پاسخ شقایق دهقان به انتقادات

بازیگر سریال «ساختمان پزشکان» حضور بازیگر‌ان تلویزیون و سینما در تئا‌تر را اتفاقی خوب می‌داند و از آن به عنوان یک جور کلاس درس یاد می‌کند.

پاسخ فریدون جیرانی به انتقادات درباره مصاحبه فرجامی

فریدون جیرانی گفت: در برنامه « هفت»هفته گذشته از بازیگر عزیزی در مصاحبه خانم فرجامی نام برده شد و ایشان احساس بی احترامی كرده بودند. من در همین جا از او عذر خواستم و می گویم كه مصاحبه باید ویرایش می شد.

فریدون جیرانی در بخش ابتدایی برنامه هفت بامداد امروز (شنبه۱۶ بهمن ماه ) با انتقاد از مباحث مطرح شده پیرامون مصاحبه هفته گذشته با فریماه فرجامی جوابیه ای را قرائت كرد.

فریدون جیرانی در این جوابیه آورده است: «مصاحبه هفته گذشته ما بحث های فراوانی به همراه داشت، عده ای دوست داشتند، عده ای مخالف بودند و معترض. همه معترضین برای من محترم هستند. نمی خواهم وارد تحلیلهای خاص شوم. من هیچ وقت در زندگی ام مبتنی بر تئوری توطئه قضاوت نكردم و نمی كنم. من از انتقادات ناراحت شدم. اما سعی كردم عصبانی نشوم، به كسی برچسب نزنم و كسی را متهم به كار نكرده نكنم. من چون به تاریخ نگاری علاقمندم و همیشه حرفها ونظرات را در سینما از منظر جامعه شناسی تاریخی نگاه كرده ام دنبال دستهای پنهان و شیاطین نمی گردم و از همان منظر موضوع را می بینم. من معتقدم مصاحبه با فریماه فرجامی از ظرفیت جامعه هنری كه یك برنامه سینمایی دارد و یك تلویزیون، بیشتر بود. در چنین جامعه ای همیشه آنچه كه در یك تلویزیون نمایش داده می شود، برای عده ای كه مخالف این یك تلویزیون هستند، سوءتفاهم برانگیز است.

در چنین شرایطی اگر مطلبی موافق رای ما نباشد زیر ذره بین قرار می گیرد و همه دنبال دستهای پنهان می گردند. در این فضا هیچ كس باور نمی كند كه تصمیم مصاحبه با فریماه فرجامی یك تصمیم فردی بود نه جمعی، نه حساب شده و نه دیكته شده. تصمیم فردی كه معتقد بود و هنوز هم معتقد است كه به یك بازیگر تنها كمك كرده است. بله! واقعیت تلخ است. فرار از این واقعیت دردی را دعوا نمی كند. نگوییم در شرایطی كه سینما زیر ضربه است و عده ای مخالف سینما هستند بازگویی این واقعیتها به صلاح ما نیست. همین تفكر توسط مدیران سینمایی دهه ۶۰ باعث فضای بسته سینما شد. فضایی كه بعدا به نفع خود همین مدیران سینما هم نشد. سینمایی كه سی و دوسال است برنامه سینمایی نداشته به سكوت و پنهان كاری عادت كرده است.

عزیزان آبروی هر چیزی من جمله بازیگری زمانی حفظ می شود كه بازیگران در شرایط خوبی باشند و در واقع اگر در شرایط بدی بودند آن واقعیت را منكر نشویم. چرا كه انكار چنین واقعیتی فقط و فقط به ضرر بازیگران تمام می شود كه روزهای شكننده ای را سپری می كنند. باید شرایط خوب را ایجاد كنیم و برای ایجاد این شرایط باید اطلاع رسانی كنیم.

همه مخالفین با مصاحبه فریماه فرجامی كسانی هستند كه به اطلاع رسانی شفاف معتقدند و طرفدار دموكراسی هستند. عزیزان طرفدار دموكراسی، یكی از لوازم آزادی بیان این است كه آنچه گفته می شود لزوما مورد تایید یا دلخواه ما نباشد. اگر نبود باید تحمل كنیم. تحمل نكردن، زیر میز زدن و میز را چپه كردن به جای نشستن پشت میز برای گفتگو نشانگر آن من مستبدی است كه در وجود ماست. مایی كه مدعی همه سینما هستیم.

زندگی بازیگران در سینمای ایران تلخ است و این فقط مربوط به سالهای پس از انقلاب نیست. از ابتدای ورود سینما به ایران این سرگذشت تلخ تكرار شده است. از روح انگیز سامی نژاد تا حالا.۱۳ اردیبهشت سال ۷۶ یك روز صبح به دفتر مجله سینما زنگ زدند و گفتند روح انگیز سامی نژاد مرده است. من تا آن روز فكر می كردم روح انگیز سامی نژاد باید سالها پیش مرده باشد. به خانه خواهرش عالیه زند تبریزی زنگ زدم و دیدم خبر درست است. رفتم خانه عالیه زند تبریزی و فهمیدم سامی نژاد بعدازظهر چهارشنبه ۱۰ اردیبهشت ۷۶ در ساعت ۶:۳۸ دقیقه بعدازظهر در سن ۸۶ سالگی در تنهایی مرده و روز پنج شنبه ۱۱ اردیبهشت در قطعه ۳۴ ردیف ۴۴ شماره ۴۶ در جایی گمنامی خاك شده است. رختخواب سامی نژاد وسط خانه بود، بسته شده. تنها میراث این اولین بازیگر سینما یك كیسه نایلونی بود و داخل آن یك بسته سیگار، یك شناسنامه و بروشور «دختر لر».»

فریدون جیرانی در ادامه آورده است:«من قبل از دیدن این میراث تصویرش را در فیلم طهامی نژاد دیده بودم كه گریه می كرد و دیگر هیچ. ایران قادری كه یك روز سرشناس ترین بازیگر تماشاخانه تهران بود، چه شد؟ چگونه مرد؟ چه كسی خبر داشت؟ و خیلی های دیگر.

ریشه سرگذشت تلخ بازیگران در سینمای ایران را باید در جامعه ای جستجو كرد كه نتوانسته است تفكر مدرن را بومی كند و در خودش حل نماید. متاسفانه اولین قربانیان این ناتوانی بازیگران زن سینما بودند.»

پس از سخنان فریدون جیرانی،بخش دیگری از مصاحبه «هفت» با فریماه فرجامی پخش شد.

فریماه فرجامی در مورد بازی در اولین فیلمش و انتخاب او از تئاتری كه روبروی بازار صفویه با خسروشكیبایی بازی می كرد و توسط مسعود كیمیایی دعوت شد، گفت: این تئاتر باعث اولین كار سینمایی من با آقای كیمیایی شد. افتخارم این است كه با اساتید بزرگ سینما كار كرده و با تئاتر شروع كردم. من عاشق بازیگری هستم و تمام تلاش من این است كه تمام زندگی ام را برای بازیگری بگذارم. من از واروژ كریم مسیحی چیزهای زیادی یاد گرفتم و به نظرم او اولین كارگردانی بود كه ریتم را می شناخت.

پس از این سخنان فرجامی در مورد تجربه گرفتن اولین سیمرغش بیان كرد: آن زمان كه روی سن رفتم پرواز می كردم به خاطر اینكه آن فیلم كه برایش برنده سیمرغ شدم فیلمی درخشان بود.در همین جا باید بگویم من از كیمیایی، رخشان بنی اعتماد و واروژ كریم مسیحی چیزهای زیادی را یاد گرفتم. برای مردمی كه برای آنها بازی می كردم می گویم كه فراموشم نكنید، چون دوستتان دارم...../ خبرگزارى ایسنا