چگونه می توان رئیس جمهور آمریکا شد؟

مراحل اولیه

سیاستمداری که جاه‌طلبی احراز پست ریاست جمهوری آمریکا را دارد، نخست کمیته‌ای تشکیل می‌دهد که وظیفه‌اش سنجش وضعیت و جمع‌آوری پول است؛ این مرحله شاید از دو سال مانده به برگزاری انتخابات آغاز شود.

بنا بر قانون اساسی آمریکا، تنها کسانی که در آمریکا متولد شده، دست‌کم سنشان سی و پنج سال بوده و مدت چهارده سال ساکن این کشور بوده‌اند، می‌توانند داوطلب نامزدی در انتخابات ریاست جمهوری شوند، ولی این برداشت که هر کسی می‌تواند برای این سمت اعلام آمادگی کند درست نیست.



در هفتاد سال اخیر، هر فردی که نامزد عمده حزب خود برای شرکت در انتخابات ریاست جمهوری بوده، یا سناتور شاغل یا سناتور سابق بوده و یا در پست فرماندار ایالتی خدمت می‌کرده، یا معاون رئیس جمهور و یا یک ژنرال پنج ستاره بوده است؛ البته رئیس جمهوری که برای پیروزی در دومین دوره ریاست جمهوری مبارزه می‌کند، حکایت جداگانه‌ای دارد.

چنانچه یک کاندیدا بتواند نظر موافق رسانه‌های خبری، مقامات حزبی، طراحان برنامه مبارزات انتخاباتی و کمک دهندگان مالی را تا اندازه چشمگیری جلب کند، نامزدی خود را رسما اعلام کرده و مبارزه انتخاباتی در ایالت‌های مهم را شروع می‌کند.

باراک اوباما، مبارزه انتخاباتی خود را در اواخر سال ۲۰۰۶ آغاز کرد و در فوریه سال بعد داوطلبی خود برای نامزدی از جانب حزب دموکرات را رسما اعلام نمود، ولی میت رامنی، نامزد جمهوری‌خواهان، نزدیک پنج سالی می‌شود که فعالیت انتخاباتی‌اش را آغاز کرده است.

او که موفق نشد در سال ۲۰۰۸ به عنوان نامزد جمهوری خواهان در انتخابات ریاست جمهوری شرکت کند، در دو سال نخست زمامداری باراک اوباما، آهسته و در پشت صحنه فعالیت داشت و در ژوئن سال ۲۰۱۱ آمادگی خود را برای نامزد شدن از جانب جمهوری‌خواهان در انتخابات ریاست جمهوری آتی رسماً اعلام کرد.

نبرد برای کاندیدا شدن

پس از اعلام آمادگی، داوطلب‌ها برای نامزد شدن از جانب حزب خود، شروع به فعالیت کرده و البته نه همیشه، آن‌ها در گردهمایی‌ها و مجامع اولیه در ایالات آیووا، نیوهمشایر و کارولینای جنوبی شرکت می‌کنند.

نخستین مبارزات برای برگزیدن نامزد ریاست جمهوری در ماه ژانویه در این ایالات شروع می‌شود و محک خوبی برای اینکه کدام یک از داوطلبان شانس بیشتری برای کاندیداتوری دارند، به شمار می‌رود.

رأی دهندگان در هر یک از پنجاه ایالت آمریکا به اضافه واشنگتن پایتخت و نیز سرزمین‌های وابسته ایالات متحده آمریکا (جزایری در دریای کارائیب و اقیانوس آرام از جمله گوام و پورتوریکو، که به نوعی خودمختار هستند و در دولت فدرال آمریکا ادغام نشده‌اند) نمایندگان خود را برمی‌‌گزینند. در بیشتر موارد این نمایندگان قول می‌دهند که از نامزد به خصوصی حمایت کنند.

در برخی ایالات، نمایندگان به جای گردهمایی‌های ایالتی، از سوی جوامع محلی برگزیده می‌شوند. مبارزات انتخاباتی ایالتی تا ماه ژوئن طول می‌کشد. تا آن هنگام یکی از کاندیدا‌ها توانسته برای نامزد شدن از جانب حزب، رأی کافی این نمایندگان را به دست آورد یا آن که موفق شده بقیه داوطلبان را از میدان رقابت به در کند.

---

کنوانسیون حزبی

گردهمایی ملی حزبی، در اواخر تابستان یعنی نزدیک دو ماه و نیم پیش از انتخابات صورت می‌گیرد. در آنجا، نمایندگان کسانی را که رأی دهندگان در گردهمایی‌های ایالتی یا محلی انتخاب کرده‌اند، رسماً نامزد می‌کنند.

پیش از این گردهمایی یا در جریان آن معاون نامزد ریاست جمهوری که غالباً یکی از رقبای شکست خورده حزب است، برگزیده می‌شود.

از آنجا که نامزدهای انتخاباتی تقریبا همیشه پیش از شروع کنوانسیون معلوم شده‌اند، این گردهمایی در حقیقت بیشتر برای مشهور کردن و شناساندن بیشتر نامزد ریاست جمهوری، تعیین پیام حزب و برنامه کار برگزار می‌شود.



گام نهایی

پس از این مراحل، نامزدهای دو حزب تمام عیار علیه یکدیگر شروع به فعالیت می‌کنند؛ در آگهی‌های تلویزیونی ظاهر شده و در مناظره‌هایی که بیشتر مردم آن را می‌بینند، شرکت می‌کنند.

هر یک از نامزد‌ها میلیون‌ها دلار صرف آگهی‌های تبلیغاتی و سفربه تمام ایالات آمریکا می‌کنند.

امسال سه مناظره بین نامزدهای ریاست جمهوری و یک مناظره بین نامزدهای معاونت ریاست جمهوری صورت گرفته است.

در هفته‌های آخر، رقبای انتخاباتی بیشتر وقت خود را صرف مبارزه در ایالاتی می‌کنند که در تعیین سرنوشت انتخابات نقش بسزایی دارند. در این ایالات فاصله طرفداران دو حزب کم است و نامزد‌ها تلاش می‌کنند تا بتوانند شمار بیشتری را جذب حزب خود کنند.

انبوه داوطلبان تبلیغات انتخاباتی و نیز اشخاصی که برای این گونه فعالیت‌ها دستمزد دریافت می‌کنند، به سوی ایالات مهم روان می‌شوند. این افراد شخصاً به در خانه‌های مردم رفته و آن‌ها را ترغیب می‌کنند که به کاندیدای مورد نظرشان رأی دهند.

در این مدت در ایالاتی از جمله اوهایو، فلوریدا و ویرجینیا همواره و بدون وقفه آگهی‌های تبلیغاتی نامزدهای دو حزب پخش می‌شوند.

انتخابات

انتخابات ریاست جمهوری آمریکا همواره در نخستین سه شنبه (بعد از نخستین دوشنبه) ماه نوامبر برگزار می‌شود. ولی رأی دهندگان مستقیم در انتخابات ریاست جمهوری شرکت نمی‌کنند. آن‌ها در روندی که کالج انتخاباتی خوانده می‌شود، کسانی را برمی‌‌گزینند که متعهد شده‌اند به یکی از نامزد‌ها رأی دهند. هر یک از ایالات، شمار معینی از این «رأی دهندگان» را به کالج انتخاباتی می‌فرستد. تقریباً در تمام ایالت‌ها، برنده رأی اکثریت، همه آرای کالج انتخاباتی آن ایالت را به دست می‌آورد.



به دلیل یک چنین سیستمی، یک نامزد ریاست جمهوری ممکن است بدون این که بیشترین آرای مردم آمریکا را به دست آورده باشد، به کاخ سفید راه یابد؛ مبارزه جورج بوش با ال گور، در انتخابات سال ۲۰۰۰ یکی از این موارد بود.

---

آغاز به کار رسمی رئیس جمهوری جدید

چنانچه نتیجه انتخابات قطعی باشد، در هفته‌ها و روزهای پس از انتخابات، رئیس جمهور منتخب، اعضای کابینه خود را تعیین کرده و برنامه کاری کامل‌تری طراحی می‌کند.

در همین حال، رئیس جمهوری که دوره زمامداری‌اش در حال پایان است، از آنجا که نمی‌تواند در مدت باقی مانده تصمیمات مهمی بگیرد، وقت خود را صرف جمع آوری متعلقات خود و نیز توجه به میراثی می‌کند که دوره ریاست جمهوری او به جای خواهد گذاشت.

به موجب قانون اساسی آمریکا، مراسم تحلیف رئیس جمهوری جدید بیستم ژانویه سال پس از برگزاری انتخابات برگزار می‌شود.

تبریک به رئیس‌جمهور جدید

پس از این همه تلاش‌هایی که شده، رئیس جمهور در عمل در کاخ سفید، زندانی است. او نخواهد توانست، بدون مأموران محافظ و دستیارانش حتی در خیابان راه برود. او بیست و چهار ساعته زیر نظر است و از همه سخنانی که می‌گوید و از کارهایی که می‌کند، انتقاد می‌شود.

او در محاصره دستیارانی است که برنامه نوشتن خاطرات خود را در سر می‌پرورانند و برای به دست آوردن قدرت در میان هم‌قطارانشان سرگرم نقشه‌ریزی هستند. رئیس جمهور هر روز دوازده ساعت کار می‌کند و برنامه‌های کاری او دقیقه به دقیقه از پیش تعیین شده است.

رئیس جمهور جدید باید انتظار نبرد بدون وقفه با رسانه‌های خبری را داشته باشد؛ افزون بر این، او باید با حزب مخالف که از شکست در انتخابات سرخورده شده و در هر اقدام او از برنامه‌های مهم اقتصادی گرفته تا پایین‌ترین رده انتصابات دخالت می‌کند، مقابله کند.

بنابراین، تنها تصمیم گیری‌های مهم به عهده اوست و رسیدگی به دیگر امور، وظیفه نفرات پایین‌تر دستگاه اداری است.