چگونه پروین از استیلی کتک خورد؟

تماشاگر: مرتضی کرمانی مقدم در زمان خودش در دسته فوتبالیست های یاغی قرار می گرفت. در گیری های گاه و بی گاه او با بازیکنان حریف و از همه مهمتر کتکی که در جام ملتهای هیروشیما به جمال شریف داور سوری زد از او یک بازیکن یاغی ساخته بود.

آنچه می‌خوانید گفت‌وگو با مرتضی كرمانی مقدم و مجتبی كرمانی مقام است. به آنها كه نمی‌دانند و این دو را نمی‌شناسند، باید یادآور شد، مرتضی كرمانی مقدم همان مجتبی كرمانی مقام است كه ...

كودكی و نوجوانی

متولد 1344 در خرم آباد لرستان هستم. آنجا به دنیا آمدم ولی تهران بزرگ شدم. شش ساله‌ بودم كه با خانواده به پایتخت آمدیم. همانند تمام فوتبالیست‌های قدیمی از زمین‌های خاكی و فوتبال گل كوچك شروع كردم؛ از زمین‌های محله "جی" و "هاشمی". "محسن گروسی" هم محله‌ای‌ام بود.


مجتبی كرمانی مقام

خودم هستم. علی پروین زبانش نمی‌چرخید و به جای مرتضی، مجتبی صدایم می‌زد. خودم هستم و دو نفر هم نیستم. البته برادری به نام «مجتبی» دارم. مجتبی كرمانی مقام اما، خودم هستم.

دهداری کاری کرد ببازیم

نخستین تورنمنت بزرگ من همراه با تیم ملی فوتبال بود. هنوز هم سر در نمی‌آورم چرا پرویز خان (دهداری) كاری كرد به كره‌جنوبی ببازیم و در نیمه نهایی با عربستان روبه‌رو شویم. اگر در نیمه‌نهایی با چین بازی می‌كردیم، این تیم را به سادگی برده و راهی فینال می‌شدیم. صعود كرده بودیم و بازی آخرمان با كره جنوبی كاملا تشریفاتی بود. اگر با تیم اصلی برابر كره جنوبی قرار می‌گرفتیم، با یك تساوی صدرنشین می‌شدیم و در دور نیمه نهایی با چین بازی می‌كردیم ولی او ذخیره‌ها را به میدان فرستاد. از كره 3 بر صفر شكست خوردیم و باید با عربستان بازی می‌كردیم. آنها هم تنها موقعیت خودشان را به گل تبدیل كردند. "ماجد عبدالله" معروف هم آن گل را از روی سر "مرتضی فنونی‌زاده" به ثمر رساند. فقط حمله می‌كردیم. روز بد فرشاد بود. نزدیك به 16 ـ 15 فرصت گلزنی را از دست داد. آن قدر گل نزدیم كه خود عربستانی‌ها هم باورشان نمی‌شد، بازی را برده و راهی فینال شده‌اند. در آن بازی گلی زدم كه داور انگلیسی قبول نكرد ولی بعدها معلوم شد "سالم" بوده است. آن گل را آفساید گرفت در حالی كه دست مدافع عربستان به تیر دروازه خودشان بود. چهار سال بعد اما گلی خوردیم كه آفساید بود ولی ...

سیروس قایقران

(آه بلندی می‌كشد) او بی‌همتا بود. 10 سال با او زندگی كردم. درون و بیرون اردوها. روحش شاد. حق او هم خورده شد. او هم به حق خود در فوتبال نرسید. هر چه از او بگویم كم گفته‌ام. با معرفت بود. دست خیلی‌ها را هم گرفت، ولی در سال‌های آخر كه وضعش خراب شد، كسی دستش را نگرفت. اگر در آن روز سوار رنو نبود، جان نمی‌داد. ولی دستش تنگ شده بود و مجبور بود سوار رنو ‌شود. روزی در انزلی سوار ماشین او بودیم كه ماشینی از پشت به ماشین سیروس كوبید. به من گفت: "مرتضی! خدا كند من را نشناسد." همین كه پیاده شد، راننده ماشین عقبی گفت: "چاكر آقا سیروس!" او هم فریاد زد: "خداحافظ!" سوار ماشین شد و رفت كه رفت.

هیروشیمای 92

هیروشیما برای خودم هم خاطره بسیار بدی بود و هست. بدترین خاطره ورزشی‌ام مربوط به همان دوره از جام ملت‌های آسیاست. در باشگاه‌های قطر بازی می‌كردم. دوران بدنسازی را سپری می‌كردیم كه آقای پروین برای بازی در تیم ملی با من تماس گرفت. به او گفتم، از آمادگی كامل دور هستم ولی علی آقا گفت: "باید بیایی". من هم در اوج دوران بدنسازی قطر را ترك كردم تا تیم ملی را در ژاپن همراهی كنم. از آنجا هم با محرومیت یك ساله برگشتم. هم از تیم ملی دور ماندم هم از فوتبال باشگاهی قطر. معلوم بود در هیروشیما باید ببازیم. ژاپن در آن بازی باید ما را می‌برد. مساوی ما را به عنوان سرگروه به دور بعد می‌فرستاد. چون در بازی‌های قبل یك برد و یك تساوی به دست آورده بودیم، جمال شریف در آن مسابقه تیم‌مان را از هم پاشاند. 3 نفر را اخراج و تیم‌مان را 8 نفره كرد و دست آخر هم آن گل آفساید ...

در آن بازی داوری عجیب و غریبی را از او دیدم كه سابقه نداشت. انگار با ایرانی‌ها لج بود. برای اخطار دادن و اخراج بازیكنان تیم ملی منتظر كوچك‌ترین فرصت و بهانه بود. گویا واقعا از ایرانی‌ها بدش می‌آمد. هیچ وقت هم آن بازی نشان داده نشد. البته آن لگد از پشت را مجتبی (محرمی) به او زد. درگیری من و جمال شریف پس از به صدا در آمدن سوت پایان بازی بود كه باعث محرومیت یك ساله‌ام شد. آخرین بازی ملی‌ام نیز همان بازی با ژاپن در هیروشیما بود. بعد از آن راهی قطر شدم. شاید اگر به قطر نرفته بودم آمار بازی‌های ملی‌ام به بالای یكصد می‌رسید، البته دوران ما بازی‌های ملی این اندازه نبود. نه تعداد بازی‌ها و جام‌ها مانند امروز بود نه تصویربرداری بازی‌ها همانند امروز. پروین در هیروشیما از من به عنوان هافبك راست و نه مهاجم استفاده می‌كرد. جمشید شاه‌محمدی و فرشاد فوروارد بودند.

خداحافظی

فوتبال را كنار نگذاشتم. در واقع از فوتبال كنار گذاشته شدم. برای خودم غروری داشتم و نمی‌خواستم برای بازی در تیم محبوبم التماس كنم. زمانی كه خواستند از پرسپولیس بیرونم كنند، برای یك نیم فصل به كشاورز قرض داده شدم. سال 74 یا 75 بود. نیم فصل بود كه بعد از صحبت با "امیر عابدینی"، مدیر عامل وقت پرسپولیس، برای كمك به كشاورز ـ كه در خطر سقوط قرار داشت‌ ـ به این تیم رفتم. پس از پاره كردن پیراهن پرسپولیس در داربی دنبال "دك كردن"ام بودند. رفتم به كشاورز كمك كنم و دیگر هم به پرسپولیس برنگشتم. فوتبالم هم همانجا تمام شد. 30 یا 31 سال بیشتر نداشتم. سراغی از من نگرفتند، من هم دیگر دنبالش را نگرفتم و فوتبال را رها كردم. دیگر هم دنبال مقصر نمی‌گردم. پاره كردن پیراهن پرسپولیس برایم سابقه بدی شد. تنها فرهاد كاظمی بود كه شجاعت به خرج داد و سراغم را گرفت.

استیلی

در بازی پرسپولیس با پاس به خواست علی پروین او را به شكل بدی زدم، همیشه خشن بود و یك بار علی آقا را زده بود. پروین به من گفت: "اجازه نده 10 دقیقه در زمین باشد!" من هم او را زدم، چنان زدم كه او را با آمبولانس از ورزشگاه بیرون بردند و دیگر تا آخر بازی ندیدمش. بعدها بازیكن خوب و آرامی شد كه "فوتبال" بازی می‌كرد. احتمالا همان لگد من باعث پیشرفت او شده و برای همین هم مدیون من باشد!

احتمالا همان لگد من باعث پیشرفت حمید استیلی شد و برای همین هم به گمانم مدیون من باشد!

مجتبی محرمی

قدر خودش را ندانست. اذیت هم شد. او توان بازی در تیم‌های بزرگ اروپایی را داشت. بازیكن كاملی بود؛ خلاق و باهوش. خودش باعث شد، نابود شود. فكر نمی‌كنم مربی بزرگی شود، چون حوصله این كار را ندارد. به من و مجتبی محرمی اجازه رشد داده نمی‌شود. جوان بودیم و اشتباه‌هایی كردیم، ولی تا پایان عمرمان نباید چوب اشتباه‌هایمان را بخوریم.

من و مجتبی محرمی جوان بودیم و اشتباه‌هایی كردیم، ولی تا پایان عمرمان نباید چوب اشتباه‌هایمان را بخوریم

بازیكن با اخلاقی بود و هست. با هم همبازی بودیم. خیلی دوستش داشته و دارم. كاشكی در بازگشت به فوتبال ایران خداحافظی می‌كرد. كاش همین امسال خداحافظی می‌كرد كه محبوب بماند.

پایان رافت

به خاطر مشتی که از پرویز برومند خورد از او ناراحتم. باید جواب مشت برومند را می داد.