رفتارهای بد از فرشتگان خوب

 

کودکان موجوداتی حساس و لطیف هستند که شیوه رفتار و کردار اطرافیان و خصوصا پدر ومادر، بر شکل گیری شخصیت آنها، تاثیر مستقیم دارد. یک کودک از والدین خود یاد می گیرد که نسبت به مسائل مختلف، چه عکس العملی داشته باشد. همه کودکان در برخوردهای بچگانه خود با چیزهای مختلف در زندگی روزمره، دقیقا نمی دانند که چه برخوردی باید داشته باشند. اما این والدین و اطرافیان هستند که به رفتار یک کودک جهت می دهند.

 

ارتباط کودکان

مسلما تائید و تشویق های به موقع و اصولی و از طرف دیگر تنبیه و تحذیر در حد اعتدال، در جهت دهی و هدایت رفتار و کرداری درست در کودکان، موثر است. وقتی والدین نسبت به فضایل اخلاقی و رفتارهای درست و شایسته، حساس باشند، این موضوع در جهت دهی به کودکان موثر است و بر آنها تاثیرگذار خواهد بود.

 

به طور تدریجی و با گذشت زمان، تکرار این رفتار ها از سوی والدین بر روح کودک می نشیند و موجب گرایش او به همان سمت و سو می شود. به این ترتیب می توان روح دست نخورده کودک معصوم را در جهت ارزشها، رشد و تعلیم داد تا در اثر این ارزشها، عادات و رفتارهای خوب و مطلوب، در او به وجود بیایند و عکس العمل ها و تفکرات او هم در همین راستا شکل گیرند.

 

آنچه مشخص است اینکه خصلت تقلید کردن در کودکان مشهود است و هر چه را که می بیند و می شنود، بر اساس تقلید می پذیرد و اعمالش را طبق آن جلو می برد و ممکن است حتی لحظه ای به خوب یا بد بودن آن فکر نکند.

 

می توان گفت تقریبا تمامی رفتارها از قبیل آداب و رسوم و رفتارهای اخلاقی یک کودک، مثل نحوه غذاخوردن، صحبت کردن، لباس پوشیدن و برخورد با سایر افراد، از پدر و مادر و سایر معاشران به او منتقل می شود.

 

روح و ذهن یک کودک مثل آینه صافی است که تصویر هر چیزی که در ان منعکس شود، ممکن است بر آن اثر گذارد. گاهی اوقات هم به نظر می رسد که بچه ها مثل دوربین تصویربرداری هستند که همه چیز را به سرعت یاد می گیرند و ضبط می کنند. مسلما چشم و گوش حساس کودکان، دریچه روح آنها هستند که دیده ها و شنیده هایشان بر روان و روحشان موثر واقع می شود.

 

بنابراین لازم است که والدین به این موارد دقت داشته باشند و بدانند که بچه ها از هیچ کسی به اندازه آنان اثرپذیری ندارند و البته نقش مادر حساس تر است. احتمال اینکه یک مادر ترسو بتواند فرزندی شجاع داشته باشد کم است و البته یک پدر بداخلاق نیز نمی تواند رابطه موفقی با فرزندش داشته باشد و فرزندی خوش خلق را تربیت کند.

 

کودکان در دنیای کودکانه خود سیر میکنند و آنها از مصلحتها و مشکلات خبر ندارند. آنها نمی توانند بفهمند که هدف گیری درست در زندگی به چه معناست. به همین دلیل تصور می کنند همان چیزی درست است که پدر و مادرشان می گویند.

 

کم نیستند والدینی که آرزوهای رنگارنگ و مختلفی برای فرزندان خود دارند اما به این موضوع نمی اندیشند که خودشان تا چه حد به این آرزوها نزدیک هستند. لازم است که والدین خود را به صفات و خصلتهای نیک، آراسته کنند تا این خصلتها به فرزندانشان هم انتقال پیدا کند.

 

جای تاسف است که برخی از والدین و اطرافیان یک کودک، هر نوع رفتار و گفتاری را در برابر دیدگان پاک یک کودک، انجام می دهند و به این موضوع توجه نمی کنند که کودک، همه رفتارها و گفته های انها را می بیند و می شنود و روزی مشخص می شود که این مسائل به چه صورت بر او اثر داشته است.

 

با توجه به اینکه تقلید در تعلیم و تربیت کودک، تاثیری به مراتب بیشتر از پند و اندرز دادن دارد، مهمترین وظیفه اولیا و مربیان، این است که خودشان نمونه ای عملی از رفتار و کردار نیک باشند. 1

 

چرا که به وجود اوردن عادتها و رفتارهای خوب، به والدین مرتبط است و انها می توانند اخلاق پسندیده و شایسته را با عامل بودن خود، در شخصیت کودک ایجاد کنند تا به طور تدریجی به انها عادت کند.

 

خانواده ای که دغدغه اصلی والدین آن، فراهم کردن محیطی سالم و محبت آمیز است، کودک این خانواده هم معنای محبت و احترام را درک می کند و سعی میکند تا شبیه به پدر و مادرش باشد.

پی نوشت:

1.با اندکی تغییر برگرفته از کتاب" آنچه والدین باید بدانند..." نوشته فرهادیان

منبع:تبیان

ویدیو مرتبط :
خطر رفتارهای بد مذهبیها

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

راه حل های خوب برای رفتارهای بد بچه ها

 

 

 

 

1) سرکشی:انتظارات خود را تفهیم کنید.

 

هر وقت که کودکتان سعی می کند با شما جر و بحث کند، خواسته خود را لغت به لغت تکرار کنید، مثلاً بگویید:

 

"شام سر ساعت ۶ صرف می شود، تو باید سر ساعت، سر میز غذا حاضر شوی."

 

به او کمی آزادی عمل بدهید، مثلاً بگویید: "امروز باید کارهایت را انجام دهی. دوست داری که قبل از شام آن را تمام کنی یا بعد از شام؟"

 

گاهی با او مدارا کنید.

 

ممکن است به کودکتان بگویید: خوب، تو الان باید تکالیفت را انجام دهی، اما می بینم که سخت مشغول تمرین بسکتبال هستی، چطور است تا نیم ساعت دیگر به تمرینت ادامه بدهی، بعد تکالیف را انجام دهی؟

 

توضیح دهید که اگر کودکتان کاری را که شما از او می خواهید، انجام ندهد، برای او عواقبی خواهد داشت. او ممکن است هر کَلَکی بزند تا نظر شما را عوض کند، اما مقاوم باشید و اجازه ندهید که ترفندهای او در شما اثر کند.

 

 

۲) نق زدن:واکنش هایتان را در مقابل رفتار کودکتان عملاً نشان دهید.

 

ممکن است نق زدن طوری برای او عادت شده باشد که حتی خودش هم از صدای آزار دهنده خود، خبر نداشته باشد. به او تفاوت بین صدای نق زدن و یک لحن عادی صحبت کردن را نشان دهید.

 

هیچ بردباری از خود نشان ندهید.

 

وقتی فرزندتان برای اولین بار نق زد قاطعانه به او بگویید: "ساکت شو، نمی خواهم صدای نق زدنت را بشنوم، لطفاً هرچه می خواهی با لحنی آرام و قشنگ به من بگو." بعد برگردید و اعتنایی به او نکنید. وقتی که او حتی به مدت چند ثانیه آرام شد، به سمت او برگردید و آرام بگویید: "من به صدای قشنگ تو گوش می کنم، می توانم کمکت کنم؟"

 

تفریح را متوقف کنید.

 

اگر کودکتان به هنگام بازی و تفریح، ناله و زاری کرد، به او بگویید: "تو داری گریه می کنی؟ تو به قوانین آشنایی داری و می دانی قرارمان چیست، اگر دوباره گریه کنی برمی گردیم خانه."

 

 

۳) نسنجیده حرف زدن:به کودکتان یاد بدهید که قبل از عمل کردن، فکر کند.

 

ثانیه هایی را که کودکتان طبق روش بالا برای فکر کردن می گذراند تا مبادا احساساتی عمل کرده باشد و فکر می کند تا حرف سنجیده و عمل شایسته ای از او سر بزند - ممکن است موجب بروز یک تحول اساسی در او شود، مخصوصا در حالت های پرتنش و بالقوه خطرناک.

 

نتایج را در نظر بگیرید.

 

به کودکتان یاد بدهید که از خود چنین سؤالاتی را بپرسد: «آیا این کار درست است یا نه؟ آیا باعث ناراحتی کسی می شود؟ آیا مشکلی برایم پیش خواهد آورد؟ اگر آن کار را انجام دهم، اثر عمیقی روی من خواهد گذاشت؟» به او بیاموزید فکر کند که یک پیشگوست و می تواند آینده را ببیند، بعد از خودش بپرسد، اگر آن را انجام می دادم، چه اتفاقی می افتاد؟

 

با او در قانون تصمیم گیری انتقادی سهیم شوید، مثلاً بگویید: "اگر احساس راحتی نمی کنی، انجامش نده".

 

از اشتباه ها درس بگیرید.

 

اگر کودکتان تصمیمی غیر عاقلانه گرفت، از این اشتباه به عنوان فرصتی برای کمک کردن به او استفاده کنید، در این صورت او برای تصمیم گیری بعدی آماده تر می شود.

 

 

۴) گاز گرفتن:سریع بچه ها را از هم جدا کنید.

 

هرگاه کودکتان کسی را گاز گرفت، به او بگویید: «تو نباید مردم را گاز بگیری».کودکتان را از موقعیتی که باعث درگیری می شود، جدا کنید.

 

به کودک گاز گرفته شده، توجه بیشتری کنید.

 

برای این که به کودکتان بیاموزید که گاز گرفتن باعث آسیب دیگران می شود، کمک کنید تا فکرش را گسترش دهد، بچه مصدوم را دلداری و تسکین دهید و به او بگویید: "خیلی متأسفم، باید دردت آمده باشد، می توانم کمکت کنم؟"

 

رفتار دیگری به او بیاموزید.

 

اگر کودک نوپای شما در حال دندان درآوردن است، چون لثه هایش زخم هستند، از گاز گرفتن لذت می برد و دوست دارد اشیاء را گاز بگیرد، بنابراین مطمئن شوید که او چیز مناسبی برای گاز گرفتن دارد تا به این طریق ناراحتی اش را برطرف کند. معمولاً چون بچه ها مهارت های بیانی شان گسترش نیافته تا بتوانند نیازهایشان را بیان کنند، احساساتشان جریحه دار می شود. سعی کنید به کودکتان کمک کنید تا احساساتش را طبقه بندی کند. اگر او به اندازه کافی بزرگ شده است به او یاد بدهید بگوید: «دارم عصبانی می شوم» - یا «می خواهم بازی کنم».

 

وقتی کودکتان مشغول بازی است از نزدیک بر او نظارت داشته باشید، به این ترتیب می توانید قبل از این که کسی را گاز بگیرد، مانع او شوید. به آرامی دستتان را روی دهان او بگذارید و بگویید: "تو حق نداری کسی را گاز بگیری، هرچه که می خواهی در قالب کلمات به ما بگو."

 

اگر کودکتان هنوز حرف نمی زند، او را از وضعیتی که ممکن است کسی را گاز بگیرد دور سازید و فعالیت دیگری را به او پیشنهاد کنید، مثلاً بگویید: "دوست داری با خاک رس بازی کنی یا با قالب هایت؟"

منبع:e resaneh.com