روش های درمان واریس

بهترین روش برای جلوگیری از بروز واریس، دنبال کردن یک سبک زندگی فعال است

 

خوشبختانه بیشتر افراد با بیماری واریس سیاهرگ‌ها یا همان واریس آشنایی دارند. بیش از ۴۰ میلیون نفر از آمریکایی‌ها به این بیماری مبتلا هستند. شریان‌ها خون را به کل بدن پمپ می‌کنند و سیاهرگ‌ها خون را دوباره به قلب باز می‌گردانند. برخی از مواقع سیاهرگ‌های بدن کار خود را به درستی انجام نمی‌دهند. اگر دریچه‌های یک طرفه در سیاهرگ‌ها به خوبی بسته نشود، خون درون آن جمع خواهد شد. همین امر نیز موجب متورم شدن سیاهرگ در قسمت‌هایی از بدن می‌شود. این تورم بیشتر در پاها رخ می‌دهد. واریس از نظر فیزیکی نیز بسیار دردناک است. این بیماری موجب تورم و درد می‌شود و با سندروم پای بی قرار نیز مرتبط است. در این مقاله قصد داریم روش‌های درمان واریس را بیان کنیم.

 

از بروز واریس جلوگیری کنید:
اگر چه برخی از افراد در معرض ابتلا به بیماری واریس قرار دارند (یکی از فاکتورهای خطر برای ابتلا به آن ژنتیک است) اما شما می‌توانید مراحلی را برای پیشگیری از آن طی کنید. بهترین روش برای جلوگیری از بروز واریس، دنبال کردن یک سبک زندگی فعال است. تمرینات پا همچون پریدن و پیاده روی می‌تواند به گردش جریان خون کمک کند. همچنین باید از ایستادن‌های طولانی مدت اجتناب کنید. هر جایی که ممکن بود بنشینید و پای خود را دراز کنید تا فشار موجود بر روی سیاهرگ‌ها کاهش پیدا کند. شما همچنین باید از پوشیدن کفش‌های پاشنه بلند خودداری کنید. هر چقدر کفش مسطح‌تر باشد به ماهیچه‌های پا فشار کمتری وارد می‌شود و همین امر از بروز بیماری‌هایی همچون واریس جلوگیری می‌کند.

 

درمان واریس:
اولین کاری که باید انجام دهید مراجعه به یک پزشک متخصص است. این فرد می‌تواند در درمان واریس به شما کمک کند. بسته به درمان‌های مورد نیاز، یک جراح عروق، متخصص پوست یا متخصص ورید می‌تواند درمان‌های مختلفی را پیش بگیرد:

 

جوراب‌های مخصوص واریس برای تسکین درد استفاده می شود

 

۱.جوراب‌های مخصوص واریس:
این جوراب‌ها به گونه‌ای طراحی شده اند که خون را به سمت بالا هدایت می‌کنند. استفاده از این موارد می‌تواند به تسکین علایمی همچون تورم و سفتی کمک کند و جریان خون را در اندام تحتانی بهبود ببخشد. به یاد داشته باشید که استفاده از جوراب‌های مخصوص واریس کمکی به از بین رفتن واریس نخواهد کرد. این موارد تنها برای تسکین درد مورد استفاده قرار می‌گیرد.

 

۲.اسکلروتراپی:
در این درمان با استفاده از یک سوزن، محلولی به داخل رگ‌های وریدی تزریق می‌شود. در نهایت رگ‌های واریسی لخته شده و از بین می‌رود. معمولا در عرض ۷ الی ۱۰ روز ظاهر رگ‌های واریسی از بین خواهد رفت. این روش ممکن است کمی دردناک باشد. همچنین ممکن است به درمان‌های متعدد برای خلاصی از شر این رگ‌ها نیاز داشته باشید.

 

۳. فرسایش حراراتی:
این روش از یک لیزر یا فرکانس رادیویی برای داغ کردن و بستن ورید‌ها استفاده می‌کند. با استفاده از سونوگرافی جراح قادر است کاتتر را داخل رگ‌های مورد نظر قرار دهد و سپس با استفاده از لیزر یا الکترود امواج رادیویی به درمان واریس بپردازد. اینکار باعث فرو ریختن دیواره‌های عروق می‌شود. ممکن است به بیهوشی عمومی نیاز داشته باشید. البته برخی از جراحان از بی حسی موضعی برای اینکار استفاده می‌کنند. فرسایش حرارتی نسبت به اسکلروتراپی درد کمتری دارد و موثرتر است.

 

۴.خارج کردن رگ‌ها:
واریس سیاهرگ را می‌توان به صورت فیزیکی از پا خارج کرد. این روش از طریق برش‌های بسیار ریز انجام می‌شود. این روش معمولا به خاطر تعداد برش‌هایی که مورد نیاز است کمتر از سایر گزینه‌ها رواج دارد. این فرآیند برای واریس‌های بسیار بزرگ، دردناک و متورم بهترین گزینه است. این درمان معمولا توسط متخصص ورید انجام می‌شود.

 

۵. وناسیل(VenaSeal):
یکی از جدیدترین روش‌های موجود در بازار وناسیل است. وناسیل یک چسب مخصوص است که باعث بسته شدن رگ‌های آسیب دیده می‌شود. این روش به اندازه تکنیک حرارتی که قبلا نیز ذکر شد، موثر است و می تواند باعث نابودی رگ‌های واریسی شود. این روش آسیبی به اعصاب وارد نمی‌کند و تنها به بی حسی در مکان مورد نظر نیاز دارد. استفاده از جوراب‌های مخصوص واریس نیز لازم نیست. امکان انجام این روش در یک جلسه وجود دارد.
منبع:healthmag.ir

ویدیو مرتبط :
واریس درمان

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

بررسی علل و روش درمان سندرم داون

 

 

 

سندرم داون که در گذشته منگلیسم نیز نامیده می‌شد، یک بیماری ژنتیکی است که به دلیل افزایش تعدادی کامل یا نسبی در کروموزوم ۲۱ به وجود می‌آید. این بیماری دارای علائم مختلف از جمله ناهنجاری‌های عمده یا خفیف در ساختار یا عملکرد اعضای بدن است. متوسط میزان بروز این سندرم مابین یک در ۶۰۰ تا یک در ۱۰۰۰ مورد از تولد نوزادان زنده گزارش شده است که این میزان در مادران جوان کم‌تر و با افزایش سن مادر افزایش می‌یابد. با این وجود در حدود دوسوم مبتلایان به سندرم داون از مادران زیر ۳۵ سال متولد می‌شوند.

علت چیست؟

به طور معمول، هر کودک در زمان لقاح اطلاعات ژنتیکی خود را به وسیله ۴۶ کروموزوم از والدین خود به ارث می‌برد: ۲۳ کروموزوم از مادر و ۲۳ کروموزوم از پدر. اما در اکثر موارد بروز سندرم داون، کودک یک کروموزوم اضافه دریافت می‌کند و به جای ۴۶، ۴۷‌کروموزوم به او منتقل می‌شود. این ماده اضافه ژنتیکی موجب تاخیر در رشد جسمانی و عقلانی کودک می‌شود.

 

 

علائم بیماری سندرم داون

علائم سندرم داون در هر کودک تفاوت می‌کند و در حالی که تعدادی از کودکان مبتلا به این بیماری نیازمند رسیدگی پزشکی مداوم هستند، عده دیگری از آنها زندگی سالم و مستقلی را در پیش دارند. از جمله علائم عمده و زودرس که در تقریبا همه بیماران مشاهده می‌شود وجود مشکلات یادگیری و نیز محدودیت و تاخیر رشد و نمو است.

 

کودکان مبتلا به سندرم داون دارای خصوصیات ظاهری مشابه هستند که از جمله بارزترین آنها می‌توان به نیمرخ مسطح، چشمان مورب رو به بالا، گوش‌های کوچک، یک تک خط در وسط کف دست و زبان بزرگ اشاره کرد. یک پزشک معمولا با معاینه جسمی می‌تواند بگوید که یک نوزاد دچار چنین نارسایی هست یا خیر. معمولا این کودکان در زمان تولد قد و وزن معمولی دارند اما به طور کلی رشد آنها از سرعت کمی برخوردار است و از همسالان خود کوچک‌تر به نظر می‌رسند.

 

 

ماهیچه‌های کوتاه و مفاصل نرم هم از جمله خصوصیات این بیماری است. نوزادان مبتلا به آن بیش از حد سست و بی‌تعادل هستند. هرچند این حالت می‌تواند به مرور زمان کم شود، در کودکان زیر ۲ سال، کشیدگی کم و حرکات محدود ماهیچه موجب بروز اشکالاتی در مکیدن و غذا خوردن و همچنین مشکلات هاضمه چون یبوست می‌شود.

 

کودکان نوپا و بزرگ‌تر نیز ممکن است در حرف زدن، یادگیری و انجام کارهای شخصی چون غذا خوردن، لباس پوشیدن و دستشویی رفتن تاخیر زیادی داشته باشند.سندرم داون به اشکال متفاوتی بر توانایی‌های ذهنی کودکان تاثیر می‌گذارد، اما بیشتر آنها دچار عقب‌افتادگی ذهنی خفیف تا میانه هستند. کودکان مبتلا به این بیماری می‌توانند بیاموزند و در طول زندگی خود قادر به پرورش مهارت‌هایی هستند. به زبان ساده، آنها با سرعتی متفاوت از دیگران به اهداف خود دست می‌یابند و به همین دلیل بسیار مهم است که آنان را با کودکان دیگر و حتی کودکان با شرایط مشابه، مقایسه نکنیم.

تشخیص زودهنگام

در گذشته برای تشخیص زودهنگام سندرم داون آزمایش سلول‌های مایع آمنیوتیک (آمنیوسنتز) یا نمونه‌گیری از پرزهای جفتی انجام می‌شد. البته این شیوه آزمایش تهاجمی و توام با خطر بود. امروزه از روش‌های غیرتهاجمی همانند بررسی خون مادر یا سونوگرافی استفاده می‌شود.