یورش جوانان به نظمی دروغین در سینماها

شبکه ایران: «کلاس هنرپیشگی» در ادامه ی مسیر فیلم سازی داوودنژاد در راستای نظریه ی «سینمای جمع و جور، تجربی و خانوادگی» وی قرار دارد که در طول این سال ها گاهی به ثمر نشسته و گاهی ننشسته است.

این هم یک ویژگی همیشگی هر نوع «تجربه» ی جدید و منحصر به فردی است که گاهی ممکن است جواب بدهد و گاهی ندهد. چون همواره این نوع «تجربی» بودن بر شکلی از «ناخوداگاه» و «خودکار» بودن نیز دلالت می کند. گاهی ضمیر ناخوداگاه فیلم ساز می تواند با ضمیر ناخوداگاه تماشاگرش منطبق شود یا فصل مشترک هایی پیدا کند و گاهی نه.

به همین خاطر است که فیلم های تجربی و خانوادگی داوودنژاد هم گاهی خوب و قابل تحمل می شوند و گاهی نه. در عین حال، به نظر می رسد که گاهی اوقات هم یک لایه ی خودآگاهی به کمک این ناخوداگاه تجربی می آید تا دنیای مغشوش فیلم های داوودنژادی را سر و سامانی دهد و از دل این فرایند، تجربه ی موفق دیگری را پدید آورد. به نظر می رسد که فیلم «کلاس هنرپیشگی» در زمره ی همین آثاری باشد که به تلفیقی از نوعی «بی نظمی خودکار» و «نظم خوداگاه» دست یافته است. ساختار روایی این فیلم حاصل برخورد دو متقابل یا حاصل بازنمایی یک دو قطبی است.

در این فیلم از یک سو با روایتی از «جهان واقعی»، که شامل جهان پشت صحنه ی فیلم است، سر و کار داریم و از سوی دیگر با روایتی از یک «جهان سینمایی». روایتی که در جهان سینمایی وجود دارد، مدام توسط روایت جهان واقعی از هم گسسته می شود و درون آن فاصله گذاشته می شود. جهان سینمایی مدام به مرزهای جهان واقعی هجوم می آورد و «واقعیت» جهان واقعی را مورد پرسش قرار می دهد. «جهان سینمایی» فیلم «کلاس هنرپیشگی» روایتگر اعضای یک خانواده است که بر سر مسایل مادی و معنوی، عقلی و احساسی با یکدیگر در مجادله هستند.

در جهان سینمایی هریک از اعضای خانواده تلاش می کند تا قدرت خود را بر دیگری ثابت کند و حرف خود را به کرسی بنشاند. در جهان سینمایی هر یک از افراد به دنبال دستیابی به منافع خود هستند و هیچ چیز، حتی بزرگ خانواده هم آنها را از زورآزمایی برای کسب منفعت بیشتر بر حذر نمی دارد. اما جهان واقعی که فیلم ساز در آن به دنبال ایده آل خود می گردد، مدام از میانه ی این جهان سینمایی پر از تشنج سر برمی آورد و آن را به چالش می طلبد. مدام در جهان سینمایی گسست به وجود می آورد تا پلشتی های موجود در آن، دست کم برای مدتی به تأخیر افتد. اما درنهایت، هیچ یک از این تأخیرها به اندازه ی آخرین تأخیرها مؤثر نیست.

جایی که «علی» و «نیکی» دو دلداده ی نوجوان فیلم، به یاری عشق پاک خود، بر جهان آلوده ی بزرگترها می آشوبند.جهان بزرگترهایی که سرشار از آشوب زدگی است، اما گمان می کند پر از نظم است و این نظم لبریز از آشوب را می خواهد در جهان کوچکترها نیز مستقر کند. اما این جوانان به آن نظم دروغین و ساختگی یورش می برند. آنها اعلام می کنند که جهان بزرگترها را نمی خواهند. چون در جهان بزرگترها هرکه زورش بیشتر باشد زور می گوید. این، همان جنس نظمی هم هست که همیشه در دنیا برای برقراری آن جنگ های خونین برپا شده و جهان را به برهوت صلح و آرامش تبدیل کرده است. پس این جوانانی که چنین نظمی را که حاکم بر جهان بزرگسالان است نمی خواهند، خواهان نظم مختص خود هستند. بنابراین، آنان خواهان عوض شدن این جهان بزرگسالی هستند.

نوشته ی بعدی را که داوودنژاد بر تخته سفید می نویسد، بزرگترین تأخیر رقم می خورد و یورش دنیای واقعی به دنیای سینمایی تکمیل می شود، که همان قرار گرفتن بر آستانه ی غلبه ی «آشوب لبریز از نظم» نسل جدید بر «نظم سرشار از آشوب» نسل قدیم است. داوود نژاد، در پایان فیلم، «واقعیت ساختگی» سینمایی را بر «واقعیت واقعی» پیروز می کند تا نشان دهد که کامیابی نهایی با انطباق «واقعیت ساختگی» سینمایی و «واقعیت واقعی» حاصل می شود. همان چیزی که خانواده ی خوشبختش رو به دوربین بیان می دارند و همان چیزی که ظاهراً خودش در زندگی خودش احساس می کند یا دست کم قصد بازنمایی اش را در فیلم خود دارد.

رییس پژوهشکده غدد درون ریز و متابولیسم دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی گفت: علت کوتاه قدی در اکثر موارد، تغذیه نامناسب و مسایل ژنتیکی است، اما در موارد محدودی ممکن است از هر ۴۰ تا ۱۰۰ هزار نفر در یک مورد، علت کوتاهی قد کمبود هورمون رشد باشد.