سلامت
2 دقیقه پیش | نشانه ها و عوارض کمبود ویتامینها در بدنویتامینها نقش مهمی را در بدن انسان ایفا میکنند. بهنحویکه کمبود ویتامین (حتی یکی از آنها) میتواند برای هر فردی مشکلات اساسی را به وجود آورد. گجت نیوز - معین ... |
2 دقیقه پیش | چرا پشه ها بعضی ها را بیشتر نیش میزنند؟فصل گرما و گزیده شدن توسط پشه ها فرا رسیده، دوست دارید بدانید پشه ها بیشتر چه کسانی را دوست دارند؟ بیشتر کجاها می پلکند؟ و از چه مواد دفع کننده ای نفرت دارند؟ وب سایت ... |
چسبندگی لولههای رحمی در زنان؛ علائم و درمان
چسبندگی لولههای رحمی در زنان؛ علائم و درمان
لولههای رحمی یکی از مهمترین اعضای داخل لگن هستند و وظیفه گرفتن تخمک و انتقال آن به داخل رحم را دارند. عمل لقاح هم داخل این لولهها انجام میگیرد، بنابراین سلامت لولههای رحم تاثیر زیادی در باروری زنان دارد و هر گونه اختلال در لولههای رحمی به هر دلیلی میتواند منجر به نازایی شود.
برای آشنایی بیشتر با عملکرد لولههای رحمی و چسبندگی و پیامدهای بعدی آن با خانم دکتر شیرین نیرومنش، متخصص زنان و زایمان و استاد دانشگاه علوم پزشکی تهران به گفت وگو نشستهایم.
لطفا ابتدا کمی در مورد ساختار و وظیفه لولههای رحمی برایمان توضیح دهید.
قبل از شروع بحث در مورد چسبندگی یا انسداد در لولههای رحمی بهتر است بدانید که لولههای رحمی دو عدد است که به نام لولههای فالوپ هم خوانده میشوند. این لولهها از زوایای طرفی قسمت فوقانی تنه رحم به طول 10 سانتیمتر خارج میشوند و در انتها به شکل شیپوری در میآیند و روی تخمدانها قرار میگیرند.
لوله رحمی چهار قسمت دارد: قسمت داخل جداری به طول یک سانتیمتر که در ضخامت دیواره رحم است. تنگه یا ایسموس که محل اتصال لوله به رحم است. آمپول که گشادترین قسمت است و بیش از نصف لوله را تشکیل داده و لقاح در آن صورت میگیرد. اینفاندیبولوم یا ناحیه شیپوری که وظیفه گرفتن تخمک از تخمدان را دارد.
چه عواملی میتوانند زمینه را برای چسبندگی فراهم کنند؟
عوامل زیادی میتوانند باعث این چسبندگیها شوند. یکی از عواملی که باعث چسبندگی و انسداد لولههای رحمی میشود، عفونت است. عفونت به واسطه میکروبهای مختلف میتواند باعث التهاب لولهها شود و افرادی که مبتلا به عفونتهای مکرر و شدید لولههای رحمی میشوند و به موقع مراجعه به پزشک ندارند و تحت درمان قرار نمیگیرند، ممکن است دچار چسبندگی و به دنبال آن نازایی شوند.
یکی از دیگر از عواملی که میتواند سبب چسبندگی لولهها شود، جراحیها هستند. از شایعترین جراحیها میتوان از آپاندیسیت نام برد. عمل جراحی آپاندیسیت به خصوص در کسانی که آپاندیسیت پاره میشود و تورم و عفونت شدید در لگن ایجاد میشود، ممکن است باعث ایجاد چسبندگی شود. این چسبندگی ممکن است دو طرفه باشد یا یکطرفه، یعنی در همان سمتی که آپاندیسیت قرار گرفته است. در این صورت چسبندگی لولهها میتواند به نازایی ختم شود.
یکی دیگر از جراحیهایی که ممکن است باعث چسبندگی شود، جراحی کیست تخمدان، فیبروم رحمی و جراحیهایی است که داخل لگن انجام میشود. در این موارد باید با انتخاب صحیح بیمار و اجرای تکنیکهای مناسب جراحی و تجویز آنتیبیوتیک به میزان کافی از بروز عفونت و چسبندگی جلوگیری کرد.
از علل دیگر بروز چسبندگی که امروزه یکی از بیماریهای شایع در سراسر دنیا میان زنان است و در ایران هم میزان شیوع آن افزایش یافته، بیماری آندومتریوز است.
با بالا رفتن سن ازدواج و عدم تمایل به بارداری احتمال این بیماری افزایش مییابد. ابتلا به چنین بیماریای میتواند از عوامل مهم چسبندگی و نازایی باشد.
در آندومتریوز، بافت مشابه پوشش داخلی رحم در نقاطی غیرمعمول در قسمت پایینی شکم ظاهر میشود. این بافت ممکن است روی سطح تخمدان، پشت رحم و در حفره لگنی، روی دیواره روده و ندرتا در نقاطی دورتر به وجود آید.
چسبندگی لوله های رحمی چه علایمی دارد؟
علایم ممکن است به طور ناگهانی ظاهر شوند یا طی چند سال به وجود آیند؛ درد لگنی فزاینده هنگام عادت ماهانه، خصوصا روزهای آخر، گاهی درد لگنی ممکن است در هر زمانی رخ دهد، درد هنگام مقاربت جنسی، لکهبینی قبل از عادت ماهانه، گاهی وجود خون در ادرار یا مدفوع، کمردرد و درد همراه با انقباضات رودهای و نازایی.
آیا انجام سزارین هم میتواند سبب چسبندگی لولههای رحمی شود؟
سزارین هم به دلیل اینکه نوعی عمل جراحی است، میتواند چنین عارضهای را داشته باشد. در برخی از خانمها بعد از یک بار سزارین، چسبندگیهای شکمی دیده میشود، اما چسبندگیهای شکمی کمتر در محل لولههای رحمی است و بیشتر در قسمت مثانه دیده میشود.
اما اگر روش سزارین به صورت اصولی و صحیح انجام شود، حتی در خانمهایی که چند بار هم سزارین شده اند این مشکل به وجود نمیآید.
آیا میتوان مانع ایجاد چسبندگی شد و از بروز آن پیشگیری کرد؟
برای پیشگیری از ابتلا به این مشکل و مشکلات پس از آن، از جمله نازایی و عواقب آن که هزینههای گزافی هم دارد، توصیه میشود که خانمها بلافاصله پس از مشاهده هر گونه علامت عفونت و ترشح به پزشک مراجعه کنند.
بهتر است به طور مرتب حداقل یکی، دو بار در سال به پزشک زنان مراجعه کنند و چکاپ شوند و در صورتی که عفونت لگنی وجود دارد تحت درمان قرار گیرند.
به محض اینکه دچار ترشحات بدبو شدند و احساس سوزش و خارش داشتند، باید سریع به پزشک مراجعه کنند و به طور کامل تحت درمان قرار گیرند.
همچنین به طور سالیانه برای آزمایش پاپ اسمیر مراجعه کنند.در صورت ازدواج هم پیشگیری از بارداری به مدت طولانی توصیه نمیشود. برخی خانمها هم دیر ازدواج میکنند و هم 7 یا 10 سال بعد از ازدواج تمایل به بارداری ندارند. این امر، خطر ایجاد آندومتریوز و عوارض آن که چسبندگی باشد را افزایش میدهد.
نکته دیگر اینکه بعد از ازدواج، خانمها بیشتر مستعد عفونت هستند. عفونت تناسلی و التهاب لوله بیشتر دیده میشود، بنابراین اگر شرایط اجازه میدهد بهتر است یکی، دو سال بعد از ازدواج، بارداری اول را داشته باشند تا دچار عوارض نازایی نشوند.
این مشکل را چگونه میتوان درمان کرد؟
با روش هیستروسکوپی که یک روش آندوسکوپی تشخیصی داخل رحمی است، تحت شرایط بیهوشی عمومی و با وسیله تلسکوپ مانندی که از طریق دهانه رحم وارد حفره میشود، رحم از نظر وجود انواع چسبندگیهای داخل رحمی بررسی میشود. این روش همچنین کاربرد درمانی دارد.
با هیستروسکوپی از بین بردن چسبندگیها، برداشتن پولیپ و انجام بیوپسیهای متعدد میسر میشود. همچنین با روش هیستروسونوگرافی، باز بودن یا انسداد لولههای رحمی مورد بررسی قرار میگیرد.
در این روش هم با قراردادن لوله باریکی در دهانه لوله رحم و تزریق سرم نرمال سالین و همزمان انجام سونوگرافی میتوان از عبور مایع از لولههای رحمی و رها شدن آنها در حفره لگن که دلیل بازبودن لولههاست اطلاع حاصل کرد.
اگر چسبندگی در اطراف لوله باشد، با عمل جراحی یا لاپاراسکوپی (لاپاروسکوپی) میتوان آن را باز کرد. برخی خانمها بعد از باز کردن چسبندگیها باردار میشوند.
کسانی که چسبندگی اطراف و داخل لوله دارند و دچار آندومتریوز میشوند، در معرض بارداری خارج رحمی به خصوص بارداری داخل لولههای رحمی هستند که یکی از اورژانسهای مامایی است و خطراتی ایجاد میکند.
منبع: هفته نامه سلامت
tebyan.net
ویدیو مرتبط :
درمان آسیب های لوله های رحمی
خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :
عفونت ادراری زنان از تشخیص تا درمان
نظافت آن هم بهخوبی انجام نمیشود، پس همهمان در معرض این آلودگی و عفونت هستیم. این سوال و سوالهایی از این قبیل درباره عفونت ادراری را با دکتر آتوسا شاداب، متخصص اورولوژی و استادیار دانشگاه آزاد اسلامی مطرح کردایم و حاصل سوالهای من و پاسخهای ایشان، شد این گفتگو.
چرا عفونتهای ادراری در خانمها شایعترند؟
البته در دوران نوزادی چندان فرقی نمیکند ولی از 3 سالگی به بعد، این میزان در خانمها افزایش پیدا میکند و چند علت مهم در این زمینه وجود دارد که مهمترینش، آناتومی ناحیه ادراری و تناسلی خانمهاست. طول مجرای ادرار در خانمها خیلی کوتاهتر از آقایان است و همین امر، عفونتهای ادراری را که عمدتا بالارونده هستند، افزایش میدهد. علت دوم، نزدیک بودن مقعد و واژن به مجرای ادرار است بنابراین یکی از عواملی که سبب عفونتهای ادراری در خانمها میشود تماس جنسی است. در هر تماس، حجم بسیار زیادی میکروب وارد مجرای ادرار میشود که اگر خانم بهموقع و پس از تماس جنسی ادرار نکند یا حجم مایعاتی که استفاده میکند کم باشد، به عفونت ادراری مبتلا خواهدشد. عامل دیگر، قطع و وصل جریان ادرار هنگام ادرار کردن است. بعضیها به اشتباه فکر میکنند اینکار برای تقویت عضلات ناحیه لگن مفید است؛ در حالی که قطع کردن جریان ادرار سبب ایجاد خلاء یا مکش در آن ناحیه شده و این خلاء تمام میکروبهای بیماریزای اطراف مقعد و واژن را به داخل مجرای ادرار میکشاند و سبب ایجاد عفونت ادراری میشود. عدم رعایت بهداشت نیز علت دیگر است. با رعایت بهداشت به راحتی میتوان از بسیاری از عفونتهای ادراری پیشگیری کرد. مهمترین نکته این است که هنگام شستوشو و طهارت و حتی خشک کردن، دست یا دستمالی که به ناحیه مقعد کشیده میشود، به سمت جلو نیاید. بنابراین با شستن از جلو به سمت عقب میتوان از عفونتها پیشگیری کرد. همچنین عوض نکردن لباس زیر بهطور مرتب و وجود رطوبت و نم در آن سبب ایجاد کلونیهای میکروبی و قارچی در لباس زیر میشود. سعی کنید لباس زیرتان همیشه خشک باشد. البته برخی میکروبها به نام لاکتوباسیل هم در این ناحیه هستند که در اطراف واژن زندگی میکنند و محیط اطراف واژن و مجرای ادرار را اسیدی و این منطقه را برای رشد باکتریها نامناسب میکنند. حال اگر به هر دلیل این لاکتوباسیلها از بین بروند، اسیدیته منطقه به هم میخورد و جهت رشد سایر باکتریها مناسب میشود.
چه عللی ممکن است لاکتو باسیلها را از بین ببرد؟
اولین علتش یائسگی است. از آنجا که در دوران یائسگی، سیستم هورمونی قطع میشود لاکتوباسیلها میمیرند. علت دوم استفاده از شویندهها مانند شامپو، صابون، مواد خوشبوکننده و... است. نشستن در تشت آب همراه با جوششیرین، نمک، بتادین و... نیز بدون تجویز پزشک متخصص سبب از بین رفتن سد محافظتی این منطقه میشود.
با مشاهده چه علایمی میتوان به عفونت ادراری پی برد؟
اولین علامت عفونت ادراری، احساس ناراحتی هنگام ادرار کردن است. این احساس میتواند خودش را به صورت سوزش، قلقلک مجرای ادرار، درد در انتهای ادرار کردن و درد در ناحیه استخوان عانه یا زیر شکم نشان دهد. علامتهای دیگر شامل تکرر ادرار همراه با درد، ادرار بدبو، تغییر رنگ ادرار به سمت تیره یا رنگ چای و وجود خون واضح در ادرار همراه با دفع لخته است. در مواردی که عفونت ادرار به سمت کلیهها کشیده شود، به این علایم، تب و درد پهلو هم اضافه میشود.
باوجود همه این علایم دردناک، باز هم ممکن است فردی به پزشک مراجعه نکند؛ تا جایی که عفونت به کلیهها برسد؟!
بله! گاهی اوقات ممکن است شرایطی پیش بیاید که دسترسی به پزشک وجود نداشته باشد. در این صورت، اولا مصرف خودسرانه آنتیبیوتیک را به هیچوجه توصیه نمیکنیم. بیمار باید تا آنجا که امکان دارد از مایعات فراوان استفاده کند؛ تا جایی که رنگ ادرار شفاف شود. اینکار، بهترین شروع برای درمان عفونتهای ادراری است زیرا سبب میشود میزان دفع افزایش یافته و میكروبهای بیشتری دفع شوند. اگر عفونت ادرار محدود به مجاری تحتانی ادراری باشد، حتی ممکن است بدون درمان هم خوب شود ولی اگر عفونت به سیستم ادراری فوقانی کشیده شود، نیاز به اقدام درمانی و دخالت پزشکی دارد.
با توجه به این موضوع که شیوع این عفونت در زنان بالاتر است، ابتلا به آن تا چه حدی مشکلساز نیست؟
عفونت ادراری تا 3 بار در سال در خانمهای سالم طبیعی است؛ یعنی اگر خانمی تجربه 3 بار عفونت ادراری را در سال داشته باشد، فقط به یک بار آزمایش ادرار و درمان آنتیبیوتیکی مناسب نیاز دارد و نه بیشتر؛ ولی اگر عفونت بیشتر از 3 بار در سال رخ بدهد، نیاز به درمان جدی پیدا میکند.
خیلیها تا زمانی که علامت دارند آنتیبیوتیکهایشان را مصرف میکنند و پس از رفع علایم، آنها را قطع میکنند. این کار چه خطری ممکن است داشته باشد؟
هدف ما در درمان این است که بیمار با داروی کم درمان شود. در بررسیها دیده شده که اگر بیمار یک هفته دارو بخورد هیچ فرقی نمیکند با زمانی که 5 روز یا 3 روز دارو میخورد بنابراین امروزه توصیه میشود برای یک عفونت ادراری ساده از برنامه آنتیبیوتیکی 3 روزه استفاده شود و بیش از آن ادامه نداشته باشد؛ مگر آنکه بیمار علامتدار باشد. بنابراین اگر علایم بیماری پس از 48 ساعت بهبود پیدا نکرد نیاز به بررسی مجدد است. 3 روز دارو خوردن هم فکر نمیکنم برای کسی سخت باشد.
منبع:سلامت ایران