غزل شاکری این روزها چه می کند؟

هفته نامه تماشاگران امروز: گلنار مثل گلی بود که گفتند پرپرگشته/ شکر خدا دوباره به ده ما برگشته/ قوقولی قولی شادیم، از جور و غم آزادیم/ روزها دیگه سپیدند، شب ها پر از امیدند/ قدقدقدقداقدا شاید کنید آی بچه ها/ عمر غصه سر اومد روزهای بهتر اومد/ درختی خشکیده بودم پیر و پوسیده بودم/ اما حالا بهارم چون که اومد گلنارم/ آیینه بندون کنید، ده رو چراغون کنید...» گلنار، اسمش، شعرهایش، دستمال آبی و کلوچه هایش و... برای خیلی ها هم هنوز پر از خاطرات شیرین و ماندگار است.

 حالا 26 سال از آن سال ها گذشته است اما باز هم اگر گلنار را پخش کنند احتمالا خیلی ها دلشان نمی آید تماشای آن را از دست بدهند. گلنار قصه آن سال ها، الان برای خودش خانمی شده است. دختر 10 ساله ای که الان بعد از خواندن طراحی صنعتی، مشغول انجام طراحی صحنه، طراحی داخلی، آواز و موسیقی و البته بعضی اوقات، بازیگری است. باز هم به بهانه گلنار بودنش به سراغش رفتیم تا بار دیگر ما را ببرد به آن سال های دور، و خاطرات را هم برای خودش و هم برای ما تازه کند.

چی شد که شما برای نقش اول فیلم سینمایی گلنار انتخاب شدید؟

آقای پرتوی سر یکی دو پروژه با خانم طائرپور، مادرم همکاری داشت. در یک بخش از فیلم «ماهی» هم من برای آقای پرتوی بازی کردم. از همان ابتدا که ایشان فیلم نامه گلنار را می نوشت در  کنارش بودم و بعد از آن متوجه شدم من را برای نقش گلنار انتخاب کرده است. در ابتدا خانواده ام چندان موافق نبودند، اما به هر حال ماجرا طوری پیش رفت که من تبدیل به گلنار قصه شدم.

شما در خانواده هنرمندی بزرگ شده اید و خودتان از اول با سینما آشنا بودید، ولی به بازیگری هم علاقه مند بودید؟

فضای سینما، فضای جذابی است و وقتی به من پیشنهاد بازیگری داده شد خیلی دوست داشت. اما در آن زمان که من 10 سال بیشتر نداشتم آدم نمی داند دقیقا چه چیزی می خواهد. برای من آن زمان فضا جذاب و خوشایند بود؛ همین.

نظر مادرتان چی بود؟ اصلا با مادرتان درباره این موضوع که دوست دارید بازیگر شوید حرف زدید؟

من 10 سالم بود. این سن خیلی طوری نیست که بخواهم صحبت کنم. ولی در کل ین حرفه را دوست داشتم. مثلا در مدرسه، تئاتر بازی می کردیم. انشاهایم همیشه خوب بود، اما اینکه من تصمیم گیرنده باشم که می خواهم این نقش را بازی کنم، خیر، در جریان نبودم و بزرگترها خودشان بریده و دوخته بودند. ولی طوری نبود که وقتی به من گفتند بازی کن دوست نداشته باشم. خیلی هم دوست داشتم و استقبال کردم.

لابد برای شما کار بازیگری آسان بوده است دیگر، نه؟

من تا حدی با سینما آشنا بودم و در پشت صحنه یک سری از کارها حضور داشتم. واقعیت این است که وقتی به عنوان بازیگر جلوی دوربین می روید خیلی چیزها برای شما تازه است. ضمن اینکه در عالم بچگی بیشتر از اینکه شما بازی کنید، از شما بازی می گیرند. آن قدر سکانس ها خرد شده هستند که بازیگر کودک قدرت تشخیص و حفظ کردن مداوم را ندارد و برای همین بار آن بر دوش کارگردان است.

یعنی کار این قدر سخت بود؟ پشیمان نشدید و نگفتید نمی خواهید بازی کنید؟

آن قدر در پشت صحنه اتفاقات مختلف می افتد که شما دیگر وقت فکرکردن به این چیزها را ندارید. بیشتر از آن چیزی که به نظر می آید سر آدم شلوغ است و خسته می شود. اتفاقات جالب پشت صحنه به شما خیلی مهلت این چیزها را نمی دهد.

بار اولی که فیلم را دیدید یادتان هست؟ چه حسی داشتید؟

زمانی که برای بار اول تصویر خودم را در مقابل دوربین دیدم، برایم خیلی عجیب بود. نمی دانستم دوست دارم یا نه و حتی قایم می شدم. اما الان که فیلم را می بینم آن را دوست دارم. یعنی به عنوان بیننده دوست دارم و به این فکر نمی کنم که من الان گلنار فیلم هستم. وقتی خودم گلنار را مونتاژ شده، دوبله شده و با موسیقی دیدم، نمی توانم بگویم که کمتر از بققیه تحت تاثیر قرار گرفتم. من هم مثل بقیه بچه ها درگیر داستان شده بودم. حتی وقتی فیلم را برای اولین بار دیدم و در پایان فیلم، جمله های خداحافظی گلنار و خانم خرسه را شنیدم، خیلی ناراحت شدم و گریه کردم.

تا الان چند بار فیلم گلنار را دیده اید؟

خیلی زیاد. آن زمان هرکس می خواست فیلم گلنار را ببیند، من با او می رفتم. ولی سال ها بود ندیده بودم و الان که یک خواهرزاده کوچک دارم به بهانه او فیلم را دوباره می بینم.

از گلنار بعد از گذشت 26 سال چه خاطراتی به یاد دارید؟

خاطرات زیادی دارم مثل پاره شدن دامن بلند و چین دار، از درخت بالارفتن، گردوچیدن و.. ولی بیشتر از خاطره های دوران فیلم برداری، خاطره هایی بعد از نمایش فیلم به یادم مانده... آدمهای بزرگ و جدی که وقتی مرا می دیدند و می شناختند، شروع می کردند به خواندن آوازهای خاله قورباغه یا آقا خرسه.

هیچ یادگاری هم از فیلم برایتان مانده است؟

لباس های گلنار و دستمال آبی و عروسک ها (به جز آنها که در موزه سینما هستند) در دفترخانه ادبیات نگهداری می شوند... من هم به جز چند عکس قاب شده در اتاقم ضبط صوتی را که به عنوان دستمزد گرفته بودم داشتم که چند وقت پیش آن را به دختری همسن همان روزهای خودم هدیه دادم و چیز دیگری ندارم.

مردم الان که شما را می بینند هنوز گلنار را به خاطر می آورند؟

در یک دوره ای نه. اما الان هرچند وقت یک بار می شناسند. فکر می کنم یک نسلی بچه های شان دارند این فیلم را می بینند و برای همین دوباره من را می بینند می شناسند. آن هم در موقعیت های خیلی عجیب و غریب. مثلا یک جا می روم آبمیوه بخورم کسی که دارد آبمیوه می گیرد سرش را بالا می آورد و می گوید شما گلنار هستید؟ یا صندوق دار یک فروشگاه یا یک نفر در راهروی بیمارستان و... مکان هایی که اتفاقا آدم ها خیلی حضور ذهن ندارد این اتفاق می افتد.

بازیگرهایی که در دوران کودکی بازی کردند، هیچ کدامشان وقتی بزرگ شدند نتوانستند در این عرصه موفق باشند یا اصلا حضور داشته باشند، به نظر شما چرا چنین اتفاقاتی افتاده است؟

برای اینکه در دوران کودکی؛ نویسنده، کارگردان و تیم فیلم ساز هستند که کسی را براساس فیلمنامه و کاراکتری که دارد انتخاب می کنند و الزاما آن کودک بازیگری را انتخاب نکرده. بعد هم اینکه تجربه بازیگری یک بخش است و اینکه بخواهی آن را ادامه بدهی و واقعا بازیگر باشی یک بخش دیگر. برای خود من این طور اتفاق افتاد که بعد از بازی در فیلم گلنار آن قدر شناخته شده بودم که حتی اذیت می شدم. برای همین، دوره ای از بازی و بازیگری فاصله گرفت. الان بعد از چند سال با انتخاب خودم دوباره برگشتم آن هم نه زیاد و فقط وقتی که می بینم یک چیزی می تواند برای من ویژه باشد یا کنار کارهای دیگرم یک نقشی باشد که فکر می کنم به اینکه تجربه اش کنم می ارزد.

الان چی؟ فیلم یا سریالی دارید که به تجربه اش بیارزد؟

در حال حاضر سر کار سریال آقای حسن فتحی به نام شهرزاد هستم و در آن بازی می کنم.

خبرگزاری مهر: غزل صارمی درباره اینکه چرا مدتی است در فیلم و سریال های تلویزیون حضور ندارد، گفت: یک کار برای محرم به من پیشنهاد شد و قرار بود در آن حضور پیدا کنم اما به نتیجه نرسید. با این حال خودم هم نمی دانم که چرا در کارهای تلویزیونی حضور ندارم و کمتر به من پیشنهاد می شود.

وی ادامه داد: مخصوصا که من در این سال ها به پختگی بیشتری رسیده ام. یک بازیگر مدام در حال اصلاح خودش است و بعد از هر بازی بازخوردها را بررسی و مهندسی می کند و برای کارهای بعدی خود تصمیم می گیرد.

بازیگر «زیر آسمان شهر» با اشاره به اینکه مدتی در ایران نبوده است از تاثیر ارتباط با کارگردانان سخن گفت و بیان کرد: من مدتی در ایران نبودم و بعضی به من می گویند این باعث شده است که کارگردانان فکر کنند دیگر نمی خواهم بازی کنم و یا می گویند سیستم ارتباطی ام ضعیف است. نمی دانم این حرف چقدر درست است چون من همان تلفن همیشگی را دارم و همان بازیگر سابق هستم و حتی به پختگی های بیشتری هم رسیده ام. به هرحال من کارگردانی سینما خوانده ام و در این سال ها هم از فضای هنری ایران دور نبوده ام.

وی ادامه داد: با این حال فکر می کنم از جهاتی هم درست باشد چون حافظه تصویری ما بیشتر به سراغ کسانی می رود که بیشتر در صحنه بوده اند. کارگردان شاید با همان بازیگری که همکاری داشته است دوباره کار کند چون قابل اعتمادتر و قابل دسترس تر است.

بازیگر فیلم «عروس آتش» درباره علاقه خود در حوزه بازیگری بیان کرد: من بازیگری را دوست دارم و می خواهم در این زمینه فضاهای متفاوت را تجربه کنم؛ کار طنزی که قابل دفاع باشد یا ملودرامی قوی. اساسا یاد گرفتن را دوست دارم و بچه حرف گوش کنی هم هستم و می توانم برای هر کارگردانی شاگرد خوبی باشم چون همیشه پیشرفت برایم مهم بوده است.

بازیگر سینمایی «گهواره ای برای مادر» از کارگردانان مورد علاقه خود برای بازیگری نام برد و عنوان کرد: بسیار دوست دارم برای داریوش مهرجویی و تهمینه میلانی بازی کنم و فکر می کنم اینها آرزوی هر بازیگری است و همچنین دوست دارم دوباره برای خسرو سینایی کار کنم. علاوه بر اینها تجربه ایفای نقش برای حسن فتحی هم برایم لذتبخش است. البته افراد زیادی هستند و شاید بعدا در مروری دوباره پشیمان شوم که چرا نامی را از قلم انداخته ام.

صارمی که در این چند سال مشغول مطالعه ادبیات در سوئد بوده است، در این باره توضیح داد: فکر می کنم ادبیات از این حیث که بتوانید با جامعه ای که در آن زندگی می کنید آشنا شوید اهمیت زیادی دارد و بعد به شخصیت پردازی شما در کار نیز کمک می کند. ادبیات به نظرم جزو واجبات زندگی است و اصلا لذتبخش ترین قسمت آن این است که به این وسیله با فضاهای متفاوت انسانی و اجتماعی آشنا می شوید.

بازیگر مجموعه های «راه شب» و «زیر تیغ» اضافه کرد: این مطالعه و آشنایی با ادبیات برای هر شخصی به نحوی در زندگی بازتاب پیدا می کند به طور مثال زمانی من خواستم در یک اثر نمایشی بازی کنم که مطالعه کتاب «کولی کنار آتش» منیرو روانی پور فضای بسیار خوبی از شخصیت یک زن اهل جنوب به من داد و به من کمک بسیاری کرد. این وظیفه بازیگر است که به نحوی خودش را در فضای حکیمانه نگه دارد و به طور آرشیوی و ماخذوار خود را با مسایل حوزه اش به‌روز کند.

وی در پایان با بیان اینکه مطالعه آدم را به روز نگه می دارد، از ای‌بوک ها گفت و بیان کرد: در سوئد مطالعه بیشتر جریان دارد و ای بوک ها بیشتر از کتاب ها معمول هستند. سایت هایی هم هستند که این امکان را فراهم می کنند تا مخاطب بتواند کتاب مورد علاقه خود را دانلود کند.