هزینه زندگی ایرانی ها از سالی 6 میلیون به 14 میلیون تومان رسید

هزینه های زندگی مردم طی دولت نهم و دهم چقدر زیاد شد؟

هزینه زندگی از سالی 6 میلیون به 14 میلیون تومان رسید

مصرف برنج از 175 کیلوگرم در سال 84 به 159 کیلوگرم در سال 89 رسیده، مصرف گوشت قرمز از 59 کیلوگرم به 49 کیلوگرم کاهش داشته ، مصرف گوشت ماهی از 20 کیلو به 16 کیلو کاهش داشته است

 

 

اقتصاد ایرانی: یک خانوار شهرنشین ایرانی در سال 83 در یک سال 6 میلیون تومان هزینه می کرده است، این رقم در سال 89 براساس آخرین آمارهای منتشر شده از سوی بانک مرکزی به رقمی معادل 14 میلیون تومان رسیده، یعنی طی یک دوره هفت ساله متوسط هزینه زندگی در شهرها بیش از دو برابر رشد کرده است.

در این میان البته نباید فراموش کرد این روند با افزایش دامنه کالاهای مصرفی صورت گرفته است ولی به نظر نمی رسد در این دوره بهبود چندانی در وضعیت خانوارها اتفاق افتاده باشد، براساس آمارهای بانک مرکزی نسبت هزینه خوراکی و آشامیدنی در سبد هزینه خانوار که طی سالهای 71 تا 83 روند نزولی داشته و از 36 درصد به 23.7 درصد در سال 84 رسیده است می بینیم در سالهای 85 تا 88 در همین حدود ثابت بوده و در سال 89 به ناگهان حدود 24.9 درصد افزایش پیدا می کند، بالا بودن سهم هزینه خوراک در سبد هزینه های خانوار نسبت معکوس با رفاه دارد و این مسئله نشان می دهد در سالهای اخیر افزایش هزینه خانوار حداقل در سنجش با این شاخص بهبود پیدا نکرده است و این همان نکته ای است که در بحث های تورمی از سوی مردم به عنوان کاهش رفاه مطرح می شود.

نکته جالب آنکه به رقم ثبات چند ساله و افزایش نسبی هزینه مواد خوراکی در سبد خانوارهای شهر نیشن ایرانی در همین دوره یعنی از سال 84 تا 89 میزان مصرف اقلام خوراکی کاهش قابل توجهی نشان می دهد.

مصرف برنج از 175 کیلوگرم در سال 84 به 159 کیلوگرم در سال 89 رسیده، مصرف گوشت قرمز از 59 کیلوگرم به 49 کیلوگرم کاهش داشته ، مصرف گوشت ماهی از 20 کیلو به 16 کیلو کاهش داشته و علی رغم افزایش مصرف شیر در این دوره از 216 کیلوگرم در سال 84 به 234 کیلوگرم در سال 89 مصرف ماست و پنیر به ترتیب از 92 کیلوگرم به 64 کیلوگرم و از 25 کیلوگرم به 23 کیلوگرم کاهش نشان می دهد،

البته نباید فراموش کرد که این شاخص ها در واقع قبل از آغاز  جدی برنامه هدفمندسازی صورت گرفته است زیرا اجرای این قانون در سه ماهه پایانی سال 89 کلید خورده است و برای قضاوت دقیق تر از نتایج این قانون در میزان رفاه عمومی باید منتظر انتشار گزارش های مربوط به سال 90 باشیم، هرچند مرکز آمار ایران در گزارش خود از بودجه خانوار به نوعی به تائید کاهش رفاه از نظر رابطه معکوس سهم هزینه خوراک در سبد هزینه خانوار پرداخته است، براساس گزارش مرکز آمار ایران سهم هزینه های خوراکی در سبد هزینه خانوارهای شهری طی سال 90 در مقایسه با سال 89 حدود 1.7 درصد افزایش داشته و از 23 درصد به 24.7 درصد افزایش پیدا کرده که رشد قابل توجهی محسوب می شود./اقتصادایرانی

 

ویدیو مرتبط :
10 تریلیون و 200 میلیارد تومان هزینه آرایش زنان ایرانی

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

هزینه ماهیانه زندگی هر خانوار در پایتخت یک میلیون و 216 هزار تومان

 

 

دنیای اقتصاد: نتایج بررسی‌های شهرداری ‌تهران درباره كیفیت زندگی در پایتخت و همچنین شاخص‌های اقتصادی در این كلان‌شهر حاكی است: خانوارهای ساكن تهران در ماه به‌طور متوسط حداقل یك میلیون و 216 هزار تومان هزینه دارند كه از این رقم فقط 216 هزار تومان بابت اقلام خوراكی صرف می‌شود.

در گزارشی كه با عنوان اطلس كلان‌شهر تهران تهیه شده، ضمن تشریح آمارهایی درباره میزان دسترسی ساكنان پایتخت به مسكن اعلام شده است: خریداران و اجاره‌نشین‌ها اغلب به سكونت در آپارتمان‌های با متراژ حداقل 50 و حداكثر 70 مترمربع گرایش پیدا كرده‌اند.

شهرداری‌تهران كه همه ساله كیفیت زندگی در پایتخت و همچنین وضعیت متغیرهای كلان اقتصادی در این شهر را بررسی می‌كند در تازه‌ترین گزارش، از افزایش بهای سبد‌هزینه‌ای خانوارها و همچنین گرایش پایتخت‌نشینان به تملك و اجاره آپارتمان‌های متراژ‌ كوچك خبر داده است.

گزارش «دنیای‌اقتصاد» از جزئیات سالنامه آماری شهرداری ‌تهران حاكی است: حداقل هزینه ماهانه خانوارهای ساكن تهران، رقمی معادل یك میلیون و 216 هزار تومان است؛ به طوری كه هزینه سالانه خانوارهای مناطق شهری تهران حداقل 14 میلیون و 600 هزار تومان برآورد شده است كه 12 میلیون آن را هزینه‌های غیرخوراكی و مابقی را خوراكی تشكیل می‌دهد.

سهم هزینه تامین مسكن شامل اجاره‌بها یا قیمت خرید، بخش قابل توجهی از هزینه‌های غیرخوراكی را به خود اختصاص می‌دهد.

آخرین آمار از چیدمان جمعیت تهران در مناطق 22گانه كه مربوط به سال 88 می‌شود، نیز نشان می‌دهد: 2میلیون و 373 هزار خانوار - با بُعدخانوار سه‌نفر- در این كلانشهر ساكن هستند كه مجموع جمعیت تهران را به 8 میلیون و 217 هزار نفر رسانده است. براین اساس منطقه 22 دارای كمترین جمعیت ساكن و منطقه4 دارای بیشترین جمعیت ساكن است.

به گزارش «دنیای‌اقتصاد» نتایج بررسی‌های شهرداری‌تهران همچنین درباره كیفیت زندگی و اوضاع اقتصاد مسكن در پایتخت نشان می‌دهد: گرایش متقاضیان مسكن به سمت واحدهای مسكونی با متراژ كمتر از 100 متر افزایش پیدا كرده است، به طوری كه عمده تهرانی‌ها تمایل به اجاره یا خرید آپارتمان‌های 50 تا 70 مترمربعی با حداقل دارای 2 اتاق را دارند كه همین گرایش هم‌اكنون باعث افزایش واحدهای مسكونی با تعداد دو اتاق در سطح شهر تهران شده است.

براساس آمار منتشر شده، ساختمان‌های مسكونی نوساز در مناطق تهران اغلب مساحتی بین 40 تا 70 مترمربع دارند، اما متوسط زیربنای مسكونی در این كلانشهر هنوز بالاتر از 100 مترمربع گزارش شده است.

آن‌طور كه شهرداری‌تهران اعلام كرده، در پایتخت، 57 درصد ساكنان مالك آپارتمان هستند و مابقی اجاره‌نشین یا به صورت رایگان در خانه‌های سازمانی سكونت می‌كنند.

در تحلیل شهرداری‌ تهران درباره نحوه تصرف مسكن در پایتخت تاكید شده است: شاخص تصرف ملكی در برخی از جوامع توسعه‌یافته همچون آلمان و سوئیس از میزان بسیار پایینی برخوردار است و كمتر از 40 درصد كل ساكنان را تشكیل می‌دهد، اما در برخی دیگر از كشورها همچون انگلستان، این شاخص بالا و در حد 70 درصد است. در كشورهایی كه شاخص تصرف ملكی در آنها پایین است، بخش عمده‌ای از اراضی و همچنین واحدهای مسكونی شهرها در مالكیت شهرداری‌ها قرار دارد و در عین حال با توجه به سطح رفاه و برنامه‌های دولت در تامین مسكن، مردم در این كشورها انگیزه كمتری برای مالكیت مسكن دارند.

شهرداری‌ تهران معتقد است: در كلانشهر تهران بالا بودن میزان تصرف ملكی به عنوان وضعیت مطلوب بخش مسكن تلقی می‌شود، زیرا از یك‌سو در نگاه خانوارها، مسكن به عنوان محل سكونت، سرمایه و نوعی پس‌انداز برای خود و فرزندان است و از سوی دیگر، برنامه‌های دولت در تامین مسكن و بالا بردن شاخص تصرف ملكی مسكن به عنوان یك سیاست مثبت تلقی می‌شود.

حرکت انبوه سازان به سمت تقاضای بازار

گرایش تهرانی‌ها به سمت خرید یا اجاره آپارتمان‌های با متراژ کوچک انبوه‌سازان پایتخت را هم به این سمت سوق داده است.

نتایج آخرین تحقیقات مجموعه شهرداری تهران در خصوص سبد هزینه خانوارهای تهرانی نشان می‌دهد در چند سال اخیر تمایل خانواده‌های تهرانی برای مالکیت یا اجاره به سمت واحدهای زیر 100 مترمربع کشیده شده است. اما سوال اینجا است که آیا طبع انبوه‌سازان نیز با تغییر ذائقه خانواده‌ها به سمت ساخت واحدهای کوچک متراژ تغییر کرده است؟

محمدمهدی مافی، عضو سابق هیات مدیره انجمن انبوه‌سازان تهران در رابطه با تمایل انبوه‌سازان پایتخت به ساخت متراژ کوچک‌تر به «دنیای اقتصاد» گفت: مسلما انبوه‌سازان با توجه به شرایط و تقاضای بازار مسکن به ساخت واحدهای متراژ کوچک‌تر روی آورده‌اند چون در این وضعیت واحدهای خود را با سهولت بیشتر و سود منطقی‌تر به فروش می‌رسانند.او اظهار کرد: به نظر می‌رسد نتایج این تحقیقات از روی پایان کار واحدهای احداثی به دست آمده باشد که در حقیقت الگوی مصرفی مردم را نشان می‌دهد.

او به تفاوت ساخت واحدهای زیر 100 متر با آپارتمان‌های با مساحت بالای 100 متر مربع اشاره کرد و گفت:ساخت واحدهای کوچک‌تر در مقایسه با واحدهای بالای 100 متر برای انبوه سازان اندکی در هزینه‌های ساخت متفاوت است به طوری که ساخت واحدهای متراژ پایین اندکی هزینه بیشتری را به انبوه سازان تحمیل می‌کند اما با توجه به اینکه عامل تعیین‌کننده در تعیین متراژ واحدها تقاضای بازار است با وجود این هزینه چون در حال حاضر واحدهای کوچک‌تر تقاضای بیشتری دارد هزینه‌های اضافی پوشش داده می‌شود.... / تحلیل : عصر یران