اشعار صائب تبریزی

<<اشعار صائب تبریزی>>

از فروغ عشق، خورشید قیامت کن مرا

یا رب از دل مشرق نور هدایت کن مرا

شسته رو چون گوهر از باران رحمت کن مرا

تا به کی گرد خجالت زنده در خاکم کند؟

موج بی‌پروای دریای حقیقت کن مرا

خانه‌آرایی نمی‌آید ز من همچون حباب

خانه دار گوشه‌ی چشم قناعت کن مرا

استخوانم سرمه شد از کوچه گردیهای حرص

زنده‌ی جاوید از دست حمایت کن مرا

چند باشد شمع من بازیچه‌ی دست فنا؟

آتشین رفتار چون اشک ندامت کن مرا

خشک بر جا مانده‌ام چون گوهر از افسردگی

از فراموشان امن آباد عزلت کن مرا

گرچه در صحبت همان در گوشه‌ی تنهاییم

تا قیامت سنگسار از خواب غفلت کن مرا

از خیالت در دل شبها اگر غافل شوم

مرحمت فرما، ز ویرانی عمارت کن مرا

در خرابیهاست، چون چشم بتان، تعمیر من

من که باشم تا کنم تلقین که رحمت کن مرا؟

از فضولیهای خود صائب خجالت می‌کشم

از جوانی حسرت بسیار می‌ماند به جا

آنچنان کز رفتن گل خار می‌ماند به جا

آنچه از عمر سبک‌رفتار می‌ماند به جا

آه افسوس و سرشک گرم و داغ حسرت است

در کف گلچین ز گلشن، خار می‌ماند به جا

کامجویی غیر ناکامی ندارد حاصلی

پیش این سیلاب، کی دیوار می‌ماند به جا؟

جسم خاکی مانع عمر سبک‌رفتار نیست

وقت آن کس خوش کزو آثار می‌ماند به جا

هیچ کار از سعی ما چون کوهکن صورت نبست

از شمار درهم و دینار می‌ماند به جا

زنگ افسوسی به دست خواجه هنگام رحیل

چون قلم از ما همین گفتار می‌ماند به جا

نیست از کردار ما بی‌حاصلان را بهره‌ای

برگ صائب بیشتر از بار می‌ماند به جا

عیش شیرین را بود در چاشنی صد چشم شور

باغهای دلگشا در زیر پر باشد مرا

نیستم بلبل که بر گلشن نظر باشد مرا

چون جرس گلبانگ عشرت در سفر باشد مرا

سرمه‌ی خاموشی من از سواد شهرهاست

دست دایم چون سبو در زیر سر باشد مرا

باده نتواند برون بردن مرا از فکر یار

بادبان کشتی از دامان تر باشد مرا

در محیط رحمت حق، چون حباب شوخ‌چشم

گردبادی می‌تواند راهبر باشد مرا

منزل آسایش من محو در خود گشتن است

تیغ اگر چون کوه بر بالای سر باشد مرا

از گرانسنگی نمی‌جنبم ز جای خویشتن

قطره‌ی آبی اگر همچون گهر باشد مرا

می‌گذارم دست خود را چون صدف بر روی هم