در ایران هیچكس برای كواچ مهم نیست

  با اینكه گفته می‌شد تیم ملی ب كشورمان به راحتی قهرمان جام ملت‌های آسیا می‌شود اما این اتفاق رخ نداد.

از اول هدف ایران برای شركت در جام ملت‌های آسیا قهرمانی نبود، نگاه این بود كه به بازیكنان خسته تیم ملی كه طی 6-5 سال اخیر كه در تمام صحنه‌ها حضور داشتند، استراحتی داده باشیم، یكی از افرادی كه پیشنهاد حضور تیم ب را داد، من بودم..

  بسیاری معتقد بودند این یك ریسك خطرناك بود.
 به نظرم فدراسیون در آستانه بازی‌های جام جهانی، یك تصمیم عاقلانه گرفت. اینكه ما اولویت را به جام جهانی و انتخابی المپیك بدهیم، خوب است. متاسفانه یكسری افراد در حومه والیبال حضور دارند كه بیش از حد همه چیز را بزرگ می‌كنند و با بزرگ‌نمایی سعی می‌كنند به مردم القا كنند كه ما باید در تمام رقابت‌های والیبالی اول باشیم.

شاید همین نگاه باعث شد فدراسیون دست به عصا حركت كند و تیمی را روانه مسابقات كند كه برخی بازیكنانش به مرز 30 سالگی رسیدند و آینده‌ای ندارند و برخی بازیكنان هم در حد و اندازه‌های تیم دوم یا سوم ایران هم نیستند. در واقع فدراسیون والیبال با تردیدی كه به وجود آمده، هدف اصلی خودش كه محك زدن پشتوانه‌ها بود، تقریبا  از یاد برد.

  به نظرتان چه كاری می‌شد كرد كه این رقابت‌ها برای تیم ملی مفید باشد؟
اگر نگاه فدراسیون والیبال مثل قبل بود، ما می‌توانستیم حسن صنوبری، محمدرضا موذن، سامان فائزی و محمدجواد معنوی ن‍ژاد را در تیم كنونی بازی دهیم، همانطور كه می‌دانید این بازیكنان در لیگ جهانی، 10 امتیاز هم برای كشورمان بازی نكردند و این مسابقات می‌توانست فرصت خوبی برای آن‌ها باشد.

بازیكنانی كه به اردوی تیم ملی هم دعوت شدند و كواچ به آن‌ها اعتقاد دارد. این بازیكنان فقط در تمرینات شركت كردند ولی می‌توانستند در جام ملت‌های آسیا آبدیده شوند و دركوران مسابقات قرار بگیرند. ما می‌توانستیم بخش عمده‌ای از بازیكنان تیم ملی جوانان و بازیكنان بیرون مانده از تیم ملی را در قالب یك تیم به مسابقات اعزام كنیم. مردم هم متوجه می‌شدند كه بازیكنان جوان ما برای كسب تجربه آمدند و هیچ حساسیتی به وجود نمی‌آمد، برد و باخت هم برای‌شان مهم نبود. در واقع ما به هیچ یك از این اهدافی كه از بابت عدم شركت دادن به بازیكنان اصلی می‌خواستیم برسیم، نرسیدیم به جز اینكه، فقط به این بازیكنان استراحت دادیم.

  انتقادات هم در این زمینه بود، نه قهرمان شدیم و نه بازیكنان را محك زدیم.
الان تیم والیبال جوانان ایران را به بلغارستان و اسلوونی فرستادیم تا با هزینه‌های گزاف، مقابل تیم‌های جوانان و امیدهای این كشورها بازی كند. اسلوونی كه والیبال خوبی در اروپا ندارد، بلغارها هم تیم اصلی‌شان را نمی‌گذارند، اگر ما تیم جوانان‌مان را مقابل چین، كره جنوبی یا ژاپن قرار می‌دادیم، قطعا می‌توانستند تجربه اندوزی كنند و نتیجه خوبی بگیریم.

مشكل فدراسیون والیبال این است كه تصمیمات توسط 3-2 نفر خاصی گرفته می‌شود. اگر این دوستان كارشناس هم باشند، فقط 3-2 دیدگاه وجود دارد ولی اگر یك كمیته فنی وجود داشته باشد، می‌تواند نظرهای مختلف درباره ایده‌آل‌های والیبال مطرح شود و نتیجه بهتری حاصل شود.

  مشكل تیم ملی ما مقابل ژاپن و كره جنوبی چه بود؟
ما در مقابل تیم‌هایی كه ساده و قدرتی بازی می‌كنند مشكلی نداریم ولی تیم‌هایی كه پیچیده بازی می‌كنند به مشكل بر می‌خوریم، در بازی مقابل لهستان هم دیدید كه وقتی بازیكنان‌شان در بازی داخل ایران تغییر تاكتیك دادند، ما نتوانستیم كاری كنیم. تایلند و تایپه از تیم‌های درجه دو آسیا هستند و قد و قواره كوتاهی دارند و ما به دلیل داشتن بازیكنان قدرتمندی كه داریم توانستیم آن‌ها را شكست دهیم.

حكایت ژاپن اما متفاوت است؛ آن‌ها با آنالیز دقیق به این مسابقات آمدند، این تیم احمد مساجدی را دارد كه همه چیز والیبال ما را می‌داند، می‌دانست كه مثلا اگر روی حمزه زرینی زوم كنند، او به هم می‌ریزد. دربازی‌های لیگ ایران هم اینگونه است كه اگر چند توپ به حمزه زرینی داده شود و او نتواند عملكرد خوبی داشته باشد، به هم می‌ریزد و تا به شرایط ایده‌آل برگردد، زمان لازم دارد. موضوع دیگر تنوع  تاكتیكی تیم ژاپن بود.

ژاپن برخلاف استرالیا درسراسر فضای تور اسپك زدند و تمامی مسیرهای آبشار بازیكنان ما را تشخیص دادند. می‌دانستند زرینی وقتی از منطقه 4 ضربه می‌زند توپش كجا می‌رود، وقتی پایپ می‌زند توپش كجا فرود می‌آید یا مثلا شریفات وقتی جلوی تور می‌آید، كوتاه پشت می‌زند. از طرف دیگر تیم ما وقتی گیر كرد ما تاكتیكی نداشتیم، در واقع ما اصلا تاكتیكی در بازی مقابل ژاپن نداشتیم.

  یعنی مشكل ما پیمان اكبری بود؟
خیر، نمی‌خواهم از پیمان اكبری ایراد بگیرم، به نظرم فدراسیون، پیمان اكبری را خیلی راحت خرج كرده است. تیم ب، تیم ملی دانشجویان، تیم امید را به او داده‌اند درحالی‌كه اكبری، پیكان را هم دارد. در واقع فكر و ایده‌های پیمان اكبری تقسیم شده است.

اكبری فرصت كافی نداشت كه روی این تیم كار كند بسیاری می‌گویند این تیم خسته بود، مگر كوه كندند؟ والیبال بازی كردند، همه تیم‌ها والیبال بازی كردند. بنابراین به جای توجیه دنبال واقعیت باشیم كه والیبال ما مقابل تیم‌هایی كه پیچیده بازی می‌كند، مشكل دارد.

  چه راهكاری را برای حل این مشكل بزرگ پیشنهاد می‌كنید؟
راهكارش كسب تجارب بیشتر و بازی با‌تیم‌های بزرگ است. ما باید بدانیم كه وقتی آبشارزن قدرتی جواب نمی‌دهد باید از پایپ استفاده كنیم. اگر سرعتی‌زن‌ها جواب نمی‌دهند، از سرعتی زن استفاده كنیم یا مثلا فرانسه از فضای بین دفاع وسط و دفاع كناری استفاده می‌كند.

و‌در این شرایط ما باید در گام برداشتن بازیكنان سرعتی كار كنیم. استراتژی خیلی متفاوت است، تیم باید برنامه داشته باشد، توپ اگر به دست پاسور نرسید، باید به چه كسی بدهند و او باید پاسش را به كدام بازیكن برساند؟ كواچ بارها اعلام كرده هیچكس درایران برای او مهم نیست، مربیان ایرانی هم یا تجربه كافی ندارند و یا خودشان را علامه دهر می‌دانند. بنابراین تشكیل یك كمیته فنی در این شرایط خیلی لازم است.

این كمیته فنی هم نباید مثل اتاق فكری باشد كه چند سال پیش تشكیل شد و نتیجه‌ای هم نداشت. از نقدها و نظرها باید استقبال شود، شما به عنوان یك روزنامه‌نگار از مربیان بزرگی كه به ایران می‌آیند بپرسید كه آیا منتقدان را مغرض می‌دانند یا از نظراتشان استفاده می‌كنند. همین بازیكنان تیم ب ما وقتی كسی از آن‌ها انتقاد می‌كنند، موضع می‌گیرند. راه را پیدا كنید، من خودم با مربی ژاپن صحبت كردم، مربی ژاپن می‌گفت من اصلا باور نمی‌كنم كه منتقدانی كه در تلویزیون یا رادیو می‌نشینند و درباره ما صحبت می‌كنند، مشكلی با ما دارند.

  مسابقات مهمی را هم در پیش رو داریم.
والیبال ایران به هرحال در آستانه المپیك قرار دارد و من مطمئن هستم ما به المپیك راه پیدا می‌كنیم، اگر به جام جهانی كه 20 روز دیگر است راه پیدا نكردیم به المپیك قطعا راه پیدا می‌كنیم. ما بازهم قدرت اول آسیا هستیم بنابراین وقتی كسی انتقاد می‌كند، چه چیزی را از دست می‌دهیم؟ چرا می‌ترسیم؟ یك عده شده‌اند بوقچی و بلندگوی برخی از بازیكنان، به جای آنكه رسالت خبری خود را انجام بدهند، فقط تعریف می‌كنند. درحالیكه وظیفه رسانه‌ها، نقد و تحلیل قضایا است. این تحلیل باعث می‌شود كه به مسائل كمك شود. مگر در فوتبال كم القاب سرطلایی و پا طلایی و امپراطور دادیم؟ تیم ملی احتیاج به حمایت ملی دارد، ما در آسیا و المپیك باید حمایت كنیم ولی باید نظرات‌مان را هم بگوییم. اگر نگوییم نوش دارو بعد از مرگ سهراب است.

  یكی از نگرانی‌های هواداران، عدم پشتوانه‌سازی برای والیبال است.
در جهان والیبال تعداد ستاره‌ها خیلی كم است بعد از نزول ستارگانی مثل جیبا، دسلایدر و ... شما نمی‌توانید ستاره دیگری پیدا كنید. ستاره‌ها به سختی پیدا می‌شوند و به سختی مطرح می‌شوند، بازیكنانی مثل والاس در برزیل هم در حد و اندازه ستاره نیستند. ما فقط یك سعید معروف داریم كه اگر افت كند، جایگزینی برای او نداریم. اگر به یكی مثل معنوی نژاد بها ندهیم او را از دست می‌دهیم.

درتیم‌های جوانان و نوجوانان من خیلی به صحت ادعای مربیان‌شان اطمینان ندارم ولی یكی مثل امیرحسین‌اسفندیار را داریم كه دوتا كاپ بهترین نوجوان آسیا را گرفتیم ولی او را چه كسی تمرین می‌دهد؟ یكی مثل كواچ می‌تواند الگوی آموزشی خوبی برای او باشد. یا پاسور تیم ملی نوجوانان را سعید معروف باید حمایت كند. مربیانی كه یك پنجه درست و حسابی نمی‌زنند نمی توانند به این بازیكنان كمك كنند.

  پاسور تیم ملی ب هم از نظر فنی فاصله زیادی با سعید معروف دارد.
همین پاسور به نظرم دومین پاسور كشورمان است و می‌تواند در تیم ملی در كنار معروف باشد. ایشان از‌نظر حركات پا ضعف دارد ولی ما او را چندین سال پشت معروف نگه داشته‌ایم.  در فدراسیون والیبال، كمیته استعدادیابی تشكیل شده كه 150 بازیكن دعوت شده ولی سه روزه آن‌ها را غربال می‌كند، اگر علامه دهر و كامپیوتر هم باشند نمی‌توانند این تعداد بازیكن را غربال كنند. باید تعداد مسابقات را بیشتر كنند سالی 4-3 تا مسابقه مینی والیبال انجام شود تا از دل آن‌ها بازیكنان خوبی بیرون بیایند.

  همانطور كه گفتید متاسفانه وقتی انتقاد می‌شود، موضع گیری می‌كنند.
رسالت روزنامه‌نگارها و ورزشی نویس‌ها، زدن به‌قلب قضایاست. نباید بازیكن‌ها را دچار خود فریبی كنیم، باید ظرفیت‌ها را بالا ببریم، وقتی بازیكنی را به‌عرش می‌رسانیم فكر می‌كند كامل است ولی بعضی از بهترین بازیكنان ما یك پنجه خوب نمی‌توانند بزنند. اینجوری نباشد كه برای خوشایند فلان بازیكن یا رییس فدراسیون همه توانایی خودمان را خرج خوش‌آمد گویی بكنیم.

اخبار ورزشی - قانون

غاركرفتو یکی از غارهای مهم ایران

کرفتو نام یکی از غارهای مهم ایران است. این غار در فاصله ۷۲ کیلومتری از شمال دیواندره در نزدیکی روستای یوزش‌باش کندی، استان کردستان قرار دارد و از جاذبه‌های گردشگری این استان است.کتیبه‌ای یونانی بر سر در یکی از اتاقهای طبقه سوم این غار وجود دارد که از این غار به عنوان معبد هراکلس نام برده‌است. در معماری این غار علاوه بر ایجاد اتاقها و راهروهای عبوری، سعی شده تا اتاقها با هم مرتبط باشند. نورگیرهایی به سمت بیرون تعبیه شده‌اند و بر دیوارهای غار در بعضی از اتاقها نقوشی به صورت تجریدی از حیوانات، انسان و گیاه حجاری شده‌است.

با توجه به پژوهشهای به عمل آمده، در دوران میان‌زیستی کرفتو در زیر آب بوده‌است و در اواخر این دوره ارتفاعات آن از آب خارج شده‌است. غار کرفتو از غارهای آهکی و طبیعی است که در ادوار مختلف تغییرات و دگرگونی‌های عمده و دخل و تصرفات بسیار در آن به وجود آمده‌است. در حال حاضر طول غار حدود ۷۵۰ متر است و راههای فرعی متعددی از آن منشعب می‌شود. غار چهار طبقه دارد و حجاران هنرمند، به زیبایی فضاهایی را در مدخلهای غار تراشیده و اتاقها، راهرو و دالانهای متعددی را به وجود آورده‌اند.

این غار در سال ۱۳۷۹ گمانه زنی شد و با بررسی‌های باستان‌شناختی در محوطه بیرون و داخل غار آثاری از دوران‌های مختلف به دست آمد. کشف تراشه‌ای سنگی در طبقه چهارم و محوطه بیرون غار می‌تواند نشانه‌ای از استفاده انسان‌ها در دوران پیش از تاریخ از این غار باشد.کشف تراشه‌های سنگی در طبقه چهارم و محوطه بیرون غار می‌تواند نشانه‌ای از استفاده انسان در دوران پیش از تاریخ از این غار باشد. همچنین نمونه سفال‌ها و اشیای به دست آمده، ادامه سکونت انسان را در طول دوران تاریخی اشکانی و ساسانی و دوران اسالمی یعنی سده‌های ششم تا هشتم ه. ق مسجل می‌سازد. اقداماتی در طول سال‌های ۱۳۷۸ و ۱۳۷۹ انجام شده که شامل سامان دهی محوطه بیرون غار، پله بندی، سکوهای استراحت، پارکینگ، سرایداری، سرویس‌های بهداشتی و برق کشی غار است