متفرقه
2 دقیقه پیش | با زخم های زندگی چه کنیم؟در این سلسله مطالب مباحثی درباره زندگی معنای زندگی روابط و احساسات و ... توسط دکتر شیری ارائه خواهد شد. صبح بخیر: ممکن است شما هم مانند بسیاری از افراد جامعه برای حل مشکلات ... |
2 دقیقه پیش | نظر آیتالله محقق داماد درمورد سید حسنآیت الله سید مصطفی محقق داماد، برادر حضرت آیت الله سید علی محقق داماد در پاسخ به سئوالی در خصوص اجتهاد آیت الله سید حسن خمینی، گفت: نظر بنده در مورد ایشان همان نظر اخوی ... |
یاران امام حسین (ع) چه می گویند ؟
مقالات ائمه و اولیا خدا امام حسین (ع) یاران امام حسین (ع) چه می گویند ؟یاران امام (ع) از برگزیده ترین افرادى بودند که خانواده و دوستان خود را رها ساختند و در رکاب امام (ع) جانبازى و فداکارى کردند و چون قهرمانانى شجاع به جهاد پرداختند، و براى شرکت در میدان کارزار، گوى سبقت را از یکدیگر ربودند.
آنان خطاب به پیشواى خود گفتند: ما به یارى تو آمده ایم، تا جان خود را فدا کنیم و سعى و تلاش ما این است که در راه حفظ جان تو بکوشیم و از شر دشمن تو را در امان داریم.
نه تنها آنان مرگ را به چیزى نمى گرفتند، بلکه از این درجه و مقامى که در پرتو یارى امام (ع) نصیب آنان گشت علائم شادى و سرور در چهره آنها نمایان مى شد.
آنگاه که امام (ع) به آنان گفت: شما آزاد هستید و مى توانید مرا ترک کنید و از میدان نبرد دور شوید. آنان از این امر خوددارى و به خدا سوگند یاد کردند و گفتند: ما هرگز تو را رها نمى سازیم و این سرزمین را ترک نمى کنیم. آیا درست است که ما شما را تنها گذاریم در حالى که دشمن تو را در محاصره قرار داده است.ما در ایفاى حق و یارى تو به درگاه خداوندى چه عذرى خواهیم داشت؟
یکى از آنها مى گفت: به خدا قسم، من هرگز تو را ترک نخواهم کرد.من به مبارزه و نبرد با دشمنان تو تا آنجا ادامه مى دهم که نیزه ام در سینه آنان بشکند، و با شمشیر خود آنقدر زخم به بدنشان وارد سازم که تیغ آن از دسته جدا گردد، و چنانچه سلاحى در دست نداشته باشم با پرتاب سنگ بر دشمن مى تازم.
و از تو جدا نخواهم شد، تا آنگاه که در رکاب تو جان به جان آفرین تسلیم کنم.
یکى دیگر مى گفت: چنانچه مى دانستم که در راه تو کشته شده و بار دیگر زنده مى شوم و در حالى که زنده هستم، بدنم را با آتش مى سوزانند و هفتاد بار این امر را درباره من انجام مى دهند، در این صورت باز هم دست از تو بر نخواهم داشت.
دیگرى مى گفت: به خدا سوگند، من دوست دارم در راه تو کشته شوم و دوباره زنده گردم و این امر تا هزار مرتبه تکرار شود، و خداوند به این وسیله تو و خاندان تو را از شر دشمن محفوظ بدارد.
یکى دیگر از یاران امام (ع) رو کرد به آن حضرت و گفت: چنانچه من بخواهم زنده بمانم و از تو جدا شوم.چه بهتر در حالى که زنده هستم طعمه حیوانات درنده گردم.
بدین ترتیب یاران امام حسین (ع) در راه پیشواى خود از هرگونه فداکارى و جانبازى دریغ نکردند.آنان هرگز به خود اجازه ندادند در حالى که زنده هستند کمترین آسیبى به آن حضرت برسد، و تاب جدایى از او را نداشتند و یکپارچه خود را سپر بلا ساختند و تا آنجا هدف تیر و نیزه قرار گرفتند، تا جان خود را فدا کردند.
در روز عاشورا آنچنان با شجاعت و دلیرى به نبرد پرداختند که تاریخ هرگز تا کنون به خاطر ندارد.و در حالى که تعداد سواران آنان از سى و دو نفر بیشتر نمىشد به لشگر بىشمار دشمن تاختند و قهرمانانه جنگیدند.
کتاب: سیره معصومان، ج 4، ص 86
ویدیو مرتبط :
یاران امام حسین( قیس بن مسهر سفیر امام به کوفه)
خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :
مزار یاران امام حسین (ع) در کربلا +عکس
روایت عامه است که امام حسین (ع) در واقعه کربلا و در مقابل سپاه چندهزار نفری یزید، فقط 72 تن یار داشتند اما منابع تاریخی تعداد یاران ایشان را که اکنون مزارشان در جوار حرم او است؛ متغییر بین 72 تا بیش از یکصد نفر ذکر کردهاند.
تمام شهیدان کربلا، به جز حضرت ابوالفضل (ع)، حر بن یزید ریاحی و حبیب بن مظاهر، در نزدیکی مزار امام حسین (ع) به خاک سپرده شدهاند، مدفن آنها در جنوب شرقی ضریح امام و به فاصله چند متری آن قرار دارد.
ضریح که بر سَر دَرَش 120 لوح مزین به نام یاران امام حسین (ع) در واقعه کربلا نصب شده، آنقدرها بزرگ نیست و به دیواری تکیه کرده که میان شور و التهاب حرم پناه زائران گمگشته شده است.
این بخش از حرم پیش از توسعه، یعنی تا سال 1213 ق، بقعهای جداگانه داشت و مستقل و مجزا بود، آنچنان که ابو حمزه ثمالی روایت میکند؛ «سپس از حرم مطهر خارج شو و در مقابل قبور شهدا بایست».
از همان سال عملیات توسعه حرم آغاز میشود. به خواست سیدعلی طباطبایی و آیتالله شهرستانی برای تأمین رفاه زائران دیوار آن بقعه را برمیدارند و راهروی درِ ورودی رواق جنوبی به مزار شهیدان را میبندند و در قسمت شمالی آن، ضریحی از چوب ساج قرار میدهند، سپس دیوار حائل را برمیدارند و آن را به حرم متصل میکنند و به این صورت امکان طواف در اطراف مزار یاران امام حسین (ع) از بین میرود، اما فضا برای حضور زائران بازتر میشود.
در 1230 ق، ضریحی از برنج با کتیبهای نقرهای با شعرهای محتشم کاشانی بر آرامگاه شهیدان نصب و صندوقی از خاتم نیز در داخل آن قرار داده میشود.
اوایل قرن چهاردهم هجری قمری، انیسالدوله، همسر ناصرالدین شاه، ضریح نقرهای به طول حدود 80/ 4 در پنج شبکه و ارتفاع 70/ 1 به این آرامگاه تقدیم کرد. این ضریح جایگزین ضریح قبلی شد که حالا هم در آن مکان دیده میشود.
در 1361 ق، صندوق خاتمکاری این آرامگاه به کوشش «محمد صنیع خاتم شیرازی» تعمیر و دیوارهای اطراف ضریح به دست هنرمندان ایرانی آینهکاری شد.
و اکنون مزار آنها در داخل اتاقک دوازده متری که حاوی صندوقی خاتمکاری شده است، قرار دارد، پنجرهای از نقره به طول پنج متر نشانهای از این آرامگاه در حرم امام حسین (ع) است که بر سر دَرَش اسامی 120 تن از شهدای کربلا بر لوحهایی از کاشیهای آبی نقش بسته است.