فرضیه های بسیار جالبی که شاید واقعی شوند

شاید ایده ماشین پرنده کمی دور از ذهن و واهی باشد اما برقراری تماس تلفنی سه بعدی چیزی نیست که نتوان انتظارش را داشت. در اینجا فرضیه های بسیار جالبی را نام برده ایم که امیدواریم در دنیای واقعی شاهد حضور آنها باشیم.

صبح بخیر: شاید ایده ماشین پرنده کمی دور از ذهن و واهی باشد اما برقراری تماس تلفنی سه بعدی چیزی نیست که نتوان انتظارش را داشت. در اینجا فرضیه های بسیار جالبی را نام برده ایم که امیدواریم در دنیای واقعی شاهد حضور آنها باشیم. 

1.    تماس تلفنی سه بعدی

فرضیه: احتمالادر آینده ای نزدیک قادر هستیم با دوستان خود با تصاویر سه بعدی و زنده چت کنیم. تصاویری که می توانیم در اتاق خود منعکس کنیم و گویا با فردی زنده در گفت‌وگو هستیم. خیلی رویایی و جالب است. حتی تلفن های همراه نیز می توانند آواتارهای سه بعدی از مخاطب تماس را بسازند.

واقعیت: در حال حاضر تماس های تصویری همچون اسکایپ یا فیس‌تایم اپل در دنیای واقعیت وجود دارند. اما تماس های سه بعدی فعلا فقط به فیلم های علمی-تخیلی و آزمایشگاه های تجربی منحصر هستند.

نکته امیدوارکننده چیست؟ حتی در عصر حاضر که فناوری حرف اول را می زند نیز برقراری تماس های تلفنی هولوگرام بسیار پیچیده و گران قیمت است. سه‌بعدی همچنان یک رویای دور از دسترس است. باید بدانید که تصاویر برای ایجاد یک سه‌بعدی در ابعاد واقعی بسیار بزرگ هستند.

البته شاید شما در خانه خود تلویزیون سه‌بعدی داشته باشید اما حتما می دانید که این فناوری گران است و هر کسی از عهده آن بر نمی آید. در ضمن، هنوز سرعت اینترنت در دنیا آن قدر سریع نیست که بتواند در لحظه تصویر سه‌بعدی بسازد. اما با همه این اوصاف رسیدن به چنین فناوری هیجان انگیزی خیلی هم دور از انتظار نیست.

آزمایشگاه رسانه ای هیومن در دانشگاه ملکه کانادا روی چت تصویری سه‌بعدی به نام TeleHuman کار می کند که از حسگرهای کینکت مایکروسافت، پروژکتور سه‌بعدی و نمایشگرهای استوانه ای استفاده می کند.

---

2.    زنده کردن مردگان

فرضیه: چرا باید برای همیشه مُرد وقتی می توان فریز شد و سال ها بعد سالم به زندگی بازگشت؟ برخی از کشفیات علمی نشان داده اند که می توان انسان های مرده را منجمد و ده ها سال بعد دوباره آنها را احیا کرد.

واقعیت: موسسه سجن شناسی و توسعه عمر آلکور در حال حاضر صدها انسان را منجمد کرده است.

سجن‌ شناسى‌ نوعی علم‌ جدید یخ‌ زدن‌ جسد به‌ این‌ امید كه‌ در آینده‌ چاره‌اى براى آن‌ بیمارى كه‌ موجب‌ مرگ‌ او شده‌ است‌ پیدا شود و بتوان‌ جسد را گرم‌ و زنده‌ كرد، است. البته هنوز هیچ بیمار از دنیا رفته ای تاکنون به زندگی بازنگشته است.

نکته امیدوارکننده چیست؟ ایده منجمد کردن جسد انسان ها به امید زنده کردن آنها در آینده از سال 1962 میلادی، هنگامی که روبرت اتینگر کتابی به نام «استاد جاودانگی» را منتشر کرد، وجود داشته است. این ایده در فیلم هایی همچون «آسمان وانیلی» نیز به کار رفته است و در دنیای واقعی نیز کالبد بازیکن مشهور بیس‌بال به نام تد ویلیامز نیز در سال 2002 میلادی منجمد شده است.

بر اساس اظهارات موسسه سجن شناسی، روند کار به این صورت است که جسد انسان مرده تا دمای نیتروژن مایع منجمد می شود تا روند فاسد شدن اعضا متوقف شود، به این امید که در آینده درمان بیماری آن فرد کشف یا فناوری جدیدی اختراع شود که بتوان دوباره او را احیا کرد. البته تاکنون هیچ پستانداری دوباره زنده نشده است اما حشراتی بوده اند که پس از مرگ به زنده بازگردانده شده اند. همچنین، باید امید داشت که دانشمندان توانسته اند برخی از بافت ها، سلول ها و ارگان های بدن را دوباره زنده کنند.

متخصصان این امر امید دارند در خلال سال های 2040 تا 2050 میلادی بتوانند انسانی کامل را پس از مرگ به زندگی بازگردانند.

---

3.    این‌باکس های خالی از اسپم

فرضیه: بیل گیتس در سخنرانی خود در سال 2004 میلادی اعلام کرده بود: تا دوسال دیگر همه اسپم ها از بین خواهند رفت.

واقعیت: این مساله چندان واقعیت ندارد. بر اساس آماری که در سال 2008 میلادی به دست آمده بود، تقریبا 97 درصد از ایمیل های دریافتی اسپم بودند. البته فناوری ضد اسپم در حال پیشرفت است اما روند بسیار کندی دارد. بر اساس آمار منتشر شده توسط کسپرسکی در ماه گذشته حدود 71 درصد از ایمیل ها اسپم بوده اند.

نکته امیدوارکننده چیست؟ فناوری های ضد اسپم در حال گسترش هستند.

این روزها اسپم ها وارد قلمرو تخصصی شده اند. یعنی اسپمرها باید افراد کار بلدی باشند. به طوریکه برخی از آنها برای اطمینان از درستی کدهای خود، ویرایشگر استخدام می کنند تا انگلیسی آنها را کنترل کند.  سرویس های ضد اسپم به قدری پیشرفت کرده اند که اسپمرها باید از روش های پیشرفته تری برای نفوذ به کامپیوتر قربانی خود استفاده کنند.

با همه این حرف ها، باید گفت دنیای بدون اسپم چندان هم واقعی نیست و باید همچنان اسپم ها را از ایمیل خود پاک کنید.

---

4.    روبات اجراکننده دستورات

فرضیه: آیا روباتی ساخته شده که به او بگوییم ظرف بشوید یا خانه را جارو کند و او هم بی چون و چرا قبول کند؟

واقعیت: خیر. همچنان باید خودتان کارهایتان را انجام دهید.

نکته امیدوارکننده چیست؟ در ده سال گذشته، دانشمندان در زمینه علم روباتیک و هوش مصنوعی دستاوردهای بسیار مهمی داشته اند. اما برای استفاده روزمره از این دستاوردها باید سال ها صبر کنید زیرا در حال حاضر هزینه بالایی دارند.

اینکه چه انتظاری از روبات داشته باشید به تعریف شما از روبات بر می گردد. ابررایانه واتسون آی‌بی‌ام یکی از معروف ترین ماشین های هوشمند است. نمایشگاه های سالانه تکنولوژی نشان از رشد روبات های انسان نما دارند. برخی از این پروتوتایپ ها می توانند راه بروند یا برقصند، اما توانایی یادگیری ندارند. به طور مثال، هوندا روباتی به نام «آسیمو» را در سال 2000 میلادی معرفی و عرضه کرد. مدل جدید این روبات می تواند به توپ فوتبال ضربه بزند یا هنگامی که انسانی در مسیر او قرار بگیرد، به کنار می رود. اما آسیمو هنوز اپلیکیشن های واقعی ندارد.

---

5.    خانه هوشمند

فرضیه: حسگرها، اتصالات بی سیم و روترهای ویژه می توانند یک خانه معمولی را به خانه هوشمند تبدیل کنند. خیلی جالب می شود که کابینت و یخچال بتوانند حرف بزنند و مثلا هنگامی که شکلاتی بر می دارید به شما دیگر مواد لازم برای پخت کیک شکلاتی را بگویند.

واقعیت: عناصر لازم برای ساخت یک خانه هوشمند موجود است و قیمت چندان بالایی نیز ندارند. شرکت هایی همچون AT&T و سونی در حال حاضر فناوری های بسیار جالبی ارائه کرده اند که برای چنین خانه های مناسب هستند. اما متاسفانه محصولات هر کدام از این شرکت ها با دیگری سازگاری ندارد و نمی توان با هم استفاده کرد.

نکته امیدوارکننده چیست؟ هر کدام از سیستم های کنترلی خانه به طور مجزا کار می کنند و پلتفورم های مختلف با هم سازگاری ندارند. بنابراین، مشتری ها باید از یک پلتفورم واحد استفاده کنند و این مساله آنها را به شدت محدود می کند.

پلتفورم امنیتی خانه های هوشمند AT&T در بقیه کشورها هم عرضه خواهد شد و شامل قفل در، لامپ، اجاق گاز و دستگاه تنظیم حرارت است که می توان با گوشی هوشمند یا تبلت آنها را از راه دور کنترل کرد. اینتل نیز پلتفورم مشابه دارد که گجت های خانگی را از دستگاهی به دستگاه دیگر وصل می کند.

نکته امیدوارکننده این است که مایکروسافت اعلام کرده است در 5 تا 10 سال آینده می توان شاهد خانه های هوشمند بیشتری بود.

تجسم واقعی مشکلات روانپزشکی

امروزه تحقیقات و مطالعات دامنه‌دار متخصصان و دانشمندان علوم روان‌شناختی و روان‌پزشکی همچون دیگر متخصصان قرن جاری در جهت استفاده از تکنولوژی‌های نوین در ارزیابی توانمندی‌ها و اختلالات کارکردی مغز متمرکز شده است.

بر همین اساس از دهه ۱۹۹۰ میلادی و با برجسته‌تر شدن علل بیولوژیک اختلالات، پژوهش‌های بالینی متعددی به منظور استفاده از این فناوری‌ها در تشخیص بهینه و به کارگیری ابزارهای نوین درمانی در کنار دارودرمانی مورد توجه قرار گرفت و در حال حاضر گرایش جهانی به استفاده از این تکنولوژی‌ها در حال افزایش است.

از ویژگی‌های قابل توجه این تکنولوژی‌ها برای متخصصان و مردم، توانایی عینیت بخشیدن به تشخیص‌ها و نتایج درمان‌های روان‌شناسی و روان‌پزشکی اعم از دارو درمانی و روان‌درمانی است که می‌تواند تا حد بسیار زیادی بر موانع ذهنی عامه مردم درباره دریافت خدمات روان‌شناسی و روان‌پزشکی غلبه کند.

اما این‌که این روش‌های درمانی کدامند و چه کاربردهایی دارند، سوالاتی بودند که با دکتر رضا رستمی، روان‌پزشک و عضو هیات علمی دانشگاه تهران مطرح کردیم.

در حال حاضر در کشورهای دنیا و به طبع آنها در کشور ما از تکنولوژی‌های نوین درمانی و تشخیصی در حوزه روان‌درمانی استفاده می‌شود، اما این روش‌ها چه کاربردهایی دارند و اصلی‌ترین و موثرترین آنها کدامند؟

یکی از روش‌های نوین بررسی کارکرد مغز که ضمن مقرون به صرفه بودن، عوارضی هم ندارد، روش الکتروانسفالوگرافی‌کمی (QEEG) است. البته استفاده از این روش بتازگی در کشور ما آغاز شده است.

اما برای اولین بار یک روان‌پزشک آلمانی به نام «دکتر هانس برگر» در سال ۱۹۲۴ میلادی، موفق به کشف روشی برای ارزیابی فعالیت الکتریکی مغز شد که EEG یا الکتروانسفالوگرافی نام گرفت.

بعد از آن و برای اولین بار در سال ۱۹۳۲، با استفاده از یک تکنیک ریاضی به نام تبدیل فوریه، محققان توانستند به تحلیل کمی امواج مغزی بپردازند؛ روشی که بعدها QEEG یا الکتروانسفالوگرافی کمی نام گرفت.

در این روش فعالیت امواج مختلف مغزی برحسب عدد و رقم و در فرکانس‌های مختلف بیان می‌شود. از آنجا که عملکرد مغزی هر فرد به فعالیت امواج مغزی او بستگی دارد، QEEG با ارزیابی این فعالیت‌ها به بررسی عملکرد مغز و نقاط ضعف و قوت آن می‌پردازد.

تکنیک درمانی بیوفیدبک با به‌کارگیری مفاهیمی از علوم مختلف در دهه ۱۹۵۰ مورد استفاده قرار گرفت و بتدریج رواج یافت، تا این که در سال ۱۹۶۹ به این نام شناخته شد.

در بیوفیدبک کاربردی، هدف اصلی، بالا بردن آگاهی شخص نسبت به آنچه در بدن و حتی مغزش به وقوع می‌پیوندد و افزایش قدرت کنترل بر آن است. با ارائه این تکنیک، افراد فیدبک‌های واضح و مستقیمی را از سیستم فیزیولوژی‌شان دریافت می‌کنند که به آنها در کنترل عملکرد این سیستم کمک می‌کند.

بیوفیدبک بر این نکته تأکید دارد که انسان قادر است به طور ارادی بر عملکرد سیستم خودکار تأثیر بگذارد.

آنچه بیوفیدبک را از روش‌های آرام‌سازی و تمرکزی متمایز می‌سازد و از اجزای اصلی آن به حساب می‌آید، استفاده از ابزار و ماشین‌های مختلفی است که به دریافت فیدبک و داشتن درک بهتر و نهایتا اعمال کنترل بیشتر بر فرآیندهایی نظیر انقباض عضلات، دمای پوست، ضربان قلب، فشار خون و... کمک می‌کنند

نوروفیدبک هم نوعی بیوفیدبک است که از فعالیت امواج مغزی بازخورد ارائه می‌کند. نوروفیدبک مورد توجه روان‌شناسان قرار گرفته است، چرا که مغز مرکز اصلی توزیع هیجانات، علائم جسمی، افکار و رفتارهاست.

وقتی کارکرد مغزی یک فرد با QEEG ارزیابی می‌شود، روان‌شناسان به دنبال ارتباط‌هایی بین علائم روانی فرد و نقاط ضعف و قوت مشخص شده در QEEG هستند. نوروفیدبک فرد را در یادگیری فرآیندی که به ارتقا و افزایش توانمندی‌های مغزی منجر می‌شود، یاری می‌دهد.

آیا این روش‌ها جایگزین روش‌های درمانی دیگری شده‌اند؟

این روش‌ها هر کدام دارای فواید مخصوص به خود هستند و قرار نیست روشی جایگزین روش دیگری شود.

البته در شرایط خاصی ممکن است یک روش موفق‌تر از دیگر روش‌ها عمل کند، مثلا در مورد ADHD و اختلالات یادگیری نوروفیدبک از دیگر روش‌ها موفق‌تر است. در میان روش‌های تشخیصی هم مهم‌ترین حسن QEEG عینی کردن تشخیص‌های روان‌پزشکی است.

به طور کلی این روش‌ها در درمان چه بیماری‌هایی به کار می‌رود و در نقطه مقابل برای چه مشکلاتی منع استفاده وجود دارد؟

در جهان از این روش‌ها برای تشخیص دقیق و درمان اختلال بیش‌فعالی / کمبود توجه (AD/HD) ، افسردگی، اضطراب، تومورهای مغزی، صرع، اختلالات یادگیری، اوتیسم، سوءمصرف الکل یا مواد، سکته، آسیب‌های مغزی، بیماری‌های مغزی مثل مننژیت و آنسفالیت، اسکیزوفرنی، دمانس و آلزایمر استفاده می‌شود.

در ایران از این روش‌ها بیشتر در درمان ADHD ، اختلالات یادگیری، اختلالات دوران کودکی و افزایش کارایی افراد سالم و هنرمندان و ورزشکاران استفاده می‌شود.

البته با توجه به تکنولوژیک بودن درمان و نقش فعال خود فرد در درمان، افرادی که دارای عقب‌ماندگی ذهنی هستند، با درمان همکاری نمی‌کنند یا هنگام مواجهه با فناوری دچار اضطراب و استرس شدید می‌شوند که شرایطشان برای این روش، مناسب نیست.

علاوه بر این، از آنجا که در موفقیت این روش‌ها بویژه در مورد کودکان، همکاری خانواده نیز لازم است، چنانچه محیط خانواده متشنج باشد، درمان اثربخشی لازم را نخواهد داشت.

در این شیوه‌ها به مراجعان چه مراحل درمانی پیشنهاد می‌شود؟

در QEEG پس از قرار دادن کلاه الکترودها روی سر بیمار، وی به آرامی می‌نشیند و امواج مغزی در حالات گوناگون از سطح سر به وسیله دستگاه ثبت می‌شود.

از آنجا که عملکرد مغزی هر فرد بستگی به فعالیت امواج مغزی او دارد، روش‌های نوین با ارزیابی این فعالیت‌ها به بررسی عملکرد و نقاط ضعف و قوت مغز می‌پردازنددر نوروفیدبک، حسگرهایی که الکترود نامیده می‌شوند، روی پوست سر بیمار قرار می‌گیرند.

این حسگرها فعالیت الکتریکی مغز فرد را ثبت می‌کنند و در قالب امواج مغزی (در اغلب موارد، به شکل شبیه‌سازی شده در قالب یک بازی رایانه‌ای یا فیلم ویدئویی) به او نشان می‌دهند.

در این حالت، پخش فیلم یا هدایت بازی رایانه‌ای بدون استفاده از دست و تنها با امواج مغزی شخص انجام می‌شود. به این شکل، فرد با دیدن پیشرفت یا توقف بازی و گرفتن پاداش یا از دست دادن امتیاز یا تغییراتی که در صدا یا پخش فیلم به وجود می‌آید، به شرایط مطلوب یا نامطلوب امواج مغزی خود پی می‌برد و سعی می‌کند با هدایت بازی یا فیلم، وضعیت تولید امواج مغزی خود را اصلاح کند.

به کلاه‌های الکترودی به عنوان یکی از ابزار درمانی در این روش‌ها اشاره کردید. این کلاه‌ها که مجموعه‌ای از سیم‌های رنگارنگ هستند، دقیقا چه می‌کنند و به طور کلی در این روش‌ها از چه فناوری و تجهیزاتی استفاده می‌شود؟

در QEEG از کلاه مخصوصی استفاده می‌شود که حداقل ۱۹ کانال دارد و ثبت و تفسیر نتایج آن، با رایانه و نرم‌افزار تحلیلی مخصوص صورت می‌گیرد. نوروفیدبک به دستگاه نوروفیدبکی نیاز دارد که طبق استانداردهای ۹۰۰۰ ISO و جدیدتر ساخته شده باشد؛ همچنین رایانه و نرم‌افزارهای نوروفیدبک، چسب و ژل مخصوص. فضایی که مورد استفاده قرار می‌گیرد، باید استانداردهای لازم را داشته و از فضا و نور و دمای مناسب برخوردار باشد.

آیا این روش‌ها مورد تایید مراکز علمی و پژوهشی معتبر دنیا قرار گرفته؟ و آیا در ایران تاییدیه‌های لازم را دریافت کرده است؟

نوروفیدبک و QEEG دارای تاییدیه‌های بین‌المللی FDA و CE هستند و توسط انجمن روان‌شناسی و روان‌پزشکی امریکا مورد تایید قرار گرفته‌اند. در ایران هم مراکزی می‌توانند از این روش‌ها استفاده کنند که مورد تایید وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی، سازمان نظام روان‌شناسی و مشاوره و سازمان نظام پزشکی باشند.

اما این روش‌ها از چه زمانی در ایران مورد استفاده قرار گرفته‌اند؟ آیا آماری از تعداد افراد تحت مداوا با این روش‌ها و میزان اثرگذاری آنها بر گروه‌های مختلف جامعه وجود دارد؟

از سال ۱۳۸۴ مرکز جامع اعصاب و روان آتیه اقدام به راه‌اندازی بخش تکنولوژیک کرده است. از هنگام شروع تاکنون بیش از ۳۰۰۰ نفر مورد ارزیابی قرار گرفته و بیش از ۱۰۰۰ نفر درمان شده‌اند. متوسط اثربخشی درمان ۷۰ درصد بوده است.

با توجه به جدید بودن این روش‌ها آیا پژوهشگران ایرانی توانسته‌اند در این حوزه وارد شوند و راهکارهای جدیدی ارائه کنند و در این صورت آیا نتایج این تحقیقات در نشریات بین‌المللی به چاپ رسیده است؟

از سال ۱۳۸۴ بررسی و مطالعه دقیق فناوری‌های روز دنیا و تماس مداوم و مشورت با بیش از ۱۰ متخصص داخلی و۵۰ متخصص بین‌المللی در این زمینه‌ها انجام شده است.

از متخصصان صاحب‌نظر جهت حضور در ایران و اجرای دوره‌های آموزشی برای متخصصان مرکز دعوت شده است و مطالعات پایلوت و پژوهشی در مرکز جهت ارزیابی اثربخشی و دقت تجهیزات خریداری شده برای جمعیت ایران و مقایسه با گزارش‌های منتشر شده در مقالات بین‌المللی انجام شده است.

در حال حاضر در این مرکز تحقیقات متنوعی در حوزه فناوری‌های نوین درمانی انجام می‌شود که نتایج آنها در مقالات داخلی و بین‌المللی به چاپ رسیده‌اند. درحال‌حاضر با همکاری دانشجویان مهندسی دانشگاه امیرکبیر در حال ایجاد و توسعه روشی جدید هستیم که با توجه به جدید بودن و بین رشته‌ای بودن آن، امیدواریم تا چند سال آینده برای استفاده آماده شود.

آینده درمان به کمک این روش‌ها را چگونه ارزیابی می‌کنید؟

در سال‌های اخیر، فناوری از آنجا که نوروفیدبک در بهبود علائم طیف گسترده‌ای از اختلالات مثل اختلالات هیجانی، بیماری‌های مزمن و دردهای مزمن جسمانی و کمک به افراد دارای مشکلات روان‌شناختی و تحت استرس و همچنین برای ارتقای عملکرد افراد عادی، هنرمندان و ورزشکاران مفید است و در ضمن نسبت به درمان‌های سنتی در زمان کوتاه‌تر اثربخشی بیشتری دارد، پیش‌بینی می‌شود در آینده شاهد گسترش روزافزون استفاده از آن باشیم.

آیا این روش‌ها می‌توانند به عنوان جایگزین واقعی روش‌های درمانی مرسوم در اختلالات روانی قرار گیرند؟

دنیا در حال حاضر به سمت تکنولوژیک شدن هر چه بیشتر در حرکت است و حوزه درمان هم از این اصل مستثنا نخواهد بود.

درمان‌های سنتی مسلما به سمتی حرکت خواهند که در خود از روش‌های جدید تکنولوژیک هم استفاده کنند. مثلا دارودرمانی در آینده از این روش‌ها برای تعیین نوع و دوز دارو استفاده خواهد کرد و روان درمانی‌های سنتی هم به همین ترتیب، استفاده از فناوری را در متدولوژی خود ادغام خواهند کرد.