بیماری‌های ناشی از شنا در استخرودرمان

 

در فصل گرم، شنا به تن آدم می‌چسبد. تابستان که می‌آید، بازار استخرها رونق می‌گیرد و شنا تبدیل می‌شود به یک تفریح پرطرفدار و لذت‌بخش و البته نه چندان بی‌خطر. می‌پرسید کدام خطر؟ جوابش ساده است: بیماری‌های ناشی از تفریحات آبی. این بیماری‌ها معمولاً از طریق بلع، تنفس و تماس پوست بدن با آب آلوده استخرها، چشمه‌های آب معدنی، دریاچه‌ها، رودخانه‌ها و دریا‌ها منتقل و منتشر می‌شوند و فهرست عریض و طویلی دارند: عفونت‌های پوست، گوش، چشم، اسهال و ... بد نیست با برخی از مهم‌ترینِ این بیماری‌ها و راه‌های پیشگیری از آن‌ها بیشتر آشنا شوید.

 

تفریحات آبی در استخرهای شنا، پارک‌های آبی، حوضچه‌های آب گرم، دریاچه‌ها، رودخانه‌ها و دریا‌ها صورت می‌‌پذیرد. شنا، یکی از محبوب‌ترین ورزش‌های دنیا و راهی شاد، فعال و سالم برای گذران اوقات فراغت است. در طول قرن گذشته، استفاده از سیستم‌های مدرن ضد عفونی‌کننده استخرها باعث بهبود کیفیت تفریحات و سرگرمی‌های آبی شده است. با وجود این، در دهه اخیر، درصد شیوع بیماری‌های ناشی از شنا افزایش چشمگیری داشته است. با تمرین رفتارهای بهداشتی می‌توان خطر این بیماری‌ها را به حداقل رساند.

 

طبق آمار، ‌بیشترین بیماری‌های ناشی از شنا در استخرهای عمومی، عبارت است از بیماری‌های پوستی، به‌ ویژه‌ ‌انواع حساسیت‌های پوستی و عفونت‌های قارچی. پس از این بیماری‌ها، ‌ناراحتی معده (به ویژه زخم معده) و ناراحتی‌های گوش (به ویژه عفونت قسمت میانی گوش)، از شایع‌ترین بیماری‌هایی هستند که در استخرهای آلوده منتقل می‌شوند. بر اساس نظر متخصصان، ‌استفاده از ضدعفونی‌کننده‌های مناسب و رعایت بهداشت‌ ‌توسط شناگران، مهم‌ترین عامل در جلوگیری از آلودگی استخرها است.

 

تفریحات آبی و آدم‌های با استعداد

 

چه کسانی استعداد بیشتری برای مبتلا شدن به بیماری‌های ناشی از تفریحات آبی دارند؟ کارشناسان می‌گویند: «کودکان، زنان باردار، افرادی که دچار ضعف دستگاه ایمنی هستند (مثلاً بیمارانی که سابقه شیمی‌درمــــانی دارنــد)، در صورت قرار گرفتن در معرض این بیماری‌ها، دچار مشکلات جدی‌تری خواهند شد و لازم است که این افراد پیشاپیش با پزشک خود مشورت کنند.»

 

طرز ورود میکرو‌ب‌ها به آب استخر

 

ورود میکروب‌ها از بدن شناگران به درون آب معمولاً از طریق مدفوع است. ممکن است بعضی از شناگران دچار اسهال باشند یا مشکل دیگری مانند قاعدگی (در خانم‌ها) داشته باشند. پس همیشه خطر آلودگی آب وجود دارد و برای جلوگیری از انتقال چنین بیماری‌هایی، بهترین راه این است که این افراد شناسایی شوند و اجازه شنا به آن‌ها داده نشود؛ هر چند که نمی‌توان جلوی آن‌ها را گرفت یا به طور کامل شناسایی‌شان کرد. به علاوه، برای چنین افرادی بسیار سخت است که جلوی ترشح مواد آلوده از بدن گرفته شود. شناگران باید مراقب باشند که آب استخر را قورت ندهند. همه افرادی هم که شنا می‌کنند، در صورت بروز مشکل یا بعد از توالت باید به طور کامل بهداشت فردی را رعایت کنند.

 

می‌روید شنا؟ این‌ها را همراه ببرید

۱) کرم ضد آفتاب (که ضد آب هم باشد): یک کرم ضد آفتاب با عیار محافظتی یا SPF برابر ۲۵ یا بالاتر به شما کمک می‌کند تا از پوست خودتان در مقابل اشعه زیان‌آور ماوراء بنفش محافظت کنید. یادتان باشد که کرم ضد آفتاب را باید حداقل ۱۵ دقیقه پیش از خروج از منزل، روی پوست مالید تا به داخل پوست نفوذ کند. همچنین پس از شنا و عرق کردن، کرم باید مجدداً استفاده شود. تقریباً ۳۰ گرم از کرم، برای پوشاندن مناسب نقاطی که در معرض آفتاب قرار می‌گیرند، کافی است.

۲) مرطوب‌کننده لب: بهترین محافظ برای مراقبت از لب‌ها در مقابل نور خورشید، داروهای ضد آبی هستند که هم لب‌ها را مرطوب نگه می‌دارند، هم دارای عیار محافظتی یا SPF برابر ۱۵ یا بالاتر هستند.

 

۳) کلاه لبه‌دار بزرگ: جدا از این‌که صورتتان را با پوششی از ضدآفتاب‌ها محفوظ نگه می‌دارید، توصیه می‌شود با استفاد از کلاه هم موهایتان را در مقابل آفتاب محافظت کنید تا بتوانید از فرسودگی، خراب شدن و شکنندگی لایه‌های خارجی موهایتان جلوگیری نمایید. یک کلاه راحت و مناسب انتخاب کنید که دارای لبه‌های بزرگ باشد تا بتواند از گردن شما نیز محافظت کند. بهتر است در صورت امکان زیر سایه بنشینید.

 

۴) اسپری ضد آفتاب برای موها: یکی دیگر از روش‌های محافظتی برای موها در مقابل نور خورشید، استفاده از اسپری محافظتی است که مخصوص همین کار ساخته شده. اسپری ضد آفتاب باید قبل، بعد و هنگام قرار گرفتن در معرض نور خورشید مورد استفاده قرار گیرد.

 

۵) پماد برای جوش‌ها: گاهی این بیماری به علت قرار گرفتن بیش از حد در معرض نور خورشید بروز می‌کند. داروی لازم برای این وقایع محتمل را هم در دسترس داشته باشید.

 

شنا علیه چشم

 

اگرچه شنا جزء ورزش‌هایی نیست که آسیب‌های چشمی‌ خطرناک به دنبال داشته باشد (در مقایسه با فوتبال، تنیس، و غیره ...)، ولی قرمزی و سوزش چشم بعد از شنا، به ویژه بعد از شنا در استخر، یکی از مسائلی است که بسیاری با آن مواجه می‌شوند. ولی آیا باید نگران این مسأله بود؟ خیر؛ چون قرمزی پس از شنا در استخر سبب آسیب درازمدت نمی‌شود.

 

کلر که برای ضد عفونی کردن و از بین بردن باکتری‌ها به آب استخر اضافه می‌شود، به‌خودی‌خود مشکل‌ساز نیست. مشکل زمانی رخ می‌دهد که کلر در مجاورت نیتروژن یا آمونیاک موجود در آب قرار می‌گیرد و از ترکیب این‌ها کلرامین تشکیل می‌شود. در حقیقت، علت اصلی قرمزی چشم، کلرامین است. عروق سطحی چشم بر اثر تماس با کلرامین، ملتهب و سبب قرمز شدن چشم می‌شود. کلرامین همچنین لایه موقتی روی قرنیه ایجاد می‌کند که سبب التهاب، حساسیت، خشکی و قرمزی چشم می‌شود. به این وضعیت، التهاب قرنیه (کراتیت) می‌گویند.

 

برخلاف بسیاری که تصور می‌کنند درمان این مشکل استفاده از قطره‌هایی است که قرمزی چشم را کم می‌کنند، درمان صحیح این مشکل، استفاده از ترکیباتی نظیر اشک مصنوعی است. اشک مصنوعی، لایه‌ای روی قرنیه ایجاد می‌کند و به آن فرصت می‌دهد تا بهبود پیدا کند. ترکیباتی که قرمزی چشم را کم می‌کنند با منقبض کردن عروق خونی این کار را انجام می‌دهند و قطع این داروها سبب تشدید مشکل خواهد شد. اگر قرمزی و سوزش چشم شدید باشد یا به دفعات تکرار شود، یک راه دیگر، استفاده از عینک شنا است.

 

اغلب تصور می‌شود قرمزی چشم، ناشی از زیاد بودن کلر آب استخر است؛ در حالی‌که واقعیت دقیقاً برعکس است و این مشکل معمولاً ناشی از کم بودن کلر آب است. حتی آن بوی تندی که شناگران تصور می‌کنند به خاطر زیاد بودن کلر آب است، دلیلش این است که کلر آب کم است. مولکول‌های آزاد کلر با نیتروژن و آمونیاک ترکیب می‌شوند و کلرامین ایجاد می‌کنند. افزایش کلر آب، علاوه بر این‌که مانع رشد باکتری‌ها در آب استخر می‌شود، سبب شکسته شدن پیوند‌های شیمیایی کلرامین و شکسته شدن مولکول‌های آن می‌شود و مشکلات مربوطه را کاهش می‌دهد. در صورتی‌که کلر آب کم باشد، احتمال عفونت چشم در اثر تماس با باکتری‌های آب افزایش می‌یابد. عفونت چشمی معمولاً علاوه بر قرمزی و التهاب، با درد و ترشح نیز همراه است. در صورتی‌که بعد از شنا، قرمزی چشمتان از حد یک التهاب خفیف فراتر برود و با ترشح همراه باشد، ضرورت دارد به چشم‌پزشک مراجعه کنید.

 

شنا علیه پوست

 

آفتاب‌سوختگی شایع‌ترین مشکلی است که با آن مواجه می‌شوید. موها نیز پس از تماس طولانی با آب و بعد از تبخیر این آب در اثر تابش آفتاب، خشک‌تر می‌شوند. موها همچنین ممکن است سفید شوند. بعضی‌ها هم در استخر، دریاچه، دریا و حتی در مرداب یا آب شور شنا می‌کنند و بنابراین هر ماده موجود در آب ممکن است برای پوستشان مشکل‌ساز باشد؛ از جمله آلوده‌کننده‌ها، داروها، مواد شیمیایی موجود در آب، میکروب‌ها، جلبک‌ها، کرم‌ها، نباتات، مرجان‌ها و سنگ‌های تیزی که هر کدام می‌توانند مشکل خاص خودشان را ایجاد کنند. به عنوان مثال، در استخرها به خاطر استفاده از سولفات مس برای کنترل خزه و جانوران ذره‌بینی، امکان دارد موهای بلوند و سفید در تماس با آب سبزرنگ شوند. کلر می‌تواند چشم‌ها را بسوزاند و آن‌ها را قرمز و تحریک‌پذیر کند و همچنین باعث خشکی پوست و مو شود. عفونت قارچی پاها نیز زیاد دیده می‌شود. امکان دارد پوست به خاطر تماس زیاد با لباس شنا، خیس و سفید و متورم شود و این موضوع باعث عفونت قارچی ثانویه شود. ساییدگی‌های ناشی از برخورد با کناره‌های سخت استخر یا تخته سنگ‌ها هم اگر معالجه نشوند، ممکن است منجر به عفونت پوست ‌شوند. پس همیشه باید بعد از شنا، حمام یا دوش بگیرید و برای کنترل خشکی پوستتان توصیه می‌شود به تمام سطح بدن، کرم یا محلول مرطوب‌کننده بمالید، موها را با شامپو بشویید و در صورت لزوم، نرم‌کننده بزنید و سپس لباس‌های تمیز و خشک به تن کنید.

 

به بریدگی‌ها و ساییدگی‌های غیر عادی پوستتان توجه داشته باشید. اگر موهایتان به سبزی گرایید، با آرایشگر مشورت کنید تا رنگ مویتان را کنترل کند. اگر آفتاب‌سوختگی یا ناراحتی پوستی پیدا کردید، حتماً با متخصص پوست مشورت کنید. به طور کلی، بعضی از مشکلات پوستی شایع در شناگران را می‌توان به شکل زیر فهرست کرد:

 

 

خشکی پوست شناگران

 

این مسأله، مشکل شایعی است که علتش حل‌ شدن و از بین رفتن تدریجی چربی محافظ پوست است. این امر موجب کاهش رطوبت لایه شاخی پوست و سبب ایجاد خشکی،‌ پوسته‌پوسته ‌شدن و خارش‌ می‌شود. این وضعیت با دوش‌های داغ و طولانی که شناگران به انجام آن شهرت دارند و نیز با نشستن طولانی‌‌مدت در جکوزی‌های گرم، بدتر می‌شود. برای رفع این مشکل می‌توان با کاهش مدت دوش گرفتن و در واقع، با استفاده از یک دوش سریع با آب ولرم، از خشکی بیش از حد پوست جلوگیری کرد و از صابون‌های ملایم‌تر استفاده نمود. همچنین باید بلافاصله پس از خشک کردن بدن با حوله، از یک نرم‌کننده روغنی استفاده کنید. وازلین ساده یا روغن معدنی‌، از مرطوب‌کننده‌های خوب و ارزان‌قیمت هستند. تجویز داروهای ترکیبی حاوی کورتون، اگر خشکی پوست به اگزما و حساسیت تبدیل شود، ضرورت پیدا می‌کنند.

 

التهاب پوست در اثر پوشیدن لباس شنا

 

ممکن است پس از یک روز استفاده طولانی‌مدت از یک مایوی مرطوب و تنگ و چسبان، این حالت اتفاق بیفتد. این حالت در واقع، یک التهاب عفونی و عمیق و میکروبی است و باعث می‌شود بیمار، دچار توده‌های زیر‌پوستی عمیق ملتهب و سفت در ناحیه باسن ‌شود. برای رفع این مشکل، یک دوره آنتی‌بیوتیک باید توسط پزشک تجویز شود.

منبع :aftab.ir

ویدیو مرتبط :
آناتومی بدن هنگام شنا ( عضلات درگیر در شنا)

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

تالاسمی یک بیماری ارثی-ژنتیکی

 

HGbA2: هموگلوبین A2 از 2 زنجیره آلفا و 2زنجیره بتا تشکیل می‌شود.(α2δ2) که بطور طبیعی 2-1% هموگلوبین در بالغین را تشکیل می‌دهد.

 

HGbF: هموگلوبین F که هموگلوبین اصلی دوران جنینی است و کمتر از 1% هموگلوبین در بالغین را نیز شامل می‌شود،از زنجیره 4 تایی 2 تا آلفا و 2 تا گاما (α2δ2) تشکیل گردیده است و هموگلوبین های C , H و ... که در بعضی بیماریها بوجود می‌آید.

 

برای ساخت زنجیره بتا هر فرد از هر والد خود (پدر و مادر) یک ژن سازنده این زنجیره را دریافت می‌کند و برای زنجیره‌های δ,α از هر والد 2 ژن دریافت می‌کند. و بر اساس جهش یا حذف هر کدام از این ژنها ساخت و زنجیره مربوطه مختل شده و انواع بیماری تالاسمی را خواهیم داشت.

 

هموگلوبین نه تنها برای حمل و تحویل طبیعی اکسیژن لازم است، بلکه در شکل و اندازه و بدشکلی گلبول قرمز دخالت دارد. مقدار کل هموگلوبین خون بطور طبیعی در خانمها 2±12 و در آقایان 2±14 گرم در دسی‌لیتر می‌باشد.

 

انواع تالاسمی

تالاسمی به دو نوع آلفا تالاسمی و بتا تالاسمی است که خود بتا تالاسمی هم شامل تالاسمی ماژور (تالاسمی شدید) و تالاسمی مینور یا تالاسمی خفیف می‌باشد. افراد مبتلا به تالاسمی مینور در واقع کم خونی مشکل‌سازی ندارندریا، ولی اگر دو فرد تالاسمی مینور با هم ازدواج کنند به احتمال 25% فرزندنشان دچار تالاسمی شدید ماژور خواهد بود و 25% فرزندشان سالم و 50% تالاسمی مینور خواهند داشت.

 

تالاسمی ماژور

تالاسمی ماژور یا آنمی کولی به علت حذف یا جهش در هر دو ژن سازنده زنجیره بتا ایجاد می‌شود و به این ترتیب یا هیچ زنجیره بتایی ساخته نمی‌شود و یا به مقدار کمی ساخته می‌شود. در نتیجه بدن کمبود این زنجیره‌ها را با ساخت زنجیره‌های آلفا جبران می‌کند که این زنجیره‌های آلفای اضافی برای گلبولهای قرمز سمی هستند و با رسوب بر روی سلولهای گلبول قرمز باعث می‌شوند که گلبولهای قرمز در مغز استخوان و در داخل خون تخریب شده و زنجیره‌های آلفا در مغز استخوان رسوب می‌کنند. از طرفی به علت خونسازی غیر موثر ، مراکز خونساز خارج مغز استخوان ، ار جمله کبد و طحال شروع به خونسازی می‌کنند و بزرگ می‌شوند.

 

بیماری معمولا بصورت کم خونی شدید در 6 ماهه اول زندگی کودک تظاهر می‌کند و درصورت عدم شروع تزریق خون ، بافت مغز استخوان و مکانهای خونساز خارج مغز استخوان فعال و بزرگ شده و باعث بزرگی مغز استخوانها بخصوص استخوانهای پهن (صورت و جمجمه) و بزرگی کبد و طحال می‌شوند.

 

علایم بیماری

کم خونی شدید طوریکه برای بقاء بیمار تزریق مکرر خون لازم است.

 

افزایش حجم شدید مغز استخ

 

وان بخصوص در استخوانهای صورت و جمجمه ، چهره خاص افراد تالاسمی را ایجاد می‌کند (چهره موش خرمایی).

 

اختلال رشد دربچه‌های بزرگتر

 

رنگ پریدگی ، زردی و گاهی پوست ممکن است به دلیل رنگ پریدگی و یرقان و رسوب ملانین به رنگ مس در آید.

 

بزرگی کبد و طحال ، در سنین بالاتر گاهی طحال به حدی بزرگ می‌شود که باعث تخریب بیشتر گلبولهای قرمز می‌شود.

 

علایم ناشی از رسوب آهن در بافتهای مختلف از جمله پانکراس و قلب و غدد جنسی و ایجاد دیابت و نارسایی قلبی و تاخیر در بلوغ.

 

استخوانها نازک شده و مستعد شکستگی می‌شوند.

 

 

تشخیص

در آزمایش خون تالاسمی ماژور گلبولهای قرمز خون کوچک و کم رنگ خواهد بود (کم خونی هیپوکروم میکروسیتر). افت شدید هموگلوبین به مقادیر کمتر از 5 گرم در دسی لیتر وجود دارد. بیلی روبین سرم به علت تخریب سلولها افزایش می‌یابد و سایر آزمایشات که لزومی برای گفتن همه آنها نیست. تشخیص قطعی با الکتروفورز هموگلوبین انجام می‌شود که در تالاسمی ماژور هموگلوبین A طبیعی ساخته نمی‌شود و 98% هموگلوبین‌ها را هموگلوبین F تشکیل می‌دهد و هموگلوبین A2 نیز تا 5% افزایش پیدا می‌کند.

 

عوارض

از عوارض تالاسمی یک سری از عوارض از جمله اختلال رشد و تغییر قیافه بیمار و بزرگی کبد و طحال که به علت خود بیماری است و یکسری عوارض دیگر ناشی از درمان تالاسمی است. اصلی‌ترین این عارضه هموسیدوز یا هموکروماتوز است.

 

هموسیدروز به رسوب آهن در بافتها گفته می‌شود که نتیجه غیر قابل اجتناب تزریق طولانی مدت خون است. در هم نیم لیتر خونی که به بیمار تزریق می‌شود، حدود 200mg آهن به بافتها منتقل می‌کند که این مقدار آهن نمی‌تواند از بدن دفع شود و در بافتها رسوب می‌کند و باعث نارسایی در بافتها می‌گردد. بخصوص رسوب آهن در قلب و پانکراس و غدد ، مشکل اصلی این بیماران خواهد بود که باعث نارسایی پانکراس و دیابت ، نارسایی قلبی و نارسایی غدد جنسی و تیروئید و ... می‌شود.

 

درمان

تالاسمی شدید و درمان نشده همیشه باعث مرگ در دوران کودکی می‌گردد. در صورت تزریق مکرر خون و حفظ سطح مناسبی از خون می‌توان طول عمر ا افزایش داد و تا حد زیادی مانع از تغییرات استخوانی و اختلال رشد گردید. پس درمان تالاسمی عبارتند از:

تزریق دراز مدت خون: هدف از تزریق خون مکرر برای بیمار حفظ هموگلوبین بیمار در سطح بالای 10 است.

 

دفروکسامین: مشکل اصلی بیماران تالاسمی بعد از سالها ، هموسیدروز و اضافه بار آهن است، که می‌توان آن را به کمک تزریق مرتب دفروکسامین به صورت زیر جلدی یا وریدی تخفیف داد. این دارو با آهن ترکیب شده و از ادرار دفع می‌شود. البته مقدار زیاد این دارو ممکن است باعث واکنش پوستی در محل تزریق و یا عوارض عصبی به ویژه در دستگاه بینایی و شنوایی شود. بنابراین این دارو به تنهایی برای پیشگیری دراز مدت از مسمومیت با آهن کافی نیست.

 

برداشتن طحال: اگر بزرگی طحال ، نیاز به تزریق خون را بیشتر کند طحال برداشته می‌شود تا نیاز به خون کاهش یابد.

 

پیوند مغز استخوان: درمان قطعی بیماری با پیوند مغز استخوان است. البته این عمل با مرگ ومیر بالایی همراه است. و در برخی بیماران نیز سلولهای تالاسمی مجددا رشد می‌کنند.

 

روند بیماری

امروزه با توجه به درمانهای موجود بیماران تا 30 سالگی هم زنده می‌مانند. و اینها بچه‌هایی با رشد ناقص هستند و شایعترین علت مرگ آنها نارسایی قلبی به علت هموسیدروز و همچنین به علت تزریق خون و افزایش بار قلب می‌باشد.

 

تالاسمی مینور

تالاسمی مینور معمولا بدون علامت بوده و علایم بالینی واضح ندارند و بطور عمده در تست‌های چکاپ به صورت اتفاقی تشخیص داده می‌شوند. این افراد کم خونی مختصر (هموگلوبین بیش از 10) با سلولهای گلبول قرمز کوچک و کم رنگ (هیپوکروم میکروسیتر) دارند که معمولا مشکل‌ساز نمی‌باشد.

 

تالاسمی مینور در نتیجه اختلال یکی از دو ژن سازنده زنجیره گلوبین بتا به وجود می‌آید که این ژن ناقص یا از پدر و یا از مادر به فرد به ارث رسیده است، در نتیجه کاهش یا فقدان ساخت زنجیره بتا از یک ژن اتفاق می‌افتد و به دنبال آن هموگلوبین A2 تا حدود %8-4 افزایش می‌یابد و گاهی افزایش هموگلوبین F در حدود %1-5 دیده می‌شود.

 

تنها نکته‌ای که در تالاسمی خفیف یا مینور جالب توجه است، این است که این افراد موقع ازدواج نباید با یک فرد شبیه خود (تالاسمی مینور) ازدواج کنند.

 

آلفا تالاسمی

علت آلفا تالاسمی حذف یک یا چند ژن از 4 ژن سازنده زنجیره آلفاست، هر چه تعداد ژنهای حذف شده بیشتر باشد بیماری شدیدتر می‌شود و براساس تعداد ژنهای حذف شده به 4 گروه تقسیم می‌شوند.

هیدروپس فتالیس: که حذف هر 4 ژن آلفا را دارند و هموگلوبین ساخته شده فقط از زنجیره‌های گاما تشکیل شده است که هموگلوبین بارتز گفته می‌شود و وخیم‌ترین نوع آلفا تالاسمی است و با حیات خارج رحمی منافات دارد و جنین هنگام تولد مرده است و یا مدت کوتاهی پس از تولد می‌میرد. این جنین‌ها دچار ادم شدید هستند.

 

بیماری هموگلوبین H: که در اثر حذف 3 ژن آلفا گلوبین بوجود می‌آید. بیماران دچار کم خونی هیپوکروم میکروسیتیک بوده و بزرگی طحال در آنها دیده می‌شود. در بعضی مواقع ممکن است نیاز به تزریق خون داشته باشند و در صورت کم خونی شدید و نیاز به انتقال خون باید طحال برداشته شود.

 

صفت آلفا تالاسمی 1: که 2 ژن آلفا حذف شده و از هر لحاظ شبیه بتا تالاسمی مینور است.

 

صفت آلفا تالاسمی 2: که فقط یک ژن از 4 ژن حذف شده و یک حالت ناقل ژن ، خاموش و بدون علامت است.