بهاره رهنما: اگر فرزند دختر داریم...

شبکه ایران: بهاره رهنما بازیگر سینما، تئاتر و تلویزیون با نگارش یادداشتی با عنوان «اگر فرزند دختر داریم» که در «شرق» منتشر شده است به ستایش فیلم در حال اکران «هیس دخترها فریاد نمی‌زنند» پرداخته است.

متن کامل این یادداشت را در ادامه می‌خوانید:

برداشت اول: پدر به واسطه یک دوست، من را به خانم درخشنده معرفی می کند؛ 16ساله ام و عجله دارم که بازیگر شوم. شش سال از روزی که فیلم «نازنین» را دیده ام و بی قرار این کار شده ام می گذرد. خانم درخشنده در دفترش من را می پذیرد. چه بعدازظهر خوبی! راهنمایی می شوم، کلی اطلاعات می گیرم و مصرتر می شوم درباره آرزویم.

برداشت دوم: بازیگر شده ام! «افعی» را بازی کرده ام و شاگرد شلوغ دانشکده ادبیاتم. حالاخانم درخشنده استاد محبوب بچه های رشته ارتباطات در دانشگاه ماست، دوست دارم یک روز سر کلاسش بروم، اما رویم نمی شود؛ هیچ وقت!

برداشت سوم: با دختر 16ساله ام و دوستانش به تماشای فیلم خانم درخشنده می رویم: «هیس! دخترها فریاد نمی زنند» دیدن فیلم دقیقا برایم همزمان شده با روزهای پر مسوولیت و در عین حال شیرینی که سفیر «انجمن حمایت از کودکان» سرزمینم شده ام. قبل از این هم، در طول 10سال «وب» نویسی و فعالیت در حوزه زنان و کودکان وطنم، بارها و بارها از زنان و دخترکانی که هیچ تصور نمی کردم، قصه هایی شنیدم که تنم را لرزاند و قلبم را به درد آورد.

 نامه هایی برایم می رسید از زنانی که 20 یا 30سال به حسب تربیت سنتی سختگیرانه و باورهای اجتماعی غلط در مقابل ظلم، بر تن و روانشان سکوت کرده بودند. وقتی نمایش «غبار» را می نوشتم راز یکی از شخصیت ها را براساس نامه دردآوری که برایم نوشته شده بود انتخاب کردم اما با دیدن این فیلم، متوجه شدم چه کار اساسی ارزشمند و آسیب شناسانه در رابطه با این نوع سکوت زن ایرانی در این فیلم صورت گرفته. دخترکان نوجوان همراهم برای دختر جوان قهرمان فیلم اشک می ریختند و من به شوق ساخته شدن چنین کار ارزشمند موثری در حوزه این آسیب جدی و متاسفانه فراگیر زنان کشورم، اشک می ریختم.

 همین جا، در برداشت سوم، تمام قد به احترام نگاه و جهان بینی و زحمت مفید و آموزنده خانم درخشنده می ایستم و تمامی خانواده ها و خصوصا مادران و دختران ایرانی را به تماشای این فیلم دعوت می کنم. باشد تا روزی فرهنگ رفتاری زن ایرانی به جایی برسد که سکوت کردن در مقابل ظلم را نجابت نداند بلکه دفاع از حق خود و بیان دردها و رنج هایش را برای حمایت از باقی زنان - و حتی در مفهومی فراگیرتر - خانواده ها لازم بداند. با احترام و یادی از ترجمه ارزشمند جعفر پوینده از کتابی به نام «اگر فرزند دختر داریم» که از اولین گام های موثر در آموزش جلوگیری از وقوع این نوع آسیب های اجتماعی در حوزه زنان بود.