چطور دلفین‌ها و وال‌ها می‌خوابند؟

 چطور دلفین‌ها و وال‌ها می‌خوابند؟
دلفین‌ها و وال‌ها پستاندار هستند و بسیاری خصوصیات شبیه به انسان‌ها دارند.
آنها خون گرمند و این خصیصه آنان هم شبیه انسان‌هاست. اما یکی از تفاوت‌هایی که این حیوانات با انسان‌ها دارند، محیط زندگی آنهاست.
وال‌ها و دلفین‌ها، دارای ویژگی‌هایی هستند که این امکان را به آنها می‌دهد که بتوانند بیش از نیم ساعت را بدون گرفتن اکسیژن  زیر آب بمانند.

 

 
روی کره خاکی انسان‌ها و دیگر حیوانات بطور غیر ارادی تنفس می‌کنند، این به آن معناست که ما حتی اگر نخواهیم نفس بکشیم بدن ما اکسیژن می‌طلبد و ما را مجبور به نفس کشیدن می‌کند.
اما در مورد دلفین‌ها و وال ها قضیه فرق می‌کنند. آنها بطور ارادی نفس می‌کشند به این معنا که هر گاه اراده کنند که زیر آب باشند می‌توانند دقایق طولانی را تا زمانی که روی آب می‌آیند نفس نکشند.

 

حال چطور ممکن است حیوانی که حرکاتش کاملاً ارادی و هوشیار است بتواند بخوابد؟
کاملاً واضح است که اگر ما در حالت هوشیاری به سر ببریم، نمی‌توانیم به خواب برویم و از آنجا که ساختار مغز پستانداران به شکلی است که تا زمانی که هوشیار باشند بیدار هستند، پس دلفین‌ها که باید در هوشیاری تصمیم بگیرند که چه وقت نفس بکشند چه هنگام می‌خوابند؟

تحقیقات ثابت کرده است که برای رفع این مشکل دلفین‌ها هنگام خواب نیمی از مغزشان را فعال نگه میدارند.به این صورت آنها هم استراحت لازم را دارند و هم تا حدودی در حالت نیمه هوشیار می‌باشند. گفته می‌شود که این حیوانات حدود 8 ساعت در روز را در این حالت به سر می‌برند.

 

ما انسان‌ها احتمالا هرگز درک نمی کنیم که این نوع خواب چگونه است، اما آن را می‌توان به حالت ابتدای فرو رفتن به خواب یعنی حالتی که نیمه بیهوش هستیم و صداهای گنگی می‌شنویم تشبیه کرد.

 

 

حال این سؤال پیش می‌آید که دلفین ها کجا می‌خوابند؟
بهترین جا برای آنان نزدیک سطح اقیانوس است که بتوانند در موقع مقتضی روی آب بیایند و نفس بکشند. اگر دلفینی را دیدید که نزدیک سطح آب بود و تکان‌های کمی داشت بدانید که به خواب رفته است.

منبع:hamshahrionline.ir

ویدیو مرتبط :
نمایی زیبا از حرکت دسته جمعی دلفین ها و وال ها

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

تکامل، تعادل دلفین‌ها را به هم زده است!

 

 

 

 

آناتومی نشان می‌دهد تغییر زیست‌گاه در دلفین‌ها و نهنگ‌ها باعث‌شده اندام‌های حفظ تعادل در آنها کوچک و کوچک‌تر شوند، تا آنجا که نقش آنها را تکان‌های دائمی و شدید سر در این حیوانات به عهده بگیرد.

 

سال‌هاست که برای محققان ، حفظ تعادل در دلفین‌ها، نهنگ‌ها و بعضی جانوران ساکن خشکی که اندام‌های حفظ تعادل بسیار‌کوچکی دارند، معمایی لاینحل باقی‌مانده است، اما به نظر می‌رسد تحقیقات انجام‌شده توسط محققان دانشکده پزشکی دانشگاه واشنگتن در سنت‌لوییس، پاسخ دور از انتظاری برای این معما داشته باشد.

 

به نظر می رسد این جانوران برای حفظ تعادل ، دائما سر را با قدرت تکان می‌دهند و به این شکل نقص اندام‌های حفظ تعادل را در این گونه‌ها جبران می‌کنند.

 

این گروه به رهبری تیموتی هولار، متخصص گوش و حلق و بینی در دانشگاه واشینگتن و با کمک مسئولان باغ وحش میدوسترن توانستند الگوی حرکات سر را در دلفین‌ها تهیه و آنرا با الگوی حرکات سر در گاومیش‌ها - که از معدود جانوران ساکن خشکی هستند که اندام‌های تعادلی کوچکی دارند- مقایسه کنند.

 

در این آزمایش لوله‌ای پلاستیکی که درون آن یک ژیروسکوپ و دستگاه‌های ثبت حرکت نصب‌شده بودند، به دلفین‌ها داده شد تا آنرا در دهان بگیرند و تا مقصد معینی شنا کنند. همین ابزارها به حلقه‌ای متصل شد که به گردن گاوهای نر بسته شده بود.

 

نتیجه بسیار‌جالب بود، با اینکه نسبت به جثه، اندام‌های حفظ تعادل در گاومیش‌ها بزرگ‌تر بودند، اما الگوی حرکات سر در هر دو حیوان بسیار‌نزدیک به یکدیگر بود.

 

در انسان و بسیاری از جانوران، مجاری نیم‌دایره گوش داخلی مسئولیت حفظ تعادل را به عهده دارد، اما در دلفین پوزه‌کوتاه که بیش از ۲ متر طول دارد، ابعاد این مجاری از ابعاد آن در موش -حیوانی که می‌تواند به راحتی روی پوزه این دلفین سوار شود- بیشتر نیست.

 

بررسی آناتومی این جانداران نشان می‌دهد بخشی از این تغییرات به تکامل برمی‌گردد. حدود ۳۵ میلیون سال پیش، اجداد نهنگ‌ها و دلفین‌ها از خشکی به دریاها و اقیانوس‌ها وارد شده‌اند، این تغییر اقلیم و ادامه روند تکامل باعث‌شده، گوش داخلی و به تبع آن مجاری نیم‌دایره در این جانوران کوچک و کوچک‌تر شود.

 

دانشمندان احتمال می‌دهند، این تکان‌ دادن‌های دائمی سر در دلفین‌ها و سایر جانوران مشابه باعث می‌شود حساسیت اندام‌های کوچک تعادلی افزایش پیدا کند و به این وسیله ابعاد کوچک آنها نسبت به جثه جانور جبران شود.

 

هولار می‌گوید: «آزمایش‌های ما نشان می‌دهند هر چقدر این مجاری کوچک‌تر باشد، حساسیت آن نسبت به حرکت کمتر خواهد شد.

در نتیجه می‌توانیم بگوییم این مجاری در دلفین‌ها نمی تواند اطلاعات حرکتی را انتقال دهد، اما اینکه چرا پس از میلیون‌ها سال هنوز مجاری نیم‌دایره در دلفین‌ها باز باقی‌مانده، پرسش دیگری است».