وقتی گردشگری ایران، گل می کارد!

 صبح بخیر: 


خرداد و تیرماه هر سال كشورمان به یكی از مقاصد مهم گردشگران محیط‌زیست تبدیل می‌شود و تمامش به دلیل گیاه نادری است كه در گیلان و ارتفاعات رودبار سالانه به‌مدت تقریبا یك ماه به آدم‌ها فرصت تماشایش را می‌دهد؛ سوسن چلچراغ تنها در 2 نقطه در سراسر دنیا می‌روید؛ اولی روستای داماش در رودبار و دومی در لنكران كشور آذربایجان.

سوسن چلچراغ نخستین‌بار در سال ۱۳۵۴ توسط گیاه‌شناسی فرانسوی به نام «لدر بوری» شناخته شد و پس از معرفی این گل به دولت ایران در همان زمان ازسوی شورای عالی محیط‌ زیست در شمار آثار زیست‌محیطی ملی كشور به ثبت رسید و پس از آن رویشگاه سوسن چلچراغ در روستای داماش به مساحت ۴ هكتار تحت حفاظت قرار گرفت.

 بعد از شناخته شدن، نام این گل در موزه تاریخ طبیعی ایران در فرانسه به‌صورت «لیلیوم لیدربور» به ثبت رسید و از همان وقت روستای داماش، كانون توجه ملی و جهانی شد. درباره نام ایرانی‌ این گل اما برخی معتقدند زیبایی و شباهت این گل به چلچراغ سبب شده كه این نام روی آن گذاشته شود اما مردم محلی می‌گویند، سوسن چلچراغ در شب‌ نورافشانی می‌كند و به همین دلیل چلچراغ نامیده می‌شود. آنها درست می‌گویند در واقع پرچم سوسن چلچراغ دارای مواد فلوروسانس است كه قابلیت بازتاب نور را دارد. اگر از تهران برای دیدن سوسن چلچراغ می‌روید مسیرتان می‌شود: تهران- قزوین، جاده رشت بین لوشان و منجیل، روستای داماش.

---

سرو یكی از نمادهای ایران است؛ همان كه كمی پیج و تاب خورده‌اش می‌شود بته‌جغه‌هایی كه در قدیمی‌ترین دستباف‌های ایرانی هم رد پایش دیده می‌شود.

از روستای داماش تا روستای هرزویل راه درازی نیست. ابتدای شهر منجیل، درست همان جایی كه همه نگاه‌ها به آسیاب‌های بادی و دریاچه‌ زیبایی كه پشت سد شكل گرفته، خیره می‌شود و همان وقت كه آدم فكر می‌كند این باد عجیب منجیل می‌تواند هر انسانی را از جا بلند كند، در سمت چپ جاده، راهی است كه به سمت روستایی در شمال منجیل می‌رود؛ روستای هرزویل كه در آن سروی است كه بعضی‌ها عمرش را هزار سال و بعضی دیگر تا 3 هزار سال گفته‌اند. به هر حال آنقدر‌ها عمر دارد كه ناصر خسرو در سفرنامه‌اش از آن یاد كرده و آن موقع هم بی‌تردید درخت بالا بلند و چشمگیری بوده است. حتما این را شنیده‌اید كه در بسیاری از نقاط ایران سروی است كه مردم آن را نظركرده می‌پندارند.

همچنان كه در عزاداری‌های محرم، در بسیاری از شهرهای ایران،  دست ساخته بسیار بزرگی را روی شانه‌ها حمل می‌كنند كه آن را نخل می‌نامند، نگاه كه كنید به شكلش، درست شبیه یك سرو است و آن شیوه سوگواری نشان از به دوش كشیدن قامت سروقدان به خاك افتاده در كربلاست. سرو در قدیمی‌ترین نقش‌های ایرانی، مثل تخت‌جمشید هم جای دارد. در باغ‌های ایرانی كه مفهوم بهشت از آن آمده هم سرو مهم‌ترین نماد است.

برای همه اینهاست كه از روزگاران كهن مردم سرو را مقدس می‌دانستند و دانستن این باورها به دلچسبی تماشای سروی چندهزار ساله می‌افزاید. سرو هرزویل یكی از آثار طبیعی ملی ایران و تحت حفاظت سازمان محیط‌زیست است و در مساحتی حدود 625 متر مربع با حصار از بقیه منطقه جدا شده‌ و در آن نگهداری می‌شود.

---

نیمه اول خرداد و اوایل پاییز بهترین زمان صعود به قله درفك است، مسیرش هم آنقدرها سخت نیست كه نیاز به تجربه كوهنوردان حرفه‌ای داشته باشد؛ قدرت بدنی و تجربه طبیعت‌گردی كافی است، پس همین  كه برای دیدن سوسن چلچراغ می‌روید بهترین وقت است برای صعود به قله بسیار زیبای درفك كه 2733 متر از سطح دریا ارتفاع دارد؛ آتشفشان خاموشی كه بزرگ‌ترین كاسه آتشفشانی در ایران به نام آن است. بعد از اینكه از تماشای سوسن چلچراغ و سرو هرزویل فارغ شدید بهترین راه رسیدن به مسیر صعود درفك پرسیدن از راهنمایان محلی است. اما موقعیت جغرافیایی دقیقش می‌شود؛ ۵۰ كیلومتری جنوب شرقی رشت در استان گیلان و مقابل رستم‌آباد در بخش خورگام شهرستان رودبار. از جنوب به كوه‌های منجیل وصل است و از مشرق و جنوب شرقی به تماشای پیشكوه و رشته كوه‌های تخت‌سلیمان ایستاده و تا دره سه هزار تنكابن ادامه دارد. از سمت شمال به دشت گیلان و دریای مازندران مشرف است. غرب درفك به اعماق دره سپیدرود پیوند می‌خورد كه آغاز ارتفاعات البرز غربی است.