باورپذیر بشود، ما باید خودمان را فراموش کنیم. اگر پارتنر تو این کار را نکند ولی تو چنین کنی، کار خراب می شود؛ ولی وقتی جفتتان این کار را انجام بدهید، آن وقت بیننده شما را باور می کند. حالا اگر این رابطه هم باور شده، واقعا به خاطر این است که من وشهرام جفتمان خودمان را فراموش کردیم و سعی کردیم که قصه را درست دربیاوریم. حالا نمی دانم چقدر موفق بودیم.


بازخوردهای این مدت از طرف مردم و اطرافیان چطور بوده؟

- این یکی از بهترین گروه هایی است که با آنها کار می کنم. بچه های تیم همه فوق العاده اند. من رسما دلم تنگ می شود برای اینجا. هر روز که آفیش هستم، خوشحالم. آقای هادی واقعا زحمت می کشند یا آقای سلامی فیلمبردارمان، تذکرات خوبی می دهند و ریزبینی بالایی دارند. احساس می کنم ما همه دلمان را گذاشتیم و حالا این همانی است که فکر می کردم باید باشد. باید به دل مردم بنشیند. البته انتقادها و مشکلاتی را هم مطرح کرده اند ولی همین که اینقدر مردم ما را می بینند و اینقدر لطف دارند، برای ما با ارزش است. وقتی خیلی از خانم هایی که نمی توانند بچه دار شوند، برای من پیامک یا ایمیل می زنند و می گویند ما با بغض تو بغض میکنیم یا مثلا فلان لحظه، لحظه ای ازغ زندگی ما بود، برای من خیلی ارزشمند و دوست داشتنی است.