مذهبی


2 دقیقه پیش

دعای مشلول همراه ترجمه

دعای مشلول همراه ترجمه   موسوم به دعاى «الشاب المأخوذ بذنبه» [یعنى: جوانى كه به سبب گناهش گرفتار عذاب حق شده] این دعا از كتابهاى كفعمى و«مهج الدعوات» نقل شده، و دعایى ...
2 دقیقه پیش

رمزی برای استجابت دعا

یکی از این دعاهای ارزشمند، مناجات شریف شعبانیه است   بر اساس منابع روایی برترین و محبوب ترین کارها نزد خداوند متعال در بین بندگان خویش، دعا کردن معرفی شده است، از طرفی ...

رمزی که انسان را با امام حسین (ع) محشور می کند



واندن  سوره فجر,ثواب خواندن  سوره فجر

هر كس سوره فجر را دائم بخواند، با امام حسین علیه السلام در بهشت خواهد بود

 

امام صادق (علیه السلام) فرمود: "هر كس در خواندن سوره فجر مداومت داشته باشد، با امام حسین علیه السلام در درجه َاش در بهشت خواهد بود" (تأویل الآیات الظاهرة فی فضائل العترة الطاهرة، استرآبادى، على ، تصحیح حسین استاد ولى، قم، مؤسسة النشر الإسلامی ، 1409 ق )


اهل بیت عصمت علیهم السلام، راز این پیوند را در آیات پایانی سوره نشانی داده اند.


از امام صادق (علیه السلام) روایت کرده اند که: «اقرءوا سورة الفجر فی فرائضكم و نوافلكم، فإنها سورة الحسین بن علی " "سوره ی فجر را در نمازهای واجب و مستحب تان بخوانید، زیرا این سوره، سوره حسین بن علی (علیهما السلام) است." یکی از حاضران (ابو اسامه) پس از بیان امام صادق (علیه السلام) عرض کرد: چگونه این سوره، سوره امام حسین (علیه السلام) شده است؟


حضرت فرمود: مگر این بخش از آیه و كلام خداوند را نشنیده َاید كه می فرماید: "یا أیتها النفس المطمئنة ارجعی إلى ربك راضیة مرضیة فادخلی فی عبادی و ادخلی جنتی " این آیه درباره حسین بن علی علیهماالسّلام است؛ چرا که آن بزرگوار صاحب نفس مطمئنه بود و از خدا راضی بود و خدا نیز از او راضی بود، و یاران آن بزرگوار از خاندان محمد (صلی الله و علیه و آله) از خداوند راضی بودند و خداوند نیز از آن ها راضی بود، و این سوره فقط درباره حسین بن علی و شیعیان او و شیعیان آل محمد (صلی الله و علیه و آله) می باشد." (البرهان فى تفسیر القرآن، بحرانى، هاشم بن سلیمان ، ج 5، ص: 658)

گویا همه چیز دست به دست هم داده تا حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام، در میان همه ی هادیان الهی بشریت، یگانه و ویژه باشد. قطعاً مأموریت ویژه و خاص امام حسین علیه السلام از سوی خدای متعال تعیین شده بود؛ پس طراحی تمامِ این صحنه ی ماندگار و فوق العاده، کارِ همان خدای فوق العاده است.


اعتقاد ما این است که راهنمایانِ الهی، از جانبِ خود حرفی نمی زنند و اقدامی نمی کنند مگر این که دستورِ رب العالمین باشد و در راستای مأموریت خاصشان. این را در مورد پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه و آله به صراحت از قرآن کریم می شنویم: و ما ینطق عن الهوی إن هو الا وحی یوحی (نجم، 3-4) (پیامبر از روى هواى نفس سخن نمى گوید آنچه مى گوید تنها وحى الهى است ) و در مورد اوصیای آن حضرت هم آن  گونه که در چهارچوب تعریف امامت و تفاوتش با نبوت بگنجد، این مفهوم قابل تعمیم است.


اقدام و مأموریت ویژه ی امام حسین علیه السلام، سال 60و 61 هجری وقتش رسیده بود. زمانی که با خلیفه شدن یزید، کار امت پیامبر صلی الله و علیه وآله به جاهای باریک کشیده شد. یزیدِ معلوم الحال آمده بود تا تیشه ای که پدرش معاویه، موذیانه و کم کم به شاخ و برگ اسلام می زد، او یکسره به ریشه بزند و از جای برکند.

مأموریت امام، مثل پدر و برادر بزرگوارش، حفظ دین خداست. این وظیفه، گاه با تاکتیک سکوت، گاه با جنگی حساب شده یا صلحی هوشمندانه و گاه با  یک انقلاب تحول آفرین به انجام می رسد و شرایط زمانه ی امام حسین علیه السلام، این شیوه ی آخر را می طلبد.

امام در وصیت خود به محمد حنفیه، از راز این قیام تاریخ ساز پرده برمی دارد و آن چیزی نیست جز وظیفه ی حفظ و اصلاح امت اسلام و احیای سیره ی پیامبر صلی الله علیه و آله:  "...و أنّی لم أخرج أشرا و لا بطرا و لا مفسدا و لا ظالما، و إنّما خرجت لطلب الاصلاح فی أمّة جدّی صلّى اللّه علیه و آله، ارید أن آمر بالمعروف و أنهى عن المنكر، و أسیر بسیرة جدّی محمد صلّى اللّه علیه و آله و أبی علیّ بن أبی طالب علیه السلام " (تسلیة المجالس و زینة المجالس (مقتل الحسین علیه السلام)، حسینى موسوى، محمد بن أبیطالب ، ج 2، ص: 160)


گاهی انجام یک وظیفه، با هزینه ای گران و مصیبت و ابتلایی بزرگ همراه است. اینجاست که رضایت داشتن از خدا، اراده ها و برنامه های او، و ایستادگی بر انجام وظیفه ی خدایی، کاری می کند کارستان. مثلاً آدمی را در مسیر "راضیة مرضیة" قرار می دهد یا آدم را لایق شهادت در کربلا می کند یا ندای "فادخلی فی عبادی و ادخلی جنتی" را به گوش انسان می رساند.


همان طور که خوانده و شنیده اید، در جای جای صحنه ی کربلا آثار رضایت قلبی از این ایثار بزرگ، به چشم می خورد. در چهره ی بشاش و رضایتمندِ امام در همه ی مصیبت ها، در شور و شوق یاران برای یاری دین خدا و یاوری ولی خدا، در شتاب حضرت عباس علیه السلام برای پاسخ به العطش کودکان، در استواری و استحکام مادر وهب برای فرستادن فرزندش به میدان و خلاصه "رضایت از انجام وظیفه ی خدایی" در قلب های اهالی عاشورا موج می زند.

 گویا همه چیز دست به دست هم داده تا حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام، در میان همه ی هادیان الهی بشریت، یگانه و ویژه باشد. قطعاً مأموریت ویژه و خاص امام حسین علیه السلام از سوی خدای متعال تعیین شده بود؛ پس طراحی تمامِ این صحنه ی ماندگار و فوق العاده، کارِ همان خدای فوق العاده است.


اعتقاد ما این است که راهنمایانِ الهی، از جانبِ خود حرفی نمی زنند و اقدامی نمی کنند مگر این که دستورِ رب العالمین باشد و در راستای مأموریت خاصشان. این را در مورد پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه و آله به صراحت از قرآن کریم می شنویم: وَمَا یَنطِق عَنِ الْهَوَى* إِنْ هوَ إِلَّا وَحْیٌ یوحَى (نجم، 3-4) (پیامبر از روى هواى نفس سخن نمى گوید آنچه مى گوید تنها وحى الهى است ) و در مورد اوصیای آن حضرت هم آن  گونه که در چهارچوب تعریف امامت و تفاوتش با نبوت بگنجد، این مفهوم قابل تعمیم است.


نمونه ای دیگر از این رضایت، در کلام امام حسین علیه السلام جاریست: شبى كه صبحش حسین علیه السّلام تصمیم داشت از مكّه حركت كند محمّد بن حنفیّه شبانه به نزد امام حسین علیه السلام رفت و گفت: برادرم، دیدى كه اهل كوفه با پدرت و برادرت چه حیله و مكرى بكار بردند، و من می ترسم كه حال تو نیز مانند حال پدر و برادرت گردد، اگر رأیت به ماندن در مكّه باشد عزیزترین فردى خواهى بود كه در حرم الهى است و كسى را به تو دسترسى نخواهد بود، فرمود: برادرم، می ترسم یزید بن معاویة به ناگاه مرا بكشد و احترام این خانه با كشته شدن من از میان برود...

محمّد بن حنفیّه گفت: اگر از چنین پیش آمدى می ترسى به سوى یمن و یا یكى از بیابان هاى دور دست برو كه از هر جهت محفوظ باشى و كسى را به تو دسترسى نباشد فرمود: تا ببینم، چون سحر شد حسین علیه السلام كوچ كرد. خبر كوچ كردن حسین علیه السلام به محمّد بن حنفیّه رسید، آمد و زمام شترى را كه حضرت سوار بر آن بود بگرفت و عرض كرد: برادر! مگر وعده نفرمودى كه پیشنهاد مرا مورد توجّه قرار دهى؟ فرمود: چرا، عرض كرد: پس چرا با این شتاب بیرون می روى؟ فرمود: پس از آنكه از تو جدا شدم رسول خدا صلّى اللَّه علیه و اله نزد من آمد و فرمود: "یَا حسَیْن اخْرجْ فَإِنَّ اللَّهَ قَدْ شَاءَ أَنْ یَرَاكَ قَتِیلا" حسین بیرون برو كه مشیّت خداوندى بر این است كه تو را كشته ببیند، محمّد بن حنفیّه گفت: انّا اللَّه و انّا الیه راجعون، حال كه تو با این وضع بیرون می روى پس همراه بردن این زنان چه معنى دارد؟ فرمود: رسول خدا صلى اللَّه علیه و اله بمن فرمود:" إِنَّ اللَّهَ قَدْ شَاءَ أَنْ یَرَاهنَّ سَبَایَا" مشیّت خدا بر این شده است كه آنان را نیز اسیر و گرفتار ببیند. این بگفت و با محمّد خداحافظى فرموده و حركت كرد. (اللهوف علی قتلی الطفوف (ترجمه سید احمد فهری) ص: 100)


یک نکته عاشورایی:
مسلمانِ پیرو حسین بن علی علیهماالسلام که نفس مطمئنة و راضیة و مرضیة است-  هیچ وقت بی وظیفه نمی ماند. هر کجا هست، در برابر مسلمانیِ خودش و همه خواهران و برادران ایمانی اش، وظیفه دارد. باید فرزند زمان خود باشد تا حسینی شود.

 

منبع:tebyan.net


ویدیو مرتبط :
دستگاه حضرت امام حسین (علیهاالسلام) انسان ساز است

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

چگونه با امام حسین(ع) محشور شویم؟


اگر کسی می‌خواهد با سیدالشهدا(ع) محشور شود باید از زندگی‌اش مراقبت کند؛ ما نمی‌توانیم «نبی» بشویم اما می‌توانیم جزو صدیقین، شهدا و صالحین شویم. شهدا نه به معنای شهید راه خدا، این شهدا یعنی شاهدان.

خبرگزاری فارس: اگر کسی می‌خواهد با سیدالشهدا(ع) محشور شود باید از زندگی‌اش مراقبت کند؛ ما نمی‌توانیم «نبی» بشویم اما می‌توانیم جزو صدیقین، شهدا و صالحین شویم. شهدا نه به معنای شهید راه خدا، این شهدا یعنی شاهدان.

با فرارسیدن مناسبت‌های مذهبی، وقایع و حوادثی که ریشه در دین مبین اسلام دارند سؤالات فراوانی به ذهن عموم شیعیان و دوستداران ساحت مقدس اهل بیت علیهم‌السلام خطور می‌کند.

آیت‌الله محمدعلی جاودان از اساتید اخلاق به برخی از این پرسش‌ها پاسخ داده است:

* آیا ماه محرم قبل از واقعه عاشورا ماه حزن بوده است؟

دهه اول محرم، دهه عزای حضرت حسین علیه‌السلام است و این زمان را ائمه اطهار علیهم‌السلام مشخص نموده‌اند و خود نیز در همین زمان عزاداری کرده‌اند. در کتاب مفاتیح‌الجنان این روایت از حضرت رضا(ع) نقل شده است که حضرت می‌فرمود: چون ماه محرم داخل می‌شد پدر مرا کسی خندان نمی‌دید و اندوه و حزن پیوسته بر او غالب می‌شد تا روز دهم. چون روز عاشورا می‌رسید آن روز، روز مصیبت و حزن و گریه او بود و می‌فرمود امروز، روزی است که حضرت حسین(ع) شهید شده است.

* صحیح‌ترین مقتل حضرت اباعبدالله الحسین(ع) که امروز در دسترس ما است، کدام مقتل است؟

یکی از صحیح‌ترین مقاتلی که اکنون در دست ما است کتاب «نفس المهموم» تألیف شیخ عباس قمی(ره) و با ترجمه آیت‌الله شعرانی است.

* چگونه در آخرت با امام حسین(ع) محشور شویم؟

اگر کسی می‌خواهد با سیدالشهدا(ع) محشور شود باید از زندگی‌اش مراقبت کند؛ ما نمی‌توانیم «نبی» بشویم اما می‌توانیم جزو صدیقین، شهدا و صالحین شویم. شهدا نه به معنای شهید راه خدا، این شهدا یعنی شاهدان.

درباره پیامبر وامامان علیهم‌السلام قرآن کریم می‌فرماید: شما هر عملی که می‌خواهید انجام دهید،‌ فکر نکنید که این عملتان تمام می‌شود بلکه این عمل شما را خداوند، رسول اکرم(ص) و مؤمنان می‌بینند.

در رساله‌های علما آمده است که جزو بهترین راه‌های تقرب به خدا عزاداری امام حسین علیه‌السلام است؛ اگر این عزاداری‌های ما قبول شود ذخیره بزرگی برای آخرتمان است. اگر خداوند را اطاعت کنید با انبیا، صدیقین و شهدا و صالحین محشور می‌شوید.

اینها در آخرت دوستان شما می‌شوند. اگر معصیت کنیم این بزرگان ما را دوست ندارند و ما از چشمشان می‌افتیم.

* آیا تصاویری که منسوب به اهل بیت (ع) صحت دارند؟

همه عکس‌های منسوب، فقط منسوب هستند و هیچ‌گونه اطمینانی به صحت آن‌ها وجود ندارد.

* آیا مکان‌های که اکنون به عنوان قتلگاه، خیمه‌گاه و سایر مقامات ساخته شده‌اند، واقعاً صحیح‌اند؟

شاید مکان قتلگاه، با واقعیت نسبتی داشته باشد، اما مورخان در مورد خیمه‌گاه اختلاف دارند. برخی مکان‌ فعلی خیمه‌گاه را صحیح و طبق واقع می‌دانند و برخی معتقدند که محل کنونی، صرفاً نمادین است و هیچ دلیلی بر صحت آن وجود ندارد. در مورد سایر مقامات نیز گفته می‌شود نمادی از واقعیت گمشده در تاریخ هستند؛ البته صرفِ نسبتی که با آن واقعیات دارند مورد احترامند.