مردم دوست دارند با فیگو و یارانش شوخی کنید، نه اینکه آنها را بزنید

ناگفته پیداست علی پروین قصد دارد به یاد روزهایی که هاشمی نسب و رهبری فرد زانوی بازیکنان را به دستشان می دادند، ترکیب بچیند. هدف او این است که از نام ایران دفاع کند و ما ناخودآگاه یاد تمام دوره هایی می افتیم که مثلا با عنوان دفاع از نام ایران، تیم ملی کشورمان را با تمام نفرات به مسابقات غرب آسیا می فرستادیم و حتی مقابل تیم های دوم و سوم بعضی کشورها، علی دایی و مهدوی کیا و... را از آلمان به ایران می کشیدیم.

 

اما ماهیت بازی روز ششم شهریور این نیست. قرار است ستاره های دنیا در یک بازی خیرخواهانه به ایران بیایند و برای بیماران ام اس بازی کنند، حالا اگر ایران ببازد هم اشکالی ندارد.

 

چه ایرادی دارد که ستاره های ایران بازنده باشند؟ آیا آبروی فوتبال ایران می رود؟ مثلا پرسپولیس به ستاره های میلان باخت آبروی فوتبال ملی ایران رفت؟ اگر در همان بازی میلان مسابقه را جدی نمی گرفتیم، آیا خاطره شیرین تری در ذهن هواداران باقی نمی ماند؟ الان خاطره ای که از آن مسابقه در ذهن بیشتر مردم باقی مانده صحنه ای است که کریم باقری گتوزو را درو می کند.

 

اگر در همان مسابقه مثلا ستاره های پرسپولیس با میلان شوخی می کردند و به هم لایی می انداختند و از قصد گل می خوردند، چقدر بازی زیبا می شد؟ همین اواخر در بازی بزرگداشت لدلی کینگ ستاره فوتبال انگلستان با تاتنهام بود که هاوارد وب داور مسابقه به شوخی توپ را گرفت و قصد دریبل زدن داشت که یکی از بازیکنان از پشت او را زد.

 

این صحنه آنقدر جذاب بود که ویدئویش در تمام دنیا لایک شد و قطعا به سادگی از خاطر کسی نمی رود.

 

مردم هم توقع دارند در بازی ستاره های ایران و دنیا، شاهد چنین صحنه هایی باشیم. اینکه روبرتو کارلوس و مهدوی کیا به شوخی به هم لایی بیاندازند.

 

فیگو در زمین با بازیکنان شوخی کند. البته نه اینکه کلا بازی این شکلی شروع و این شکلی تمام شود.

 

اما اگر قرار باشد کلا بازی را جدی بگیریم، هیچکدام از این صحنه ها به وجود نمی آید. مردم دوست دارند صحنه هایی در این مسابقه ببیند که در ذهن شان باقی بماند...

اخبار ورزشی - خبرآنلاین

ویدیو مرتبط :
اگه دختری باهاتون دوست نشد این حرکت رو روش بزنید عملیه.

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

بهاره رهنما: دوست دارم با خودم شوخی کنم / این نمایشی زنانه است، نه فمینیستی

بهاره رهنما، نویسنده و بازیگر نمایش «چشم‌هایی که مال توست»، می‌گوید در کار‌هایش به دنبال روایت زندگی زنانی است که از بحران‌های عاطفی و حسی به سلامت عبور می‌کنند.

مهدی یاورمنش: «چشم‌هایی که مال توست»، چهارمین داستان بهاره رهنما به شمار می‌آید که تبدیل به نمایشنامه شده و روی صحنه آمده است.

او خرداد امسال، دو داستانش را با کارگردانی خود در قالب نمایشی به نام «این تابستان فراموشت کردم» در سالن انتظامی خانه هنرمندان روی صحنه آورد. این گروه نمایشی در سفری که تابستان به شیراز داشت، با حذف یکی از نمایشنامه‌ها، داستانی جدید را به کار افزود و اجرا کرد.

با این حساب، «چشم‌هایی که مال توست»، چهارمین داستان این نویسنده است که روی صحنه تئا‌تر می‌آید، با این تفاوت که برخلاف سه تجربه قبلی، او این بار کارگردانی را به نسیم ادبی سپرده و خود در نقش تک بازیگر نمایش ظاهر شده است. همچنین در حالی که سه داستان قبلی را سجاد افشاریان به نمایشنامه برگردانده بود، «چشم‌هایی که مال توست» از سوی خود بهاره رهنما دراماتیزه شده است.

این نمایش روایت گر زنی تنها به نام نغمه است که همسرش ترکش کرده و تماشاگر از طریق واگویه‌های او داستان را دنبال می‌کند.

«چشم‌هایی که مال توست» با اینکه نمایشی استوار بر تک گویی است، اما به مدد متن خوب، کارگردانی سنجیده نسیم ادبی و بازی در خور بهاره رهنما، علاوه بر آنکه توانسته نظر کار‌شناسان و منتقدان را تامین نماید، تماشاگران بسیاری را نیز به سالن گوشه فرهنگسرای نیاوران کشیده است.

برخلاف سه تجربه قبلی، داستان «چشم‌هایی که مال توست» را خودتان به نمایشنامه تبدیل کرده‌اید که نتیجه کار هم خوب شده است. در باره فرآیند این کار بگویید.
کار بسیار سختی بود. شش یا هفت اتود زدم و سر آخر هم یک روز ساعت سه بامداد به نسخه نهایی رسیدم.

آن نسخه نهایی در جریان تمرین‌ها دستخوش تغییر شد یا نه؟
بله، چون تئا‌تر هنری پوینده است. روش کار در گروه «این تابستان» به گونه ایست که نویسنده هم سر تمرین‌ها می‌آید و پذیرای نظرات کارگردان و بازیگران در باره متن می‌شود. ما از‌‌ همان ابتدا که این گروه را پایه گذاری کردیم، این نگاه و شیوه را برگزیدیم که در نمایش «چشم‌هایی که مال توست» نیز به کار گرفته شد. برای همین نسخه نهایی نوشته شده، در جریان تمرین‌ها تغییر کرد، صیقل خورد و ریتم مناسب تری پیدا کرد.

در نمایش «این تابستان فراموشت کردم»، شخصیت نغمه چنان با بازی شما عجین شده است که به نظر می‌رسد از‌‌ همان ابتدا نقش را برای خودتان نوشته‌اید. آیا این گونه است؟
نه. ابتدا خانم الهام پاوه‌نژاد را برای بازی در نظر گرفته بودم که متاسفانه به دلیل نقش آفرینی او در یک سریال، فرصت نشد از هنرنمایی‌اش بهره ببرم. بعد از آن بود که نسیم ادبی به عنوان کارگردان استدلاهایی آورد و اصرار کرد خودم این نقش را برعهده بگیرم که من هم توصیه‌اش را پذیرفتم.

همیشه توصیه‌های کارگردان‌ها را این قدر راحت می‌پذیرید؟
من در موقعیت یک بازیگر چه در تلویزیون یا سینما یا تئا‌تر آدم بسیار حرف گوش کنی هستم. اگرچه در باره نقش زیاد مطالعه و فکر می‌کنم، اما وقتی تمرین‌ها شروع می‌شود، تنها به کارگردان تکیه می‌کنم. در نمایش «چشم‌هایی که مال توست» نیز کار همین طور پیش رفت.

اما به نظر می‌رسد برخی از مونولوگ‌ها دقیقاً با توجه به فیزیک و روحیه خود شما نوشته شده است. در این باره توضیح می‌دهید؟
گروه نمایشی ما مثل یک قایق است که همه به صورت هماهنگ در آن پارو می‌زنند و برای همین  در جریان تمرین‌ها، درهای بداهه‌پردازی بسته نمی‌شود. از آن جا هم که من همیشه دوست دارم با خودم شوخی کنم، مواردی را پیشنهاد کردم که با نظر کارگردان به نمایش اضافه شد. آنجا که به اضافه وزن و چشم‌های رنگی و... اشاره می‌شود، از همین دست مونوگ هاست.

«این تابستان فراموشت کردم» را خودتان کارگردانی کردید، چه شد در نمایش دومتان، کار را به نسیم ادبی سپردید؟
چون نیاز دیدم کس دیگری به عنوان کارگردان باید باشد تا بتواند من را از متن جدا کند. نسیم ادبی می‌توانست کار و نقش را از بیرون ببیند و اضافات آن را حذف نماید.

اجرا هم نشان می‌دهد او در کارش موفق بوده است.
بله. او توانست نمایش را از یک نواختی درآورد. نمایشنامه می‌توانست به یک اجرای خطی و خیلی رمانتیک تبدیل شود که با کارگردانی نسیم از این ورطه درآمد. او در جاهایی یک نوع بازی ضد حسی از من گرفته که به کار کمک زیادی کرده است و اجرا را به طور مدام از یک فاز به فاز دیگر می‌برد. بدون نسیم ادبی، «چشم‌هایی که مال توست» نمی‌توانست به اجرایی موفق تبدیل شود.

اجازه دهید به متن و محتوای نمایش شما بازگردیم. یک گروه از تماشاگران «این تابستان فراموشت کردم»، آن را کاری فمینیستی می‌دانند که به نظر من یک برداشت اشتباه است. البته ترجیح می‌دهم توضیحات شما را در این ارتباط بدانم.
فکر می‌کنم این اشتباه ناشی از به کار بردن واژه‌ها و ایسم‌های غربی است، بدون آنکه معنی و سابقه تاریخی آن‌ها را بدانیم. فمینیسم، یک جنبش اجتماعی، سیاسی و اقتصادی است که به دنبال برابری حقوق زنان با مردان حرکت می‌کند.
این در حالی است که نمایش ما یک کار روانکاوانه، عاطفی و حسی است که می‌خواهد به درون شخصیت یک زن تنها که از سوی شوهرش ترک شده، راهی پیدا کند. «چشم‌هایی که مال توست»، نمایشی زنانه است که فضای احساسی متناسب با موضوعش را روی صحنه شکل می‌دهد. در واقع نمایش ما یک کار زنانه است و نه فمینیستی.

شما هفت داستان نوشته‌اید که همگی در باره آسیب پذیری عاطفی زنان است. چهار تای آن‌ها را هم به نمایش درآورده‌اید که همین باعث شده دیگران نسبت به گرایش شما نسبت به مسائل زنان در آثارتان حساس شوند.
خب این دغدغه من است. برای مثال بهترین آثار ابراهیم حاتمی کیا، فیلم‌های جنگی اوست، چرا که با این موضوع درگیری عاطفی و فکری دارد. در این صورت آیا می‌توانیم او را متهم کنیم که در حال تقدیس جنگ است؟ بی‌شک چنین نیست، چرا که او با استفاده از این بستر در حال طرح موضوعات انسانی است.

چرا شما در هفت داستان خود به سراغ مقطعی از زندگی زنانی رفته‌اید که از سوی مردان زندگیشان ترک شده‌اند؟
چون فکر می‌کنم این موقعیتی دراماتیک است که هر زنی با عبور از آن می‌تواند به درک و شعوری والا‌تر از زندگی برسد. خدا صبر، تحمل، خلاقیت و عشقی در وجود هر زن به ودیعه نهاده است که او می‌تواند با دست یازی به آن‌ها، حتی پس از داغان شدن، دوباره به زندگی بازگردد.
این موقعیت طرد شدن و ترک شدن، مثل یک آتش افروخته شده است که زن با عبور موفق و سیاوش گونه از آن، آبدیده‌تر، محکمتر و درخشان‌تر از قبل خواهد شد. زن آرمانی من کسی است که پس از عبور از بحران ترک شدن، تازه به خلاقیت و شکوفایی می‌رسد.

اما خیلی از زن‌ها هم نمی‌توانند از این بحران به سلامت عبور کنند. موافقید؟
بله، اما این نشان ناتوانی زنان نیست. این خصوصیتی است که خدا به زنان داده و آنان خیلی دیر می‌توانند از گذشت‌شان جدا شوند. داستان‌ها و نمایش‌های من هم در این باره است.
در واقع خدا در سرشت زنان، عشق واقعی، عمیق و پاکی را به ودیعه گذاشته که آنان نمی‌توانند به راحتی از کسی که به او دل بسته‌اند، جدا شوند. اوج این عشق را می‌توان در احساس مادرانه یافت که هیچ نظیر دیگری ندارد، چرا که خدا وجود زنان را با عشق سرشته است.
در آفرینش انگار عشق را برای زن خلق کرده‌اند و جذبه و شور را برای مردان. من در کار‌هایم سعی کرده‌ام از منظر روانکاوانه به این واقعیت نزدیک شوم و شخصیت‌هایی را نشان دهم که در عین حفظ خصوصیات زنانه، به سلامت از بحران‌ها عبور می‌کنند.

به نظر می‌رسد، در تبدیل داستان «چشم‌هایی که مال توست» به نمایشنامه، از تلخی و ترسناکی این موقعیت کاسته شده است.
بله همین طور است. در تبدیل داستان به نمایش، میزانسن، بازی و دیگر عناصر باعث شده‌اند، موقعیت عاطفی نغمه تلطیف‌ شود.

شما تاکنون چهار داستان خود را به نمایشنامه تبدیل کرده‌اید. این اتفاقی است که در تئا‌تر و سینمای ما کمتر رخ می‌دهد و اقتباس دراماتیک از ادبیات داستانی جایی پیدا نکرده است. نظرتان در این باره چیست؟
ادبیات یک ساختار محکم و خاصی دارد که خیلی خوب می‌تواند به درام نمایشی یا سینمایی تبدیل شود. این غفلتی است که سینما و تئا‌تر ما کرده و باید جبرانش کرد. به نظر من نجات سینمای ایران در آن است که مثل دیگر کشور‌ها به اقتباس‌های ادبی روی بیاورد.

آیا ممکن است در آینده به سراغ داستان‌های دیگر نویسندگان بروید و دست به اقتباس بزنید؟
این تصمیمی است که از مدت‌ها پیش گرفته‌ام و امیدوارم سال آینده نتیجه آن را روی صحنه تئا‌تر ببینید.

این طور که معلوم است، تصمیم جدی دارید تا همچنان در تئا‌تر فعال باشید.
بله. گروه نمایشی «این تابستان» جمع بسیار گرم و پرتلاشی است که مطمئن هستم آینده خوبی پیش رو دارد. من دو سال است که می‌خواهم امتحان دکتری بدهم، اما به خاطر فعالیت‌های تئاتری، آن را به تعویق انداخته‌ام. همچنین در سینما و تلویزیون کم کار شده‌ام و وقتم را بیشتر رو و پشت صحنه تئا‌تر می‌گذرانم. تئا‌تر چیزهایی را به من داده است که لذت زیادی از آن‌ها برده‌ام، برای همین تا اطلاع ثانوی من را در این عرصه پر کار خواهید دید.
منبع:khabaronline.ir