معمای دخل و خرج فوتبال ایرانی

  کمتر طرفدار فوتبالی در ایران می تواند خودش را متقاعد کند که باشگاه های فوتبال به غیر از هیاهو، درآمد هم داشته باشند. دوباره این پرسش مطرح می شود که اگر درآمد ندارند پس چطور برای نشستن روی صندلی مدیریت شان بعضی ها این همه سر و دست می شکنند؟ لابی می کنند، مجیز وزیر می گویند و حاضرند چک سفید امضا بکشند؟

   گفته می شود در باشگاه های بزرگ دنیا گاهی تا نیمی از هزینه خرید یک ستاره را از فروش پیراهن با نام و شماره اش در باشگاه جدید در می آورند. در ایران اما پیراهن تیم های فوتبال را در میدان منیریه می توان بدون هیچ کپی رایت و حق پخش و درصدی سود واریزی به خزانه باشگاه خرید. آن هم ساخت چین با نازل ترین کیفیت!

  مدیران عامل دو تیم قرمز و آبی فارغ از اینکه منصوب، منتخب یا تحمیلی باشند به محض نشستن روی آن صندلی لغزان از بی پولی می نالند. از این که باشگاه به هتل و متل و سازمان اتوبوس‌رانی و حتی قلیان سراها هم بدهکار است. چک بازیکنان برگشت می خورد و آنها مجبورند خانه و ملک و طلای زن و فرزندشان را وثیقه بگذارند؛ صرفاً برای عشق و تعصب به تیم و هواداران!

  این حرف های شیرین اما دیگر مشتری چندانی ندارد. به خصوص در فصل نقل و انتقالات که قراردادهای عجیب با بازیکنان فرتوت، بازنشسته و از رده خارج بسته می شود.

  نگاهی به خریدهای چند سال اخیر دو تیم قرمز و آبی نشان می دهد که بعضی از بازیکنان رفت و آمد پاندولی به باشگاه دارند. با آمدن یک مربی در لیست فروش و حراج قرار می گیرند و با اخراج او و بازگشت مربی قدیمی دوباره با قیمتی نجومی خریداری می شوند و به باشگاه برمی گردند و گاهی نیمی از کیفیت گذشته را هم ندارند! امسال هم این اتفاق در حال رخ دادن است.

  بازیکنان قدیمی باشگاه که زمانی بعد از رفتن علیه آن موضع گرفتند، کُری خواندند، مشت گره کردند و تیم سابق را به حاشیه کشاندند حالا دوباره فیل شان یاد هندوستان کرده  و یادشان آمده که از بچگی فقط به عشق این رنگ نفس می‌ کشیدند! هیچ چشم ناظر یا نهادی برای کیفیت سنجی و زیرذره بین قرار دادن این بازیکنان وجود ندارد.

  همین که آقای سرمربی جدید آنها را بخواهد انگار همه چیز تطهیر می شود. در چند سال گذشته این اتفاق برای مهرزاد معدنچی، مهرداد اولادی، عادل کلاه کج، سیاوش اکبرپور و ... رخ داد. آنها بعد از بازگشت به باشگاه قدیمی کیفیت درخشانی از خود به نمایش نگذاشتند و بیشتر اوقات روی نیمکت یا جایی آن حوالی به سر بردند.

یکی از شیوه های بسیار ساده مدیریت حتی در یک سوپرمارکت، نحوه کنترل دخل و خرج است. اینکه سرمایه و درآمد اندک را گشاده دستانه خرج نکرد. درک این نکته که خریدن یک بازیکن جوان که ولع و عطش پیروزی دارد و بعد از یکی دو فصل می تواند یک سرمایه مالی برای باشگاه شود دشوار نیست. شاید هم بازگشت برخی بازیکنان قدیمی به باشگاه سود بیشتری دارد و ما بی خبران دو عالمیم!  

 

 اخبار  ورزشی  -  عصر  ایران 

ویدیو مرتبط :
وقتی دخل و خرج خانواده های ایرانی با هم نمی خواند

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

دخل و خرج خانواده‌های ایرانی در دولت‌های نهم و دهم/ کسری بودجه‌های میلیونی خانواده‌ها در 6 سال

بررسی دخل و خرج خانواده های ایرانی بر اساس آمار های رسمی بانک مرکزی نشان می دهد، خانواده های ایران از سال 1384 همزمان با آغاز کار دولت نهم، متوسط هزینه های ناخالص خانوارهای ایران نسبت به درآمد های پولی و غیر پولی رشد بیشتری داشت. به طوریکه هر ساله میزان هزینه ها بیشتر از میزام درآمد های پولی و غیر پولی است. بر اساس آمار رسمی بانک مرکزی از سال 1384 تا سال 1389 هزینه های سالانه ی ناخالص خانواده های شهری به ترتیب ، 6 میلیون و 700 هزار تومان ، 7 میلیون و 960 هزار تومان،10 میلیون و 10 هزار تومان ، 11 میلیون و 110 هزار تومان ،12 میلیون و 700 هزار تومان ،14 میلیون و 166 هزار تومان بوده است. این در حالی است که میزان درآمد های سالانه پولی خانوار ها به ترتیب 6 میلیون و 600 هزار تومان ، 7 میلیون و 500 هزار تومان ،9 میلیون و ششصد هزار تومان ،10 میلیون و 100 هزار تومان،12 میلیون و 300 هزار تومان، 13 میلیون و 160 هزار تومان بوده است. مسئله ای که نشان می دهد خانواده های شهری طی 6 سال فعالیت دولت های نهم و دهم( که آمار های رسمی از آن وجود دارد) هر سال با کسری بودجه های میلیونی( بدون احتساب در آمدهای غیر پولی) مواجه بوده است.

در جدول زیر متوسط هزینه سالانه، ماهانه یک خانوار شهری و درصد افزایش آن طی 6 سال اخیر در مقایسه با درآمد های پولی و غیر پولی را بخوانید:

   

 

30 درصد هزینه خانوارهای شهری در جیب مسکن
نتایج بررسی دخل و خرج خانواده های ایرانی در دولت های نهم و دهم نشان می دهد که 1/30 درصد از کل هزینه ناخالص یک خانوار (حدود 42637 هزار ریال) مربوط به گروه هزینه مسکن، آب، برق و گاز و سایر سوخت ها بود که نسبت به سال قبل 9/6 درصد افزایش داشته است.

در آخرین سال مورد بررسی(1389) از کل هزینه های ناخالص خانوار، 6/5 درصد به گروه بهداشت و درمان، 3/11 درصد به گروه هزینه حمل و نقل، 3/2 درصد به گروه هزینه ارتباطات، 8/2 درصد به گروه هزینه تفریح و امور فرهنگی، 4/2 درصد به گروه هزینه تحصیل، 2/2 درصد به گروه هزینه رستوران و هتل و 0/8 درصد به گروه هزینه کالاها و خدمات متفرقه اختصاص داشته است.

یافته های این بررسی نشان می دهد که در مقایسه با سال 1388 ، هزینه گروه های بهداشت و درمان 9/21 درصد، حمل و نقل 4/8 درصد، ارتباطات 9/8 درصد، تفریح و امور فرهنگی 2/14درصد، تحصیل 7/21درصد، رستوران و هتل 4/10 درصد و کالاها و خدمات متفرقه 2/12 درصد افزایش داشته است.
درآخرین سال مورد بررسی متوسط درآمد پولی و غیر پولی ناخالص سالانه یک خانوار شهری حدود 136814 هزار ریال (ماهانه حدود 11401 هزار ریال) بود که 73/3 درصد (9/9 میلیون تومان) آن را درآمد پولی ناخالص و 26/7 درصد را درآمد غیرپولی تشکیل داده است. در سال 1389 کل درآمد پولی و غیرپولی ناخالص خانوار نسبت به سال قبل حدود 10/4 درصد افزایش داشت (میزان افزایش درآمد پولی ناخالص خانوار معادل 12/8 درصد و درآمد غیر پولی 4/3 درصد بود).

در نمودار زیر متوسط هزینه سالانه یک خانوار شهری در مقایسه با درآمد های پولی و غیر پولی را می بینید

 

 

 
منبع:khabaronline.ir