نردبانی تا خدا

خدای من! با نعمتت مرا آغاز كردى؛ پیش از آن كه چیزى به یادآمدنى باشم و از خاكم آفریدى و سپس در صلب‏ها جایم دادى؛ ایمن از سختى‏هاى دوران و رفت و آمد سالیان و روزگاران و من در دهلیزهاى تاریخ و زوایاى قرون، هماره از صلبى به رحمى كوچ مى‏كردم و این لطف و احسان تو بود كه مرا در زمان حكام كفر و در زمان عهدشكنان پیامبرْ ناشناس، لباس خلقت نپوشاندى و در وجود نیاوردى؛ بلكه زمانى روح آفرینش در من دمیدى كه بستر هدایت را از پیش گسترده بودى و جاده سعادت را هموار كرده بودى.

تو مرا از آبى ریختنى سرشتى و در ظلمات سه گانه میان گوشت و پوست و خون، سكنایم دادى. نه مرا در كار خلقتم گواه گرفتى و نه كارى از آفرینش را بر دوش من گذاشتى و سپس، مرا تمام و كمال، بى‏هیچ عیب و نقص، بر هودج هدایت نشاندى و به سوى دنیا گسیل داشتى و مرا در گهواره كودكى با دست‏هاى ملاطفتت حفظ كردى و از میان غذاها، شیرى خوشگوار برایم برگزیدى و دل‏هاى پرستاران را بر من مهربان كردى و مهربانى مادران را به كفالت من گماشتى و مرا از شر جن و انس در امان داشتى و مرا در مسیر تعادل از پرتگاه‏هاى زیادى و كاستى محافظت كردى.

پس تو بزرگ و عزیز و بلند مرتبه‏اى؛ اى بخشندگى محض واى مهربانى تمام!

خدایا! من شهادت مى‏دهم با تمامى وجودم، از قله حقیقت ایمانم و از بلنداى بناى محكم یقینم، با خلوص و صراحت توحیدى‏ام و از اعماق پوشیده ضمیرم، با بندبند رگ‏هاى دیدگانم و روشنایى چشمانم، با چین‏ها و چروك‏هاى صفحه پیشانى‏ام، با زوایاى حفره‏هاى وجودم، با نرمینه پره‏هاى بینى‏ام، با تارها و دهلیزهاى پرده شنوایى‏ام، با تك‏تك اجزاى لب‏هایم و با تمامى حركات كلام آفرین زبانم، با فراز و نشیب‏ها و چم و خم‏هاى دهان و آرواره‏ام و رستنگاه دندان‏هایم، با همه مجارى خوردن و آشامیدنم، با جزء جزء بشره مغزم و پوست سرم، بانخاع و رگ‏هاى ریسمان گونه گردنم، با قفسه سینه‏ام، با رگ‏هاى طناب آساى حمایل بر دل و جگرم، با بندهاى پوشیده دلم، با اجزاى كناره‏هاى جگرم، با محتویات غضروف‏هاى دنده‏هایم، با گیره‏هاى بندبند مفاصلم، با انقباض عضلاتم، با گوشه‏هاى سرانگشتانم، با گوشتم، خونم، مویم، پوستم، عصبم، نایم، استخوان‏هایم، مغزم، رگ‏هایم و با همه اعضا و جوارحم كه از اوان كودكى و شیر خوارگى در من تافته و بافته شده، با آن چه زمین از من مى‏شناسد و حمل مى‏كند، با خواب و بیدارى‏ام، با حركت و سكونم و با ركوع و سجودم؛ خداى من! با همه اینها شهادت مى‏دهم كه اگر در عمرى جاودانه سر كنم و تمام هم و غم و تلاشم را بر شكرگزارى یكى از نعمت‏هاى تو بگذارم، نمى‏توانم. خداى من! حتى شكر یكى از نعمت‏هاى تو را نمى‏توانم؛ مگر باز به لطف و عنایت و توفیق تو كه آن نیز شكرى تازه و جاودانه مى‏طلبد و ثنایى تازه‏تر و ماندگارتر.

آرى معبودم! اگر من و تمام خلق شمارنده‏ات، همت كنیم و حرص بورزیم كه نعمت‏هاى قدیم و جدید تو را ـ نه سپاس بگزاریم كه ـ بشناسیم و در شماره آوریم، نمى‏توانیم؛ محال است بتوانیم.

... و چگونه بتوانیم؛ در حالى كه خودت در كتاب ناطقت و اخبار صادقت گفته‏اى:

«وَ اِنْ تَعُدّوا نِعْمَةَ اللّهِ لا تُحْصوها؛ اگر بخواهید نعمتهاى خداوند را بشمارید، نمى‏توانید».

خدایا! مرا آزرمناك خویش قرار ده، بدان‏سان كه انگار مى‏بینمت و مرا آن گونه حیامند كن كه گویى حضور عزیزت را احساس مى‏كنم.

دعاى عرفه امام حسین علیه‏السلام

چاره‌اندیشی برای حفظ حرمت زائران خانه خدا

نماینده ولی‌فقیه و سرپرست حجاج ایرانی در حالی از احتمال لغو عمره مفرده آینده خبر می‌دهد كه با وجود هشدارهای هر ساله مسوولان ایرانی به مقامات عربستان دراین‌باره، توهین به زائران ایرانی در حج و عمره هر سال از سوی پلیس این كشور تكرار می‌شود.

به گفته آیت‌الله محمد محمدی ری‌شهری، از‌آنجا كه رهبر معظم انقلاب اسلامی بر حفظ عزت و حرمت زائران ایرانی تاكید دارند و با توجه به این كه سفر عمره، عملی مستحبی است، در صورتی كه مذاكرات با مقام‌های عربستان به نتیجه‌ای نرسد، این سفر معنوی برگزار نخواهد شد، اما در صورتی برگزار خواهد شد كه خواست‌های ایران برآورده شود.

احتمال لغو عمره مفرده، هشداری است كه سال‌هاست مسوولان ایرانی با مشاهده بی‌حرمتی‌های ماموران عربستان سعودی نسبت به ایرانیان، آن را به سعودی‌ها یادآوری می‌كنند، اما امسال این ماجرا شكلی جدی‌تر به خود گرفت؛ به طوری كه در تابستان امسال نیز نماینده ولی‌فقیه از توهین به روحانیان كاروان‌ها و ۸۰۰ هزار زائر ایرانی و سخنان اهانت‌آمیز خطبای مسجدالحرام و مسجدالنبی نسبت به شیعیان بشدت انتقاد كرد.

آیت‌الله محمد محمدی ری‌شهری در آن زمان، ضمن ارائه گزارش سفرش به رهبر معظم انقلاب تاكید كرد: به این دلیل این گزارش را اعلام كردم كه اگر بی‌حرمتی و توهین به زائران و روحانیون ادامه یافت، ایشان تصمیم بگیرند؛ البته تصمیم در این موضوع نیز دست من و دولت نیست بلكه باید رهبری كه سیاست‌های اصولی كشور را تعیین می‌كنند، تصمیم بگیرند و هرچه ایشان تصمیم بگیرند؛ ما موظف به انجام آن هستیم اما به نظر بنده، این وضع قابل تداوم نیست.

غلامحسین اسلامی‌فرد، مدیر ارتباطات و اطلاع‌رسانی بعثه در این زمینه در گفتگو با «جام‌جم» می‌گوید: احتمال مطرح شده از سوی آیت‌الله محمدی ری‌شهری حاصل مشاهدات ایشان در آخرین سفر عمره و توجهشان به گزارش‌های زائران ایرانی از این سفر‌ها بوده است.

او اظهار می‌كند: ممانعت از فعالیت روحانیون راهنمای كاروان‌ها، ممانعت از زیارت بقیع و حرم و توهین‌های كلامی به زائران همگی از جمله دلایلی است كه احتمال این تصمیم را افزایش می‌دهد.

اما توهین به زائران ایرانی فقط به آنچه مدیر ارتباطات و اطلاع‌رسانی بعثه می‌گوید ختم نمی‌شود و رفتارهایی چون انگشت‌نگاری و چهره‌نگاری از زائران ایرانی، ضرب‌وشتم آنان و ایجاد شرایط نامساعد برای زائران زندانی شده از سوی عربستانی‌ها در بازداشتگاه‌های این كشور نشان می‌دهد اهانت به ایرانیان برای پلیس تندروی مذهبی این كشور به امری عادی بدل شده است!

اسلامی‌فرد درباره واكنش مسوولان عربستان به شكایت مقامات ایرانی از اهانت به زائران می‌گوید: آنها معمولا این گزارش‌ها را تایید نمی‌كنند و حتی گاهی با شنیدن آنها ابراز تعجب می‌كنند.

با این حال، او با اشاره به این كه ممكن است مذاكرات ایران با عربستان برای پایان دادن به توهین‌ها به نتیجه برسد، تصریح می‌كند: پیشتر نیز عربستان در برابر برخی درخواست‌های ایران مثل برگزاری دعای كمیل و مراسم برائت از مشركان، نرمش نشان داده است.