داستان کوتاه استجابت دعا

 

 

 

كسى نزد امیرمؤ منان على (علیه السلام) از عدم استجابت دعایش شكایت كرد و گفت با اینكه خداوند فرموده دعا كنید من اجابت مى كنم ، چرا ما دعا مى كنیم و به اجابت نمى رسد ؟! اما در پاسخ فرمود: قلب و فكر شما در هشت چیز خیانت كرده لذا دعایتان مستجاب نمى شود:

1- شما خدا را شناخته اید اما حق او را ادا نكرده اید، بهمین دلیل شناخت شما سودى بحالتان نداشته.

 

2- شما به فرستاده او ایمان آورده اید سپس با سنتش به مخالفت برخاسته اید ثمره ایمان شما كجا است ؟

 

3- كتاب او را خوانده اید ولى به آن عمل نكرده اید، گفتید شنیدیم و اطاعت كردیم سپس به مخالفت برخاستید.

 

4- شما مى گوئید از مجازات و كیفر خدا مى ترسید، اما همواره كارهائى مى كنید كه شما را به آن نزدیك مى سازد ...

 

5- مى گوئید به پاداش الهى علاقه دارید اما همواره كارى انجام مى دهید كه شما را از آن دور مى سازد ...

6- نعمت خدا را مى خورید و حق شكر او را ادا نمى كنید.

 

7- به شما دستور داده دشمن شیطان باشید (و شما طرح دوستى با او مى ریزید) ادعاى دشمنى با شیطان دارید اما عملا با او مخالفت نمى كنید.

 

8- شما عیوب مردم را نصب العین خود ساخته و عیوب خود را پشت سر افكنده اید .. . با این حال چگونه انتظار دارید دعایتان به اجابت برسد؟ در حالى كه خودتان درهاى آنرا بسته اید؟ تقوا پیشه كنید، اعمال خویش را اصلاح نمائید امر به معروف و نهى از منكر كنید تا دعاى شما به اجابت برسد.

 

 

امام علی (ع) (نهج البلاغه حكمت 337) : دعا كننده بدون عمل و تلاش مانند تیرانداز بدون زه است.

محمد بن على ترمذى، از عالمان ربانى و دانشمندان عارف مسلك بود. در عرفان و طریقت ، به علم بسیار اهمیت مى ‏داد ؛ چنان كه او را "حكیم الاولیاء" مى ‏خواندند.

در جوانى با دو تن از دوستانش ، عزم كردند كه به طلب علم روند. چاره ‏اى جز این ندیدند كه از شهر خود ، هجرت كنند و به جایى روند كه بازار علم و درس ، در آن جا گرم ‏تر است.

 

محمد ، به خانه آمد و عزم خود را به مادر خبر داد.مادرش غمگین شد و گفت : اى جان مادر ! من ضعیفم و بى ‏كس و تو حامى من هستى ؛ اگر بروى ، من چگونه روزگار خود را بگذرانم. مرا به كه مى سپارى ؟ آیا روا مى ‏دارى كه مادرت تنها و عاجز بماند و تو دانشمند شوى ؟

از این سخن مادر ، دردى به دل او فرود آمد. ترك سفر كرد و آن دو رفیق ، به طلب علم از شهر بیرون رفتند.

مدتى گذشت و محمد همچنان حسرت مى ‏خورد و آه مى ‏كشید.

روزى در گورستان شهر نشسته بود و زار مى ‏گریست و مى ‏گفت : من این جا بى ‏كار و جاهل ماندم و دوستان من به طلب علم رفتند. وقتى باز آیند ، آنان عالم‏اند و من هنوز جاهل.
ناگاه پیرى نورانى بیامد و گفت : اى پسر!چرا گریانى ؟

محمد ، حال خود را باز گفت.

پیر گفت : خواهى كه تو را هر روز درسى گویم تا به زودى از ایشان در گذرى و عالم ‏تر از دوستانت شوى ؟

گفت : آرى ، مى‏ خواهم.

پس هر روز ، درسى مى ‏گفت تا سه سال گذشت. بعد از آن معلوم شد كه آن پیر نورانى ، خضر (ع) بود و این نعمت و توفیق ، به بركت رضا و دعاى مادر یافته است.

 

 

 

ویدیو مرتبط :
استجابت دعا وبندگی

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

آثار اعراض از دعا و یأس از استجابت دعا

 

اگر در زندگي انسان روح دعا كردن حاكم نباشد، اگر انسان با دعا سر و كار نداشته باشد، دست عنايت خداي متعال از او برداشته مي شود و كسي كه خدا به او توجه نكند و عنايتي به او نداشته باشد، روزگارش تيره تر از شب تار است و سقوط او حتمی است.

 

خداوند متعال در چندین آيه از قرآن کریم، انسانی که اعراض از دعا دارد را تهديد مي‌کند و مي‌فرمايد اگر کسی دعا نکند، به جهنّم خواهد رفت و در جهنّم خوار و ذليل خواهد شد:

 

 

 

«وَ قالَ ربُّکُمُ ادعُونِي اَستَجِبْ لَکُمْ إِنَّ الَّذينَ يَسْتَكْبِرُونَ عَنْ عِبادَتي‏ سَيَدْخُلُونَ جَهَنَّمَ داخِرينَ»

 

 

یعنی كساني كه از عبادت خدا رويگردان هستند و كساني كه حال دعا ندارند، اعراض از صحبت كردن و دعا و ارتباط با خدا دارند، در قيامت در حالي كه خوار و ذليل هستند، وارد جهنّم مي شوند.

 

اين مطلب خيلي مهم است، همان طور كه دعا كردن پاداش دنيوي و اخروي دارد، اعراض از دعا نيز عقاب خداوند را در پي خواهد داشت.

 

 

در آیۀ ديگر مي فرمايد:

 

«قُلْ ما يَعْبَؤُا بِكُمْ رَبِّي لَوْ لا دُعاؤُكُمْ»

 

یعنی اگر دعاي شما نبود، خداوند به شما توجه و اعتنايی نداشت.

 

 

اگر در زندگي انسان روح دعا كردن حاكم نباشد، اگر انسان با دعا سر و كار نداشته باشد، دست عنايت خداي متعال از او برداشته مي شود و كسي كه خدا به او توجه نكند و عنايتي به او نداشته باشد، روزگارش تيره تر از شب تار است و سقوط او حتمی است.

 

 

لذا پيامبر اكرم«صلی الله علیه و آله و سلم» در حال سجده و در حال تضرّع و زاري مرتب مي فرمودند:

 

«إلهي لاتَكِلني الي نَفسي طَرفَة عَينٍ أبدا»،

 

خدايا به اندازۀ چشم به هم زدني من را به حال خود وا گذار نکن.

 

 

آیۀ دیگری که تهدید بسیار مهمی برای یأس از رحمت خداوند به شمار می رود، می فرماید:

 

«وَ لاتَايئَسوا مِن روح الله إنَّهُ لايَایئَسُ مِن روح الله الا القَومِ الكافرون»

 

یعنی از رحمت بي انتهاي خدا نااميد نباشيد، كه هرگز جز كافران هيچ كس از رحمت خدا نااميد نمي شود.

 

 

بنابراین بنده نبايد از رحمت بی مقدار خدا و استجابت دعا مأيوس باشد. هميشه بايد با حالت اميدواري دعا كند. انسان بايد بداند كه دعا كردن خيلي پاداش و نتيجه دارد. يأس و نااميدي از رحمت خدا گناهش در سر حد كفر است.

 

 

آيت الله مظاهري