ماجرای هادی نوروزی و دغدغه لایک

هفته نامه چلچراغ - چیا فوادی: از درگذشت کاپیتان پرسپولیس دو هفته ای است می گذرد. هادی نوروزی، کاپیتان پرسپولیس، به صورت ناگهانی درگذشت و البته درگذشتش هم چنان برای خودش معمایی است. خبر درگذشتش ساعت شش صبح پنج شنبه دو هفته پیش به گوش خبرنگاران ورزشی رسید و دو ساعت بعد تایید شد. همین که خبر تایید شد، فضای مجازی پر از عکس های هادی نوروزی شد، تب «نوروزی» همه جا را گرفت. تبی که البته نمونه اش را قبلا هم داشتیم، تب ناصر حجازی و تب هایی از این دست.

احترام همه آن ها واجب است، ناصر حجازی یک دروازه بان پرافتخار بود و مراسمش هم باشکوه برگزار شد و طرفدارانش هم به ورزشگاه آزادی و مزارش ریختند و خلاصه این که طبیعی بود که برای چنین چهره سرشناسی چنین واکنشی نشان داده شود. اما در چند سال گذشته پدیده ای جدید در مراسم بزرگداشت و عزاداری رو شده است، که حضور در این مراسم یک نوع تفریح حساب می شود. درباره این تفریح البته حرف زیاد است و بهتر است تا پایان مطلب را بخوانید.


حتما قبول دارید که مرتضی پاشایی یک خواننده پرطرفدار نبود، همین طور هادی نوروزی. هادی یک بازیکن سر به زیر و البته دوست داشتنی و نه چندان معروف بود. معروفی که نوشته می شود. منظور آن معروفی است که در ذهن هواداران فوتبال است، نه معروفی که تعریفی گسترده تر دارد. نوروزی کاپیتان پرسپولیس بود، بازیکن زحمت کشی بود، اما از آن ستاره هایی که حتی نمی توانند یک سینما بروند، به سوپرمارکت سری بزنند یا راحت دست زن و بچه را بگیرند و در خیابان راه بروند و به پارک هم بروند، نبود.

نگارنده درست صبح روزی که هادی درگذشته بود، در محل زندگی اش در شهرک غرب تهران حاضر بود و بسیاری از اهالی محل هم نمی دانستند که هادی نوروزی در فلان کوچه سکونت دارد. مهم این است که همه بدانند حضور هادی در پرسپولیس بود که نوروزی را برای همه «نوروزی»تر هم کرده بود. درواقع پرسپولیس پرطرفدار، بی کاپیتان شده بود و این داغ بزرگ روی دل هواداران پرسپولیس بود و همین عامل بود که درگذشت نوروزی را مهم تر کرده بود.

اما اگر قبول کنیم که پرسپولیسی بودن نوروزی، همه ماجراهای حول و حوش مرگش را داغ تر می کرد، آن وقت می شود بسیاری از رفتارها را ارزیابی کرد و درواقع درباره شان قضاوت کرد؟ خب حالا با حجمی از صفحات اجتماعی مردم رو به روییم، حتی آن هایی که فوتبال را دوست نداشتند هم کاور و عکس صفحه شان هادی نوروزی شده بود.

جمعه دو هفته پیش هم بسیاری به ورزشگاه آزادی آمدند و در مراسم تشییع جنازه شرکت کردند، در حالی که حتی یک بار هم به ورزشگاه آزادی نیامده بودند. بهتر است بدانید که همه این ها گوشه ای از قدرت و نفوذ شبکه های اجتماعی است. اما هم بازی های نوروزی پس از تشییع جنازه چه کردند؟ چند ساعت پس از تشییع جنازه روی صفحات اجتماعی شان هم از همان هوادارانی انتقاد کرده بودند که در زمان حضور نوروزی در پرسپولیس و کاپیتانی اش، بازوبند را برای او گشاد می دانستند و حتی علیه او شعار می دادند.

این شوک دوم بود. شوکی که واقعیتی تلخ از فوتبال ایران را فاش می کرد. هادی نوروزی با همان تواضع مثال زدنی و آرامش نسبت به همه این شعارها سکوت کرده بود و شما یک کلمه مصاحبه از نوروزی پیدا نمی کنید که علیه شخصی یا جریانی صحبت کرده باشد. کاری ندارد، سرچ  کنید، بگردید. اما بازی روزگار بازی سختی است. شاید همین مسائل بود که اشک را به چشم هواداران پرسپولیس می آورد. آن هایی که در روزهای بد نتیجه گرفتن پرسپولیس نوروزی و هم بازی هایش را مقصر قلمداد می کردند و علیه شان شعار می دادند، در بد مخمصه ای گیر کرده بودند.

اما داستان ادامه دارد. درواقع داستان تلخ ادامه دارد. همین شبکه های اجتماعی که صبح روز مرگ هادی نوروزی برایش سوگواری می کردند؛ چند ساعت بعد شروع به پخش اخبار ضد و نقیض و شایعات کردند. مصاحبه های پزشکان و متخصصان قلب و عروق که حتی پرونده را ندیده بودند، کار را سخت تر هم کرده بود.


یکی می گفت سکته قلبی بوده، دیگری می گفت سکته نبوده، آن ها هم اسیر جو شدند. عده ای معدود که منطقی بودند، می گفتند باید منتظر جواب پزشکی قانونی ماند. جوابی که همین هفته بعد خواهد آمد و تازه اگر رسانه ای بشود که نمی شود، دلیل مرگ را مشخص می کند. اما باز شبکه های اجتماعی شروع به انتشار شایعه کردند. هر شایعه ای که فکرش را بکنید، منتشر شد. از سیاسی گرفته تا غیرسیاسی و ورزشی و غیرورزشی.

بیچاره همسر آن مرحوم در همان حالت و در حالی که پدر دو فرزندش را به خاک نسپرده بود، مجبور به مصاحبه ای با خبرگزاری های رسمی مملکت شد که هادی در خواب فوت شده، هادی ساعت چهار صبح نفس نمی کشید و چه و چه و چه تا مبادا به شبکه های ماهواره ای خوراکی داده نشود.

اما یک روز بعد و در پایان مراسم تشییع جنازه باز هم این ماجرا ادامه داشت. گفتند همسر نوروزی کری خوانده و به استقلالی ها شش نشان داده، از لحظات ضجه زدن همسر نوروزی، عکس گرفتند، سایت ها به دنبال کلیک گرفتن بودند و تصاویر پسر و دختر نوروزی، آن قدر دست به دست شد که همه گیج بودند.

اینستاگرام افراد هم به دنبال لایک گرفتن بودند. یک روز بعد و در مراسم خاک سپاری با همه آن داستان ها، اتفاق بدتری افتاد. عکاس یک سات ورزشی، از صورت نوروزی در کفن عکس گرفت و آن را روی سایتش منتشر کرد. البته این سایت پس از انتشار عکس در فضای مجازی، با فشار افکار عمومی عکس را برداشت، اما دیگر فایده ای نداشت. عکس منتشر شده بود و کاری اش هم نمی شد کرد. تصویر نوروزی در کفن و در خاک. از این کار بدتر و زشت تر هم می شد؟ آیا انتشاردهندگان تصویر به فرداروزی که بچه های نوروزی بزرگ شوند و این صحنه را ببینند، فکر کرده اند؟ به خاطر کلیک، به خاطر لایک به خاطر چه؟ واقعا ما داریم کجا می رویم؟

و دردناک تر و بدتر و خجالت بارتر از همه این ها، ماجرای سلفی گرفتن هاست. سلفی گرفتن با تابوت، سلفی گرفتن با ستاره های عزادار، سلفی گرفتن با کسانی که اصلا رضایت به عکس گرفتن ندارند، اما به خاطر رودربایستی با مردم و هواداران فوتبال مجبورند عکس بگیرند. در مراسم ختم نوروزی، و در لحظات پایانی، نزدیک بود عادل فردوسی پور زیر دست و پا خفه شود. تنگی نفس بدی گرفته بود و او را به زور از میان جمعیت به داخل خودرویش کشاندند و از مهلکه دور کردند.

اگر یک روز تنگی نفس گرفتن ستاره ها در مراسم تشییع و خاک سپاری و ختم، تلفات داد، چه کسی پاسخ گوست؟ کار به جایی رسیده که مراسم ختم و خاک سپاری به یک نوع تفرج تبدیل شده است. واقعا ما داریم به کجا می رویم؟ به کدامین سمت؟ به کدامین سو؟ بهتر نیست کمی به خودمان بیاییم؟