آشنایی با ورزش گلف

آشنایی با ورزش گلف
گلف از جمله ورزش‌ها و بازی‌های فضای آزاد است که در آن بازیکنان به طور فردی یا تیمی به‌وسیله چوب‌های مخصوص توپ کوچکی را درون سوراخی در زمین می‌اندازند.به طور کلی گلف پرتاب یک توپ از نقطه آغاز بازی به درون یک سوراخ است که به‌وسیله یک یا چند ضربه پیاپی و بر طبق قوانین مشخصی صورت گرفته باشد.

 

تاریخچه گلف در جهان:
نشانه‌های اولیه رشته ورزشی گلف برمی‌گردد به سال 1413 در اسکاتلند و در آن زمان این رشته مختص شاهزاده‌ها و درباریان بود. در سال 1503 و پس از یک توقف حدودا 50 ساله بازی گلف برای همگاه آزاد شد.اولین باشگاه گلف جهان در سال 1754 در سنت اندروز اسکاتلند تاسیس و در ایران نیز گلف از سال 1924 بازی شد.

بازی گلف یکی از پرطرفدارترین بازی‌های دنیا به حساب می‌آید. این بازی در عین سادگی یکی از مشکل‌ترین بازی‌های دنیا است. لازمه این بازی، تلفیق نیروی فکری و آمادگی جسمانی بازیکن است.هدف عمومی بازیکنان گلف این است که چطور ضربات با ارزشی را ذخیره و حساب ضربات خود را پائین نگهدارند. چرخش صحیح و چوب‌گیری خوب، اصول بازی موفق است. یک بازیکن تمام عیار باید دارای 4 خصوصیت اصلی باشد: یکنواختی، خونسردی و آرامش، شعور عمومی و تمرکز حواس.

 

پیدایش گلف در ایران:
حدود سال 1304 همزمان با ورود اتباع خارجی به منظور کشف و استخراج نفت در مناطق نفتخیز جنوب کشور این ورزش وارد ایران شد. تا قبل از ملی شدن صنعت نفت هیچ ایرانی این بازی را انجام نمی‌داد و بازی گلف انحصاراً در دست خارجی‌ها بود.در تهران نیز این رشته به صورت اختصاصی و در مجموعه ورزشی انقلاب از سال 1340 انجام شد.
پس از انقلاب تشکیلات ورزش گلف کشور از اردیبهشت سال 1370 در قالب یک کمیته آغاز به کار کرد و با توسعه فعالیت‌های خود رسماً به عنوان فدراسیون گلف جمهوری اسلامی ایران معرفی و در لیست فدراسیون‌های رسمی کشور قرار گرفت.این فدراسیون در سال 1996 میلادی به عضویت شورای جهانی گلف درآمد و بعدها با کنفدراسیون گلف آسیا و اقیانوسیه نیز مرتبط شده است.

 

 
زمین و تجهیزات گلف:
زمین گلف حدود 30 تا 40 هزار متر مربع وسعت دارد. برای بازی گلف کفش ویژه میخ‌داری نیاز است تا به هنگام ضربه زدن پای بازیکن نچرخد. لباس گلف هم برای راحتی حرکت بدن و از جنس مخصوص درست شده است.
زمین استاندارد گلف داری 18 حفره است. فاصله حفره‌ها از نقطه شروع و از یکدیگر متفاوت بوده و معمولاً بین 100 تا 600 یارد متغیر هستند که در این فواصل موانع گوناگونی از قبیل موانع آبی و شنزار و چمنزارهای بلند و پرپشت طراحی و گنجانده شده است.

برای گلف‌بازی ساک ویژه‌ای نیاز است تا 14 چوب گلف را در خود جای دهد. این ساک در زیر خود چرخ‌هایی دارد که به گلف‌باز اجازه می‌دهد تا ساک و چوب‌های خود را به راحتی در سراسر زمین به همراه ببرد. هر کدام از این چوب ها برای زدن ضربه‌های گوناگونی به کار می‌روند. هر بازی گلف بین 4 تا 5 ساعت طول می‌کشد و دارای قوانین ویژه‌ای است.

ویژگی‌های ورزش گلف:
بازی گلف در فضای باز و عموماً در بین درختان و چمنزارها با پستی و بلندی‌های طبیعی انجام می‌شود که این امر باعث آسایش و آرامش درونی فرد می‌گردد.وجود حداکثر اکسیژن و نور طبیعی در محل بازی گلف به ارگانیسم بدن این اجازه را می‌دهد که کلیه دستگاه‌های حیاتی به خوبی انجام وظیفه نموده و در این حالت طبیعتاً قدرت اندیشه و تصمیم‌گیری به مراتب بیشتر از زمان‌ها و مکان‌های دیگر است.

امکان انجام این ورزش از سنین کودکی تا کهنسالی وجود دارد، هر چند که تحرک لازمه جوانی است مع‌الوصف قابلیت استمرار و تکرار مداوم و آهسته این ورزش آمادگی جسمانی را تا سنین بالا حفظ می نماید.گلف فعالیتی بسیار مناسب برای کهنسالان می باشد زیرا روند اجرا و انجام این ورزش عاری از حرکات تند وفشارهای نامنظم بر اندامها و عضلات بر خلاف ورزشهای دیگر می‌باشد.

 

 
مسافت طی شده در ورزش گلف حدود 8 کیلومتر با زمان متوسط 3 الی 4 ساعت است که این حجم فعالیت با توجه به زمان آن فعالیتی ایده آل برای افراد مسن می‌باشد.طی مسیر در ورزش گلف همراه با انگیزه و هدف است از این رو ورزشکار گلف باز همواره انگیزه ای تازه برای طی مسیر دارد و به همین دلیل احساس خستگی و بی حوصلگی نمی‌کند.
بازی گلف موجب افزایش کیفی دقت و مهارت می شود، بطوریکه پس از زدن ضربه، بازیکن مسیر توپ را ردیابی نموده و نقطه فرود آن را دقیقاً زیر نظر می گیرد، این عامل موجب تقویت زاویه دید، تشخیص دقیق جهت حرکت و قوه بینایی بازیکن می‌شود.زدن ضربه مطلوب در ورزش گلف نیاز شدید به هماهنگی عصبی و عضلانی همراه با تمرکز مطلوب دارد.

طی مسیرهای متفاوت و زدن ضربات مختلف در گلف موجب اصلاح ناهنجاری‌های ذهنی، پراکندگی فکری و عدم تمرکز موجود در افراد مبتلا به است. به این جهت این ورزش خاصیت درمانی نیز دارد، ضمن اینکه یک گلف باز در نهایت به فردی پر حوصله و با صبر واستقامت تبدیل خواهد شد که از تصمیم گیریهای عجولانه خودداری می نماید و شاید به این دلیل است که ورزش گلف مورد علاقه سیاستمداران و دیپلمات‌ها می‌باشد.
اصولاً ورزشکاران گلف را داور همراهی نمی کند و قضاوت به عهده ورزشکاران است که این امر موجب گردیده تااصول اخلاقی حاکم بر میادین ورزشی همراه با رعایت حقوق یکدیگر، نزاکت و احترام متقابل و همچنین موجب تقویت حس اعتماد و اطمینان به دیگران شود.

شیوه مبارزه یامسابقه در ورزش گلف رو دررو نیست به عبارت دیگر در ورزش گلف بازیکنان در مقابل هم نیستند بلکه در کنار هم و هر فرد صرفاً برای افزایش توانایی خودش تلاش می کند در حقیقت حریفان را با معیار توانایی شخصی و افزایش مهارت می آزمایند نه با غلبه بر دیگران.ورزش گلف یک ورزش خانوادگی محسوب می شود و تمام اعضای خانواده می توانند بدون هیچگونه محدودیتی به تمرین گلف بپردازند زیرا پوشش لباس ورزشکاران این رشته بطور کاملاً مطلوبی می باشد که این موضوع بویژه به منظور توسعه و تعمیم ورزش بانوان که تا حدودی در مکان‌های باز ورزشی محدودیت دارند، بسیار ارزنده و قابل توجه است.

 

 

تعاریف:
قوانین بازی گلف بر اساس تعاریف آن نوشته شده است. آگاهی از روابط تعریف شده، به کاربرد صحیح قوانین کمک خواهد کرد. این تعاریف شامل موارد زیر است:

تینگ گراند: محل شروع میدان است که با 2 تی مارکر مشخص می‌شود.
به سمت گرین: همه منطقه بازی گلف (مسیر گلف) به استثنای تینگ گراند و پاتینگ گرین میدان‌های طی شده که شامل فیروی، راف، بانکر و هزارد (رو به رو یا جانبی) است. بانکر و موانع آبی است که می‌تواند رو به رو یا جانبی باشد.

پاتینگ گرین: منطقه‌ای مخصوص است برای غلتاندن و دارای حفره‌ای است.
اوت آو باند: زمینی است که بازی در آن ممنوع است، به عبارت دیکر جزء مسابقه نیست..

موانع بی اثر: اشیاء طبیعی مانند سنگ‌ها، برگ‌ها، و سرشاخه ها مشروط به این که آزاد باشند، درگیر در خاک یا چمن نباشند، روییده نباشند، تعبیه و محکم نشده باشند و به توپ گیر نکرده باشند، موانع بی‌اثر تلقی می‌شوند.
موانع: اشیای ساخت دست انسان به استثنای اشیایی که اوت آو باند را معلوم می‌کنند..

 آب پیش بینی نشده: هر انباشتگی موقت و گذری آب در مسیر مسابقه که قبل یا بعد از این که بازیکن در پشت توپ قرار بگیرد قابل دیدن باشد. مثل شبنم، برفک و برف آب پیش بینی نشده نیستند.
زمین تحت تعمیر: شامل هر قسمت از مسیر مسابقه است که توسط هیات بررسی مشخص شده باشد. 

قوانین بازی گلف:
-قبل از اینکه بازی را آغاز کنید قوانین محلی را روی کارت اسکور بخوانید.
-یک علامت شناسایی روی توپتان بگذارید. بسیاری از گلفرها با همان مارک توپ بازی می‌کنند و اگر شما نتوانید توپتان را شناسایی کنید گمشده محسوب می‌شود.
-کلاب‌هایتان را بشمارید. حداکثر می‌توانید 14 کلاب همراه داشته باشید.
-در طول بازی، از کسی راهنمایی و پیشنهاد نخواهید به جز همبازیتان و همچنین هیچ پیشنهادی به هیچ کس ندهید به جز همبازیتان.
-در طول یک میدان نمی‌توانید هیچ ضربه تمرینی داشته باشید.

ضربه زدن از روی تی: تی را بین 2 نشانگر تی قرار دهید و نه در جلوی آنها. می‌توانید تی را حداکثر در فاصله‌ای به طول 2 کلاب پشت خط جلویی نشانگرهای تی قرار دهید و ضربه بزنید.
ضربه زدن به توپ خارج از این منطقه: در مچ پلی جریمه‌ای ندارد اما رقیب شما می‌تواند از شما بخواهد که دوباره آن ضربه را بازی کنید و در استرک پلی شما حتما 2 ضربه جریمه می‌گیرید و سپس باید از منطقه صحیحی بازی کنید.

بازی کردن توپ: توپ را از همان جایی که افتاده است بازی کنید. جای توپتان، منطقه مشخص شده سوئینگتان یا خط و مسیر بازیتان را با حرکت دادن، خم کردن یا شکستن هر چیزی که ثابت یا روییده است تصحیح نکنید مگر طبق قوانین.

 

 
-چیزی را به سمت پایین فشار ندهید یا این که وضعیت بهتری ایجاد نکنید.
-اگر توپ شما در یک بانکر یا یک واتر هزارد قرار بگیرد، زمین بانکر یا زمین یا آب داخل واتر هزارد را تا قبل از داون سوئینگ لمس نکنید.
-توپ باید کاملا ضربه بخورد و نباید فشرده و یا برداشته شود. به عبارت دیگر در این منطقه کلاب شما نباید با زمین برخورد کند. در صورت تماس، 2 ضربه جریمه دریافت می‌کنید.

بازی با یک توپ اشتباه (به جز در یک هزارد): در مچ پلی شما آن میدان را از دست می‌دهید. در استروک پلی 2 ضربه جریمه می‌گیرد و سپس باید توپ صحیح را بازی کنید.
 بازی با یک اشتباه در یک هزارد: جریمه‌ای ندارد. زیرا در هزارد نمی‌توانید علف‌ها را کنار بزنید.

قوانین کلی گلف:
قوانین کلی گلف عبارتست از 34 قانون مدون به اضافه تعداد زیادی تبصره، متمم و استثناء:
آبانس (هندی کپ): هندی کپ یا امتیاز تعادلی، بازیکنان سطوح مختلف را قادر می‌سازد که با یکدیگر به رقابت بپردازند. هندی کپ بر اساس تعداد ضرباتی که بازیکن در یک دور بازی از پار تجاوز می‌کند تعیین می‌گردد. ماکسیمم هندی کپ برای آقایان 36 و برای خانم‌ها 40 می‌باشد. هندی کپ بر اساس میانگین 3 دور بازی تعیین می‌شود.

 زمین استاندارد گلف: استاندارد گلف شامل 18 حفره و 3 نوع پار و جمع تعداد ضربات 72 می‌باشد.
محوطه شروع: محوطه‌ای مسطح با چمن درو شده و کوتاه است که اولین ضربه از این محوطه بازی می‌شود.
محوطه موانع: این موانع در مسیر حفره‌ها به نحوی طراحی شده که هر یک از مسیرها را به طور متفاوتی مشکل و رقابت برانگیز می‌کند.

محوطه عادی زمین: این محوطه تمام مسیر از نقطه شروع تا حفره را در بر می‌گیرد و در اطراف مسیر محوطه‌هائی از چمن‌های پرپشت و درو نشده وجود دارد..
هدف بازی: هدف بازی انداختن توپ به ترتیب در حفره‌های 18 گانه با استفاده از چوب‌های متفاوت و زدن کمترین تعداد ضربات می‌باشد.

بازی‌ها بصورت انفرادی، 2 نفره، 3 نفره و نهایتاً 4 نفره انجام می‌شود. اساساً دو نوع بازی متفاوت وجوددارد یکی رقابت‌های ضربه‌ای و دیگری بازی‌های مسابقاتی که در این نوع بازی، بازیکنی که بیشترین تعداد حفره را بدست می‌آورد و در بازی‌های ضربه‌ای بازیکنی که مسیر بازی را با کمترین تعداد ضربات طی کند، برنده بازی خواهد بود.

گرین: محوطه اطراف حفره را گرین می‌گویند و دارای چمن یکدست و کوتاه شده‌ای است.
حفره: قطر حفره 5/4 اینج (43/11 سانتیمتر) و عمق آن حداقل 4 اینچ (16/10 سانتیمتر) است.

چوب پرچم: پرچم برای مشخص کردن مکان حفره در آن گذارده می‌شود و معمولاً رنگ آن .قرمز است.

چوب‌های گلف: اصولاً 3 نوع چوب گلف وجود دارد: چوبی، آهنی، پاتر. بر حسب اینکه شات دارای چه خصوصیاتی باشد برای زدن آن نوع چوب از نظر بلندی دسته و زاویه صفحه فرق می‌کند. هر چه زاویه صفحه بیشتر باشد ارتفاع شات بیشتر خواهد بود. به این زوایه اصطلاحاً لافت چوب می‌گویند.
 ست کامل گلف شامل 14 عدد چوب، 4 عدد وود، 9 عدد آهن و یک عدد پاتر است.

توپ: توپ گلف از لاستیک با روکش خارجی پلاستیکی ساخته شده و سطح آن برای دقت نشانه‌روی و برد بیشتر دارای شیارهایی مخصوص است.
لوازم جانبی: ساک‌های گلف در اندازه و وزن‌های متفاوت و با جنس‌های گوناگون وجود دارد.
پایه توپ: پایه توپ برای ضرباتی است که بازیکن می‌تواند اولین بار ضربه هر حفره را از روی آن شروع کند. دیگر لوازم گلف عبارتند از: علامتگذاری محل توپ. چتر.

 

 
آداب بازی گلف:
آداب بازی به همان اندازه که برای خود بازی اهمیت قائل است رعایت حق تقدم و ادب را هم مهم می‌داند. نکات زیر قانون نیستند اما رعایت آنها در بازی اهمیت بسیاری دارد:
-هنگام آماده شدن بازیکن تا پایان سوئینگ نزدیک او نایستید و حرکت و صحبت نکنید.
-تا زمانی که گروه جلویی از مسیر خارج نشده بازی را شروع نکنید.
-همیشه بدون تاخیر بازی کنید و پاتینگ گرین را همراه با افراد گروه ترک کنید.
-از گروه‌های سریع‌تر دعوت کنید بازی را زودتر از شما انجام دهند و کنار بروید تا آنها عبور کنند.

-چمن‌های کنده شده را در هنگام بازی سر جایشان قرار دهید و جای پاها را در بانکرها هموار کنید.
-روی خط پات بازیکنان دیگر قدم نگذارید و راه نروید.
-کلاب‌ها را در پاتینگ گرین نیندازید. (پرتاب کردن کلاب توسط بازیکن عصبی کاری زشت و زننده است)
-میله پرچم پاتینگ گرین را با دقت سر جایش بگذارید و بعد از برداشتن میله پرچم آن را به آهستگی خارج از پاتینگ گرین قرار دهید.

منبع:hamshahrionline.ir

ویدیو مرتبط :
ضربه باورنکردنی در ورزش گلف

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

آشنایی با صدمات ورزش شنا

 

فواید ورزش شنا از دیرباز شناخته شده است . شنا از معدود ورزش های هوازی است که تأکید آن بر قسمت های فوقانی بدن است و انعطاف پذیری کمتری برای آسیب به مفاصل ، عضلات و تاندون ها وجود دارد . مدت زیادی است که از آب درمانی برای کمک به تعدیل اختلالات روماتولوژی ، نورولوژی و اسکلتی استفاده می شود . ورزش شنا نیاز به قدرت در محدوده وسیعی از حرکات مفصلی به ویژه در شانه دارد.این ورزش ترکیبی از انعطاف پذیری ، کشش و تکنیک است . اگر یکی از این سه عامل مختل گردد فرد مستعد اسیب می شود . بکارگیری تکنیک خوب و حفظ آن در جلوگیری از ایجاد آسیب مهم است . یک مربی آگاه می تواند از بروز مسائل و آسیب های مزمن بکاهد . ارتباط نزدیک و مؤثر با پزشک می تواند امکان بهترین درمان همراه با کمترین وقفه را در تمرینات شناگر فراهم سازد . شانه ، زانو ، ساق پا ، آرنج و پشت به ترتیب محل های بروز آسیب در شناگران هستند که با برخی از این صدمات و نحوه برخورد با آنها آشنا می شویم . درد شانه در یک شناگر علل متعددی می تواند داشته باشد که در جدول زیر ذکر شده است .

 

علل درد کمربند شانه ای در شناگران,گردن,شانه,ترقوه,ناهنجاری مادرزادی,بیماری دیسک,تومور ریه,تحت فشار بودن عصب,تومورهای استخوانی در آن ناحیه,آسیب نخاع

 

التهابی :التهاب بورس - التهاب تاندون - التهاب سینوویوم

 

مکانیکی :نیمه در رفتگی - در رفتگی - عدم تعادل ماهیچه ای - چسبندگی کپسولی

 

ساختمانی :پارگی عضلات - تومورهای استخوانی -التهاب مفصل ترقوه - کتف-التهاب مفصل ترقوه - جناغ

 

سه مکانیسم مهم درد ، کشش ، نااستواری و آرتریت است . شانه شناگر اغلب به درد در جلوی شانه اطلاق می شود که همراه با کشش است . در این حنالت بافت های مجاور نیز دچار التهاب می شوند .برای درک مکانیسم آسیب ساختمان های شانه آشنایی با نحوه تغذیه خونی تاندون های گرد و پهن و تفاوت آنها مفید است . برخلاف تاندون های گرد که عروق خونی مجاور تاندون در فواصلی آن را سوراخ کرده و به آن خون می رسانند در تاندون های پهن این عروق در داخل خود تاندون عبور می کنند . این تفاوت موجب آسیب و التهاب در موارد تحت فشار واقع شدن تاندون های پهن می گردد . به عنوان مثال در حرکت نزدیک کردن بازو به محور بدن ، این عروق در سر استخوان بازو تحت فشار قرار می گیرند . فشار ابتدا در مرکز تاندون اعمال می شود . کاهش خونرسانی به نواحی مرکزی تاندون ، مرگ سلولی و متعاقب آن واکنش التهابی را به دنبال خواهد داشت .

 

 

* مراحل ایجاد آسیب در مفصل شانه متعاقب کشش به سه مرحله تقسیم شده است :

مرحله اول : ورم و خونریزی درون عضلات گسترش می یابد . درد مبهم ابتدا پس از فعالیت وجود دارد . ممکن است به سوی احساس درد حین ورزش پیشرفت نماید . این مرحله برگشت پذیر است وعموماً در ورزشکاران زیر ۲۵ سال دیده می شود .

 

مرحله دوم : تداوم التهاب و تحریک که منتهی به ضخیم شدن بورس مفصلی می شود . درد در تمام اوقات وجود دارد ولی شب ها شدت می یابد . بین ۲۵ تا ۴۰ سالگی دیده می شود .

 

مرحله سوم : پارگی عضلات رخ می دهد . درد مداوم که ممکن است شب فرد را از خواب بیدار کند وجود دارد . درد می تواند در خارج بازو به سمت آرنج انتشار یابد . ممکن است ضعف نیز وجود داشته باشد . در سنین بالای ۴۱ دیده می شود .

 

نکته ۱ : درد پشت خصوصاً اطراف استخوان کتف اغلب ناشی از خستگی است .

 

نکته ۲ : بیماری های تب دار ، مثل آنفلوانزا یا سایر عفونت های ویروسی می تواند موجب درد اطراف شانه شود که ۶-۳ هفته تا بهبودی کامل طول می کشد .

 

 

« تصویربرداری »

در شناگران حرفه ای زیر ۲ سال و سالم ، بررسی های رادیولوژیک معمول ، ارزش اندکی در علت یابی درد شانه دارند . با این وجود در صورت شک به آسیب استخوانی یا در صورت سابقه ضربه حاد اخیر انجام این بررسی ها مفید است . با توجه به محل احتمال آسیب از تکنیک های مختلف تصویربرداری نظیر سونوگرافی ، آرتروگرافی آرتروسکوپی ، CT اسکن و MRI استفاده می شود . در یک ورزشکار با درد شانه بدون علامت و شکایت دیگر اغلب بررسی های اولیه رادیولوژیک ضروری نیستند و پزشک معالج با شرح حال و معاینه دقیق می تواند در تشخیص و درمان موفق باشد . در شرایط خاصی بررسی های رادیولوژیک لازم می شود.

 

 

« توان بخشی »

 

صدمات شانه در شناگران معمولاً حاصل ضربه های مکرر است . بنابراین در دوره حاد آسیب توجه و رسیدگی به آن در پیشگیری از آسیب های مزمن مؤثر است . تقسیم بندی مورد استفاده در زانوی پرشگران ( Jumper, s knee ) برای شانه شناگران نیز کاربرد دارد :

مرحله اول : بروز درد تنها پس از شنا

مرحله دوم : درد همزمان و پس از شنا بدون ماهیت ناتوان کننده

مرحله سوم : درد همزمان و پس از شنا ، با شدت ناتوان کننده

مرحله چهارم : درد به حد کافی شدید که با شناکردن مغایرت داشته باشد . ( یا دردی که در فعالیت روزانه نیز وجود دارد ) اصول درمان در مراحل اول و دوم ،‌ استراحت ، تغییر برنامه تمرینی ، اصلاح تکنیک و داروهای ضد التهاب غیراستروئیدی است . در مراحل سوم و چهارم ، استراحت مطلق شانه باید در نظر گرفته شود .

 

 

* استراحت

 

در شناگران زیر ۱۲ سال توصیه شده تا فروکش کردن کلیه علایم از شناکردن بپرهیزند . انجام این کار در شناگران حرفه ای سنین بالاتر مشکل است .

 

* برنامه تمرینات

 

برنامه تمرین می تواند برای مراعات شانه آسیب دیده تغییر یابد . در این رابطه همکاری مربی بسیار ارزشمند است . مسافت کل باید کاهش یابد . پرهیز از حرکات برانگیزاننده درد و محدود کردن مسافت در صورت درد ، اجازه بهبود آسیب را بدون این که موقعیت شناگر به خطر افتد می دهد . قبل از شنا وقت کافی برای پرداختن به تمرینات کششی باید لحاظ گردد . تکنیک غلط و کشش بیش از حد در نقطه درد علایم را تشدید میکند . گرم کردن ۳۰-۲۰ دقیقه ای در آب با حرکات مختلف و متنوع پیش از پرداختن به تمرینات سخت پیشنهاد می شود .

 

 

* تکنیک حرکت

 

هر چه انعطاف پذیری بیشتر باشد چرخش بدن در مواردی مثل شنای کرال سینه یا پشت کمتر است . میزان طبیعی گردش پهلو به پهلو ۱۰۰-۷۰ درجه است . گردش بدن امکان حرکت آسان تر بازو را ضمن این که از آب بیرون می آید و وضعیت بهتر بازوی مقابل را ضمن این که به داخل آب می رود ، فراهم می سازد .با گردش کمتر بدن ، حرکت دور شدن بیشتری در شانه رخ می دهد که احتمال آسیب را افزایش می دهد چنان که در شنای پروانه که بدن گردشی پیدا نمی کند شیوع درد شانه بیشتر است .

 

* تدابیر درمانی

 

کاهش موقت فعالیت ، یک دوره کوتاهی داروی ضد التهاب غیراستروئیدی و استفاده از یخ ، یک شناگر علامت دار را در مدت کوتاهی قادر به بازگشت به تمرینات می سازد . ماساژ با یخ در ناحیه دردناک باید محدود به ۱۰ دقیقه گردد . از طرفی کمپرس یخ تا ۲۰ دقیقه می تواند ادامه یابد . این کار پس از تمرین و چند بار در روز انجام می گیرد . بلافاصله پس از استفاده از یخ حرکات کامل شانه باید انجام گیرد . بانداژ اندام فوقانی نظیر آنچه در آرنج تنیس بازان استفاده می شود مفید است . استفاده از اولتراسوند و در موارد مقاوم ، تحریک الکتریکی اعصاب سطحی می تواند در التیام درد مؤثر باشد . استفاده از استروئیدها مورد بحث است . خواص ضد التهاب آنها از درد و تورم بافت آسیب دیده می کاهد . اما عوارض جانبی ناخواسته آنها و ضعف عضلات ، بسیاری از پزشکان را در استفاده از آنها محتاط می سازد .

 

* تمرینات درمانی

دیده شده پس از یک برنامه تمرینات کششی ساده درصد قابل توجهی از شناگران نوجوان ، بدون علامت شدند . این تمرینات در بزرگسالان موفقیت کمتری داشته است که احتمالاً ناشی از تغییرات وسیع دژانرتیو مفاصل است . هدف از تمرینات کششی ، انعطاف پذیری متعادل عضلات شانه است . برای هر یک از عضلات درگیر در شنا و مفصل شانه تمرینات به خصوصی وجود دارد . در صورت وجود بی ثباتی در شانه ، از انجام تمرینات کششی باید پرهیز شود .

 

« زانو »

 

زانو درد ، علل متعددی در شناگران دارد . به دلیل میزان قابل توجه خم شدن زانو در برخی از مانورها ،‌ تحریک بیشتری به این مفصل وارد می شود . در معاینه ممکن است حساسیت موضعی روی زانو وجود داشته باشد ، فشار روی کشکک ها باعث درد می شود و کرپیتاسیون ممکن است وجود داشته باشد .

 

* توان بخشی

 

همانند شانه درمان مشکلات زانو نیز مشتمل بر تحمیل و اصلاح تکنیک ، تعدیل تمرینات و داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی است . کاهش مسافت شنا توصیه می گردد . پیش از پرداختن به تمرین اصلی باید بدن را گرم کرد . برخی حداقل ۲ ماه استراحت در سال را برای شناگران کرال سینه حرفه ای توصیه کرده اند . توجه به اصلاح حرکت گردش به داخل ران نیز مهم است . یک دوره کوتاه داروی ضد التهاب غیراستروئیدی همراه با استفاده از یخ ، مفید است . استفاده از یخ پس از فعالیت به مدت ۱۰ دقیقه توصیه می شود . درمان با دوره های اولتراسوند هر یکی دو ماه می تواند صورت گیرد . تزریق استروئید تنها در موارد خاصی توصیه شده است . برای موارد مقاوم درمان جراحی صورت می گیرد .

« ساق و پا »

 

ساق و پا سومین ناحیه آسیب در شناگران است . معمولاً تاندون های بازکننده پا درگیر می شوند . ماهیت تکرار شونده حرکات پا این تاندون ها را مستعد التهاب در زیر غلاف خود می سازد . درد همراه با کرپیتاسیون در یخ مشخصه آسیب تاندون های بازکننده است . کاهش موقت شدت لگدها می تواند به بهبود آن کمک کند . یخ ، اولتراسوند ، داروهای ضد التهاب غیراستروئیدی برای درمان علامتی مفید است . بانداژ مچ پا در وضعیت طبیعی در شب روند بهبود را تسریع می بخشد . تزریق استروئید در این مورد بیش از آسیب های شانه یا زانو موجه است . شنا به عنوان یک ورزش رقابتی موجب رشد اجتماعی فرد می شود . برای افراد در هر موقعیت سنی فواید و برتری هایی نسبت به سایر ورزش ها دارد . برای رقابت ،‌ مدت زیاد و مسافت های طولانی تمرین در آب لازم است . برنامه های تمرینی گاه ۱۰ ماه در سال را شامل می شوند .

 

بنابراین بیشتر آسیب های شنا اختلالات بیش مصرفی ثانویه به ضربه های مکرر مزمن است .پیشگیری و تشخیص اولیه و به موقع آسیب ها اساس درمان است . هدف ، پیشگیری از تداوم یک مشکل مزمن است . افزایش تدریجی شدت تمرینات ، حفظ انعطاف پذیری و کشش مناسب و توجه به تکنیک صحیح در پیشگیری از آسیب اهمیت دارد . شناخت زودرس علایم وکاستن از اثرات آن بر تمرینات شانس عود آسیب را کاهش می دهد . یک مربی آگاه اولین خط دفاعی در مقابل آسیب است . ارتباط تزدیک و مؤثر پزشک ، مربی و والدین در تشخیص و درمان سریع آسیب ها کمک کننده است .

شک ، مربی و والدین در تشخیص و درمان سریع آسیب ها کمک کننده است .

منبع: tebyan.net